Ο ρεφορμισμός στο εργατικό κίνημα είναι η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ της ενσωμάτωσης στον καπιταλισμό. Τρανό ιστορικό παράδειγμα η σοσιαλδημοκρατία η οποία αποτελεί σήμερα την αιχμή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και το μοχθηρό, παρασιτικό πρόσωπο της Νέας Τάξης.
Η ίδια ρεφορμιστική λογική διαπερνούσε και τα σταλινογενή κομμουνιστικά κόμματα, τα οποία και αυτά σήμερα βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή του πλανητικού ολοκληρωτισμού.
Σήμερα αυτά τα κόμματα δεν είναι ούτε καν ρεφορμιστικά, είναι σκέτα «αριστερά εργαλεία» της Νέας Τάξης.
Σε μια εποχή πλανητικού ολοκληρωτισμού και ιδιαίτερα κρίσης και σήψης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ περιθώριο μεταρρυθμίσεων.
Η εποχή μας, η νεοταξική εποχή μας, είναι ΕΠΟΧΗ ΑΝΤΙΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ. Το κεφάλαιο και το υπηρετικό πολιτικό προσωπικό του, επιτίθενται μετά μανίας εναντίον κάθε κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής κατάκτησης των εργαζομένων και των κοινωνιών, παίρνουν πίσω κάθε ιστορική κατάκτηση, καταργούν βίαια όσα οι λαοί κατάκτησαν με αγώνες και αίμα.
Οι υλικές προϋποθέσεις του ρεφορμισμού δεν υπάρχουν πια. Αυτό, μοιραία οδήγησε τα ρεφορμιστικά κόμματα σε ολοκληρωτική παρακμή και στην ολοκληρωτική ενσωμάτωση στους μηχανισμούς του καθεστώτος.
Η ενσωμάτωση αυτή των αριστερών ρεφορμιστικών κομμάτων τα «προήγαγε» σε προνομιακό πολιτικό συντελεστή της παγκοσμιοποίησης, τα ΑΝΕΔΕΙΞΕ σε πρωτοπορία της Νέας Τάξης, διότι είχαν το «προνόμιο» να ΕΞΑΠΑΤΟΥΝ καλύτερα και αποτελεσματικότερα από τα κλασσικά κόμματα του κεφαλαίου.
Το ΚΚΕ και οι ελληνικές «κομμουνιστικές» ποικιλίες τον ίδιο δρόμο περπάτησαν. Αποτελούν και αυτά τους ιδεολογικούς και ΠΡΑΚΤΙΚΟΥΣ «αβανταδόρους» της Νέας Τάξης σε όλα τα μεγάλα και σοβαρά ζητήματα της εποχής μας.
Η ελληνική ηχώ της ιστορικής σοσιαλδημοκρατίας, το ΠΑΣΟΚ, έχει μεταλλαχτεί στην πιο αποκρουστική γκριμάτσα της Νέας Τάξης: Ο πλέον φρικτός δήμιος της ελληνικής κοινωνίας και ο πλέον πωρωμένος στραγγαλιστής των κοινωνικών, εθνικών και ιστορικών κατακτήσεων του ελληνικού λαού. Ένας εφιάλτης χωρίς ιστορικό προηγούμενο.
Οι «αριστεροί» ψάλτες αυτού του εφιάλτη είναι το ΚΚΕ και τα πολύμορφα ναυάγια της «αριστεράς»: Παρείχαν το τεκμήριο και το άλλοθι της νεοταξικής ισοπέδωσης, στρώσανε το δρόμο στα εθνοκτόνα σχέδια της Νέας Τάξης, διαλύσανε το οργανωμένο εργατικό και λαϊκό κίνημα, αντικατέστησαν την προχωρημένη ταξική συνείδηση των Ελλήνων εργατών με την αγελαία αλλοδαπή ταξική «ασυνειδησία», εγκατέλειψαν κάθε πρακτικό αγώνα υπέρ των εργαζομένων και πολλά άλλα.
