Ξεγέλασε με έστω....να βρω το κουράγιο να συνεχίσω να ελπίζω
Που θα φτάσει η οικονομική κρίση; αναρωτιούνται οι πολίτες καθημερινά. Ποιος μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα όταν η ίδια η κυβέρνηση, που υποτίθεται ότι έχει πλήρη γνώση της κατάστασης, διστάζει να κάνει εκτιμήσεις ή δεν θέλει να κάνει αποκαλύψεις.
Εδώ καλά - καλά (κακά στραβά κι ανάποδα δηλαδή) δεν ξέρει η ίδια η κυβέρνηση τι θα της ξημερώσει την επομένη μέσα από την σκληρή εποπτεία του Δ.Ν.Τ. Την μια μέρα βγαίνει ο Λοβέρδος και λέει “αντιστεκόμαστε...” και την άλλη σκάει μύτη ο Mr Ρεν και διαψεύδει λέγοντας ότι ποτέ η τρόικα δεν πίεσε την χώρα για να βάλει σε εφαρμογή δεύτερο σκληρότερο πακέτο μέτρων. Άντε να βγάλει άκρη μετά ο Έλληνας. Να πιστέψει τον δικό του πολιτικό ή τον ξένο φραγκοφονιά;
Βρέχει ερωτηματικά ...
Που να ξέρει ο απλός πολίτης τι θα του ξημερώσει. Αλλά και το άλλο, που οι περισσότεροι σου λένε “ακόμα δεν μπήκαμε στα βαθιά της κρίσης“, που το βάζετε; Τι θα συμβεί δηλαδή; Πολλά τα ερωτήματα που ανταλλάσσουμε καθημερινά μεταξύ μας πίνοντας καφέ ως Έλληνες.
Απάντηση καμιά. Και ο τρόμος σκεπάζει και καλύπτει σιγά - σιγά και αδυσώπητα τις ψυχές των Ελλήνων, που μπήκαν στο τούνελ και δεν έχουν τρόπο να βρουν εναλλακτική οδό διαφυγής προς το φως.
Κι όλο πλησιάζει...
Η κρίση δεν άγγιξε ακόμα το μέσο νοικοκυριό λένε... Τα πρώτα της σημάδια ίσως τα ένιωσαν περισσότερο αυτοί με τα υψηλότερα εισοδήματα, που είδαν τους δείκτες των επιχειρήσεων τους να κάνουν βουτιά και την επακόλουθη μείωση της κερδοφορίας τους.
Οι μισθωτοί σιγά - σιγά θα αρχίσουν να νιώθουν την ύφεση, αφού μήνα με το μήνα θα βλέπουν ότι τα χρήματα δεν φτάνουν όπως πριν για να καλύπτουν όλες τις ανάγκες τους.
Οι άνεργοι... τι άλλο να φοβηθούν άραγε; Είναι οι πρώτοι που πήραν χαμπάρι ότι η κατάσταση τους δύσκολα θα μεταβληθεί.
Σενάρια...
Τα σενάρια περί επικείμενης ελεγχόμενης πτώχευσης της εθνικής οικονομίας ήδη κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα και κανείς δεν γνωρίζει τι θα σημαίνει κάτι τέτοιο για τα οικονομικά του μέσου νοικοκυριού. Τι θα συμβεί δηλαδή, αν η Ελλάδα εξέλθει της ζώνης του ευρώ; Τι θα συμβεί στα σπίτια μας, στις επιχειρήσεις μας, στην καθημερινότητα μας.
Το βέβαιο είναι ότι πλέον δεν θα μιλάμε για πτώχευση γενικά και αόριστα, αλλά θα μιλάμε για φτώχεια.
Θα γίνουμε οι Κοσσοβάροι της Ε.Ε.;
Κι όλο αλλάζουμε, αλλά...
Τα ακούει και τα διαβάζει αυτά ο Έλληνας και αναρωτιέται. “Τι άλλο πρέπει να γίνει για να σταματήσει αυτή η τρομοκρατία;” Κοιτά γύρω του να δει κάτι να αλλάζει και δεν το βλέπει. Πάει στο Νοσοκομείο και βλέπει ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ελλείψεις σε γιατρούς και νοσηλευτές είχε πριν τις εκλογές ελλείψεις έχει και σήμερα. Πάει στο ΙΚΑ, κι εκεί τα ίδια.
