Τρομονόμος: Σιδερένιος κύκλος στο σώμα της κοινωνίας
Του Θύμιου Παπανικολάου
Ο ΝΕΟΣ τρομονόμος είναι η κωδικοποίηση όχι μόνο των κυρίαρχων συμφερόντων και επιδιώξεων, αλλά και κωδικοποίηση της αχρειότητας και μοχθηρίας της εξουσίας. Κωδικοποιεί ακόμα και τον τρόμο της εξουσίας απέναντι στα κοινωνικά κινήματα και λαϊκές αντιδράσεις. Είναι ένα μέσο άμυνας των θυτών από την οργή των θυμάτων τους.
ΟΙ «εκσυγχρονιστές» επιχειρούν να θωρακίσουν παραπέρα το ετοιμόρροπο, εγκληματικό (οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά) και εξαχρειωμένο καθεστώς της «ελεύθερης αγοράς» με ένα νομοθέτημα που θα εμφανίζει τα θύματα αυτού του καθεστώτος ως εγκληματίες και θα ποινικοποιεί κάθε αντίδραση και εκδήλωση διαμαρτυρίας κατά του καθεστώτος.
Η κυβέρνηση Σημίτη δεν βρήκε άλλο μέσο άμυνας απέναντι στην κοχλάζουσα κοινωνική οργή και τη λαϊκή αγανάκτηση που συσσωρεύονται απειλητικά από το εδώλιο: Την ποινικοποίηση δηλαδή της κοινωνικής οργής και λαϊκής αγανάκτησης.
Γι’ αυτό αναθέτει, με το νέο τρομονόμο, τη διαχείριση των πολιτικών προβλημάτων στις διωκτικές αρχές.
Με το κυβερνητικό τρομονοθέτημα ανατίθεται επίσημα και θεσμοθετημένα στην αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες να κάνουν πολιτική.
Αυτή είναι η πιο μακάβρια όψη του νέου νόμου. Αλλά και το πιο χαρακτηριστικό σύμπτωμα της κυβερνητικής κατάρρευσης. Γιατί όταν αναθέτεις στην αστυνομία να κάνει πολιτική σημαίνει ότι πολιτικά έχεις καταρρεύσει…
Θα αναδείξουμε τώρα συγκεκριμένα τις εφιαλτικές «αγχόνες» που στήνονται κατά των πολιτών και την κυβερνητική υποκρισία, δολιότητα και απάτη.
Η πολιτική αυθαιρεσία του ποινικού κώδικα
ΤΟ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ή και απευθείας κατασκευασμένο από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ τρομοθέτημα καθιερώνει, δίπλα στον υπάρχοντα, ένα δεύτερο, ανεξάρτητο ποινικό κώδικα. Σκόπιμα ασαφή και αόριστο, ώστε να ενοχοποιεί και να ποινικοποιεί το σύνολο των κοινωνικών και πολιτικών δραστηριοτήτων. Αυτός ο νέος Ποινικός Κώδικα θεσμοθετεί την κοινωνική και πολιτική αυθαιρεσία των διωκτικών αρχών.
Από εδώ απορρέει και η νομική του απροσδιοριστία.
Συνειδητά και όχι από αφέλεια οι περισσότερες δικονομικές ρυθμίσεις που εισάγει είναι ασαφείς και αόριστες.
Συνειδητά δεν προσδιορίζεται, δικονομικά συγκεκριμένα, η έννοια της «εγκληματικής οργάνωσης». Ο στόχο προφανής: Η ποινικοποίηση κάθε κοινωνικής εκδήλωσης και λειτουργίας.
Και ο δόλος προφανής εάν τεθεί το απλό ερώτημα: Ποια αναγκαιότητα υπαγόρευσε ένα νέο Ποινικό Κώδικα χωρίς να καταργεί ή τουλάχιστον να συμπληρώνει τον ήδη υπάρχοντα, ο οποίος με σαφήνεια προσδιορίζει όλα τα αδικήματα, ποινικά και πολιτικά?
ΤΟ ΠΡΩΤΟ άρθρο του κυβερνητικού σχεδίου νόμου αποτελεί τη συμπύκνωση της υποκρισίας και της δολιότητας. Είναι το άρθρο που ορίζει τον «εχθρό» και τον εμφανίζει σαν μια δυσεδαιμονική απειλή κατά της κοινωνίας.
Είναι το άρθρο που θεσμοθετεί την «έκτακτη ανάγκη», την «κατάσταση πολιορκίας» από μια σκοτεινή απειλή για να δικαιολογήσει έτσι ως αναγκαίο και επείγον την κατάλυση των δημοκρατικών ελευθεριών και την επιβολή της κρατικής και αστυνομικής τρομοκρατίας και αυθαιρεσίας.
