Γράφει: Ο Σωτήρης Στανωτάς
Όχι από θρησκοληψία....Ούτε από θρησκευτικότητα....Από εσωτερική ανάγκη νοιώθω να θέλω να γράψω για το Ελληνικό Πάσχα του καλοκαιριού. Τον Δεκαπενταύγουστο...
Οι δάσκαλοι αυτής της τρέλας που ονομάζεται Δημοσιογραφία, πάντα, μας έλεγαν να μην την μπερδεύουμε με την λογοτεχνία...
Όμως, σήμερα , παραμονές του Δεκαπενταύγουστου, ελπίζω οι Συνάδελφοι και συναγωνιστές σε τούτο το μετερίζι της αέναης τρέλας μας, να μου το συγχωρήσουν...Και να δουν το κείμενο που ακολουθεί σαν ρεπορτάζ, σαν περιγραφή, έστω και αν του λείπουν στοιχεία και γνώσεις και είναι γεμάτο μόνο με παρόρμηση...
Ο μεγαλειώδης Συμβολισμός της Παναγιάς πέρα και έξω από θρησκευτική πίστη με συνοδεύει από τη μέρα που γεννήθηκα...Μπορεί και πιο πριν. Ενδομήτριοι σπαραγμοί που δύσκολα εξηγούνται, αν και, καμιά φορά, είναι καλό να μας οδηγούν τα ανεξήγητα...
Γεννήθηκα με το Φως του Αιγαίου μέσα μου....Ταξίδεψα παντού. Μόνος. Επέστρεψα. Πάλι μόνος...
Αλλά στο Αιγαίο, όπου ταξίδεψα και ταξιδεύω, ακόμη, ποτέ δεν ένοιωσα μόνος... Ακόμη και στο ιερό νησί της Δήλου μ, αυτό τα θαυμάσιο φως του Απόλλωνα από τον πρόγονο πολιτισμό μας, είδα την Μορφή της...
Αιγαιοπελαγίτισα, Μάννα, Προστάτιδα, Στρατηγός Υπέρμαχος ,Οδηγήτρια, Θαλασσινή....Εκατονταπυλιανή, Φανερωμένη, Πορταϊτισα, Αγία Σιών....Γιάτρισσα, Κεχαριτωμένη.....Ελεούσα...
Καμιά χριστιανική Μορφή δεν συνδέθηκε, τόσο πολύ, από τον Ελληνισμό, σε σημείο όσμωσης, με όλα όσα συμβολίζει ο Ελληνικός πολιτισμός που γεννήθηκε πολύ πριν γεννηθεί ο Μεγάλος Διδάσκαλος, ο Εκλεκτός, ο Κεχρισμένος.....Ο Υιός του Ανθρώπου.
Ένας πολιτισμός πού εκκινεί από το τραγικό, που με τον θάνατο συμβολίζει την Ανάσταση και αυτήν γιορτάζει....Που βρίσκει τρόπο να ξεπεράσει τη μοίρα του Ανθρώπου, θεωρώντας, αυτομάτως, το τέλος, ως εκκίνηση...
Ένας πολιτισμός στον οποίο ο καημός είναι μήτρα δημιουργίας...
Ως Αιγαιοπελαγίτης, ως Έλληνας, ως αέναος κυνηγός του Φωτός ,υποκλίνομαι στην Χάρη Της.
Άλλωστε, έχω δει και ακούσει πραγματικούς μαχητές να σιγοψιθυρίζουν το «Τη Υπερμάχω» πριν ξεκινήσουν...
Έχω δει θαλασσινούς Άντρακλες να απευθύνονται στην Μεγάλη Μάνα του Αιγαίου, του Πόντου ,των Ελλήνων, όταν η φύση τους έκανε να νοιώθουν ασήμαντοι, χιλιάδες μίλα μακριά από το περιβόλι Της, το Αιγαίο...
Από τον Πόντο μέχρι τη Γη του Πυρός...Ναι τη Γη του Πυρός, όπου σε σπίτι Έλληνα πού έλειπε από την πατρίδα 40 χρόνια ,είδα πάνω στην βιβλιοθήκη, δίπλα από την προτομή του Μεγαλέξαντρου, την εικόνα της Ευαγγελίστριας....Και το καντήλι να μην σβήνει ποτέ...Και την Περουβιάνα γυναίκα του Μήτσου, να μη λέει Μαντόνα, αλλά Παναγιά μου...
Έχω δει μανάδες, Ελληνίδες Μάνες, να σπεύδουν στο ξωκλήσι κρατώντας στην αγκαλιά τους το σπλάχνο των σπλάχνων τους και να το εναποθέτουν στην Αγκαλιά της Μάνας όλων μας, για να το προστατεύσει...
Θυμάμαι σ΄ ένα καράβι, έναν Μουσουλμάνο ναύτη, με παιδί άρρωστο, να παρακαλάει το λοστρόμο:
Εσύ είσαι Χριστιανός, κάνε ένα τάμα στη Χάρη της ....Θα σ΄ ακούσει...
Και ο λοστρόμος, με μια βεβαιότητα που τσάκιζε ακόμη και θεολόγο, του απαντούσε:
-Μίλα της Εσύ....Και σένα θα ακούσει....αυτή είναι η διαφορά μας...
Σε χρόνους δύσκολους σαν κι αυτούς που ζούμε –που δεν είναι οι πρώτοι για τον Ελληνισμό και δεν θα είναι οι τελευταίοι, αυτή είναι η μοίρα μας, γι αυτό έχει αξία να είσαι Έλληνας-ας φανούμε αντάξιοι της Σκέπης Της.
Χρόνια Πολλά σε ¨Όλους. Παρόντες και απόντες σε άλλες διαστάσεις του Σύμπαντος, αλλά μόνιμους κάτοικους της καρδιάς μας...
Η Παναγιά Μαζί μας...