Του
Ηλία Παπαναστασίου
Η ελληνική κοινωνία περνάει
όχι απλά μια κρίση αλλά μια διαρκή παρακμιακή
κατάσταση που θυμίζει τελευταίες μέρες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Με μια διαφορά
η Ρώμη είχε ήδη περάσει αιώνες ακμής, παντοδυναμίας και εκπληκτικής ανάπτυξης
σε όλους τους τομείς. Οικονομικούς, πολιτιστικούς κλπ.
Η Ελλάδα αντίθετα, θυμίζει μια αέναη παρακμή χωρίς καμμιά περίοδο ακμής. Έναν διαρκή εκφυλισμό παρόμοιο με του νεογέννητου που γεννήθηκε ευθύς εξαρχής βιολογικά ελαττωματικό. Μια συνεχή κατηφόρα χωρίς ανηφόρα, μια συνεχή πτώση χωρίς παύση, μια ασταμάτητη πορεία με χαλασμένα φρένα ενός φορτηγού που κατευθύνεται στον γκρεμό και ο οδηγός τραγουδά αμέριμνος και αστειεύεται διαρκώς με τον συνοδηγό του σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Μια ολοκληρωτική εξάλειψη της ενσυναίσθησης του θανάτου που έρχεται σαν δρομέας κατά πάνω του, τύφλωση με όραση και βαρηκοΐα με ακοή. Είναι τρομερό να έχεις τις αισθήσεις σου καίριες όμως να μην αντιλαμβάνεσαι τον θάνατο που έρχεται καταπάνω σου με μαθηματική ακρίβεια και βεβαιότητα. Είναι σαν να βλέπεις στην άλλη πλευρά του τούνελ το τραίνο να έρχεται καταπάνω σου και εσύ να το απολαμβάνεις βγάζοντας σέλφις... Ή σαν να βρίσκεσαι σε σαφάρι στη ζούγκλα και εσύ να ηδονίζεσαι στην ιδέα να κάνεις μπάνιο σε ποτάμι με κροκόδειλους... Φαίνεται πως ο θάνατος είναι ηδονικός σε πολλούς χαρακτήρες αλλά και σε μερικούς λαούς... Και η καταστροφή της κοινωνίας θεωρείται απόλαυση από σαδομαζοχιστικούς χαρακτήρες που δυστυχώς πολλαπλασιάζονται αλματωδώς...