Κι αν η σιωπή μοιάζει κάποτε αναπότρεπτη
πέρα απ’ τη σιωπή θα υπάρχει πάντα μια άλλη δύναμη
που θα προβάλλει περισσότερο από πάντα επιτακτική:
Να καταδυθούμε στα σκοτάδια που φέρνουμε μέσα μας
να βρούμε τον ίδιο το φόβο, ν’ αγγίξουμε την πληγή
ν’ αφήσουμε να τρέξει το αίμα.
Να ξεπηδήσει μέσα από την κύστη της αμαρτίας
Η φοβερή εξομολόγηση.
Θανάσης Κωσταβάρας
Να καταδυθούμε στα σκοτάδια του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε, να αγγίξουμε τις πληγές αυτού του κόσμου, να ξεπεράσουμε το φόβο, να αφήσουμε να τρέξει το αίμα, να «τρυπήσουμε» την «κύστη της αμαρτίας» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, να, πώς θα έρθει η ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Σήμερα οι κακουργηματικές αμαρτίες της Νέας Τάξης παίζουν το τέλος μας!
Η ανεξαρτησία μας και η ζωή μας βρίσκονται στην φυλακή.
Ζούμε μέσα στη λησμονιά των μεταμορφώσεών μας, στην οκνηρία των ράθυμων ημερών και των εφιαλτικών νυχτών…
Μας έχουν μαντρώσει μέσα στην πείνα, τη σιωπή και στα σκουπίδια…
Ζεσταίνουμε μοναχοί τον πόνο μας…
Φοβόμαστε και τον ίσκιο της σιωπής μας…
Μας στρώνουν τα σεντόνια της θλίψης για να κοιμηθούμε…
Μας έχουν εντοιχισμένους στις ορειχάλκινες πλάκες της «αμαρτίας»: Της νεοταξικής θηριωδίας…
Για την ΑΝΑΣΤΑΣΗ πρέπει να αποτινάξουμε όλα αυτά.
Πρέπει να μας γίνουν βίωμα οι στίχοι του Σολωμού, για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ:
«Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βιά μετράει τη γή…»
Το ξίφος που βυθίζουν καθημερινά στις καρδιές των φτωχών και αθώων πρέπει να ακονιστεί εναντίον των βασανιστών και της καπιταλιστικής κακουργίας, εναντίον της «αμαρτίας»…
Και το ακόνισμα αυτό απαιτεί γνώση και μνήμη.
Την πικρή γνώση και μνήμη αντίκρυ στη απέραντη κακουργία ενός κόσμου αμαρτωλού και βαρβαρότητας…
Την πικρή γνώση και μνήμη που θα φωτίσει την αγωνιστική πράξη.
Γιατί χωρίς να ξεπηδήσει το φως («φοβερή εξομολόγηση») «μέσα από την κύστη της αμαρτίας» καμία πράξη δεν φέρνει την Ανάσταση…
Θα μπαίνουμε πάντα στο παιχνίδι των βασανιστών.
Αυτές τις αλυσίδες του «παιχνιδιού» πρέπει να τις σπάσουμε για να αναστηθούμε…
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!