ή ο «αριστερός» ψάλτης
Οι άνθρωποι κρίνονται όχι από αυτά που λένε οι ίδιοι για τον εαυτό τους, όχι από τα φανταχτερά χρώματα και στολίδια που φοράνε, αλλά από αυτά που κάνουν, από αυτά που προωθούν στην κοινωνική, αλλά και την καθημερινή τους πρακτική.
Η Λυδία λίθος των λόγων είναι η πράξη. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα πολιτικά υποκείμενα.
Σήμερα τα «αριστερά» λόγια είναι το τσόφλι της απάτης, το τσόφλι εκείνο που επικαλύπτει και αποκρύπτει την απάτη της «δεξιάς» πράξης.
Όσο πιο βροντώδη και «ταξικά» είναι αυτά τα «αριστερά» λόγια τόσο πιο γιγάντια και δόλια είναι η απάτη.
Η ηγεσία του ΚΚΕ είναι από τις πλέον καταστροφικές δολιότητες. Ακριβώς γιατί με ακραίους «ταξικούς φορμαλισμούς» και «επαναστατική» ρητορεία επικαλύπτει την αντεπαναστατική της πρακτική. Μια πρακτική του «αριστερού ψάλτη» των νεοταξικών ιδεολογημάτων, πρακτική η οποία αποτελεί την ασφαλιστική δικλείδα του καπιταλιστικού καθεστώτος, το οποίο στα λόγια το καταγγέλλει υστερικά.
Έχουμε αναλύσει σε σωρεία άρθρων την ιδεολογική πρακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ σήμερα, η οποία έχει ως αιχμή την στήριξη και την πολιτική επικύρωση όλων των νεοταξικών ιδεολογημάτων και ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών: «Ανοικτά σύνορα», «αντιεθνικισμούς», «αντιρατσισμούς» αλλοδαπή εισβολή και κατοχή.
Έχουμε αποδείξει ότι αυτή η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ κατέστρεψε κάθε συνθήκη μαζικού αγώνα, διέλυσε κάθε πολιτικό και συνδικαλιστικό κεκτημένο, αποτέφρωσε την ταξική συνείδηση (το θεμέλιο κάθε αριστερού αγώνα) και έθρεψε την ακροδεξιά δημαγωγία και πατριδοκαπηλία.
Σε αυτό το άρθρο θα καταπιαστούμε με την πρακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ στους κοινωνικούς αγώνες.
Ζήτημα 1ον
Η ηγεσία αυτού του κόμματος ωρύεται «ταξικά», αντικαπιταλιστικά και αντι-ιμπεριαλιστικά, αλλά στην πράξη των μαζικών κινημάτων στραγγαλίζει τη μαζική δράση:
α). Με τις γραφειοκρατικές, διοικητικές εμμονές τής περιχαράκωσης των κινημάτων στα κομματικά πλαίσια.
β). Με την κατάργηση κάθε αυτονομίας, δημοκρατικής λειτουργίας και αμεσοδημοκρατικής οργάνωσης στο εσωτερικό των λαϊκών κινημάτων.
γ). Με τη διασπαστική, σεχταριστική λογική των κομματικών παρατάξεων.
δ). Με την εξίσου καταστροφική και διαιρετική πρακτική των ξεχωριστών εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων. Πρακτική (όπως και οι προηγούμενες), η οποία ταυτίζει το Κίνημα με το κόμμα και διαιρεί το στρατηγικό αίτημα κάθε αριστερού κινήματος που είναι η ενότητα των γραμμών του.
Πιο αναλυτικά εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4196
Και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4032
ε). Με την πρακτική των συχνών γιορτινών παρελάσεων: Κινητοποιήσεις χωρίς προοπτική και στόχους, χωρίς ανάπτυξη και παραπέρα οργάνωση, χωρίς να υπακούουν στη διαλεκτική προώθησης του αγώνα σε ανώτερα επίπεδα πολιτικής και οργανωτικής δράσης. Μια πρακτική εκλογικής κερδοσκοπίας της λαϊκής οργής, η οποία κουράζει, εκτονώνει και ξεθυμαίνει την οργή, απογοητεύει και τσακίζει τις επαναστατικές διαθέσεις…
Ζήτημα 2ον
Σήμερα ισχυρά κοινωνικά ρεύματα προμηνύουν τις επαναστατικές θύελλες που έρχονται.
Είναι τέτοια η βαρβαρότητα της καπιταλιστικής κακουργίας, τόσο εκρηκτικά τα κοινωνικά και εθνικά προβλήματα, που τα εύφλεκτα υλικά της συμπιεσμένης κοινωνικής ενέργειας είναι έτοιμα να πυροδοτηθούν. Ήδη οι προσεισμικές δονήσεις αρχίζουν να σηματοδοτούν τους λαϊκούς σεισμούς που έρχονται.
