Καλεσμένος του Δημήτρη Λιάτσου στον «Ιδεοχώρο», ο Ηλίας Παπαναστασίου, οικονομολόγος, πολιτικός επιστήμων, νομικός. Αφορμή για την συζήτηση περί ρωσοφιλίας των Ελλήνων και ελληνοφιλίας των Ρώσων, οι πρόσφατες αναφορές της πρώην υπουργού Εξωτερικών, Ντόρας Μπακογιάννη, και αδελφής του πρωθυπουργού, η οποία επανέλαβε τον ανιστόρητο ισχυρισμό της ουσιαστικά ότι είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία και γι' αυτό δεν πρέπει να συνάπτουμε μακροχρόνιες ενεργειακές συμφωνίες με ... τον Πούτιν.
Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας
«Στο τέλος είδαμε ποιος είναι ένας δειλός αρουραίος,
που κρύβεται σε...
Ενώ
μαίνεται ένας πόλεμος Γκαιμπελικής προπαγάνδας, που ξεπερνάει το χυδαίο
με μπροστάρηδες το σύνολο -χωρίς εξαιρέσεις- της αργυρώνητης
δημοσιογραφικής πορνείας, με πρωτοφανή στρατολόγηση κι εξαγορά ακόμη κι
αφανών, άσημων "δημοσιογραφίσκων" και ιστολογίων, δεν έχουν επισημανθεί
εκείνα τα σημεία που αποσιωπούν όλοι, για το μέγεθος της ήττας των δειλών που σέρνονται σαν σκουλήκια, ή φίδια δηλητηριώδη περισσότερο από κόμπρα! Περισσότερα για το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, αλλά και την λεγόμενη "δικαιοσύνη", τη λεγόμενη ΕΣΗΕΑ (Ένωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών) και την δήθεν Ανεξάρτητη Αρχή "Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης - ΕΣΡ" (το "ευαίσθητο" ΕΣΡ, σωστότερα ιατρικός επισκέπτης του Μπουρλά, αν θυμηθούμε την περιπέτεια του δημοσιογράφου Αλέξανδρου Τσίγγου και τον ρόλο του ΕΣΡ)...
Τι είδους "προστασία" απολαμβάνουν όλοι όσοι χαρακτηρίζουν δύο
οργανώσεις/κόμματα (τη Χεζμπολάχ με τη τεράστια κοινοβουλευτική δύναμη
και συμμετοχή με υπουργούς στην κυβέρνηση του Λιβάνου και το πρώτο σε
κοινοβουλευτική δύναμη κόμμα -τη Χαμάς-, στις Παλαιστινιακές εκλογές που
διενήργησε ο εκλεκτός των ΗΠΑ Αμπάς κι όχι η Χαμάς, αλλά και που
κέρδισε την απάλειψη του χαρακτηρισμού στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο); ➥ Δημοσιογράφος και Μαριονέτες... αργυρώνητες δημοσιογραφικές τσούλες!
Στην "πολιτισμένη" δύση κάνουν χρήση του δικού τους "διεθνούς δικαίου" αλά καρτ! Τώρα θέλουν να πείσουν την κοινή γνώμη πως όταν ένας λαός υφίσταται την ΚΑΤΟΧΗ της πατρίδας του, θα πρέπει ο κατακτητής να επιλέγει κι υποδεικνύει τον τρόπο αντίστασης. Και γιατί δεν λένε ανοικτά πως πρέπει να αλλάξει όσα διακηρύσσει, επιτάσσει το σημερινό διεθνές δίκαιο;
Του
Ηλία Παπαναστασίου
«…Τον περασμένο Απρίλιο ο Στέφανος Κασσελάκης,
λίγο πριν αναχωρήσει από τις ΗΠΑ, από όπου κάθε φορά που πήγαινε προκαλούσε
μποφόρια στον ΣΥΡΙΖΑ, επισκέφθηκε ένα, θα λέγαμε, αγαπημένο του μέρος. Ήταν τα γραφεία του Center for Strategic
& International Studies (CSIS) στην Ουάσινγκτον, ένα κέντρο διεθνών μελετών
που συνδέεται άμεσα με το Πεντάγωνο, τις βιομηχανίες όπλων και τη CIA. Στο
κέντρο αυτό, όπως έγραψε το τέως στέλεχος της Goldman Sachs, ο Κασσελάκης,
(όπως κι ο… ανταγωνιστής του για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ Νικόλας Φαραντούρης, για
να είμαστε δίκαιοι, όσο κι αν το κρύβει…) είχε μία από τις πρώτες
επαγγελματικές εμπειρίες του, το 2007.
