Πηγή:
http://listonplace.blogspot.com/2010/04/blog-post_5029.html
Oι επόμενες ημέρες αναμένονται δραματικές ως προς τις εξελίξεις τους, για την Ελλάδα, αλλά προπάντων για τους Έλληνες.
Είναι φανερό ότι, προ του αδιεξόδου μιας θετικής δανειοδότησης από τις αγορές, η χώρα μας θα προσφύγει στον διεθνή μηχανισμό (ΔΝΤ και Ε.Ε.), προκειμένου να δημιουργηθούν συνθήκες σταθερότητας στην οικονομική, νομισματική και δημοσιονομική της παράμετρο.
Ο μηχανισμός αυτός έρχεται να κλείσει έναν κύκλο απώλειας της εΘνικής και πολιτικής της κυριαρχίας, που άνοιξε με την αναβάδμιση της επιτήρησης από τις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη, προ ολίγων μηνών.
Το ζήτημα της Ελλάδας εκτιμάται διεθνώς ως μοναδικό εξαιτίας μιας σειράς παραγόντων και για τον λόγο αυτό παρακολουθείται στενά, από αγορές, κυβερνήσεις και διεθνείς τράπεζες. Η Ελλάδα θα συνεχίσει να προκαλεί ενδιαφέρον και αφού προσφύγει στον μηχανισμό σταθεροποίησης.
Πρώτον, γιατί το ύφος του χρέους της και οι βραχυπρόθεσμες ανάγκες δανεισμού της μπορεί να την οδηγήσουν την επόμενη τριετία σε ...ολική χρεοκοπία και έξοδο από την Ευρωζώνη.
Δεύτερον, γιατί, για πρώτη φορά, στην περίπτωσή της θα συνεργαστούν τόσο στενά ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν και ταυτόχρονα γιατί το ΔΝΤ, με εμπειρίες κατά βάση από τον Τρίτο Κόσμο και από αυταρχικά καθεστώτα διακυβέρνησης, πειραματίζεται, στην περίπτωση της Ελλάδας, εντός Ευρωζώνης και σε συνθήκες πλήρους κοινοβουλευτισμού.
Τρίτον, γιατί από εδώ και πέρα θα δοκιμασθεί τόσο η συνοχή της Ευρώπης -όχι πλέον σε επίπεδο πολιτικών διακηρύξεων, αλλά πρακτικών χρηματοοικονομικών εφαρμογών- όσο και τα όρια της αντοχής της, αφού την Ελλάδα μπορεί να ακολουθήσουν σε παρόμοια διαδικασία και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.
Αυτό που θα σηματοδοτήσει σε άλλο επίπεδο η ένταξη της Ελλάδας στην μηχανισμό σταθεροποίησης είναι και το τέλος του πολιτικού κύκλου της Μεταπολίτευσης.
Είναι ο ίδιος κύκλος που ξεκίνησε με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στα μέσα της δεκαετίας του '70 και την απώλεια των μέγιστων εδαφών της Κύπρου από τους Τούρκους -Αττίλας 2- και έμεινε σε ισχύ, χωρίς εκτροπές, το μεγαλύτερο ιστορικά διάστημα.
Οι πολιτικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., που κυριάρχησαν, επέδειξαν μια διάθεση αβεβαιότητας και ελλείμματος οραματικής στρατηγικής, που θα οδηγούσε τη χώρα σε ισχύ, θεσμική επάρκεια, ευημερία, κοινωνική ευεξία.
Οι πολιτικές κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, με αφετηρία τον Καραμανλή τον πρεσβύτερο και κατάληξη το τέλος της θητείας του Καραμανλή του νεότερου, με δεσπόζουσα παρουσία των σοσιαλιστών και των σοσιολδημοκρατικών των κ. Α.Παπανδρέου και Κ.Σημίτη στη διαδρομή και με μία παρένθεση του Κ.Μητσοτάκη στην πορεία, προτίμησαν τη μικροπολιτική, την αγωνία για τη διατήρηση στην εξουσία, την κομματικοκρατία, τις πελατειακές σχέσεις και την εξωθεσμική ισχύ ως υποστηρικτική διαδικασία στην πολιτική ηγεμονία τους.