Τι πράττει η ηγεσία του ΚΚΕ, μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση που όλα τα προμηνύματα δείχνουν ότι θα είναι προεπαναστατική;
Πουλάει κούφιες «επαναστατικές» ρητορείες και οργανώνει φιέστες παρελάσεων.
Μας βομβαρδίζει με τα «ξεσηκωθείτε», με τα «αντεπίθεση» και άλλα τέτοια ηχηρά, αλλά καμία πρακτική πρωτοβουλία που να θέτει τις βάσεις, τα «μετερίζια» του ξεσηκωμού και της «αντεπίθεσης».
Οι μόνες πρωτοβουλίες είναι οι κομματικές παρελάσεις των καθημερινών διαδηλώσεων: Θεάματα εκδηλώσεων που το ίδιο θεαματικά διαλύονται χωρίς ΚΑΜΙΑ πολιτική ανάπτυξη και συνέχεια. Δηλαδή εκλογικά εκτονωτικά θεάματα.
Τα κινήματα δεν προχωρούν με φιέστες θεαμάτων και παρελάσεων.
Αν ένα μαζικό λαϊκό κίνημα κοχλάζουσας οργής δεν αναπτύσσει τους πολιτικούς και οργανωτικούς του «σταθμούς», αν δεν περνάει από ένα στάδιο του αγώνα σε ένα ανώτερο στάδιο, αν δεν οδηγείται σε μορφές πάλης «σκληρότερες» και πιο αποτελεσματικές, αν δεν προάγει τη διαλεκτική της «σύγκρουσης» με το καθεστώς και δεν θεμελιώνεται πάνω στις μορφές της δικής του δημοκρατικής αυτό-οργάνωσης, είναι καταδικασμένο σε μαρασμό και απογοήτευση.
Η Ηγεσία του ΚΚΕ κάνει ότι είναι δυνατό να το εκτονώσει και να το τσακίσει, να το εμποδίσει να αναπτυχθεί σε συνειδητή επαναστατική θύελλα με τα δικά του μέσα οργάνωσης και εξουσίας. Το εγκλωβίζει στα δικά του κομματικά γραφειοκρατικά καλούπια ελέγχου και εκλογικής κερδοσκοπίας.
Αν η ηγεσία του ΚΚΕ ήθελε πραγματικά να αναπτύξει το μαζικό κίνημα θα έπαιρνε πρακτικές πρωτοβουλίες (οι συνθήκες είναι οι πλέον κατάλληλες), οι οποίες θα προωθούσαν την ενιαίο-μετωπική δράση, ανώτερες μορφές αγώνα, καθώς και μορφές αυτό-οργάνωσης ΠΑΝΤΟΥ: Στα εργοστάσια, στις δημόσιες επιχειρήσεις, στις συνοικίες, στα Πανεπιστήμια, σε κάθε κοινωνικό τομέα.
ΟΛΗ η κοινωνία βράζει και η ηγεσία του ΚΚΕ πράττει και λειτουργεί, όπως τα κρατικά συνδικάτα και τα ποικίλα κομματικά, καθεστωτικά «λαμόγια».
Η ηγεσία του ΚΚΕ αφήνει αυτή την οργή δίχως πολιτική και οργανωτική προοπτική: την προοπτική της αυτό-οργάνωσης της λαϊκής οργής και των δημοκρατικών μορφών της λαϊκής» εξουσίας.
Χωρίς τη δημιουργία τέτοιων μορφών «λαϊκής εξουσίας», η συσσωρευμένη λαϊκή οργή η οποία θα διογκωθεί από τη σημερινή καθεστωτική βαρβαρότητα θα εκραγεί τυφλά και θα χειραγωγηθεί εύκολα.
Ήδη τα επιτελεία της Νέας Τάξης έχουν έτοιμες τις συνταγές, τους πολιτικούς απατεώνες, τις νέες μυθολογίες, καθώς και τους ποικίλους «εθνοσωτήρες»…
Η ηγεσία του ΚΚΕ, με «επαναστατικές» ομοβροντίες και ξύλινες αντι-καθεστωτικές φλυαρίες, στρώνει το έδαφος για νέες τραγωδίες και νέες πολιτικές απάτες.
Αυτό έκανε πάντα. Αυτό κάνει και τώρα. Αλλά αυτή τη φορά θα είναι και η τελική πράξη του θανάτου του ΚΚΕ…