Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπούν την ελευθερία του λόγου.
Τους λυπεί και τους θλίβει.
Στη θλίψη τους σχεδόν για όλα είναι ικανοί:
Να ουρλιάξουν, να πνίξουν.
Μια σκοτεινή υποψία τους τραντάζει,
Σαν δόντι που πονάει,
Κι ο ύπνος τους τη νύχτα είναι σακατεμένος, τρίζει.
Στριφογυρνώντας στο στρώμα τους αναπολούν
Νέους τρόπους του λέγειν
Χυμένους στα καλούπια των φόβων τους.
Μεϊρ Βιζελτίρ.
(Ισραηλινός ποιητής)
Η κάστα των τεχνοκρατών της εξουσίας δεν χαρακτηρίζεται απλώς από την προστυχιά του ακραίου αμοραλισμού και την ξετσιπωσιά της απληστίας του νεόπλουτου, αλλά και από την ασυγκράτητη βουλιμία και ψυχολογία του λακεδισμού: Ο υπερβάλλων και μοχθηρός ζήλος του υπηρέτη προς τον Αφέντη…
Η κάστα των ποικίλων παρασίτων της εξουσίας φθονεί και μισεί κάθε τι που κινείται και σκέπτεται. Ιδιαίτερα διακατέχεται από υστερικό μίσος και φθόνο εναντίον των λαϊκών διεργασιών της κίνησης και της σκέψης, εναντίον κάθε ελευθερίας του Λόγου, κάθε Λόγου που δεν είναι «χυμένος» στα καλούπια του παρασιτικού λακεδισμού τους.
Η κάστα των σύγχρονων δοσίλογων της κυβέρνησης και των ΜΜΕ ξεπερνά σε στραταρχική αυθάδεια παρασιτισμού, αμοραλισμού, βουλιμίας και λακεδισμού κάθε ιστορικό προηγούμενο: Όλα αυτά τα έχει αναγάγει σε υπέρτατες αξίες της ζωής και σε «κώδικα» της πολιτικής.
Η ασύστολη προστυχιά και η ακραία ηλιθιότητα αποτελούν, σήμερα, τα νέα άρθρα «πίστεως» των θρησκόληπτων του νεοταξικού δοσιλογισμού.
ΟΤΑΝ είσαι ο «μπάτσος» της κατοχικής τάξης πραγμάτων πρέπει να πιστεύεις τυφλά στην κατοχή σου και να έχεις οξυμένες τις «διανοητικές» πλευρές αυτής της κατοχής: την ισοπεδωτική ηλιθιότητα…
Να, γιατί, η κάστα της κυβερνητικής ηγεσίας, από τον Πρωθυπουργό μέχρι τους άλλους αχυράνθρωπους της, «ακτινοβολεί» και «απαστράπτει» από ηλιθιότητα, και κυρίως από την παγερή και αφυδατωμένη εκείνη έκφραση της αναισθησίας.
Όλοι αυτοί η μανδαρίνοι της εξουσίας δεν έχουν καμιά συναίσθηση, καμιά ενοχή και συστολή, για τον απλούστατο λόγο, ότι δεν έχουν καμία συνείδηση ούτε των εγκλημάτων που διαπράττουν, ούτε της βλακείας τους, ούτε του δοσίλογου λακεδισμού τους: Εδώ ο καθεστωτικός και ο δοσίλογος λακεδισμός έχουν απογειωθεί στα ουράνια της πώρωσης…
Το μόνο που αντιλαμβάνεται αυτή η πολύχρωμη κάστα του αχαλίνωτου καθεστωτισμού και του λακεδισμού είναι οι κίνδυνοι που την απειλούν.
Οι κίνδυνοι προέρχονται από την ίδια την κοινωνία που ξυπνάει και σπάει τα καλούπια του Λόγου. Η εξυπνάδα της κοινωνικής και λαϊκής κινητικότητα είναι που τρομάζει τις καθεστωτικές κάστες. Αυτή η «κοινωνική εξυπνάδα» και το «λαϊκό αίσθημα» που αφυπνίζεται, σε συνδυασμό με τη βλαβερή ηλιθιότητα του πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου είναι που υπονομεύει θανάσιμα την καθεστωτική τάξη (νέα τάξη) πραγμάτων.
