Από:
http://listonplace.blogspot.com/2010/05/blog-post_9029.html
O Γρήγορης Λαμπράκης είναι το θύμα του Κράτους ΤΟΥΣ, που χρησιμοποιεί πάντα για τα πρόστυχα, τα χυδαία, τα ...αναγκαία του, τον αιώνιο συνεργάτη του. Το παρακράτος.
Από την Κατερίνα
Παιδί ακόμα, όταν σε παρελάσεις και γιορτές επεδείκνυα τα αριστεία μου, αυτά που μου πρόσφεραν την θέση της σημαιοφόρου, όταν έκανα πρόβες στα ποιήματα και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους που είχα στα σχολικά θεατρικά σκετς, η μητέρα μου καμάρωνε και με την σειρά της τηλεφωνούσε σε φίλους και συγγενείς να παραστούν για να με καμαρώσουν σε παρελάσεις και εκδηλώσεις.
Ο πατέρας μου, απόλυτα αποστασιοποιημένος από αυτήν την οικογενειακή ...χαρά και την μητρική, φιλική και συγγενική περηφάνια, με ξεμονάχιαζε, με έχωνε στο γραφείο του, έκλεινε την πόρτα, και σε αυτό το πάντα μισοσκότεινο δωμάτιο, μου έλεγε:
Πρόσεχε τις σημαίες που θα κρατήσεις, τις πατρίδες που θα υπερασπιστείς, τα εμβατήρια που θα ψιθυρίσεις, τις επετείους που θα γιορτάσεις. Πρόσεχε, το Κράτος ΤΟΥΣ. Να θυμάσαι, δεν είναι αυτό η Πατρίδα ΣΟΥ.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε. Κι ίσως ακόμα ακόμα, λόγω της απόλυτα διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας με τον πατέρα μου, να μην μπορώ ...όχι να καταλάβω, αλλά να νοιώσω, την αλήθεια ΤΟΥ, που όμως πια συμμερίζομαι ΑΠΟΛΥΤΑ, τουλάχιστον νοητικά.
Με το γονίδιο του πάθους ισχυρά ανιχνευμένο στο δικό μου DNA, πανηγυρτζού από κούνια, θα επιλέγω πάντα να λυπάμαι για ότι δεν έκανα, παρά για ότι έστω και απόλυτα και αποδεδειγμένα εσφαλμένα έκανα. Θα προτιμησω να ρισκάρω το λάθος, παρά να σπαταληθώ αποστασιοποιημένη. Στην ζυγαριά μου το «πράττειν», θα είναι πάντα πιο βαρύ από το «μέτρα». Τον αποδέχομαι, με αποδέχεται, λατρευόμαστε.
Ο πατέρας μου λοιπόν, που σε αυτόν ειναι αφιερωμένη ...και αυτή η ανάρτηση, έχει πάθος, ένα απύθμενο πάθος με την υπόθεση Λαμπράκη. Θεωρούσε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και θεωρεί ακόμη, ότι η υπόθεση Λαμπράκη είναι η καλύτερη ανατομία της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Για όποιο πολιτικό θέμα κι αν ανοίξει η συζήτηση, θα σου βρει πάντα τον αντίστοιχο πρωταγωνιστή ή την ανάλογη κατάσταση, εκείνου του δράματος.
Άλλωστε ποτέ δεν «αγάπησε» τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά ίσως για το μόνο που τον επιβράβευσε με την ψήφο του, ήταν όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, επέλεξε τον Σαρτζετάκη για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Μάλιστα όταν όλοι λοιδορούσαν τον Σαρτζετάκη για την μεγαλομανία του και τις περίφημες κιτς συμπεριφορές του, ο πατέρας μου φουρκισμένος για την ελληνική έλλειψη ιστορικής μνήμης, ξεκρέμασε έναν από τους αγαπημένες πίνακες του βασιλείου του γραφείου του, κορνιζάρισε και κρέμασε μια φωτογραφία του Σαρτζετάκη. Ομολογουμένως, δεν τόλμησε να τα βάλει με την συζυγική εξουσία και να κρεμάσει την φωτογραφία του Σαρτζετάκη, στο οικογενειακό σαλόνι. Καμιά φορά οι γυναίκες σύζυγοι είναι τρομακτικότεροι και από την εξουσία Καραμανλή του 63.
