Διαβάσαμε σήμερα (ΒΗΜΑ,Κυριακή,18.7.10,σελ.2.Β2), ένα κείμενο με τίτλο
«Αιμομιξία και αποπληξία» και αηδιάσαμε αφόρητα..
Ας «απολαύσουμε» μερικές αποκαλυπτικές γραμμές:
«Το νέο θεατρικό έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Τόκος», που είδαμε σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή, στην Πειραιώς 260, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Ελλάδος, μύριζε από τα πρώτα κιόλας λεπτά.
Πόσες φορές πια πρέπει να αναφέρονται σε ένα κείμενο οι λέξεις πέος, αιδοίο, σπέρμα μαζί με όλα τα παράγωγά τους;
…
Θέμα του το ανάθεμα μιας ελληνικής οικογένειας σμίγοντας τους ήρωες σε ένα αφόρητο ερωτικό γαϊτανάκι, κατά το οποίο ο πατέρας βιάζει την κόρη και γλυκοκοιτάζει το γαμπρό, η κόρη συνουσιάζεται με τον οικογενειακό φίλο και ο γαμπρός έχει γκαστρώσει μιαν άλλη γυναίκα…
Μισογυνισμός, απωθημένα, δυσωδία από παλιό βερμούτ, μπαγάτικα σοκολατάκια και σωματικά υγρά… Η αιμομιξία, τελικά, φαίνεται να είναι η μόνη κινητήρια δύναμη της πλοκής…Δύσκολα παιδικά χρόνια για τους ήρωες..Δύσκολα βράδια για τους θεατές.»
Αηδιάζοντας, ρωτάμε: Μέχρι πότε, κάθε χρόνο, το μεταμοντέρνο Φεστιβάλ του κ.Λούκου, θα παρουσιάζει τέτοια έργα; Μήπως ώσπου να μας πείσουν ότι αυτά συμβαίνουν σ’ όλες τις οικογένειες;
Είδαμε το Σάββατο βράδυ την πανάκριβη τηλεοπτική εκπομπή «Στην υγειά μας» και μελαγχολήσαμε για πολλοστή φορά.
Ένα συνηθισμένο αφιέρωμα σε ένα συνηθισμένο καλό συνθέτη.
Ένα συνηθισμένο λεξιλόγιο λιβανίζοντας ο ένας τον άλλο…
Το ίδιο το παγωμένο ευγενικό χαμόγελο, χρόνια τώρα, του παρουσιαστή.
Το ίδιο το σκηνικό, οι ίδιοι, σχεδόν, καλεσμένοι, τα ίδια όργανα, η ίδια αρχή και το ίδιο τέλος κάθε ομιλίας, και η ίδια αυτοδιαφήμιση. Τιμή μου που με καλέσατε, τιμή μου που είμαι φίλος του, τιμή μου που λέω τα τραγούδια του, είμαι πολύ συγκινημένος αυτή τη στιγμή, είναι ο καλύτερος, είναι ένας και μοναδικός, σεμνός και αξιοπρεπής.
Τα ίδια ακριβώς για όλους και για όλα, εδώ και εκατόν πενήντα, περίπου, Σαββατόβραδα. Και όταν ήρθε η ώρα να μιλήσει και ο τιμώμενος είπε πολλά σεμνά για την παγκόσμια φήμη του και άλλα τόσα για όλους τους παρευρισκόμενους. Δεν είπε λέξη όμως, όπως το συνηθίζουν οι περισσότεροι τιμώμενοι, για τα πόσα οφείλει σε κάποιους που δεν είναι παρόντες.
Μετά την αηδία και τη μελαγχολία, έρχεται η απελπισία.
Απελπισία για όλους αυτούς που μεταχειρίζονται την Τέχνη για να βγάλουν τα απωθημένα τους όταν ο κόσμος καίγεται.
Απελπισία για κάποιες πανάκριβες, τηλεοπτικές εκπομπές που όλοι αλληλολιβανίζονται και αυτοδιαφημίζονται δωρεάν.
Απελπισία για την Πολιτεία που τους πληρώνει από την άδεια τσέπη μας και για μερικά ΜΜΕ που τους επιβάλλουν στη βασανισμένη σκέψη μας.
18.7.10