Μπαίνει σε μια δημόσια υπηρεσία για να διευθετήσει μια υπόθεση του και συναντά τα ίδια αδιάφορα πρόσωπα που πίνουν τον καφέ τους, ή μιλάνε στο τηλέφωνο για το μεσημεριανό φαγητό και σου κάνουν νεύμα “περίμενε“, δίχως καν να προσπαθήσουν να δείξουν ότι ασχολούνται με δουλειά και όχι με την κατσαρόλα τους. Κοιτάει ο Έλληνας προς τους Δήμους και αντικρίζει την ίδια μίζερη εικόνα των τελευταίων ετών.
Η κυβέρνηση όμως λέει ότι οι αλλαγές ΘΑ γίνουν.
Ποιες αλλαγές; Οι μόνες αλλαγές που διάβασε στις εφημερίδες ο Έλληνας ήταν η τοποθέτηση κάποιων κομματικών στελεχών σε θέσεις της δημόσιας διοίκησης. Αυτοί θα αλλάξουν τον τόπο; Λέτε;
Μαύρες σκέψεις...
Πάει σπίτι του ο άνεργος και βυθίζεται σε μαύρες σκέψεις. Δουλειά δεν είχε πριν, όταν τα κομματόσκυλα της προηγούμενης κυβέρνησης δέχονταν “αιτήσεις“ στα γραφεία των εκλεκτών βουλευτών. Τι θα απογίνει τώρα που κόπηκαν και οι διορισμοί. Θολώνει το μυαλό του. Σέρνεται και παρακαλά όποιον κατέχει μια θέση εξουσίας μπας και σταθεί τυχερός και κάνει τίποτα μεροκάματα κάπου.
Φως από πουθενά. Μοναδικό του καταφύγιο η καφετέρια, αλλά κι εκεί ο καφές ακριβός και όταν βλέπει στο διπλανό τραπέζι τον δημόσιο υπάλληλο να γκρινιάζει για τις περικοπές που έκανε η κυβέρνηση, του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Ξινός ο καφές, δεν τον χωρά ο τόπος. Μαύρα σύννεφα στο μυαλό του, θολή σκέψη, αδυναμία να δει και να ανακαλύψει ευκαιρίες και... απομόνωση.
Δίχως δυνάμεις...
Με μισή καρδιά σέρνει τα βήματα του κάθε πρωί κι ο μαγαζάτορας, για να ξεκλειδώσει το μαγαζί του κι αν έχει και γκλαβανή να σηκώσει... ασήκωτη. Σηκώνει τις ασφάλειες της ΔΕΗ και ο νους του πάει στο λογαριασμό του περασμένου δίμηνου, που αναγκάστηκε να κάνει διακανονισμό. Τι θα κάνει; Πως θα βγει τον άλλο μήνα. Έρχεται και καλοκαίρι, ο κόσμος αραιώνει και τα έξοδα τρέχουν. Ασφάλεια, Ενοίκια, ΔΕΗ, ΟΤΕ, σπίτι, παιδιά... Αδιέξοδο. Ανοίγει την τηλεόραση στο άκουσμα των πρώτων λέξεων την κλείνει θυμωμένος.
Έρχεται το μεσημέρι και δεν του έχει απομείνει ίχνος διάθεσης. Η μέρα έκλεισε με ακόμα περισσότερες υποχρεώσεις και τίποτα δεν τον προδιαθέτει ότι η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη. Τους υπαλλήλους που είχε τους έδιωξε για να μη φτάσει στο σημείο να τους χρωστά μισθούς. Είναι μόνος μέσα στην καταιγίδα.
Και η νύχτα δεν τελειώνει...
Το ρολόι δείχνει περασμένα μεσάνυχτα και ο γονιός στριφογυρίζει στο κρεβάτι του. Είναι κατάκοπος από το μεροκάματο στη δουλειά, και χθες το αφεντικό απέλυσε έναν ακόμα. Γυρίζοντας στο σπίτι βρήκε στο τραπέζι ένα σημείωμα από την κόρη: “Πατέρα, μου είπαν από το φροντιστήριο ότι πρέπει να πληρώσουμε αυτά που χρωστάμε, αλλιώς την άλλη χρονιά δεν θα με δεχθούν. Κάνε κάτι“. Στο γραμματοκιβώτιο βρήκε τη ΔΕΗ και το χρεωστικό της Τράπεζας με την επισήμανση “Ο λογαριασμός σας σημειώνει σημαντική καθυστέρηση...”. Την προηγούμενη βδομάδα ο διαχειριστής του κτύπησε την πόρτα για να ζητήσει τα κοινόχρηστα του Ιανουαρίου και έχουμε Μάη... Παίρνει ένα παυσίπονο και κοιτάει τη γυναίκα του, που δείχνει κι αυτή βυθισμένη στο πουθενά.