Το σημερινό πολιτικό σύστημα, που ανέλαβε ευθύνες τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο του προηγούμενου έτους, μπορεί να έχει την εμπιστοσύνη και τις προσδοκίες της πλειοψηφίας των πολιτών, δεν έχει όμως πλέον χρόνο για να δημιουργήσει συνθήκες ανοικοδόμησης του κράτους και ανάκαμψης της οικονομίας και της επιχειρηματικότητας.
Ο χρόνος έχει ξοδευθεί από τους προηγούμενους και τις παρεμβάσεις της διαπλοκής, που διατηρούσαν σε ισχύ καταρρέουσες από πλευράς νομιμοποίησης κυβερνήσεις, προκειμένου να πετύχουν τη σταθερή εξέλιξη των deal τους. Αβουλοι και μοιραίοι στα χέρια τους οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί, εκποιούσαν τις στρατηγικές τής ανάπτυξης και τα ευρωπαϊκά κονδύλια στις "βαβέλ" επιχειρηματικών ομίλων και "μαύρων" επιστροφών χρήματος σε αυτούς, σφίγγοντας τη θηλιά της απαξίας για την Ελλάδα.
Βεβαίως πολλοί θα πουν ότι τα χρόνια αυτά υπήρξε ευημερία, αναδιανομή πλούτου, υπέρβαση των συνδρόμων του εμφυλιοπολεμικού παρελθόντος. Ολα αυτά ήταν και είναι πρόσκαιρα. Απέλειπεν η θεσμική επάρκεια και ο μόνιμος χαρακτήρας που θα μπορούσε να συγκροτήσει το νέο Ελληνικό Κράτος, μετεξελίσσοντάς το σε ευρωμεσογειακή δύναμη. Ακόμη και τα όποια πλεονεκτήματα των προηγούμενων δεκαετιών, τώρα καταλήγουν να μοιάζουν με "φούσκα" που σκάει, μέσα από συνδυασμό αρνητικών δεικτών και εκκαθαριστικών επιχειρήσεων των πιστωτών και των διεθνών εταιρειών.
Άρα τα προνόμια και οι "κατακτήσεις" της μεταπολίτευσης και η συνδικαλιστική αντίληψη για την πολιτική θα καταλήξουν "Βατερλώ" για την κοινωνία των βλαχομπαρόκ, νεόπλουτων νεοελλήνων, που προτίμησαν την "ύβρη" από την "αρμονία". Τη χυδαιότητα από τον πολιτισμό. Τη μετριοκρατία από τις ελίτ, βάσει αξιολόγησης. Ακόμη και η παράδοση στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης έγινε βαρβαρισμός.
Σήμερα δεν έρχεται η ώρα του λογαριασμού, όπως πολλά "λογιστάκια" υπολογίζουν, αλλά της Νεμέσεως.
Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι τις παραμονές της προσφυγής στον διεθνή μηχανισμό, εξελίσσονται ουσιαστικές επιχειρήσεις, αστυνομικού χαρακτήρα, για την κατάλυση και του παρακράτους της Μεταπολίτευσης. Του περίφημου κράτους των Εξαρχείων, αυτού που δεκαετίες αποτέλεσε κράτος εν κράτει εντός του πανεπιστημιακού ασύλου. Τρομοκράτες, γκαζάκηδες, κουκουλοφόροι, αναρχοαριστεριστές, κατ' επάγγελμα υπερασπιστές δικηγόροι τους, χειραγωγούμενοι δικαστές από το κατεστημένο των ΜΚΟ, διαπλεκόμενοι -λούμπεν επιχειρηματίες, τάχα αντιεξουσιαστές-αργυρώνητοι από το σύστημα δημοσιογράφοι, διανοούμενοι- θιασώτες μιας θολής υποκουλτούρας βίας και περιθωρίου, βρίσκονται ή θα βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα.
