Του Σωτήρη Στανωτά
Η ολοένα αυξανόμενη κινητικότητα γύρω από το πρόβλημα της Κύπρου και οι πιέσεις που ασκεί ο διεθνής παράγοντας για την «επίλυση» του Κυπριακού είναι σε όλους γνωστές. Όπως γνωστές είναι και οι «θέσεις» του Προέδρου Χριστόφια, που είναι περισσότερο από βέβαιο πώς προωθούν μια εφαρμογή του κατάπτυστου σχεδίου Ανάν με άλλο τρόπο και άλλο όνομα.. Η ουσία όμως δεν βρίσκεται εκεί.
Η ουσία βρίσκεται στην πορεία του Κυπριακού από την επομένη της υπογραφής της συμφωνίας της Ζυρίχης. Και η πορεία αυτή καταδεικνύει ξεκάθαρα τον πάγιο στόχο της Τουρκίας να προσαρτήσει την μεγαλόνησο και αν αυτό δεν της «βγαίνει» να την τουρκοποιήσει..
Η καλή μας γειτόνισσα δεν κρύβεται. Χρόνια τώρα μας δείχνει με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία, τις προθέσεις της. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε;
Το επιχείρημα «όλα έγιναν με δική μας ευθύνη» το οποίο μέρος της πολιτικής ηγεσίας της Κύπρου και της Ελλάδας πλασάρει-δυστυχώς με επιτυχία- είναι τουλάχιστον αστείο αλλά και προσβλητικό για τον απανταχού της γης Ελληνισμό.
Κατά την άποψη τους, επειδή βρέθηκαν Εφιάλτες και άνοιξαν την Κερκόπορτα πρέπει να αποδεχθούμε τις συνέπειες των πράξεών τους και να εμφανισθούμε ενώπιον του αγά, για να μας σφάξει και να είμαστε και ευχαριστημένοι!
Σε άλλη έκδοση η θέση αυτή εκφράσθηκε και προ της Τουρκικής εισβολής, κατά καιρούς και με απόλυτη συνέπεια και συνέχεια.
Έτσι, από τα μέσα της δεκαετίας του ΄50, όταν την Αθήνα δονούσαν τα συλλαλητήρια υπέρ του μεγαλειώδους αγώνα των Ελλήνων στην Κύπρο και στην μεγαλόνησο αμούστακα παιδιά, πολεμούσαν με θράσος και απαράμιλλο θάρρος την Βρετανική αυτοκρατορία και έγραφαν χρυσές σελίδες δόξας στην Ελληνική Ιστορία, φθάσαμε, λίγα χρόνια αργότερα, το Κυπριακό να εξαφανισθεί από τις σελίδες των Ελληνικών εφημερίδων- θυμάμαι πώς ακόμη και μετά την εισβολή, οι διευθυντές μας, έλεγαν πώς δεν πουλάει!
Σημαντικό μέρος των Ελλήνων, της Κύπρου, πιστοί στα …κληρονομικά αμαρτήματα της φυλής «μάσησαν» την προπαγάνδα και άρχισαν να δηλώνουν ως εθνική ταυτότητα την Κυπριακή… Kαι να θεωρούν γραφικούς ή φασίστες όσους τολμούσαν να μιλήσουν για Ελλάδα.
Οι Έλληνες στην υπόλοιπη Ελλάδα, έφαγαν και αυτοί, με την σειρά τους, την … παραμύθα ότι «οι Κύπριοι δεν μας θέλουν», ερμήνευσαν εντελώς λανθασμένα το παρατσούκλι «καλαμαράς» και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε…
Πολλά από τα παιδιά μας-και στην Κύπρο- αγνοούν τα φυλακισμένα μνήματα, τον Αυξεντίου, τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, και οι στίχοι του 17χρονου
«..την Ελλάδα αγαπώ όσο κι εσένα, τα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα τον καθάριο της θυμίζουν ουρανό», σε πολλούς είναι άγνωστοι...
Ας αποτελούν, ανάμεσα στα άλλα και το ισχυρότερο πολιτικό επιχείρημα για όσα πρέπει να κάνουμε για την Κύπρο και τώρα και στο μέλλον.
Πέρα και έξω, όμως, από τα συναισθήματα με τα οποία, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν γίνεται εξωτερική πολιτική και δεν καθορίζονται οι διεθνείς σχέσεις, στην Κύπρο ο Ελληνισμός δέχεται ακόμη μια σκαιά επίθεση. Και είναι καιρός, όσοι επιμένουν να μην το καταλαβαίνουν-πιθανώς για δικούς τους λόγους - να το αντιληφθούν.
Στην Κύπρο η στάση της Τουρκίας και των προστατών της δεν αφήνει επιλογές…
Στην Κύπρο παίζεται ένα από τα τελευταία χαρτιά του Ελληνισμού. Στην Κύπρο η ιστορία μας δίνει την ευκαιρία να αντιληφθούμε, επιτέλους, την σημασία πραγμάτων που αρκετοί έχουν ξεχάσει.
Στην Κύπρο διακυβεύεται η αξιοπρέπεια μας… Και η απόσταση δεν μειώνει τις ευθύνες μας, απέναντι στα παιδιά μας, απέναντι στην ιστορία μας, απέναντι στους Κύπριους αδελφούς που προσβλέπουν σε μας, διατηρώντας αιώνες τώρα άσβεστη την φλόγα της ρωμιοσύνης.
Πηγή:
http://www.newstrap.gr/