ρηξικέλευθα τι είναι η Νέα Τάξη!!!
Πηγή:
http://listonplace.blogspot.com/2010/05/blog-post_1310.html
Η Νέα Ρώμη υπό κατάρευση....
Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
Σήμερα όλα δείχνουν ένα λάθος.
Η θεώρηση πραγμάτων δεν έλαβε υπόψη της τον νόμο της φύσης. Ουσιαστικά το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι πιο βάρβαρος από τη ζούγκλα. Δεν τρώει για να χορτάσει.
Στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, με την κατάρρευση της Σοβιετίας και του υπαρκτού Σοσιαλισμού, στα κέντρα προβληματισμού, σχεδιασμού και αποφάσεων του καπιταλισμού της Δύσης αναπτύχθηκε μια απολύτως λανθασμένη, όπως αποδεικνύεται από την πραγματική ζωή, θεώρηση πραγμάτων.
Σύμφωνα με αυτήν, τα κράτη πλέον ήταν αντιπαραγωγικά, επικίνδυνα και προεξοφλούσε η ύπαρξη τους Θερμούς πολέμους.
Αντίθετα, εάν τα κράτη αντικαθιστούσαν εταιρείες και αγορές και αυτές συσσώρευαν τον πλούτο, με πολύ μικρότερο πλέον κόστος από τα κράτη, οι φόροι θα αντικαθιστούνταν από δάνεια και ευκαιρίες κατανάλωσης, ενώ τα ωφελήματα για τις κοινωνίες θα ήταν πολλαπλάσια, σε επίπεδο μέσου νοικοκυριού, με δεδομένο ότι θα απαξιωνόταν ο μεσολαβητής, που έπαιρνε τη μερίδα του λέοντος τόσο από τις επιχειρήσεις όσο και από τους πολίτες-καταναλωτές, για να εγγυάται μια σειρά λειτουργιών, που προσομοίαζαν στα τέλη του 20ού με τα σύμβολα της μοναρχίας του τέλους του 19ου αιώνα.
Τον ρόλο των κρατών θα μπορούσαν να παίξουν οι "επενδυτικές" τράπεζες, οι οποίες στην ουσία θα διέχεαν τον πλούτο προς τις μάζες, διατηρώντας ταυτόχρονα το δικαίωμα για τον εαυτό τους να υπολογίζουν το κόστος τους με τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλίζεται η συνθήκη αρμονίας μέσα από την εμπεδωμένη, φυσική, ανισότητα μεταξύ των υψηλών, μέσων και χαμηλών εισοδημάτων, στη βάση της αέναης κατανάλωσης, που αποτελεί τη λειτουργική βάση του σύγχρονου καπιταλισμού.
Αντιμετώπισαν ουσιαστικά τα εθνικά κράτη ως παλαιά δουκάτα και βασίλεια και αποφάσισαν την κατάργηση τους.
Σε αντίθεση, άλλωστε, με τα εθνικά κράτη του παλαιού και κάπως κλειστοφοβικού αστισμού, οι τράπεζες και οι δεξαμενές κεφαλαίου που θα τις χρηματοδοτούσαν, για να γίνουν πιο ισχυρές από τις υπάρχουσες διεθνείς δομές, θα έπρεπε να έχουν την ευχέρεια της διεθνούς δράσης και της πέραν των εθνικών συνόρων και ειδικών, ανά περιοχή, φορολογικών καθεστώτων ευχέρεια δράσης. Αρα θα έπρεπε να μιλάμε για διεθνείς, υπερεθνικές τράπεζες και παγκοσμιοποιημένη διεθνή οντότητα.
Όπως σε κάθε δομή χρειάζεται συνεκτική ουσία για να υπάρξει, έτσι και στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό προαπαιτείτο συνεκτική ουσία κοινή, πέρα από περιοχές, έθνη, θρησκείες, γλώσσες, παραδόσεις, ειδικά χαρακτηριστικά.
Ο κύκλος του χρήματος, η προσδοκία και η διάχυση της ευημερίας θα ήταν επαρκή κίνητρα για να αποδεχθούν οι τοπικές εξουσίες των εθνών- κρατών ή να οδηγηθούν ή να εξαναγκασθούν στην αποδοχή της "νέας τάξης πραγμάτων".
Μάλιστα, αυτή, για να εκφρασθεί με φιλοσοφικούς όρους, παρά την οικονομίστικη προσέγγιση της, χαρακτηρίσθηκε και ορίσθηκε ως "νέα ελευθερία", εξ ου και ο "νέος φιλευθερισμός".
