Διάβαζα πρόσφατα το δίτομο έργο για τον Εμφύλιο του Γ. Μαργαρίτη. Οφείλω να πω ότι προβληματίστηκα πολύ.
Και για το τότε αλλά και για το τώρα.
Τότε έμπαινε το ζήτημα της πορείας της Ελλάδας στο νέο κόσμο που έβγαινε από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τη "λύση" έδωσαν οι Αμερικανοί φτιάχνοντας με το Σχέδιο Μάρσαλ ένα κράτος που το ζήσαμε ή μάλλον το πληρώσαμε-όλοι εμείς που δεν εισπράξαμε τα αργύρια του Σχεδίου.
Τώρα μπαίνει το ζήτημα της πορείας στο νέο κόσμο της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Και έχουμε το σύγχρονο "Σχέδιο Μάρσαλ", το πακέτο του ΔΝΤ, πάλι με τον ίδιο στόχο, να παραμείνει η Ελλάδα στον καπιταλιστικό κόσμο και να πληρώσουν το κόστος, πάλι, οι άνθρωποι του κόσμου της εργασίας.
Γιατί μόνο όσοι επιμένουν να τρέφονται με αυταπάτες δεν βλέπουν ότι "λεφτά υπάρχουν" αλλά για τους κεφαλαιοκράτες, τις τράπεζες, και τις διευθυντικές ελίτ.
Και τότε και τώρα οι παρακρατικοί της καθεστωτικής τάξης είναι παρόντες, δρουν, προβοκάρουν, αποδεικνύουν ότι είναι άξιοι του μισθού τους.
Και τότε και τώρα, πολιτικό προσωπικό, μανδαρίνοι media και στρατοκράτες, ομνύουν στη νέα τάξη πραγμάτων και στέλνουν το λογαριασμό σε όλους όσους τόλμησαν να σκεφτούν ότι μπορεί να υπάρξει ένα άλλο σύστημα.
Τότε, η Συμφωνία της Γιάλτας έπαιξε το ρόλο της καθορίζοντας ένα πλαίσιο που ήταν πολύ δύσκολο να υπερβούν οι απλοί άνθρωποι του τόπου μας που αποφάσισαν να διεκδικήσουν τον τόπο και τη ζωή τους.
Τώρα, νέες Συμφωνίες "Γιάλτας" καθορίζουν, επίσης, ένα αρνητικό πλαίσιο. Και η Αυτοκρατορία που τότε στηνόταν και τώρα κυριαρχεί δεν αφήνει περιθώρια για ανυπότακτα "χωριά".
Για τη Γη και την Ελευθερία τότε.
Για τη Γη και την Ελευθερία και τώρα.
Τα περιθώρια έχουν στενέψει. Και εν πολλοίς τα στενέψαμε μόνοι μας. Με τις ώρες που χάσαμε μπροστά στις τηλεοράσεις με τις 'ξανθές' εκπομπές.
Με τις "επενδύσεις" στους εκσυχρονιστικούς καταναλωτικούς "παραδείσους".
Με την εκχώρηση της φωνής μας σε κομματικούς μηχανισμούς που δεν μπορούν να σχεδιάσουν ούτε μια απεργία με προοπτική.
Και τώρα το ταμείο είναι μείον. Τώρα ζητούν να πληρώσουμε για ό,τι εκχωρήσαμε, για όλα όσα δεν διεκδικήσαμε και αυτά ακόμη που κάποτε ονειρευτήκαμε.
Εκείνοι δεν ξέχασαν τι εμείς -και όχι οι μηχανισμοί- διεκδικούσαμε στη μεταπολίτευση. Για αυτό τώρα θέλουν το τέλος της.
Εκείνοι δεν ξέχασαν ότι υπήρξε "υπαρκτός σοσιαλισμός". Για αυτό τώρα θέλουν να πληρώσουν όλοι όσοι τον στήριξαν, και συμπεριλαμβάνουν και αυτούς που ήθελαν να τον... αλλάξουν!
Εκείνοι θέλουν μόνο αυτοί να έχουν μέλλον. Και για αυτό ζητούν να τους δώσουμε και την τελευταία μας ανάσα.
Μερικά πράγματα είναι ακόμη στο χέρι μας.
Για αυτό θα απεργήσω στις είκοσι του μήνα.
Για μένα. Για τα παιδιά μου. Και για αυτά που ακόμη πιστεύω.
Χωρίς αυταπάτες για τα όρια των κομμάτων που θα πορεύονται παράλληλα με εμένα.
Χωρίς συγχωροχάρτια για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που θα με "καλούν" να καλύψω τα κενά τους δεκαετιών.
Χωρίς βεβαιότητες.
Αλλά με το ίδιο ασίγαστο πάθος που με έβγαλε στους δρόμους για πρώτη φορά πριν από 37 χρόνια.
Ακόμη κι αν αυτός ο κόσμος δεν αλλάξει ποτέ, εγώ δεν τους κάνω το χατήρι. Δεν μπαίνω στις νόρμες τους.
Είμαι άλλος.
Έρχομαι από αλλού.
Πηγαίνω αλλού.
Για αυτό το αλλού μάχομαι. Σε αυτό το αλλού πορεύομαι.
Σε αυτήν την πορεία συναντώ όλους εσάς που δεν μπαίνετε στα καλούπια τους.
Γιατί εμείς προσπερνάμε τις "αναλύσεις" των ΜΜΕ και τις στημένες δημοσκοπήσεις και δεν αποδεχόμαστε, όπως θα ήθελαν, την ήττα.
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4533