ΤΟ πρώτο, θεμελιακό άρθρο, λοιπόν, που ανυψώνει την «εγκληματική οργάνωση» σαν θανάσιμη απειλή δεν ορίζει στοιχειωδώς τι σημαίνει «εγκληματική οργάνωση», δεν ορίζει συγκεκριμένα την έννοια της «οργανωμένης εγκληματικότητας».
Το κίνητρο κάθε οργανωμένου εγκλήματος είναι το οικονομικό όφελος και πάνω σε αυτό το οικονομικό βάθρο αναπτύσσεται όλο το οικοδόμημα του οργανωμένου εγκλήματος, σε όλες τις πολιτικές και διεθνείς διαπλοκές του.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ άρθρο δεν προσδιορίζει τους όρους και τα στοιχεία του «οργανωμένου εγκλήματος». Αυτή η αοριστία και απροσδιοριστία αποτυπώνει το συνειδητό δόλο της κυβέρνησης και αποκαλύπτει τις επιδιώξεις της.
Το πρώτο άρθρο δεν στρέφεται κατά του οργανωμένου εγκλήματος (υπάρχουν οι νόμοι που κτυπούν, αν εφαρμοστούν, το οργανωμένο έγκλημα).
Στόχος του πρώτου άρθρου είναι να καλύψει πίσω από το απροσδιόριστο και αφηρημένο «τέρας» του «οργανωμένου εγκλήματος» τις μακάβριες πολιτικές επιδιώξεις του καθεστώτος κατά κάθε οργανωμένης κοινωνικής και πολιτικής δραστηριότητας.
ΕΤΣΙ, όπως τυποποιείται το άρθρο και προβάλλει δυσαιδεμονικά την απειλή της «εγκληματικής οργάνωσης» μπορεί να συμπεριλάβει στην «οργανωμένη απειλή» κάθε οργανωμένη ομάδα: Από τις «συμμορίες» των ανήλικων, έως πολιτικές οργανώσεις και οργανωμένες λαϊκές εκδηλώσεις.
ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ είναι ο πραγματικός στόχος αυτού του νομοθετήματος. Να εντάξει στο «οργανωμένο έγκλημα» κάθε αντικαθεστωτική πολιτική οργάνωση και πρακτική, κάθε οργανωμένη πολιτική δράση κατά του καθεστώτος που αποτελεί την κυρίαρχη εξουσία του οργανωμένου εγκλήματος.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ άρθρο δίνει το στίγμα της καθεστωτικής φιλοσοφίας. Μια φιλοσοφία που θεωρεί την κοινωνική ζωντάνια και αντίσταση σαν «έγκλημα».
Το πρώτο άρθρο στο όνομα της υπεράσπισης δήθεν της κοινωνίας από την εγκληματικότητα θωρακίζει την εγκληματικότητα της εξουσίας επιχειρώντας να βάλει την κοινωνία στο «γύψο» και να επιβάλει τον τρόμο και την καταστολή στιγματίζοντας ως «εγκληματικές» ακόμα και τις λαϊκές διαμαρτυρίες: Θεσμοθετεί με πρόσχημα την «οργανωμένη εγκληματικότητα» την ποινικοποίηση της πολιτικής, και ακριβέστερα την αστυνομικοποίηση της πολιτικής.
Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ και η φρίκη αυτού του τρομοθετήματος γίνονται αμέσως αντιληπτά εάν τοποθετηθούν στις πρακτικές των λαϊκών κινημάτων. Εάν ίσχυε ο τρομονόμος στην εξέγερση π.χ. των αγροτών και των μαθητών, οι αγρότες και οι μαθητές θα δικαζόντουσαν σαν «συμμορίτες», σαν «οργανωμένη κακουργία» κατά της κοινωνίας. Οι καταληψίες έφηβοι θα αποτελούσαν «εγκληματική οργάνωση».
Αυτός είναι ο στόχος αυτού του φασιστικού νομοθετήματος: Όσοι σηκώνουν κεφάλι να σύρονται ως «συμμορίτες». Η κυβέρνηση Σημίτη γυρίζει πιο πίσω και από τη Χούντα. Επαναφέρει νομοθετήματα του Μεταξά, σε σύγχρονες, αλλά πιο εφιαλτικές και μακάβριες μορφές…
Συνεχίζεται με το κεφάλαιο: Θεσμοθέτηση του χαφιεδισμού και παραγωγή καταδοτών
Διαβάστε το θέμα από την αρχή εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4645