Κάποιοι δεν μπορεί να καταλάβουν ότι χρειάζεται πολύ περισσότερο κουράγιο, μάτωμα ψυχής και μυαλού, από να ανοίγεις το στόμα σου στις συγκεντρώσεις και να ξεφωνίζεις «η Ελλάδα στους Έλληνες» και τα τοιαύτα…
Πιστεύουν μερικοί ότι η αγωνιστική πράξη, για να μη μιλήσουμε για επαναστατική πράξη, είναι το να καταβαίνεις απλώς στο δρόμο και να φωνάζεις συνθήματα.
Η αγωνιστική πράξη χρειάζεται ένα πολιτικό και ηθικό θάρρος διαφορετικού διαμετρήματος από εκείνο που απαιτείται για να βελάζεις σαν πρόβατο. Το να «βελάζεις» σαν πρόβατο είναι το πιο εύκολο πράγμα, το πιο ανεύθυνο και το πιο ανέξοδο.
Αυτό που είναι δύσκολο και έχει μεγάλο κόστος (κόστος μυαλού, καρδιάς και ζωής) είναι το να έχεις ξεκόψει ριζικά (ιδεολογικά, πολιτικά και ηθικά) με το καθεστώς: τις ιδέες του, την πολιτική του και την ηθική του. Και ταυτόχρονα να σπέρνεις, να οργώνεις και να οργανώνεις τις ιδέες, καθώς και να οικοδομείς τα θεμέλια εκείνα του αγώνα για να αντισταθείς και να πολεμήσεις το καθεστώς της σήψης και της διάλυσης της κοινωνίας και του έθνους.
Και η πράξη αυτή διαφέρει ριζικά από την πράξη του βελάσματος ή αυτή του δρομέα που τρέχει για να τρέχει…
Οι φετιχιστές της «πράξης» του βελάσματος δεν μπορούνε να διακρίνουν πέρα από τη μύστη του. Θεωρούν «πράξη» μόνο να κατεβαίνεις στις συγκεντρώσεις και να φωνάζεις. Αυτοί, λοιπόν, μας μέμφονται, γιατί λένε, καθόμαστε μόνο μπροστά στο πληκτρολόγιο!
Μας προσάπτουν τη κατηγορία του «θεωρητικού» και όχι του αγωνιστή της «πράξης»!!!
Προσπερνάμε το γεγονός της αυθαίρετης κατηγορίας (μιας και δεν γνωρίζουν το τι πράττουμε, αυτό το αφήνουμε σε αυτούς που είναι σε θέση γνωρίζουν και να αντιλαμβάνονται) και μένουμε στην περιφρονητική στάση τους απέναντι στη θεωρία.
Αγνοούν οι άμοιροι στο στοιχειώδες: Ότι η επαναστατική θεωρία είναι συμπυκνωμένη πρακτική. Και όχι ατομική πρακτική, αλλά η συλλογική πρακτική των ιστορικών κινημάτων, δηλαδή της ΙΣΤΟΡΙΑΣ των λαϊκών αγώνων.
Αυτή, λοιπόν η ακριβοπληρωμένη εμπειρία των ιστορικών αγώνων (επαναστατική θεωρία) αποτελεί κατάκτηση της αγωνιστικής πράξης και τον πρωταρχικό μπούσουλα για κάθε επαναστατικό αγώνα, το φως που δίχως αυτό δεν μπορεί να προσχωρήσεις ούτε ένα βήμα μπροστά.
Όποιος στέκεται τόσο περιφρονητικά απέναντι στην ιστορική εμπειρία και τη συμπύκνωσή της (θεωρία) και μιλάει για «πράξη», απλώς βελάζει για να καλύψει την τύφλα του και να εφησυχάζει.
Οι φετιχιστές της «πράξης» αναζητούν πάντα τη φόρμουλα εκείνη για να δικαιολογούν την πνευματική και πολιτική τους αδράνεια και την προσκόλλησή τους σε είδωλα ή κούφιες ρητορείες. Γιατί το να κατεβαίνεις απλώς στο δρόμο και να ξεφωνίζεις δεν είναι ούτε συνειδητή πράξη, ούτε πνευματική ενεργοποίηση, μάλλον πολιτική και πνευματική οκνηρία και αλλοτρίωση είναι.
Ο Δρόμος είναι σχολείο όταν κυριαρχείται από συνειδητούς αγωνιστές και καθοδηγείται η δράση τους από τους ίδιους, με τη συμμετοχή όλων, μέσω των δικών τους οργάνων και αποφάσεων.
Διαφορετικά ο δρόμος είναι σαν και αυτόν των κομματικών παρελάσεων που άλλοι καθορίζουν και αποφασίζουν τα πάντα…
Οι φετιχιστές της «πράξης» είναι γνώριμο «φρούτο» σε εμάς που έχουμε φάει όλη μας τη ζωή μέσα στα αριστερά κινήματα. Είναι οι λεγόμενοι «εμπειριστές», αυτοί που εναποθέτουν τα πάντα στην «ατομική» ή στενή εμπειρία των μικρών φέουδων. Αυτοί που υποκαθιστούν την «πολιτική συμμετοχή» στα γεγονότα με τη «φυσική συμμετοχή».
Παλιότερα αυτοί οι φετιχιστές της «πράξης» πίστευαν ότι για να βρεις την εργατική τάξη πρέπει να γίνεις εργάτης!!!
Σήμερα οι «πατριώτες» της πράξης πιστεύουν ότι είναι αρκετό να φωνάξεις ότι είσαι «πατριώτης» για να γίνει και η πράξη σου πατριωτική!!!
Τόσο αυτοί οι «αριστεροί» σεχταριστές της «πράξης», όσο και οι σημερινοί φετιχιστές της «πατριωτικής» πράξης ρίχνουν στην πυρά τη θεωρία και τη γνώση, τη συλλογική ιστορική πράξη.
Και δεν είναι σε θέση να διακρίνουν το πλέον απλό: ότι οι μεγαλύτεροι ηγέτες της πράξης, οι αρχηγοί των μεγάλων ιστορικών κινημάτων καθόντουσαν μπροστά στο «πληκτρολόγιο» της εποχής τους και έγραφαν ογκώδεις τόμους για τα πάντα…
Μακάριοι οι φτωχοί στο πνεύμα…
Μακάριοι, αλλά μας κάνουν και μαθήματα αγωνιστικότητας!!!
Χρειάστηκαν κάποια χρόνια οι επικριτές μας να αντιληφθούν το τι είναι ο Καρατζαφέρης και ο ΛΑ.Ο.Σ (μας κατηγορούσαν τότε με πάθος για «διασπαστές του «πατριωτικού μετώπου») και έρχονται σήμερα να μας οικτίρουν γιατί δεν κατεβήκαμε στην «πράξη» των εθνοσωτήριων «Επιτροπών»!!!
Μετά από κάμποσα χρόνια που θα καταλάβουν και αυτές τις «εθνοσωτήριες» πρακτικές θα βρούνε κάτι άλλο να μας μεμφθούν.
Η σεμνότητα και η γνώση θα τους λείπει πάντα…