Ο πατέρας μου, υποστήριζε και υποστηρίζει πάντα, ότι όταν θέλεις να σκοτώσεις την μνήμη κάποιου, όταν θέλεις να συγκαλύψεις την πραγματική ιστορία και αυτή, να χάσει την παιδαγωγικό της ρόλο, τις απόλυτες αντιστοιχήσεις και αναλογίες στην σημερινή πολιτική σκηνή, το πιο «βολικό» όπλο είναι οι εύκολες «αγιοποιήσεις» οι στείρες επετειακές εκδηλώσεις, τα τσιτάτα, τα χειροκροτήματα, και το πιο σημαντικό, η σιωπή για την πραγματική ιστορία, για τους ...δευτεραγωνιστές του δράματος.
Και έτσι, μπορεί για τον Γρήγορη Λαμπράκη να ήξερα απλά ότι ήταν ένας γιατρός, με μεγάλο ενδιαφέρον για το Kίνημα Eιρήνης την εποχή του Ψυχρού πολέμου. Εκείνη την εποχή που οι Αμερικανοί εμπλέκονται στην κόλαση του Βιετνάμ και οι Σοβιετικοί τάσσονται υπέρ της Ειρήνης. Και κάπως έτσι οι ειρηνιστές χαρακτηρίζονται κομουνιστές. Και κάπως έτσι ο αντιπρόεδρος της «Eλληνικής Eπιτροπής διά την Διεθνήν Ύφεσιν και Eιρήνην» με χαρισματική και πολύ ισχυρή προσωπικότητα, αναδεικνύεται σε ανερχόμενο αστέρι της ελληνικής Aριστεράς.
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, είναι το μεγάλο θύμα, που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ήρωα. Ωραίος άντρας, πρώην βαλκανιονίκης, γεννημένος πρωταθλητής, αυτοδημιούργητος γιατρός γυναικολόγος, με εξαιρετικές για την εποχή δημοσιευσεις στην γυναικολογική ενδοκρινολογία, καταφέρνει να παραγκωνίσει τα τότε και τελικά ...πάντα πανεπιστημιακά τζάκια της Ιατρικής, να γίνει υφηγητής, να αποκτήσει τη δική του κλινική όπου "οι φτωχοί εξετάζονται, παρακολουθούνται, χειρουργούνται απολύτως δωρεάν".
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης που μέχρι το ‘61 δεν έχει ενεργό συμμετοχή στην πολιτική, αποφασίζει να κατέβει ως συνεργαζόμενος βουλευτής με την EΔA, και βέβαια μέσα στην ΕΔΑ κυριαρχεί το τότε παράνομο ΚΚΕ.
Ο υπέροχος πρωταγωνιστής του δράματος, είναι το μοιραίο θύμα του παντοτινού ελληνικού παρακρατους;
Όχι, ο Γρήγορης Λαμπράκης είναι το θύμα του Κράτους ΤΟΥΣ, που χρησιμοποιεί πάντα για τα πρόστυχα, τα χυδαία, τα ...αναγκαία του, τον αιώνιο συνεργάτη του. Το παρακράτος.
Είτε το τόσο άκομψο, το παρακράτος της καρφίτσας, είτε το πιο κομψευόμενο, το πιο trendy, αυτό της ενημέρωσης-προπαγάνδας του σήμερα, είτε ακόμα και αυτό το ντυμένο με τη λεοντή του «αναρχοαυτόνομου» υποτιθέμενου Εξαρχιώτη κουκουλοφόρου που πεταει την μολότοφ σε κάθε μαζικό συλλαλητηριο στις μέρες μας.
Έλα εδώ, κάτσε στην πολυθρόνα απέναντι μου, μου έλεγε στα παιδιαστικά μου ο πατερας μου, και έλα να δούμε τους πραγματικούς «πρωταγωνιστές», αυτούς που θα πρέπει να μάθεις να αναγνωρίζεις με όποια μορφή κι αν εμφανίζονται, με ότι «ιδεολογικό» μανδύα και αν ντυνει το Κράτος το παρακράτος του, με ότι προβοκατόρικο παραμύθι κι αν χρειάζεται να πουλάνε. Θα είναι πάντα το παρακράτος, που πάνω του θα γέρνει το Κράτος τους για να ξαποστάσει. Αλλά ΠΟΤΕ το Κράτος τους, δεν θα πρέπει να το λογαριάζεις για Πατρίδα σου.
