Έχει ο καιρός γυρίσματα και η πολιτική κυλίσματα.
Ο κύκλος του Μητσοτακισμού άρχισε με την αποστασία από την Ένωση Κέντρου, το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου και έρχεται να κλείσει με την αποστασία από τη Ν.Δ. (ιστορικά το «αντίπαλο» σκέλος) και την στήριξη (ουσιαστικά προσχώρηση) στο κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου, του εγγονού!!!
Μετά από μισό αιώνα περίπου (45 χρόνια) και το έργο το ξαναζούμε, έστω σαν φαρσοκωμωδία, από την ανάποδη, με τους ίδιους ιστορικούς συμβολισμούς σε επίπεδο ονομάτων των πρωταγωνιστών του ελληνικού πολιτικού δράματος.
Και όμως αυτοί οι συμβολισμοί δεν είναι δίχως πολιτική σημασία: Μια ζωή ανακυκλώνονται οι ίδιες «επιμειξίες», τα ίδια «υλικά» τα ίδια ονόματα των «πρωταγωνιστών»…
Η ουσία, ωστόσο, αυτής της «φάρσας» του ιστορικού κύκλου είναι άλλη: Η επανάληψη με άλλες μορφές του ελληνικού πολιτικού δράματος, δηλαδή του δράματος του ελληνικού καπιταλισμού που ήταν πάντα δορυφόρος και δουλικά εξαρτώμενος από τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα εξουσίας.
Και τότε ο ξένος παράγοντας, με τις ΗΠΑ σε πρωταγωνιστικό ρόλο, ευθέως προωθούσε την αποδόμηση του πολιτικού σκηνικού, για να το αναδομήσει εκ νέου με πιο δωσίλογες πολιτικές δυνάμεις.
Μοχλός αυτού του κερματισμού του πολιτικού τοπίου και της «ανασύστασής» του ήταν ο Μητσοτάκης.
Η «αποστασία», το όχημα.
Αυτό οδήγησε στη στρατιωτική δικτατορία της 21ης Απριλίου.
Σήμερα ζούμε τις ίδιες συνθήκες σε πιο αποτρόπαιες μορφές: Η αποδόμηση και ανασύσταση του πολιτικού χάρτη επιχειρείται πάλι.
Μια αποδόμηση και «ανασύσταση» («ανανέωση» θα τη βαπτίσουν) η οποία θα προσαρμόζεται χωρίς τριβές στη νέα δικτατορία του ΔΝΤ: Η Ελλάδα αμερικανικό προτεκτοράτο…
Κατά διαβολική σύμπτωση αυτή η πολιτική τής αποδόμησης ξεκινάει και σήμερα με μοχλό το μητσοτακέικο και ειδικά με τη Ντόρα.
Το «όχημα» και σήμερα είναι οι αποστασίες σε νέες ποικιλίες και με πρώτο θύμα όχι το «παλιό» (τη συνέχεια της Ένωσης Κέντρου -ΠΑΣΟΚ), αλλά τη Ν.Δ.: Ο ιστορικός κυβερνητικός αντίποδας…
Τα πολιτικά προσωπεία έχουν αλλάξει. Τότε ήταν η αμερικανόδουλη «δεξιά», σήμερα είναι το πενταπλά αμερικανόδουλο ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη…
Όπως και τότε, έτσι και σήμερα βρισκόμαστε σε μια θύελλα κοινωνικής οργής και λαϊκών αναταραχών.
Μια κοινωνική θύελλα, βεβαίως οργισμένης απελπισίας, δηλαδή μια λαϊκή οργή που δεν ελπίζει σε κανένα κόμμα, ως εκ τούτου βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα πολιτικά αδιέξοδη.
Αυτό το κενό ΕΛΠΙΔΑΣ επιχειρούν να αξιοποιήσουν οι πλανητικοί μηχανισμοί εξουσίας και οι εσωτερικοί «νταβάδες» για να αναδιατάξουν τον πολιτικό χάρτη και να ανακυκλώσουν τα ίδια υλικά, αλλά με νέα μακιγιάζ.
Αυτό περνάει μέσα από τεμαχισμούς, διαιρέσεις και από μια συναίνεση Έκτακτης Ανάγκης, μέσω της οποίας θα εκκολαφτούν, θα αναπαλαιωθούν και θα αναβαπτιστούν οι πολιτικοί απατεώνες
Φυσικά, σήμερα δεν διατρέχουμε κανένα κίνδυνο μιας στρατιωτικής δικτατορίας παλιού τύπου, για τον απλούστατο λόγο ότι ζούμε την πλανητική δικτατορία και πιο συγκεκριμένα τη στυγνή δικτατορία των πλανητικών μηχανισμών: ΔΝΤ και Ε.Ε.
Η Ντόρα, λοιπόν, ανοίγει το παιχνίδι ή μάλλον το «καπάκι» για το τίναγμα του πολιτικού σκηνικού στον αέρα, τη ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ των «τεμαχίων» και τις «νέες» πολιτικές ανακατατάξεις και «συνθέσεις»…