Κάποτε πρέπει να μάθουμε, ότι, τιμώντας κάποια μεγάλα ονόματα της πατρίδας μας δεν πρέπει μόνο να υμνούμε τα γνωστά θετικά τους αλλά, ταυτόχρονα, να αναφέρουμε και τα πασίγνωστα αρνητικά τους. Με αυτό τον τρόπο οι επόμενες γενιές θα ξέρουν να μετρούν, στις σωστές διαστάσεις τους, τις σπουδαίες πλευρές τους για μίμηση και τις κάκιστες για αποφυγή.
Όπως ακριβώς έκανε ο αείμνηστος Κυριάκος Σιμόπουλος με τα σπάνια βιβλία του για το βίο και την πολιτεία όλων των Μεγάλων Ελλήνων, από τον Πλάτωνα μέχρι σήμερα. Χωρίς να κρύψει τίποτα..
Το ίδιο λοιπόν πρέπει να κάνουν κι όλοι οι φίλοι του Μάνου Χατζηδάκη. Να τονίζουν την εξαίσια μουσική του που μας απογείωνε μαγικά αλλά, ταυτόχρονα,να προσπαθήσουν έστω να δικαιολογήσουν, τα μεγάλα του λάθη και το σκληρό χαρακτήρα του που μας προσγείωναν ανώμαλα.
Το πάθος του να χαϊδεύει προκλητικά οποιονδήποτε τον επαινούσε και το μίσος του για οποιονδήποτε τολμούσε να κρίνει τις πράξεις του.
Την ευτυχισμένη παρουσία του δίπλα στους κυρίαρχους του κόσμου και την προκλητική απουσία του στα βάσανα της πατρίδας μας.
Τις καταλυτικές παρεμβάσεις του στην πορεία της Ελληνικής Μουσικής αλλά, ταυτόχρονα και τις προκλητικές, δημόσιες, ομολογίες του ότι όλα τα έκανε όχι επειδή τα πίστευε αλλά για να αποδείξει πόσο ηλίθιοι είναι οι Νεοέλληνες που ότι κι αν κάνει τον ακολουθούν σαν σκυλάκια..
Για οποιονδήποτε θέλει λεπτομερή στοιχεία, θα τα βρει πολύ εύκολα αν ανοίξει κάποιες σελίδες, στiς εποχές της δόξας του, στο ένθετο του Τρίτου Προγράμματος, τον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ και σε όλα τα ΜΜΕ .-
…ένας από αυτούς που γνώρισε το άγριο μίσος του, επειδή δεν ήθελε να θεωρείται ηλίθιος Νεοέλληνας...
16.6.10