Ο ΦΕΝΑΚΙΣΜΟΣ είναι η διαδικασία του να εξηγείς κάτι που θα μπορούσε αλλιώς να είναι προφανές. Το προφανές στην Παιδεία είναι τούτο: ενώ η επιστημονική γνώση αναπτύσσεται με εκρηκτική ταχύτητα, το επίπεδο της εκπαίδευσης αντί να ανεβαίνει, συνεχώς πέφτει. Η πτώση του επιπέδου σπουδών (το προφανές) αποτελεί το ιδεολογικό “όχημα” φενακισμού κάθε μεταρρυθμιστικού μέτρου για την εκπαίδευση.
Και είναι φενακισμός, όταν διαπιστώνεις απλώς το αυτονόητο, όταν επικαλύπτεις την ουσία του και το χειρότερο όταν επιχειρείς να λύσεις το κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα της Παιδείας με γραφειοκρατικά μέτρα και ρυθμίσεις.
Κάθε «νέο» μεταρρυθμιστικό μέτρο (τα παλαιά των «εκσυγχρονιστών», τα πρόσφατα της Ν.Δ. και τα τωρινά των ακραιφνών εθνομηδενιστών), αν τα μελετήσει κανείς και τα «ξεσκαρτάρει» από τις ρητορικές του «σαβούρες» και το «ιδεολογικό λίπος», θα ανακαλύψει ότι η σπονδυλική στήλη για την «αναβάθμιση» της Παιδείας είναι τεχνοκρατικές και γραφειοκρατικές ρυθμίσεις οργανωτικού (ακριβέστερα οργανωτίστικου) χαρακτήρα.
Η φιλοσοφία κάθε «νέου» κυβερνητικού μέτρου είναι η ολοκληρωτική υποταγή της Παιδείας στις επιταγές του καπιταλιστικού, ανταγωνιστικού συστήματος που συνοψίζονται στο: ανταγωνισμός - αποδοτικότητα - μέτρηση - επιδόσεις.
Αυτή η φιλοσοφία ενισχύει τη δομή της ιεραρχίας, το θεμέλιο δηλαδή της καταπιεστικής τάξης πραγμάτων.
Η ιεραρχία αποτελεί την ουσία και την επίσημη καθαγίαση της ανισότητας. Η ιεραρχία είναι ο θετικισμός της κατεστημένης τάξης πραγμάτων, είναι - με κάποια δόση ειρωνείας - η «ποίηση» του αυταρχισμού, των επιλογών, της χρονομέτρησης, της αποδοτικότητας, των νευρωτικών ρυθμών...
Το σύνθημα της ιεραρχίας είναι: Καθένας στη θέση του (το εξατομικευμένο άτομο έχει πάντα τη θέση που πρέπει). Για να εδραιώσει τις βαθμίδες της, ελέγχει, αξιολογεί, επιλέγει προσεκτικά τα άτομα: πρέπει να αποδείξουν την ικανότητά τους, περνώντας διαγωνισμούς.
Το γραφειοκρατικό αυτό μοντέλο της καταπίεσης και της ανισότητας, το οποίο κατασκευάζει αλλοτριωμένα αυτόματα και παράγει νεύρωση, προβάλλεται, από τους τεχνοκράτες ως αναβάθμιση της Παιδείας. Φυσικά δεν πρόκειται περί αναβάθμισης, αλλά υποβάθμισης.
Μια άλλη συνιστώσα της εκπαιδευτικής φιλοσοφίας της ανταγωνιστικής αγοράς είναι η «ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ» στις κυρίαρχες «αξίες». Αυτές οι «αξίες» σήμερα είναι της Νέας Τάξης: Πολυπολιτισμικότητα, αποσάθρωση των εθνικών ιστών, κατάλυση των αγωνιστικών παραδόσεων, ισοπέδωση της ιστορίας και των πνευματικών κατακτήσεων των λαών.
Τα νέα μέτρα της Διαμαντοπούλου είναι η πιο βάναυση και μοχθηρή απόπειρα υποταγής και «πειθαρχίας» της γνώσης στα συμφέροντα της καπιταλιστικής εξουσίας και στις «αξίες» της Νέας Τάξης.
Είναι μέτρα χειραγώγησης της Παιδείας και ολοκληρωτικού εγκλωβισμού της στα γρανάζια της καπιταλιστικής παραγωγής και εντατικοποίησης, αλλά και βάρβαρης υποταγής της στις επιταγές των νεοταξικών ιδεολογημάτων.