Το νέο αυτό δόγμα των κέντρων του καπιταλισμού της Δύσης εμπεδώθηκε ως εφαρμοσμένη γεωοικονομική στρατηγική στις αρχές της δεκαετίας του '90.
Στην Αμερική, που άνοιξε τις αγορές μετά την εποχή Ρούσβελτ, την περίοδο της προεδρίας Κλίντον, με έτερο πόλο στον αγγλοσαξωνικό άξονα την πρωθυπουργία Μπλερ στο Ηνωμένο Βασίλειο και μια σειρά σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων του "τρίτου δρόμου" στην Ηπειρωτική Ευρώπη.
Για να υπάρξει υπέρβαση των νομισμάτων στις διάφορες περιοχές του κόσμου δόθηκε έμφαση στα υπερατλαντικά κέντρα διαμόρφωσης του καπιταλισμού, στους άυλους τίτλους, που σε συνδυασμό με τα παράγωγα, ως πολλαπλασιαστές διόγκωσης του πλούτου, μετετράπησαν στις κυρίαρχες αξίες του διεθνούς καπιταλισμού νέου τύπου, που σε αντίθεση με τον κλασικό δεν θα ήταν συνδεδεμένος με την παραγωγή, άρα με τις εδαφικές επικράτειες και τις κατά τόπους και πολλές φορές απολύτως διαφορετικές μεταξύ τους αποφάσεις των τοπικών-εθνικών κυβερνήσεων.
Στην Ευρώπη αξιοποιήθηκε η ύπαρξη της ΕΟΚ, που ήταν φυσικά διαρθρωμένη εντελώς διαφορετικά από τις νέες επιδιώξεις και οδηγήθηκε στη μετεξέλιξη της σε Ένωση, με πρόφαση και επικοινωνιακό εργαλείο τις φαντασιώσεις περί "φεντεραλισμού" στην Ευρώπη, στη λογική των αμερικανικών Πολιτειών.Το πιο σημαντικό ήταν και στη δεκαετία του '90 προωθήθηκε με επάρκεια- η διεύρυνση της εμπορικής ζώνης στα απελεύθερα πλέον, από τη σοβιετική επιρροή, κράτη της Ανατολικής Ευρώπης και η συνένωση των δύο Γερμανιών.
Παράλληλα, προωθήθηκε η μετατροπή του κλειστού και παλαιότερου πυρήνα της Ευρώπης σε ενιαίο οικονομικό και νομισματικό χώρο, με το πέρασμα αρμοδιοτήτων και εξουσιών από τις εθνικές κυβερνήσεις στις ενωσιακές δομές και η κυριαρχία του νέου Βερολίνου και της Φρανκφούρτης, όπου καθόλου τυχαία δεν έχει την έδρα της η Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης, με προδιαγραφή καταρχήν να τη διαχειρίζεται Γερμανός τραπεζίτης.
Ας μην αγνοούμε το γεγονός ότι τα μεταπολεμικά χρόνια κατοχής της Γερμανίας έδιναν διαβεβαιώσεις στο παγκόσμιο κέντρο του καπιταλισμού, που παραμένει στη Νέα Υόρκη, ότι δεν θα χαλάσει η συμφωνία μεταξύ Ηπειρωτικής Ευρώπης και αγγλοσαξονικού άξονα, ότι η ενιαία Ευρώπη θα παραμείνει σε συμπληρωματικό πεδίο και όχι σε ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ. Αυτό διατυπώθηκε με σαφήνεια και στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, παραμένοντας ακέραιο ως προς την προδιαγραφή του στη μετέπειτα Συμφωνία της Λισσαβόνας.
Για τον λόγο αυτό η Ευρωζώνη δεν διαθέτει κεντρική τράπεζα που να χρηματοδοτεί τα κράτη της Ένωσης, παρά μόνον τις τράπεζες των κρατών-μελών, ούτε οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης των οικονομιών, ούτως ώστε να διασφαλίζεται η συνοχή του δίπολου του καπιταλισμού της Δύσης, με ταυτόχρονη πρωτοκαθεδρία στις αγορές των ΗΠΑ και ειδικά της Γουόλ Στριτ.
Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, από τη συγκρότηση της και τη βάση της, ουσιαστικά διασφαλίζει την κυριαρχία του επονομαζόμενου και ως "βόρειου άξονα" στην Ηπειρωτική Ευρώπη, έναντι του Μεσογειακού Νότου της.
