Ο γείτονας, φίλος κι αδελφός τουρκικός λαός ευτυχεί να 'χει έναν μεγάλο ηγέτη, τον κ. Ερντογάν. Ίσως, για την Τουρκία ο Ερντογάν να αναδεικνύεται σε έναν νέο Κεμάλ, ακριβώς διότι φαίνεται να εκφράζει τις ανάγκες της εποχής του, όσον και ταυτοχρόνως να 'χει την ικανότητα να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα.
όταν το τελευταίο μεταλλάσσει τις λύσεις σε προβλήματα. Όπως έκαμε με το ΔΝΤ, προχωρώντας στα αντίθετα απ' όσα οι συνταγές του τού υπαγόρευαν, βγάζοντας έτσι την Τουρκία απ' την πρόσφατη κρίση της.
Ο Ερντογάν έχει εθνική στρατηγική. Σκοπεύει, ανεξαρτήτως αν θα τα καταφέρει, να φέρει την Τουρκία στις δέκα ισχυρότερες οικονομίες του κόσμου εντός των προσεχών ετών. Σε πολλά θυμίζει τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ηγείται μιας χώρας που 30 (ή 60) χιλιόμετρα ανατολικώς των δυτικών της ακτών έχει ακόμα δομές, κοινωνικές και οικονομικές, σχεδόν προβιομηχανικές.
Όμως ο Ερντογάν και οι συν αυτώ όταν μιλούν προς τον κόσμο αναφέρονται στη χώρα τους με υπερηφάνεια, απαιτώντας σεβασμό. Ούτε στην πιο βαθιά νύχτα της άγριας κρίσης που πέρασαν, βρέθηκε ένας απ' αυτούς να μιλήσει για μειωμένη εθνική κυριαρχία...
Σημείωση ΡΕΣΑΛΤΟ:
Συμφωνούμε με τις επισημάνσεις του φίλου ΣΤΑΘΗ.
Ιδιαίτερα για το ηγετικό προφίλ του Ερντογάν.
Το γιατί και το πώς, όμως, έχει διαμορφωθεί ένας τέτοιος ηγέτης, δεν μας λέει…
Φυσικά την εξήγηση τη συμπυκνώνει, αλλά την αφήνει ξεκάρφωτη, στα παρακάτω λόγια:
«έχει ακόμα δομές, κοινωνικές και οικονομικές, σχεδόν προβιομηχανικές».
Πιο απλουστευτικά: Έχει ακόμα ισχυρή ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ!!!
Η Τουρκία δεν έχει, ακόμα, λόγω οικονομικών και κοινωνικών δομών προβιομηχανικών, «αφομοιωθεί» μέσα στο παγκόσμιο πλέγμα των ιμπεριαλιστικών δομών και σχέσεων: Είναι ατελώς ενσωματωμένη, διατηρεί ισχυρά οικονομικά εθνικά ερείσματα.
Στην Ελλάδα εθνικό κεφάλαιο δεν υπάρχει: η παραγωγική της δομή έχει αποβιομηχανοποιηθεί, και γενικά το πάλαι ποτέ «εθνικό» της κεφάλαιο ή το κατέστρεψαν ή έγινε ολοκληρωτικό εξάρτημα των πλανητικών μαφιών του κεφαλαίου.
Κυριαρχεί το «μεσιτικό» κεφάλαιο, δηλαδή οι μεσίτες ή «νταβάδες» των ξένων κέντρων εξουσίας.
Γι’ αυτό δεν υπάρχουν, πλέον, ούτε «εθνικοί» ηγέτες, σε επίπεδο ελληνικού καπιταλισμού…
Οι Έλληνες πολιτικοί είναι πιόνια και «μεσίτες» (δωσίλογοι) των ξένων και κυρίως των Αμερικανών.