Ως πότε θα κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε;
Ως πότε θα επιτρέπουμε να παίζουν με την νοημοσύνη μας;
Ως πότε θα αρκούμαστε σε «ένα κομμάτι ψωμί»... “όποτε και όταν”;
Ως πότε θα είμαστε εμείς τα θύματα;
Ως πότε θα επιτρέπουμε να αδιαφορούν για τις ανάγκες μας;
Ως πότε θα ανεχόμαστε τα παιχνίδια στις πλάτες μας;
Ως πότε θα επιτρέπουμε να γίνονται «δείπνα» και «ημερίδες» με τα δεδουλευμένα μας;
Εδώ οι «επενδυτές»... Εκεί οι «επενδυτές»... Που είναι οι «επενδυτές»; Το «τρίμηνο», που είχε ζητήσει η εργοδοσία για να τα βρει με τους ...μεσσίες «επενδυτές», πέρασε.
Αλλά η κοροϊδία συνεχίζεται και η υπομονή μας εξαντλήθηκε.
Για μια ακόμη φορά το τελευταίο διάστημα παραμένουμε απλήρωτοι για ενάμιση μήνα, και καλούμαστε να ζούμε με ''ενέσεις'' σε ακαθόριστο χρόνο των 300-500 ευρώ, που τις καταβάλουν μόνο και μόνο για να μην εξεγερθούν οι ''Άθλιοι της Φειδίου''.
Έχουμε όμως και επιπλέον ''δώρα'' της εργοδοσίας, όπως εξαγγελίες για ''μη καταβολή επιδομάτων'' (με πρώτο στη λίστα αυτό των αδειών!) και φυσικά σειρά απολύσεων όταν η κυβέρνηση ανάψει το ''πράσινο φως'' και λύσει τα θηρία.
Αυτοί μιλάνε για “αριθμούς” που δήθεν... δε βγαίνουν.
Εμείς μιλάμε για τις ζωές των παιδιών μας και τις δικές μας! Μιλάμε για χρέη που συσσωρεύονται. Μιλάμε για νοίκια και δόσεις δανείων που παραμένουν απλήρωτα. Μιλάμε για αδυναμία κάποιων να πληρώσουν γιατρούς! Λένε το ποτάμι βίαιο και ορμητικό. Την κοίτη που το συγκρατεί δεν την βλέπει κανείς;
«Ο κόμπος έφτασε στο χτένι»! Μια πρέπει και είναι η απάντηση στον άνθρωπο που περιμένει πως και πώς να αλλάξει το εργασιακό καθεστώς (ευγενική χορηγία της ντόπιας εξουσιαστικής ελίτ και του ΔΝΤ) για να κάνει περισσότερες και φθηνότερες απολύσεις: Αγώνας διαρκείας χωρίς καμία έκπτωση. Μια πρέπει και είναι η απάντηση στον άνθρωπο που, βολεμένος πίσω από τη σιγουριά των πολυτελών ακινήτων και αυτοκινήτων του, είχε πει ενώπιον στελεχών πως «από το να πεινάσουν τα παιδιά μου καλύτερα να πεινάσουν τα δικά σας». Συσπείρωση και οργισμένος αγώνας διαρκείας!
Είναι –ίσως - η τελευταία μας ευκαιρία. Ή θα μπει τώρα φρένο στην τρομοκρατία της εργοδοσίας ή σε λίγους μήνες ή εβδομάδες θα μετράμε απώλειες και θα προσπαθούμε μάταια να σώσουμε ό,τι έχει απομείνει όρθιο. Αγώνας διαρκείας ΤΩΡΑ.
Υψώνουμε – σήμερα κιόλας - τη φωνή και το ανάστημά μας.
Κινητοποιούμε την αραχνιασμένη ΕΣΗΕΑ. Απαιτούμε την κήρυξη 24ωρης προειδοποιητικής απεργίας και την άμεση καταβολή του ΣΥΝΟΛΟΥ των δεδουλευμένων μας. Απομονώνουμε «συμβιβασμένους» και «συναλλασσόμενους» και τους αντιμετωπίζουμε ως τέτοιους. Κάνουμε γνωστή τη μάχη που δίνουμε μέσα από τα δεκάδες blogs στο internet αλλά και με πανό διαμαρτυρίας έξω από την εφημερίδα.
Ενημερώνουμε για την κατάσταση της «Α» την «Επιθεώρηση Εργασίας» με επώνυμες ή και ανώνυμες καταγγελίες.
Ζητάμε την αλληλεγγύη συναδέλφων, πολιτικών φορέων ή και αυτόνομων ομάδων τους οποίους ενημερώνουμε για το που μας έχουν φτάσει λανθασμένες επιλογές και τραγικά λάθη της εργοδοσίας. Αγώνας διαρκείας μέχρι την τελική ΝΙΚΗ!
ΥΓ1: Είναι δεδομένο πως στη περίπτωση της «Απογευματινής» του πρώην μεγαλοεργολάβου δημοσίων έργων και εκδότη Κ.Ι.Σαραντόπουλου το γνωμικό: «χέρι που σε ταΐζει, δεν το δαγκώνεις» δεν μπορεί να ισχύει σε καμία περίπτωση για... ευνόητους λόγους!!!
ΥΓ2: Δηλώνουμε τη συμπαράστασή μας στους συναδέλφους της «Ελευθεροτυπίας», του «Δ.Ο.Λ.» καθώς και στους εργαζομένους όλων των ''μαγαζιών'' που πλήττονται από τα νέα α-ήθη των εργοδοτών. Μόνο με την αλληλεγγύη θα καταφέρουμε να βαδίσουμε αποφασιστικά, μακρυά από τον εργασιακό μεσαίωνα που μας οδηγούν και θα πετύχουμε τη ΝΙΚΗ.
Ορ(γ)ισμένοι εργαζόμενοι στην «Απογευματινή».