Κι έτσι, από παιδί μέσα σε εκείνο τα πάντα μισοσκότεινο γραφείο του πατέρα μου, κάποια ονόματα μπήκαν, χαράχθηκαν λες στην μνήμη μου, και έγιναν η προσωποποίηση του κακού. Που όμως αυτό το κακό ...δεν θα τελείωνε ποτέ, σύμφωνα με τις προφητείες, τις «προφητείες» ή τις προφητείες (
του πατέρα μου. Ο οδηγός λοιπόν του τρίκυκλου, ο Σπύρος Kοτζαμάνης , είχε αγοράσει το τρίκυκλο με δάνειο. Πως να το ξεπληρώσει όμως; Με κούρσες και εκτός Θεσσαλονίκης. Και αυτό τότε, ήταν αδιανόητο χωρίς την άδεια της τότε χωροφυλακής. Ο Σπύρος Γκοτζαμάνης, ήταν κλεφτοκοτάς τις ελεύθερες ώρες του, πολλές φορές στο τμήμα κατηγορούμενος για κάθε είδους παραβάσεις, αλλά πάντα να αφήνεται ελεύθερος από τον εκάστοτε διοικητή του τμήματος.
O συνεπιβάτης του τρίκυκλου Μανώλης Eμμανουηλίδης, αυτός που έδωσε το δολοφονικό χτύπημα στον Λαμπράκη, είχε ένα εξαιρετικά πλούσιο ποινικό μητρώο, βιασμοί, κλοπές και το ...κερασάκι, μια αποπλάνηση ανηλίκου το 1961.
Ο Ξενοφών Γιοσμάς, πρόεδρος της παρακρατικής οργάνωσης «Σύνδεσμος Aγωνιστών και Θυμάτων Eθνικής Aντιστάσεως», ....αξιωματικός του Γ’ Pάιχ, είχε ορκιστεί και υπουργός στην κυβέρνηση Tσιρονίκου, μια κυβέρνησης φάντασμα που ακολούθησε τους Γερμανούς, όταν αποχώρησαν από την Eλλάδα... Ο φον Γιοσμάς, είχε καταδικαστεί σε θάνατο για δωσιλογισμό, αλλά είχε αποφύγει την εκτέλεση της ποινής, έχοντας τα γνωστά και πάντα ανταποδοτικά κολλητηλίκια με το Κράτος και την ...αστυνομία Του
O υπομοίραρχος Δημήτρης Kατσούλης, το δεξί χέρι τότε του διευθυντή Aσφάλειας Θεσσαλονίκης, συνέχισε την ...δράση του, βρέθηκε μάλιστα επικεφαλής των γνωστών προβοκατόρων στο Πολυτεχνείο.
Ο ιατροδικαστής Kαψάσκης από την ...Αθήνα, στον οποίο ανατιθεται η ιατροδικαστική εξέταση και βγάζει το πόρισμα ότι το θανατηφόρο χτύπημα στον Λαμπράκη προέρχεται απο την πρόσκρουση στην άσφαλτο και όχι από το χτύπημα με λοστό.
Ο Κώστας Μήτσου υποστράτηγος και ο Εύθυμης Καμούτσης συνταγματάρχης, παλιοί ταγματαλήτες που διενεργούν την ...προανάκριση και αφήνουν ελεύθερο τον Εμμανουηλίδη, γιατί «τι ευθύνη μπορεί να έχει ένας συνεπιβάτης τρίκυκλου σε ένα τροχαίο δυστύχημα;»
Και πόσοι άλλοι...
Αλλά θυμήσου τον Τίγρη, τον Μανώλη Χατζηαποστόλου, παλιό σαλταδόρο, που κάνει το μοιραίο πήδημα και αρχίζει έναν αγώνα ζωής και θανάτου με τον κουρνιασμένο στην καρότσα Eμμανουηλίδη. «Πούστη, φάγατε τον Λαμπράκη, θα πεθάνεις» ουρλιάζει. Ο Τίγρης ...καταδικάζεται από το Κράτος τους, για ...συκοφαντική δυσφήμηση.
Και όχι μόνο ο Τίγρης, αλλά και ο Γιώργος Σωτηρχόπουλος, λουστραδόρος, που ανυποψίαστος πηγαίνει αυτοβούλως στην Ασφάλεια Θεσσαλονίκης και καταθέτει ο Kοτζαμάνης αρνήθηκε το πρωί της δολοφονίας του Λαμπράκη, να του μεταφέρει κάποια έπιπλα. Του είχε πει «όχι σήμερα, το βράδυ έχω δουλειά». Γέλασε λέει ο Σωτηρχοπουλος και τον ρώτησε «μωρέ τι δουλειά έχεις βραδιάτικα;»
Θύμωσε τότε λέει ο Γκοτζαμάνης και του απάντησε «αει γαμήσου ρε μπατίρη, εγώ το βράδυ θα σκοτώσω τον πούστη τον κομουνιστή».
