Γράφει:
Ο Στέφανος Ληναίος
Αυτή την τραγωδία που βιώνει σήμερα ο τόπος μας, με την έναρξη του «ανοίγματος» των κλειστών επαγγελμάτων, τη ζήσαμε εμείς οι άνθρωποι του Θεάτρου, πριν τριάντα χρόνια ακριβώς.
Μέσα σε μια νύχτα καταργήθηκε η άδεια του Ηθοποιού και η σωστή, υποχρεωτική θεατρική Παιδεία, με αποτέλεσμα αυτό που βλέπουμε όλοι σήμερα. Τον αφελληνισμό της Τέχνης μας και τον πολλαπλασιασμό της ανεργίας.
Η προπαγάνδα υπέρ της κατάργησης είχε πρωτεργάτες, φυσικά, κάποιους γνωστότατους, αχόρταγους, θεατρώνες. Και μαζί τους, δυστυχώς, κάποιους σοβαρούς ανθρώπους του Θεάτρου που έβλεπαν μόνο το δέντρο και αγνοούσαν το δάσος.
Και με μεγάφωνα, όπως πάντα, τα γνωστά ΜΜΕ και τους γνωστούς κοντυλοφόρους-υπαλλήλους τους.
Και με επιχειρήματα που έδειχναν πλήρη σύγχυση.
Οι ίδιοι οι «σοβαροί» κύριοι και με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα που τόσο άγρια πολέμησαν, τις επιτυχίες της γενιάς μας, το 1958 και το 1966, να έχουμε κι εμείς μια εβδομαδιαία αργία, κάθε Δευτέρα και μόνο 9 παραστάσεις τη βδομάδα, αντί για τις εξοντωτικές 14..!! Φτάνοντας στο σημείο να μας κατηγορούν μάλιστα ότι αυτές οι τόσο απλές διεκδικήσεις μας ήταν εντολές της…Μόσχας, για να καταστραφούν οι Θεατρώνες..!!
Αυτά ακριβώς τα επιχειρήματα που πρόβαλλε και η δικτατορία για να διαλύσει, στις 21 Απρίλη του ’67,το Σωματείο μας.
Μιλούσαν, επιπόλαια, για την απόλυτη ελευθερία του επαγγέλματος του Ηθοποιού στην Ευρώπη και αγνοούσαν την ύπαρξη ισχυρού συνδικάτου που κατηύθυνε τα πάντα ενώ στην Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει, συνταγματικά, τέτοιο μοναδικό, ισχυρό, Σωματείο.
Μιλούσαν για την απόλυτη ελευθερία των Τεχνών, μπερδεύοντας το Δημιουργό με τον Ερμηνευτή. Αγνοώντας, δηλαδή, ότι ο κάθε Δημιουργός είναι απόλυτα ελεύθερος να εμπνέεται & να ΠΑΡΑΓΕΙ έργο όπως κι όπου θέλει.
Ενώ ο ερμηνευτής (Ηθοποιός, πιανίστας κλπ..) είναι υποχρεωμένος να ασκείται, να μελετάει και, τελικά, να ΕΚΤΕΛΕΙ ένα συγκεκριμένο έργο.
Όπως ο Πιανίστας αν δεν λιώσει τα δάχτυλά του δεν μπορεί να παίξει μια σονάτα. Έτσι, ακριβώς και ο Ηθοποιός αν δεν ασκήσει το σώμα του, δεν πλουτίσει τις ειδικές γνώσεις του και δεν μάθει να είναι ένα πειθαρχημένο μέλος μιας πειθαρχημένης ομάδας, δεν βγάζει το ρόλο. Κι αυτό προϋποθέτει όχι μόνο χρόνο και ταλέντο αλλά, προπάντων, δουλειά, καθημερινή, σκληρή δουλειά, αν τον ενδιαφέρει το γνήσιο Θέατρο. Κάτι που ξέρει και κάνει και το πιο μικρό ταλέντο σε κάθε ομαδικό άθλημα. Εκτός κι αν παίζει απλώς τον εαυτό του ή ποζάρει το γυμνό σώμα του, μόνο και μόνο για να βγάλει λεφτά και να γίνει εξώφυλλο..
Και, προπάντων, οι έχοντες ίσως καλή πρόθεση φιλολογούντες τότε κύριοι, όπως και σήμερα οι πολύξεροι τηλεπαρουσιαστές, αγνοούσαν τις προθέσεις μερικών «φανατικών» και τις συνέπειες της απελευθέρωσης του επαγγέλματος του Ηθοποιού. Τις οποίες, δυστυχώς, τις βλέπουμε σήμερα, ολοκάθαρα.
Όποιος θέλει ανεβαίνει στη σκηνή, δεν πληρώνεται, κάνει το κέφι του και κατεβαίνει. Ιδιαίτερα στις ανεξέλεγκτες περιοδείες στην επαρχία. Οι περισσότεροι ηθοποιοί με μια τηλεοπτική φιγούρα, συμμετέχουν στην Επίδαυρο σε ξενόφερτες παραστάσεις και δεν βλέπονται ούτε οι ίδιοι ούτε οι παραστάσεις, όπως γράφουν όλοι σχεδόν οι κριτικοί.