Φυσικά, όλα αυτά καμουφλαρισμένα (κυρίως από το ΚΚΕ) με κούφιες, ηχηρές «ταξικές φράσεις» και εκλογικές «ταξικές» δημαγωγίες.
Δεν χρειάζεται κανείς να έχει εντρυφήσει στη Θεωρία και στην Πράξη του σοσιαλιστικού κινήματος για να αντιληφθεί ότι το ΚΚΕ και οι λοιποί έχουν γίνει γρανάζια του καθεστώτος και έχουν εγκαταλείψει κάθε πρακτικό αγώνα, ΟΧΙ μόνο προς το σοσιαλισμό (αυτός έχει εγκαταλειφθεί και κατασυκοφαντηθεί από το σταλινισμό εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες), αλλά και κάθε πρακτικό αγώνα για τα άμεσα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού.
Ένα και μόνο παράδειγμα αποδεικνύει τα πάντα.
Μέχρι της αρχές της δεκαετίας του 1990, μετά τη μεταρρυθμιστική υστερία του ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου, το κεντρικό σύνθημα του συνόλου της αριστεράς ήταν: «Λιγότερη δουλειά – δουλειά για όλους»!
Από τη δεκαετία του ’90 και μετά, όταν η εκσυγχρονιστική λαίλαπα ισοπέδωνε τα πάντα, το κεντρικό αυτό σύνθημα που δονούσε τους δρόμους στις απεργίες και στις διαδηλώσεις και αποτελούσε το απόσταγμα του αριστερού άξονα των μεταβατικών διεκδικήσεων, πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων, δίχως να αντικατασταθεί από κάποιο άλλο καλύτερο και δυναμικότερο.
Το σύνθημα εγκαταλείφθηκε γιατί η πολιτική του ΚΚΕ και των πολύχρωμων ποικιλιών, το κατέστησαν ΠΡΑΚΤΙΚΩΣ ΑΧΡΗΣΤΟ!
Με την εισβολή εκατομμυρίων αλλοδαπών, εισβολή που επέτρεψε και ευλόγησε αυτή η «αριστερά» ΣΥΝΟΛΙΚΑ, και μάλιστα αποτέλεσε και τον ιδεολογικό ροπαλοφόρο της ΕΙΣΒΟΛΗΣ, το σύνθημα πρακτικά αχρηστεύθηκε.
ΠΩΣ να μιλήσεις για «Λιγότερη δουλειά – δουλειά για όλους», όταν η αγορά εργασίας έχει κατακλυστεί από εκατομμύρια ξένους και ταξικά καθυστερημένους εργάτες, όταν ευλογείς και αγωνίζεσαι γι’ αυτή την αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων, και ΟΤΑΝ έχεις συμβάλει ΠΡΑΚΤΙΚΑ στην αντικατάσταση της ταξικά συνειδητοποιημένης ελληνικής εργατικής τάξης με ξένους δούλους που δούλευαν για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς ωράρια, χωρίς ασφάλεια, χωρίς κανένα δικαίωμα κ.λπ;;;
Και μόνο με αυτό το παράδειγμα αποκαλύπτεται ο κάλπικος και υποκριτικός χαρακτήρας αυτής της «αριστεράς».
Απαστράπτει ο νεοταξικός της ρόλος.
Ακτινοβολεί η υποκρισία της: Στα λόγια εμφανίζεται ως αντίπαλος της παγκοσμιοποίησης, αλλά στην πράξη προωθεί συστηματικά, σαν ωμός «μπράβος», τη νεοταξική ισοπέδωση και δουλεία…
Και όταν είσαι υποκριτικός «μπράβος» και δόλιος, αντικαθεστωτικός δήθεν, δούλος των πλανητικών σχεδιασμών, δεν μπορείς ΠΡΑΚΤΙΚΑ, ούτε για τα μάτια του κόσμου, να αγωνιστείς υπέρ των συμφερόντων του λαού…