Κατά την επίσκεψη ο
Κασσελάκης συνοδευόταν από τη Ρένα Δούρου, εξέχον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στα
θέματα εξωτερικής πολιτικής. «Ολοκληρώνοντας την επίσκεψή μου στην Ουάσινγκτον
επισκέφθηκα ένα οικείο μέρος, το Ινστιτούτο CSIS. Είμαι ενθουσιασμένος που
αντάλλαξα απόψεις με τους διευθυντές του και να κερδίσω από τις ματιές τους
γύρω από το τι σημαίνει προοδευτική ποιοτική κυβέρνηση που οραματίζομαι για την
Ελλάδα» έγραψε μετά… Ήταν τόσο απασχολημένοι στρώνοντας τις αφέλειές τους στον
καθρέφτη εκεί στην Κουμουνδούρου, ώστε –όπως και τα προηγούμενα– κανένας δεν πήρε μυρωδιά σε ποια
αμερικανικά κέντρα πηγαίνει κι αναφέρεται κανονικά ο ανεκδιήγητος Κασσελάκης.»
( Από άρθρο του Γιώργου Χατζηδημητρίου στο ΑNTINEWS, 10/10/2024).
Ο εξαιρετικός Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος αναρωτιέται επίσης «Ποιός χρειάζεται μια «αριστερά» που εκπροσωπείται σχεδόν αποκλειστικά από μεσοαστούς, ξεπουλημένους στην εγχώρια και ξένη ολιγαρχία;» (ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ, 11/10/2024)
Το ελληνικό πείσμα, η τιμή στον αδικοχαμένο
Τζορτζ Μπάλντοκ, η δίψα για εθνική ανάταση - Όλα γραμμένα στο «DNA»
ενός περήφανου λαού
Να τι μας έδειξε για ακόμη μια φορά ο άθλος της εθνικής ποδοσφαίρου
που νίκησε την Αγγλία με 1-2 μέσα στο Γουέμπλεϊ. Όταν ζούμε σε ένα
κράτος που ο Έλληνας ταπεινώνεται εθνικά, οικονομικά, πολιτικά,
κοινωνικά και δεν φαίνεται καμία αχτίδα ελπίδας, το μόνο που έχει
απομείνει στον λαό για να θυμάται την ελληνική περηφάνεια, είναι οι
μεγάλες στιγμές του αθλητισμού.
Το είδαμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες με τα μετάλλια του Τεντόγλου, του Καραλή, του Πετρούνια και των άλλων παιδιών. Το βλέπουμε και τώρα με την «επίσημη αγαπημένη» που μετά από πολλά χρόνια θύμισε Εθνική από τις χρυσές εποχές που οδήγησαν στο έπος του Euro 2004. Ο τραγικός θάνατος του Τζορτζ Μπάλντοκ, χαλύβδωσε την ψυχή της ομάδας και είδαμε σκηνές που συγκίνησαν το πανελλήνιο. Η ελληνική καρδιά νίκησε τα τεράστια μπάτζετ.
Αναφερθήκαμε στα δυο προηγούμενα άρθρα μας για
την Woke Culture στον Παύλο Πολάκη και την συνολικότερη
κοινωνικοπολιτική ιστορία της χώρας μας όπως και στην εγγενή αδυναμία
της να αφομοιώσει θετικά –δυστυχώς το πράττει μόνο αρνητικά...– τα
εισαγόμενα προϊόντα της Αμερικής/Ευρώπης (της και κακώς ονομαζόμενης
«Δύσης») και μιλήσαμε γενικότερα για την προσπάθεια κατάργησης
«δεδομένων», σταθερών «αξόνων», αρχών πολιτισμού και παραδόσεων της
κλασσικής Ιστορίας και του ανθρώπινου πολιτισμού. Συνολικά και
συνοπτικά, θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε πέντε στόχους της Woke Culture
Πρώτον, την κατάργηση των συλλογικοτήτων και ειδικότερα των μεγάλων συλλογικοτήτων (Έθνος, Κόμμα, Συνδικάτο, Φύλο, Οικογένεια, Πολιτισμός όπως τον γνωρίζουμε ιστορικά, Θρησκεία).