Την ώρα που πάει να καταθέσει ο Σωτηρχόπουλος, ...κάποιοι ... άγνωστοι (αυτοί οι πάντα γνωστοί...άγνωστοι) τον τραβάνε μέσα σε ένα ημιφορτηγό, τον χτυπάνε στο κεφάλι και τον στέλνουν αναίσθητο στο νοσοκομείο. Και ο Σωτηρχόπουλος καταδικάζεται για ...συκοφαντική δυσφήμηση από το Κράτος τους.
Αλλά να θυμάσαι και τον Γιώργο Ρωμαίο, τότε δημοσιογράφο στο συγκρότημα Λαμπράκη, και τις αφόρητες ...«πιέσεις» που ο ίδιος περιγράφει ότι υπέστη από τα αφεντικά του να μην γράψει, να μη δημοσιεύσει τίποτα...
Θυμήσου τον Γιάννη Βούλτεψη τότε δημοσιογράφο της "Αυγής», τον Γιώργο Μπέρτσο της εφημερίδας «Ελευθερία» που κάνουν το ιερό ρεπορτάζ, αυτό που είναι ο πυρήνας της δημοσιογραφίας και βρίσκουν τις φωτογραφίες της αντισυγκέντρωσης και μέσα από αυτές ο χτυπημένος βουλευτής Τσαρουχάς αναγνωρίζει τον θηριώδη Πιτσιώκο. Τον Πιτσιώκο , που ανταλλάσσει την άδεια του πάγκου του μικροπωλητή στο Μοδιάνο, με την συμμετοχή του στους τραμπουκισμούς του παρακράτους. Του παρακράτους του ...Κράτους τους.
Και πάνω από όλα να θυμάσαι τον τότε ανακριτή Σαρτζετάκη. Έναν ...γραφειοκράτη, «σπαστικό» θα τον λέγαμε σήμερα, ...αναποτελεσματικό θα τον χαρακτήριζαν σήμερα οι πάντα πληρωμένοι από το Κράτος τους, επαγγελματίες της ενημέρωσης-προπαγάνδας. «Ήταν τόσο τυπικός, ώστε κάθε φορά που μπαίναμε για να καταθέσουμε κάτι καινούργιο, μας άρχιζε από την αρχή», γράφει ο Mπέρτσος. «Όνομα πατρός, έτος γεννήσεως κ.λπ. Aφού ο γραμματέας, που είχε μάθει τα στοιχεία μας απ’ έξω, κρυφογελούσε. Aλλά αυτός έλεγε: “Tα στοιχεία του κυρίου”».
Έναν ...ενοχλητικό «γραφειοκράτη», που μέσα σε χιλιάδες σελίδες, σε δεκάδες πληρωμένους ψευδομάρτυρες, σε εκατοντάδες χαφιέδες, αρνήθηκε να συγκαλύψει το έγκλημα του Κρατους τους.
Ο Δελαπόρτας όταν επισκέφθηκαν με την κόρη του τον Σαρτζετάκη στο σπίτι του και ...τρόμαξαν από τις χιλιάδες σελίδες τις απλωμένες σε όλο το πάτωμα του σπιτιού του, της είπε: «Κάποτε θα τον κάνουν γραμματόσημο». Δεν ξέρω αν έγινε ποτέ γραμματόσημο ο Σαρτζετάκης. Το πιθανότερο είναι να μην άντεξε και αυτός, την τρομερή πανούκλα της εξουσίας.
Ζει σήμερα ο Λαμπράκης; Όχι.
Το σύστημα έγινε πολύ πιο ...συστηματικό, απείρως προσεκτικότερο, πολύ πιο επαγγελματικό από τους πριν 50 χρόνια ερασιτεχνισμούς του.
Σήμερα δεν σκοτώνεις τον ...Λαμπράκη. Απλά δεν αφήνεις κανέναν να γίνει ...Γρήγορης Λαμπράκης. Τον απομονώνεις, τον βγάζεις από την ...εικόνα, τον πετσοκόβεις, τον απαξιώνεις όσο είναι καιρός, όσο ο κόσμος δεν τον γνωρίζει και δεν τον αναγνωρίζει.
Το παρακράτος τους δεν διαθέτει πια μόνο τρίκυκλα, Γκοτζαμάνηδες και Εμμανουηλιδηδες, φον Γιασμάδες και Ασπιωτηδες. Σήμερα το Κράτος τους, διαθέτει το παρακράτος του γυαλιού, το παρακράτος των εφημερίδων του, και άμα λάχει τους κουκουλοφόρους του.
Σήμερα δεν χρειάζεται να χτυπήσει το Κράτος τους, με λοστό τον Λαμπράκη, δεν χρειάζεται να θανατώσει με βασανιστήρια τον Τσαρουχά, τέτοιους βουλευτές, ούτως ή άλλως δεν αφήνει να υπάρξουν και έτσι δεν έχει να αντιπαλέψει τέτοιους το Κράτος τους.