Κανείς δεν γνωρίζει εάν η έρευνα θα ολοκληρωθεί, γιατί κάπου στη μέση το ΔΝΤ και η Ευρώπη θα αναλάβουν την εξουσία στη χώρα. Και οι προβλέψεις για το τι θα συμβεί από κεί και πέρα είναι απροσδιόριστες, ακριβώς γιατί προηγούμενο σαν της Ελλάδας δεν υφίσταται στη διεθνή εμπειρία.
Μέσα από τις διαδικασίες αυτές και τις μη αναστρέψιμες τελικά εξελίξεις, το κράτος και το παρακράτος της Μεταπολίτευσης χρεοκοπούν συμπαρασύροντας μαζί τους την Ελλάδα και τους Έλληνες, δημιουργώντας συνθήκες ενός νέου Μεσαίωνα για τον μέσο πολίτη και τον εμπεδωμένο κοινοβουλευτισμό, που στερημένος της εκτελεστικής του εξουσίας αγνοούμε εάν τελικά λειτουργεί σε ευρωπαϊκά δεδομένα.
Φυσικά προκύπτει ένα ερώτημα. Τι θα κάνουν τα κόμματα εξουσίας και οι πολιτικές τους ηγεσίες; Ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου θα νομιμοποιήσει με την παρουσία του στο Μαξίμου τη διακυβέρνηση ΔΝΤ και Βρυξελλών-Φρανκφούρτης, ως επικεφαλής της εκτελεστικής επιτροπής διαχείρισης των επιλογών του, ή θα γυρίσει στο Κοινοβούλιο, ως επικεφαλής της πλειοψηφίας, επιτρέποντας στην πολιτική και διαχειριστική έκφραση της διαπλοκής να εκτελέσει τις κατοχικές νόρμες για τον Λαό των διεθνών και κυρίως των ευρωπαϊκών εταιρειών, ιδιαίτερα με βάση το Βερολίνο;
Στο επίπεδο αυτό δημιουργείται ένα σημαντικό ζήτημα. Ποιος θα ασκήσει εθνική εξωτερική πολιτική και άμυνα και θα διαχειριστεί τις υπηρεσίες εσωτερικής ασφαλείας της χώρας στις συνθήκες αυτές. Είναι το ζήτημα που εξαρχής και δικαιολογημένα έθεσε ο Γ. Παπανδρέου και κατηγορήθηκε από την αντιπολίτευση γι' αυτό.
Από την άλλη πλευρά και στο πλαίσιο του κοινοβουλευτισμού, με δεδομένο ότι η χώρα καταλήγει κατά κύριο λόγο στον μηχανισμό εξαιτίας της διακυβέρνησης Καραμανλή- Αλογοσκούφη-Σουφλιά-Παπαθανασίου, είναι ερώτημα τι στάση θα κρατήσει η αξιωματική αντιπολίτευση και ο κ. Σαμαράς. Θα νομιμοποιήσει τη διακυβέρνηση σε καθεστώς ΔΝΤ, θα στηρίξει λογική "μεγάλου συνασπισμού" υπό τον Παπανδρέου, θα ακολουθήσει δεξιά πολιτική επιστροφής στην εθνική κυριαρχία και πώς θα αντιμετωπίσει τους νεοφιλελεύθερους του κόμματος του, που με επικεφαλής την Ντόρα Μπακογιάννη θα προκρίνουν και θα σπεύσουν να συμμετάσχουν στην "κατοχικού" χαρακτήρα διακυβέρνηση που θα επιβληθεί, διασφαλίζοντας μάλιστα τα συμφέροντα του Βερολίνου έναντι του διεθνούς παράγοντα και του ΔΝΤ;
Καταλήγοντας, το είχαμε γράψει πριν ακόμη από την καταψήφιση της κυβέρνησης Καραμανλή και το χαρακτηρίσαμε από τότε ως μια πικρή πρόβλεψη. Ο κύκλος της Μεταπολίτευσης κλείνει με έναν κρότο και όχι με έναν λυγμό...
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Κερκυραική άποψη