Όταν κάνεις συνέδριο και δεν συζητάς τα προβλήματα,
όταν επί τριήμερον όλοι μέσα στο τάε κβο ντο αλλά και "έξω" (στα καθεστωτικά ΜΜΕ δηλαδή γιατί ο κόσμος δεν ενδιαφέρθηκε) συζητούν αν θα φύγει ή θα μείνει η "ανανεωτική" πτέρυγα,
όταν μέσα σε αυτή την πρωτόφαντη κρίση δεν μπορείς να διαμορφώσεις μία στοιχειώδη πρόταση εξόδου
τότε είσαι τελειωμένος!
Και ο ΣΥΝ εμφανίζεται (και είναι!) τελειωμένος.
Μπορεί όλοι τους (μα όλοι!) να κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους αλλά ο "ιστορικός" τους ρόλος τελείωσε.
Λίφτιγκ καθεστωτικό θα έκαναν. "Αριστεροί"... κεϊνσιανιστές ήταν. Και μετά αντι... global (έτσι ακριβώς, αγγλιστί!). Αλλά αυτά τα τελείωσε εδώ και χρόνια ο καπιταλισμός.
Αυτοί επέμεναν να ζουν στον μικρόκοσμό τους, να παρεμβαίνουν στις... δικές τους αντιθέσεις και όχι στις κοινωνικές, να συζητούν εν κρυπτώ πώς θα διαμοιράσουν την κρατική επιχορήγηση και να παραμυθιάζουν ένα τμήμα της νεολαίας που δεν βρίσκει ελκυστικό το "στρατό" της ΚΝΕ.
Οι πιο προσεκτικοί θα θυμούνται τα παχιά λόγια τους όταν οργάνωναν τα αντιπαγκοσμιοποιητικά φόρουμ και τις εκδρομές - διαδηλώσεις, όπως θα θυμούνται και τα κανακέματα που είχε για αυτούς και τις "πρωτοβουλίες τους" το ΠΑΣΟΚ. Οι πιο νουνεχείς έβλεπαν από τότε ότι άφηναν αλώβητο τον καθ' ημάς καπιταλισμό και ότι δεν παρενέβαιναν στα προβλήματα που βιώναμε.
Κατηγορούσαν τους 'ζαχαριαδικούς' του Περισσού ότι οραματίζονται εξ εφόδου καταλήψεις του... Μαξίμου και νόμιζαν ότι δεν βλέπαμε ότι "οραματίζονταν" την εισαγωγή "λύσης" από την Ευρώπη ή την Αμερική, μια "παγκόσμια λύση" που (άπό κάποιον... προτεσταντικό θεό
θα ερχόταν και στη χώρα μας. Όταν αυτά που δήλωναν σκορπίστηκαν από τους αέρηδες της καθημερινότητας, όταν οι... κυβερνήσεις που "έστηναν" στα καθημερινά τους παιχνίδια επί χάρτου στην Κουμουνδούρου έμειναν "καμώματα" αριβισμού, άρχισαν να ξεδιπλώνουν τη μόνη ικανότητά τους: να τρώνε τις σάρκες τους, να τελειώσει πρώτα η Α ή η Β ομάδα για να μείνει περισσότερο η άλλη στο "παιχνίδι".
Αλλά αυτά που ζούμε δεν είναι παιχνίδι!
Ας πούμε λοιπόν εμείς μιας και αυτοί "ντρέπονται" μερικά πράγματα με το όνομά τους.
Όταν αποφάσισαν να φτιάξουν τον (ενιαίο, με το ΚΚΕ) Συνασπισμό ο ευρωκομμουνισμός είχε ήδη πεθάνει. Για αυτό άλλωστε συνέπραξε και το ΚΚΕ με τα απομεινάρια της ΕΑΡ, που είχαν πλέον παραιτηθεί ακόμη και από θεωρητική "διεκδίκηση" του κομμουνιστικού χώρου.
Κανονικά τα ρετάλια της ΕΑΡ έπρεπε να πορευτούν με το ΠΑΣΟΚ. Και θα το έκαναν αν δεν διέβλεπαν μια ύστατη δυνατότητα να διαλύσουν το παραδοσιακό ΚΚΕ παίρνοντας -δια αντιπροσώπου- την εκδίκησή τους από αυτούς που τους διέλυσαν: να ενισχύσουν τη μερίδα του ΚΚΕ που καθώς διαλυόταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός ήθελε "νέα πορεία". Έτσι οι "Κυρκικοί" αποφάσισαν να κάνουν κολεγιά με τους Δραγασάκηδες, τους Αλαβάνους και τους Λαφαζάνηδες για να "φάνε" τους Μαΐληδες, τους Γόντικες και τις Παπαρήγες.
Αυτό το φάγωμα -από την αντίπερα όχθη- ήθελαν και οι Αλαβολαφαζάνηδες, ένα επίσης "τελειωμένο" συσσωμάτωμα πολιτικού προσωπικού που θεωρούσε ότι τα προβλήματα του υπαρκτού σοσιαλισμού μπορούσαν να απαντηθούν με ένα είδος 'αριστερού"... ευρωκομμουνισμού.
Ο ΣΥΝ όμως δεν τους έδωσε λύσεις. Τους επέτρεψε όμως να ενταχθούν οργανικά στο καπιταλιστικό πολιτικό σύστημα, ως συσπείρωση προσωπικοτήτων που καναλιζάρει, σχετικά, υπαρκτές λαϊκές αντιδράσεις, και εκλογικεύει με 'ελληνικό ριζοσπαστικό χρώμα' τις επιλογές του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Η προσωπική τους επιβίωση όμως δεν σημαίνει και επιβίωση του "συστήματός" τους σε ένα κόσμο που πλήττεται άγρια από την κρίση του συστήματος.
Εδώ έπρεπε να έχουν (ή να βρουν) διαδικασίες να μιλήσουν πολιτικά και από θέση αρχών. Αλλά δεν έχουν αρχές. Και σίγουρα δεν έχουν τις αρχές που ψευδώνυμα δηλώνουν. Μια ματιά στην εξέλιξη (και κατάληξη) της αριστεράς στην Ιταλία που υπήρξε -διακηρυγμένα- οδηγός τους το αποδεικνύει. Και σε κάθε περίπτωση δεν έχουν τις ίδιες αρχές. Το "παιχνίδι" για την επιβίωση του ενός γίνεται θανάσιμος βραχνάς για τον άλλον.
Πολύ περισσότερο όταν -από καιρό- δεν εκπροσωπούν κάποιο ιδιαίτερο τμήμα της κοινωνίας. Αυτή η εποχή όμως δεν είναι κατάλληλη για "τσόντες" που παριστάνουν ότι είναι η κανονική... ταινία.
Για αυτό και τρικλίζουν. Για αυτό και αλληλοϋπονομεύονται. Αλλά και για αυτό (επειδή έχουν καταντήσει απλή 'τσόντα') αρνιούνται -ακόμη και τώρα- να μιλήσουν πολιτικά.
Πολιτικά βέβαια ελάχιστοι μιλούν ακόμη και σήμερα που ευρύτερες μάζες κατανοούν αυτήν την ανάγκη. Και για αυτό η "κατανόηση" και η "ανάγκη" δεν γίνονται συμμετοχή και δράση.
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4627