Κάθε μέρα η ίδια συζήτηση. Από που να κόψουν έξοδα για να περισσέψουν τα έσοδα για να βγουν οι υποχρεώσεις. Απάντηση καμιά. Το βράδυ στο κρεβάτι αισθάνονται ξένα σώματα. Αγκαλιάζονται για να δώσουν ο ένας στον άλλον την ψευδαίσθηση ότι έχουν δυνάμεις. Όλα θα πάνε καλά. Κάθε μέρα όμως που ξημερώνει και φεύγουν για τις δουλειές τους, και καθώς πλησιάζουν στις δουλειές τους, η καρδιά μουδιάζει... Λες σήμερα να έλθει η σειρά μας;
Το ημερολόγιο...
Ελλάδα, Ιούνιος 2010, ημερολόγιο ενός Έλληνα που δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει. Μας κυβέρνησαν δεκαετίες τώρα όλοι οι μεγάλοι ηγέτες, που μάγεψαν τα πλήθη με τις στεντόρειες φωνές τους, που τιθάσευσαν τις αμφιβολίες μας με την αυστηρή τεχνοκρατική σοφία τους, που μας κοίμισαν επί σειρά ετών με την στιβαρή εικόνα του πολιτικού που διαβεβαιώνει όταν χρειαστεί, πως όλα θα πάνε καλά.
Μας κυβέρνησαν δημοκρατικά και ποτέ μα ποτέ δεν μας χάλασαν χατίρι. Κάτι δύσκολα που μας έβαζαν πότε - πότε, με φόρους από το πουθενά, τα συνηθίσαμε πολύ γρήγορα. Τους είχαμε εμπιστοσύνη, γιατί ήταν οι δικοί μας άνθρωποι. Τους διαλέγαμε ανάμεσα μας και είχαμε συγκεκριμένα κριτήρια για να το κάνουμε. Είχαμε πιστέψει ότι το γραφείο ενός πολιτικού έχει εκατοντάδες, χιλιάδες πόρτες ανοικτές για κάθε έναν από εμάς. Για μας, που νομίζαμε ότι αποτελούμε μια εξέχουσα περίπτωση ο κάθε ένας. Και αυτοί το δέχονταν. Το καλλιεργούσαν και έφτιαχναν στρατούς πιστών που τους σήκωναν στις πλάτες τους για να μη πατούν στη γη και κουράζονται. Ο σκοπός άγιαζε τα μέσα και όλοι ήμασταν χαρούμενοι. Κι όταν βλέπαμε ότι ο πολιτικός πλουτίζει, εμείς πρώτοι ήμασταν εκεί για να βάλουμε τα στήθη μας μπροστά να τον προστατέψουμε από κακόβουλες φήμες. Κάτω τα χέρια από τον άνθρωπο μας. Και βάζαμε ακόμα περισσότερη δύναμη για να τον σηκώσουμε ακόμα πιο ψηλά. Κι ο καιρός περνούσε και ζούσαμε ευτυχισμένοι.
Παλιο... Έλληνα
Και τώρα; Τι πρέπει να κάνω τώρα; Τώρα που αποδεικνύεται ότι οι άνθρωποι μας, οι εκλεκτοί μας, μου έλεγαν ψέματα; Τι κάνω τώρα, που μου λένε, ότι όλα τα ρουσφέτια, τις απάτες, τις “εξυπηρετήσεις“ και τις “διευκολύνσεις“ που έκαναν, αυτοί επειδή οι ψηφοφόροι τους τις ζητούσαν, πρέπει να τις πληρώσω από την τσέπη μου; Τι κάνω τώρα, που ο έρμος δεν πρόκαμα κι εγώ να πάρω το κάτι τις όλα αυτά τα χρόνια, παρά δούλευα ή έψαχνα δουλειά και αγωνιζόμουν να μεγαλώσω τα παιδιά μου; Τι να κάνω τώρα ως Έλληνας, που με το μόχθο μου κατάφερα να πάρω ένα διαμερισμάτακι - που ακόμα το χρωστώ στην τράπεζα - και χάνετε η γη κάτω από τα πόδια μου; Τι τους έφταιξα εγώ;
Αυτοί, οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα είναι στη Βουλή και άλλοι τόσοι και τόσοι που πέρασαν και έφυγαν, είχαν πέσει με τα μούτρα στο μεγάλο φαγοπότι και πετούσαν τα αποφάγια στους πιστούς τους εν είδη ρουσφετιών για να ζούμε μέσα στην τρελή χαρά και τώρα μου λένε “ΠΛΗΡΩΣΕ“ τεμπέλη Έλληνα, λαμόγιο Έλληνα, άχρηστε Έλληνα, ασυμμάζευτε Έλληνα, ψεύτη Έλληνα, ανίκανε Έλληνα, κουτοπόνηρε Έλληνα.... ΠΛΗΡΩΣΕ ΤΑ ΟΛΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.
