Το παρακάτω κείμενο είναι από το «Ριζοσπάστη». Το στιλ γραφής δείχνει ότι το έχει γράψει ο Νίκος Μπογιόπουλος, ένας από τους πιο καλούς αναλυτές.
Το επιλέξαμε γιατί συνθέτει την πολύ ορθή ανάλυση σε επίπεδο διαπιστώσεων, αλλά και την ανυπαρξία επαναστατικής προοπτικής και πράξης.
Στον τομέα της πολιτικής και οργανωτικής πρακτικής δεν έχει να πει τίποτα: Μένει σε φλύαρες κούφιες ρητορείες, δεν δίνει καμιά προοπτική αγώνα και κλιμάκωσης του αγώνα.
Και αυτό δεν αποτελεί θεωρητική και πολιτική αδυναμία του συγγραφέα. Απλώς ο συγγραφέας κινείται εντός της γραμμής του κόμματος: Μια γραμμή παθητικών ταξικών ουρλιαχτών, εκλογικής εμπορίας της λαϊκής οργής και όχι οργάνωσης της οργής σε ένα μαζικό και αυτόνομα οργανωμένο λαϊκό κίνημα.
Θα προβούμε, αργότερα, στην ανάλυση αυτού του σαλπίσματος της εκτόνωσης της λαϊκής οργής, δηλαδή της ήττας.
Το κείμενο του «Ρ»:
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=5614534&publDate=24/4/2010
Κήρυξαν και επισήμως τον «πόλεμο»!
Αυτοί που δίνουν 28 δισ. στους τραπεζίτες,
ζητούν από τους εργαζόμενους «συναίνεση»!
*
Αυτοί που με το φορολογικό μειώνουν κατά 5 μονάδες το φορολογικό συντελεστή για τα κέρδη των βιομηχάνων,
ζητούν από τα λαϊκά νοικοκυριά «συμπαράταξη»!
*
Αυτοί που χρωστάνε πάνω από 10 δισ. στα Ασφαλιστικά Ταμεία τα τελευταία χρόνια, που έχουν λεηλατήσει πάνω από 60 δισ. (!) των αποθεματικών από το 1950,
ζητούν από τους εργάτες «συνεννόηση»!
*
Αυτοί που δηλώνουν ότι «δεν υπάρχει σάλιο» για τα επιδόματα των ανέργων και που ετησίως «χαρίζουν» πάνω από 8 δισ. στην εργοδοσία που εισφοροδιαφεύγει,
ζητούν από τους ανέργους «ομοψυχία»!
*
Αυτοί που κατάργησαν μέχρι και το συμβολικό φόρο του 1% επί των συγχωνεύσεων του εφοπλιστικού κεφαλαίου,
ζητούν από τον ναυτεργάτη «συστράτευση»!
*
Αυτοί που κόβουν δώρα και μισθούς από τους εργαζόμενους και προσθέτουν απαλλαγές, κίνητρα και χορηγίες στους πλουτοκράτες
ζητούν από τους «εύπορους» μισθωτούς «κατανόηση»!
*
Αυτοί που τα κάνουν πλακάκια με «εταίρους» και «φίλους» στην ΕΕ και
μας δένουν πισθάγκωνα στο ΔΝΤ,
ζητούν «ομοθυμία» από ένα λαό - υποζύγιο!
***
Ο ελληνικός λαός υφίσταται εδώ και 6 μήνες μια διαρκή ιδεολογική τρομοκρατία.
Ανελέητες οι επιθέσεις κατά της ίδιας του της ύπαρξης.
*
Χτες ο κύβος ερρίφθη:
Τον καλούν να αποδεχτεί την «ενοχή» του για τα εγκλήματα εκείνων που τον εκμεταλλεύτηκαν, τον εξαπάτησαν και που τώρα ισχυρίζονται ότι «πατριωτικό καθήκον» του εργάτη, του υπάλληλου, του άνεργου, είναι να κάτσει να τον εξανδραποδίσουν!
*
Χρησιμοποιούν κάθε χυδαία μέθοδο προπαγάνδας που διαθέτει το σύστημα της «νόμιμης και ηθικής» Δημοκρατίας τους.
Από το «διαίρει και βασίλευε» μέχρι τον «κοινωνικό αυτοματισμό». Από την εμπέδωση της ψοφοδεούς προτροπής «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» μέχρι τον φιλοτομαρισμό της «επί πτωμάτων» επιβίωσης.
Η λογική «ή θα αποδεχτείς το πλιάτσικο ή θα ζεις κάνοντας πλιάτσικο» (!), σε όλο της το μεγαλείο!
*
Απέναντι σε όλο αυτό το «δηλητήριο», που σε απίθανες ποσότητες διοχετεύει ενάντια στην κοινωνία η ολιγαρχία,
φτάνοντας να επενδύει ακόμα και στο «χάος» μιας κοινωνικής έκρηξης που η ίδια προκαλεί και που επιδιώκει προκαταβολικά να την ξεστρατίσει,
η ελπίδα βρίσκεται στην αντίσταση, στην ανυπακοή, στην απειθαρχία, στην αντεπίθεση, στην ανατροπή!
*
Η λαϊκή δυσφορία, η οργή, πρέπει εδώ και τώρα,
με τρόπο οργανωμένο, προσανατολισμένο, περιφρουρημένο, να μπολιαστεί με τη ριζοσπαστική, την εξεγερτική, την ταξική πυξίδα της ρήξης, που θα παράξει την «υπέροχη αρμονία της σύγκρουσης».
*
Το πλέον δημοκρατικό δικαίωμα του λαού, το τελευταίο καταφύγιο της ελευθερίας του, να αντισταθεί, να αρνηθεί, να απορρίψει τους «δημίους» του, θέλουν να το συκοφαντήσουν, να το προβοκάρουν και να το παρουσιάσουν σαν «κίνδυνο» για έναν και μοναδικό λόγο:
Επειδή αποτελεί τη μοναδική ελπίδα ότι δε θα επιτραπεί στα δρεπανηφόρα της κυβέρνησης, στα κοράκια της ΕΕ και στα βαμπίρ του ΔΝΤ να αποδεκατίσουν το λαό για τα κέρδη της πλουτοκρατίας.
*
Η ταξική δικτατορία του κεφαλαίου, η εγχώρια πλουτοκρατία και τα κόμματά της, η ΕΕ, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, κήρυξαν και επισήμως τον «πόλεμο» κατά του λαού.
Είναι η ώρα που καλούνται οι μάζες να βγουν στο προσκήνιο. Η ώρα να ξεχυθεί η δημοκρατική πλειοψηφία του λαού στους δρόμους. Να βάλει στη γωνία τα ενεργούμενα της «συναίνεσης» ή της «καταστροφής», που κατά το δοκούν χρησιμοποιεί ως συμπαίχτες του το αστικό καθεστώς, και να θέσει τις βάσεις για το χτίσιμο της ζωής μας σε άλλη βάση, με άλλες προτεραιότητες, με άλλη φιλοσοφία:
Της ζωής που κανόνα της θα έχει να ικανοποιήσει τις ανάγκες του εργάτη,
και όχι το «νόμο» του κεφαλαιοκράτη.