Γι’ αυτό «Κι ο ύπνος τους τη νύχτα είναι σακατεμένος, τρίζει.
Στριφογυρνώντας στο στρώμα τους αναπολούν
Νέους τρόπους του λέγειν
Χυμένους στα καλούπια των φόβων τους».
Αναζητούν, αγωνιωδώς, να φιμώσουν τα ιστολόγια που δεν τους αφήνουν να κοιμηθούν ήσυχα: Τους ξεσκεπάζουν καθημερινά, αποκαλύπτοντας τις ανομίες, τα θηριώδη ψεύδη τους, τις προβοκάτσιές τους, τον αχαλίνωτο οχετό της παραπληροφόρησης και την ηλιθιότητά τους…
Αυτή την ΟΡΓΗ, την ΑΛΗΘΕΙΑ και την ΕΞΥΠΝΑΔΑ της κοινωνίας που εκφράζεται ελεύθερα και ασιδέρωτα μέσα από τα ιστολόγια τρέμουν…
Οι ψίθυροι και οι κραυγές του αφίμωτου λόγου είναι που πανικοβάλουν τα καθεστωτικά παράσιτα: όλων των ειδών και των χρωμάτων.
Σε μια εποχή κατά την οποία κυριαρχεί η αποθέωση της ιδιωτικής περιουσίας, η αποθέωση της υποταγής των πάντων στα μονοπώλια εξουσίας πραγμάτων και ανθρώπων, αλλά και του Λόγου και των άρθρων, σε μια τέτοια εποχή τα ιστολόγια αποτελούν μέγα κίνδυνο: προκαλούν ρωγμές και σπάνε ακριβώς αυτό το μονοπώλιο της εξουσίας πάνω στο Λόγο, την Ενημέρωση, στις ιδέες, στα άρθρα, στον Άνθρωπο…
Γι’ αυτό ουρλιάζουν εναντίον των ιστολογίων ΟΛΟΙ αυτοί οι μονοπωλητές και φιμωτές του Λόγου και της «Ενημέρωσης», οι μεταπράτες του εξουσιαστικού λόγο, οι ποικίλοι λακέδες του καθεστώτος…
Γι’ αυτό και αυτό το «πράμα» που λέγεται Πεταλωτής, αναίσθητος, ανέραστος και άχρωμος (τυπικό παράδειγμα αχυράνθρωπου και ηλίθιου λακέ) αποζητά «Νέους τρόπους του λέγειν, χυμένους στα καλούπια των φόβων τους»…
Γι’ αυτό και άλλος ο γενίτσαρος της καθεστωτικής δημοσιογραφίας, ο Πρετεντέρης (και η όμοιοί του) αποκαλούν τους ιστολόγους «κατακάθια». Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Τα κατακάθια και η «αλητεία» του παρασιτικού δοσιλογισμού μεταθέτουν τις δικές τους «ιδιότητες» στους αγωνιστές της Ενημέρωσης και της σκέψης, στις αδούλωτες κραυγές της κοινωνίας…
Δεν αφήνουν για λίγο τα γυάλινα κάστρα τους και να περπατήσουν μέσα στους δρόμους για να διαπιστώσουν ποιοι είναι τα κατακάθια της κοινωνίας;;;
Το φτύσιμό τους θα «φουσκώσει» χείμαρρους από σάλιο, στην καλύτερη περίπτωση.
Στη μετριοπαθέστερη: Θα αδειάσουν τα γιαούρτια από τα ράφια των Σούπερ Μάρκετ (αυτό θα αποτελέσει και γεγονός παραγωγικό).
Στη χειρότερη: Θα τους χάσουμε από τους άμβωνές τους. Αυτό θα ήταν και το πλέον ωφέλιμο…
ΜΑΤΑΙΟΠΟΝΟΥΝ…
Είναι τέτοια η σήψη τους και τόσο καταιγιστική η «λαϊκή ευφυΐα» που ΤΙΠΟΤΑ δεν τους σώζει…