Καταρχήν όλο το «αξιακό» υπόβαθρο της «μεταρρύθμισης» Διαμαντοπούλου θεμελιώνεται πάνω στα πρότυπα των «αξιών» του χρήματος και η «γνωστική» εκπαιδευτική διαδικασία θεμελιώνεται πάνω στα νέα ιδεολογήματα των «ανοικτών συνόρων», της Παιδείας «χωρίς τείχη», δηλαδή στα αξιώματα της πολυπολιτισμικότας και της πολτοποίησης των πάντων.
Η «μεταρρύθμιση» Διαμαντοπούλου προωθεί τη διδασκαλία στην πιο ακραία και ολοκληρωτική μορφή: Στην καπιταλιστική «λογική» της διάσπαση της ενότητας σκέψης και λέξης.
Με μια τέτοια διαδικασία διδασκαλίας, κατά την οποία η ενότητα νόησης και γλώσσας καταστρέφεται (η λέξη δεν ενσαρκώνει εμπειρία και σκέψη, δηλαδή ιστορία), το παιδί αναγκάζεται να αναθεωρήσει αυτά που διδάσκεται από το εθνικό και κοινωνικό του περιβάλλον και να ξαναψηλαφίσει την ξώπετση γνώση και τα αφηρημένα ιδεολογήματα της Νέας Εποχής.
Η γεωγραφία περιορίζεται σε έναν κατάλογο από ονόματα, πρωτεύουσες και προϊόντα, η Ιστορία σε μια γραμμική διαδοχή χρονολογιών και γεγονότων, η λογοτεχνία σε μια χρονολογική κατάταξη των καλύτερων ιδεών που διατύπωσε ο άνθρωπος.
Τίποτε για τα συστήματα των πεποιθήσεων που κρύβονται κάτω απ’ αυτές τις φράσεις, τίποτα για την αντίληψη και την πραγματικότητα που βιώνει το παιδί στο κοινωνικό και εθνικό του πλαίσιο, τίποτα για το τι διαδίδεται και διδάσκεται από πνεύμα σε πνεύμα, τίποτα για το περιεχόμενο της ιστορίας, τίποτα για την εθνική υπόσταση και τα εθνικά αισθήματα των λαών.
ΣΗΜΕΡΑ το σχολείο δεν αποτελεί μόνο τη μήτρα της νόθας μόρφωσης. Τείνει σε μια ολοκληρωτική βιομηχανοποίηση, χειραγωγημένο άμεσα από τους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς. Η φιλοσοφία της σύγχρονης εκπαιδευτικής πολιτικής συνοψίζεται, όπως ήδη αναφέραμε στις λέξεις: Ανταγωνισμός, αποδοτικότητα, μέτρηση, ρεκόρ (βαθμοί).
Η «Μεταρρύθμιση» της Διαμαντοπούλου επιδιώκει την ολοκλήρωση αυτού του εφιάλτη. Θέλει να μεταβάλλει ολοκληρωτικά το σχολείο σε «Ιερά Εξέταση», της Νέας Τάξης: Σε ένα σύστημα εξοντωτικής και άκρως ανταγωνιστικής «επιλογής των ειδών», αποκλεισμού και κατασκευής ισοπεδωμένων και πειθαρχημένων υπηρετών στις πολυπολιτισμικές και κοσμοπολίτικες «αξίες» της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς.
Συνεπώς, φαντάζει σαν κακόγουστο αστείο, να μιλάμε σήμερα για μόρφωση, «ελεύθερο πνεύμα», εμπεδωμένη γνώση, δημοκρατική και εθνική Παιδεία!
Οι «μεταρρυθμίσεις» των κυβερνητικών εντολοδόχων και μεταπρατών των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και των νεοταξικών ιδεών, είναι «αντιμεταρρυθμίσεις». Είναι απορύθμιση και των υπολειμμάτων αυτής της εθνικής αστικής εκπαίδευσης. Είναι ένα διπλό έγκλημα: Από τη μια προωθούν την ανόθευτη διαιώνιση της κυριαρχίας του χρήματος και από την άλλη τη ζούγκλα και τα διχαστικά «γκέτο» της πολυπολιτισμικότητας…