Τους...σκοτώνει, πριν γίνουν...
Οι σημερινοί ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΙ είναι δύο ειδών.
Οι πολυτελείς, οι Πρετεντερηδες, οι Τρέμες, οι Χατζηνικολάου, οι Αναστασιαδηδες, οι Χουκλες, οι Τριαναταφυλοπουλοι, οι Σόμπολοι, οι Τέλλογλου, οι Καμπουράκηδες, οι Θοδωρακηδες, οι Παπαχελάδες, και ...θεέ μου πόσους ακόμα να μνημονεύσω!!!
Και οι ...λούμπεν. Η μετεξέλιξη των Γκοτζαμάνηδων και των Εμμανουηλιδηδων. Οι μικροπαραβατικοί του κοινού ποινικού δικαίου, ναρκωτικά, trafficking, κλοπές, μικροληστείες, που η αστυνομία τους ντύνει με κουκούλες για να καίνε εργαζόμενους σε τράπεζες, εξαργυρώνοντας έτσι την ελευθερία τους για τα ποινικά τους αδικήματα.
Το χρυσοφόρο μαφιόζικο παρακράτος τους, το παντοτινό δεκανίκι του Κράτους τους, δίνει την τροφή στα παπαγαλάκια του για να ενοχοποιεί και να αφοπλίζει οποιαδήποτε κίνηση γίνει από τα κάτω.
Και μάλιστα με πολύ ισχυρούς συμβολισμούς. Με ανάλογους του Λαμπράκη συμβολισμούς...
Οι σημερινοί εργαζόμενοι με συνθήκες σκλαβιάς, που τους χώνουν τα αφεντικά και οι τσάτσοι των αφεντικών, κάτω από τα γραφεία όταν περνάει μπροστά από το «μαγαζί» το συλλαλητήριο, αυτοί του πιο ανάλγητου αφεντικού, θα καούν. Και όποιος κουνηθεί, συμμετέχει, δραστηριοποιηθεί, κατεβεί στο όποιο συλλαλητήριο ή θα κινδυνεύσει η σωματική του ακεραιότητα ή/και θα είναι εν δυνάμει δολοφόνος ή ηθικός αυτουργός δολοφονίας.
-Μου είπαν ότι 3 κουκουλοφοροι που το πλήθος τους έκραξε στο Σύνταγμα στο συλαλλητήριο στις 20 Μαΐου , φοβούμενοι το λαϊκό λιντσάρισμα, χώθηκαν μέσα στο λόμπι της Μ. Βρετανίας. Οι πόρτες βέβαια, κλειστές και αμπαρωμένες εκείνη την ώρα για το ...κοινό. Αλλά εκείνους τους άφησαν.
- Πιθανά. Όλοι αυτοί οι παρακρατικοί, είναι χαμηλών νοητικών προσόντων, όσο χρήσιμοι για το Κράτος τους, άλλο τόσο επικίνδυνοι να γίνουν οι ανόητοι Εμμανουηληδιδες, ο αδύναμος κρίκος. Μπορεί να τους φυγάδευσαν, ακόμα και στην Μ. Βρετανία, ακόμα και μπροστά στα μάτια 100 ανθρώπων. Άλλωστε έχουν την ενημέρωση και την επικοινωνία, το άλλο παρακράτος, το επίσημο, δικό τους. Γιατί να ρισκάρουν;
Προχθές όλα αυτά τα χιλιάδες οργισμένα πρόσωπα, που βροντοφώναζαν έξω από τη Βουλή «κλέφτες», είναι αυτοί που θα περιθωριοποιηθούν επικοινωνιακά ως οι ολίγοι υβριστές των θεσμών της Δημοκρατίας. Ότι ακριβώς έγινε, όταν η Αμπατιέλου χαστούκισε την Φρειδερίκη στο Λονδίνο. Και τότε, ο Τύπος φρικάρισε με την ύβρη στους ...θεσμούς. Παρών τότε και ο Λαμπράκης.
Ζει ο Λαμπράκης; Όχι, τον Λαμπράκη τον δολοφόνησαν.
Αυτό που ζει είναι το παρακράτος. Το παντοτινό βολικό δεκανίκι του Κράτους τους. Πιο έξυπνο, πιο αποτελεσματικό, πιο ακριβό, πιο επικίνδυνο.
Και να προσεχεις. Και να θυμάσαι. Το Κρατος ΤΟΥΣ δεν είναι η Πατρίδα ΣΟΥ.