Ουσιαστικά συζητάμε για τη σχέση Γερμανίας-Ρωσίας και την εμπέδωση της σχέσης αλληλεξάρτησης της βιομηχανικής παραγωγής της πρώτης, μοντέλο κλασικού καπιταλισμού, με τις πρώτες ύλες της δεύτερης. Οι πρώτες ύλες της Ρωσίας, όμως, δεν θα βρίσκονταν στη διάθεση ενός εθνικιστικού-αυτοκρατορικού καθεστώτος, τύπου Πούτιν, ούτε υπό την κυριαρχία της δυναμικής αστικής τάξης της Αγίας Πετρούπολης, αλλά στην εκμετάλλευση των επονομαζόμενων και "φεουδαρχών" της περιόδου Γιέλτσιν.
Αρα όλο το σχήμα μέσω των αγορών θα είχε τη βάση του στη Γουόλ Στριτ και τη Νέα Υόρκη, που θα παρέμενε η Μητρόπολη του Καπιταλισμού της Δύσης και η στρατηγική βάση στην αγοροπωλησία χρήματος και ζωνών επιρροής των γκρουπ του νέου καπιταλισμού, που θα υποκαθιστούσε τις εθνικές κυβερνήσεις, λειτουργώντας στις νέες επικράτειες-περιοχές του παγκόσμιου χωριού.
Ο νέος αυτός καπιταλισμός είχε και γεωπολιτική θεώρηση, αφού στη βάση του ήταν η προετοιμασία της Δύσης να αντιμετωπίσει τον "δράκο" που ξυπνά, την Κίνα, και τα δεδομένα μιας νέας παγκόσμιας ισορροπίας.
Σήμερα όλα δείχνουν ένα λάθος. Η θεώρηση πραγμάτων δεν έλαβε υπόψη της τον νόμο της φύσης. Ουσιαστικά το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι πιο βάρβαρος από τη ζούγκλα. Δεν τρώει για να χορτάσει. Είναι ένα απολύτως άπληστο, ατομικιστικό και απολύτως αιμοβόρικο ον, που μπορεί να βρει την αρμονία μόνο μέσα από τον πολιτισμό, την κοινωνικότητα της παράδοσης, το πλαίσιο διαπαιδαγώγησης των οργανωμένων δομών του έθνους-κράτους.
Εάν ανατραπούν τα δεδομένα, η επαίσχυντη ισχύς τον οδηγεί, είτε προσωπικά είτε μέσω των εταιρειών, πίσω στο χάος του βαρβαρισμού του όχι για να χορτάσει, αλλά για να επιβληθεί μέχρι αυτοκαταστροφής του. Η απληστία των αγορών τις μετέτρεψε σε "πιράνχας", το μόνο ον στον πλανήτη που προσομοιάζει σε νοοτροπία και φυσικό τρόπο ζωής με τον άνθρωπο.
Οι κρίσεις στην οικονομία και τις αγορές είναι συμφυείς με το σύστημα και μεταδίδονται με πολύ πιο άμεσο τρόπο στις διαδρομές του νέου καπιταλισμού. Ο πλούτος δεν μετατρέπεται σε ευημερία και επάρκεια αλλά σε απληστία και ανταγωνισμό. Ετσι η μεγάλη Ανατολή που ανατέλλει, η κυριαρχία της "Αυτοκρατορίας του Δράκου" δείχνει μη αναστρέψιμη στηριγμένη σε κρατικές δομές, παράδοση πολιτισμού και αρμονία μέσα από τη δομή της κάστας.
Η Νέα Ρώμη είναι πιο εκτεθειμένη από ποτέ στην κατάρρευση, είτε αυτή ξεκινά από τη φιλοσοφική έδρα της Δύσης, την Ελλάδα, είτε από την κατάρρευση των "γιγάντων" του καπιταλισμού που στερούνται όμως κοινωνισμού και επάρκειας ως προς τη λογική της ανάπτυξης τους. Ο πλούτος είναι άυλος και η σύγκρουση μεταξύ αγορών και λαών, που βρίσκονται υπό πτώχευση, νομοτελειακή, χωρίς τη διαιτησία των κρατών.
Η Νέα Ρώμη καταρρέει, η συμφιλίωση δεν επήλθε και οι τραπεζίτες, οι χρηματιστές και ο νέος πλούτος δεν κατόρθωσαν να γίνουν αριστοκρατία. Ο νέος καπιταλισμός της τάχα παγκοσμιοποίησης των G7, Q20 ή και της Ευρωζώνης παρέμεινε υποτελής στα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου, άρα από τη συγκρότηση του ακόμη- πεισιθάνατος...
Ανοίξτε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4531