Ποιοι είναι αυτοί;
Και μέσα σε αυτό τον χαμό, εγώ ο Έλληνας (ο άνεργος, ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο μικροεπιχειρηματίας κτλ) ακούω και διαβάζω καθημερινά ότι η χώρα πια δεν κυβερνάται από τους Έλληνες. Δεν κάνουν κουμάντο αυτοί που εγώ ψήφισα, αλλά κάποιοι άλλοι, πιο σοφοί, πιο σωστοί, πιο άξιοι, τους οποίους δεν γνωρίζω και δεν με γνωρίζουν. Άνθρωποι διορισμένοι σε υψηλά πόστα. Άνθρωποι που δεν τους εκλέγει κανένας λαός, κάνουν κουμάντο σε όλα!
Στα όπλα! ποια όπλα;
Κι ακούω και διαβάζω, πως η μικρή μου χώρα δεν μπορεί πια, καν να παζαρέψει ούτε αυτή την Εθνική της κυριαρχία. Το ακούω, το διαβάζω... και προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει γύρω μου. Έχω και τα χρέη, έχω τις υποχρεώσεις της ζωής που με κυνηγάνε καθημερινά και δεν μου αφήνουν ίχνος δύναμης για να σκεφτώ με καθαρό μυαλό τι θα συμβεί στη χώρα μου. Βλέπω χάρτες της χώρας μου στο διαδίκτυο, Γερμανικούς χάρτες, που δεν περιλαμβάνουν τα Δωδεκάνησα! Μα είναι δυνατόν; Πως μπορεί να συμβεί αυτό; Δεν μπορεί... μάλλον πρόκειται περί φάρσας.
Κι απο την άλλη, τι μπορώ να κάνω; Εδώ βρακί στον κώλο μου δεν έχω να βάλω, εγώ θα σώσω την εθνική μας κυριαρχία;
Φήμες λένε...
Μα που φτάσαμε; Εγώ ξυπόλητος; Εγώ ο Έλληνας με την μακραίωνη ιστορία ξεβράκωτος σε στάση σκύλου... στα τέσσερα να περιμένω αδιαμαρτύρητα τον επιβήτορα της παγκόσμιας κυβέρνησης να με... Όχι δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Αυτά είναι βλακείες που διασπείρουν στην κοινωνία κάποια ακραία στοιχεία. Αυτές είναι βρομιές ανόητων και φαντασιόπληκτων περιθωριακών στοιχείων. Δεν μπορεί να είναι αλήθεια, ότι κάθε μέρα που σέρνω τα βήματα μου για τη δουλειά, κάποιος, κάπου, κάπως σχεδιάζει το δικό μου μέλλον και αυτός δεν είναι ούτε ο Πρωθυπουργός μου, ούτε ο υπουργός μου, ούτε ο άνθρωπος που έστειλα στη βουλή να με εκπροσωπεί.
Πες μου κάτι...
Αυτά είναι βλακείες.
Έτσι δεν είναι;
Πες κάτι... γιατί δεν απαντάς; Γιατί μου γυρίζεις την πλάτη; Τόσα χρόνια με καλείς και είμαι εκεί. Ζητάς το χειροκρότημα μου και στο δίνω. τώρα γιατί δεν μου λες κάτι να χαμογελάσω.
Πες μου ότι όλα αυτά είναι μια καλοστημένη φάρσα. Τσίμπαμε να ξυπνήσω...
Έχω ανάγκη από μια καλή είδηση, για να μπορέσω αύριο να πάω στη δουλειά με χαμόγελο. Να γυρίσω σπίτι και να αγκαλιάσω τα παιδιά μου, να τους πω "μη φοβάστε... όλα θα πάνε καλά". ξεγέλασε με έστω... Ξέρεις εσύ. Εδώ που φτάσαμε, το έχω ανάγκη...
Ως... Έλληνας!
Πηγή:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=24558#24558