Έκλεισαν ή φυτοζωούν μερικά μικρά θέατρα που προσπαθούσαν να υπηρετούν τα έργα του σύγχρονου, κοινωνικού προβληματισμού.
Δημιουργήθηκαν τρία-τέσσερα τραστ που έχουν «φυλακίσει»,στην κυριολεξία 20 και 30 πολυπρόσωπους, φτηνούς θιάσους, έχοντας μόνιμους συμπαραγωγούς κάποιους μεγάλους επιχειρηματίες και μεγάλα κανάλια και αποκλείοντας από κάθε προβολή, όλα τα άλλα θέατρα.
Και, το κυριότερο: Το Σωματείο Ηθοποιών, είναι πια σαν να μην υπάρχει. Αφού αδυνατεί πια να αγωνιστεί για τα δικαιώματα των Ηθοποιών που κάθε ώρα καταπατούνται ασύστολα. Δικαιώματα που τα πέτυχε η γενιά μας με αγώνες, δικαστήρια και φυλακίσεις.
Εδώ και πολλά χρόνια πλέον, έχει καταργηθεί η Δευτέρα αργία. Οι περισσότεροι θίασοι δίνουν 10 και 14 παραστάσεις τη βδομάδα. Οι τηλεοπτικοί παραγωγοί πληρώνουν όποτε θέλουν και όσα θέλουν. Και μερικοί θεατρώνες, πολλές φορές, ούτε το ΙΚΑ..!!
Και το χειρότερο: Δεν βοηθούν το Σ.Ε.Η., δυστυχώς, τα ίδια τα μέλη του. Ακόμη κι αυτό το 30% που εργάζεται. Τρέμουν όλοι μήπως και χάσουν κι αυτό το μικρό μεροκάματο που παίρνουν από τα τραστ και την Τ.V. Όταν, βέβαια, το παίρνουν. Και αν το παίρνουν..
Αναγκαστήκαμε να ενημερώσουμε τους φίλους μας για όλο αυτό το ουσιαστικό «κλείσιμο» του Νεοελληνικού Θεάτρου, επειδή φοβόμαστε ότι το ίδιο περιμένει και όλα τα επαγγέλματα που λένε ότι θα τα «ανοίξουν».
Μακάρι να πάνε όλα καλά και να μην συμβούν τα ίδια. Μακάρι να βρεθούν άλλοι τρόποι διεκδίκησης και να μην διαλύεται ολόκληρη η κοινωνία, κάθε φορά που ένας κλάδος κατεβαίνει στους δρόμους. Μακάρι να ζήσουμε σε μιαν ονειρεμένη πατρίδα.
Ως τότε όμως οι πολύξεροι δημοσιογράφοι ας ηρεμήσουν. Για να μην τους θυμίσουμε τις άγριες απειλές τους, όταν κάποιος ηθοποιός «τολμούσε» να παρουσιάσει μια απλή, δημοσιογραφική εκπομπή, ενώ πολλοί απ’ αυτούς παίζουν σε σκηνές και σε σήριαλ...
Και αυτοί, λοιπόν οι πολύξεροι δημοσιογράφοι και μερικοί ανήξεροι τηλεθεατές, ας προσπαθήσουν να δουν το δάσος και μη μένουν στο δέντρο.
Μπορεί το δέντρο να δείχνει το άδικο ή και την τσέπη μερικών απεργούντων.
Το δάσος όμως τι δείχνει; Την ανάπτυξη, την ευτυχία των καταναλωτών, τη βελτίωση των μεταφορών;
Ή μήπως δείχνει απλώς την αλλαγή φρουράς; Στη θέση δηλαδή κάποιων αχόρταγων, Ελλήνων ιδιοκτητών, μήπως τα νέα μέτρα βάλουν κάποιους αχόρταγους ξένους δυνάστες; Κάποια τραστ, παντοδύναμα δηλαδή, όπως ακριβώς γίνεται στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη μαύρη ήπειρο, όπου εκμεταλλεύονται άγρια, όλες τις διεθνείς μεταφορές με μεθόδους μαφίας;
Κι αν το Ελληνικό Κράτος δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με κάποια δικά μας συνδικάτα, που τέλος πάντων κάποια λύση θα υπήρχε, τι θα κάνει άραγε όταν θα έχει απέναντί του τη μαφία; Θα υποκύψει ή θα βγάλει τα τανκς;
Ας δούμε το δάσος λοιπόν όλοι μας. Και πρώτη η Κυβέρνηση. Η οποία είναι υποχρεωμένη να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Να μάθουμε όλοι μας όλες τις διαδικασίες, όλες τις παραμέτρους και όλες τις πιθανές επιπτώσεις αυτού του τόσο επικίνδυνου «ανοίγματος».
Πριν, στους επόμενους μήνες, οι Φαρμακοποιοί, οι Δικηγόροι, οι Λογιστές κλπ.,κλπ., αναγκαστούν να κλείσουν τις δουλειές τους ή, για να επιβιώσουν, αναγκαστούν να γίνουν δούλοι κάποιων ξένων, παντοδύναμων, αφεντικών.
Όπως γίνεται τώρα, σε πολλές χώρες της « πολιτισμένης » μας Ευρώπης.. Και σε όλες, σχεδόν, τις χώρες, της «απολίτιστης» Αφρικής..
31.7.10