Το «αριστερό» μοιρολόι
ή
Ο θρήνος των νεκρών
Διαβάσαμε ένα κείμενο του Παναγιώτη Λαφαζάνη που δείχνει ότι αυτή η «αριστερά» μοιρολογεί στον τάφο της: κλαψούρισμα διαπιστώσεων, ηθικολογικές εκκλήσεις περί ενότητας της αριστεράς, ευχολόγια, νωθρό γουργουρητό ενός ξύλινου λόγου και το σπουδαιότερο: ολοκληρωτικό πνίξιμο των ευθυνών της αριστεράς και δραματική απουσία πολιτικών και οργανωτικών ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΩΝ προτάσεων.
Πριν προχωρήσουμε σε κάποιες συνοπτικές παρατηρήσεις του νεκρικού θρήνου, θα παραθέσουμε το κείμενο.
Το βρήκαμε εδώ
Το Ιουλιανό Πραξικόπημα
Του Παναγιώτη Λαφαζάνη
Το Ιουλιανό συνεχές και αδιάλειπτο πραξικόπημα της κυβέρνησης δεν άφησε τίποτα όρθιο πίσω του. Το Σύνταγμα έγινε κουρελόχαρτο και παραβιάστηκαν όλα, σχεδόν, τα άρθρα του που αφορούν εγγυήσεις σε κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα αλλά και εγγυήσεις σε δημοκρατικές διαδικασίες. Η κοινοβουλευτική νομιμότητα, σχεδόν κατελύθη με διαδικασίες εξπρές και αλλεπάλληλα πραξικοπήματα κατά παράβαση του Κανονισμού.
Εξίσου, ακυρώθηκε, σχεδόν, κάθε ίχνος από το δικαίωμα στην απεργία αφού τις αλλεπάλληλες αποφάσεις δικαστηρίων που έβγαλαν πρόσφατα παράνομες και καταχρηστικές πολλές απεργίες (βλ. ναυτεργάτες, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας κ.λπ.) ακολούθησε η... επιστράτευση των ιδιοκτητών φορτηγών.
Το Ιουλιανό πραξικόπημα του 2010, μπορεί να μην καταγράφηκε ακόμα ως τέτοιο στη συνείδηση του ελληνικού λαού, ήταν όμως πολύ χειρότερο και θα έχει πολύ πιο επικίνδυνες συνέπειες από τα γνωστά Ιουλιανά του ’65.
Κι αυτό γιατί το πραξικόπημα του 2010 δεν ήταν μόνο πολιτικό αλλά κυρίως κοινωνικό. Πραξικόπημα κατάλυσης κοινωνικών, εισοδηματικών, ασφαλιστικών, εργασιακών δικαιωμάτων, το οποίο γυρίζει τη χώρα έναν αιώνα πίσω και στην ουσία διαμορφώνει ένα κοινωνικό Καιάδα.
Ποτέ και σε καμία χώρα δεν ήρθαν όλα πάνω-κάτω μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Όπως ομολογούν και οι επικεφαλής της «τρόικα» στην Ελλάδα, το «σοκ» που επεβλήθη στη χώρα με τη μορφή κοινωνικού οδοστρωτήρα, ήταν χωρίς προηγούμενο, αφού τέτοιου βάθους και κοινωνικής αντιδραστικότητας μέτρα δεν έχουν επιβληθεί σε καμία άλλη χώρα του πλανήτη, απ’ όσες έπεσαν στα νύχια του ΔΝΤ.
Ποτέ και πουθενά οι μισθοί σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα δεν οδηγούνται από τη μια μέρα στην άλλη σε κατάρρευση μέχρι 30%.
Ποτέ και πουθενά δεν λεηλατήθηκαν σε τέτοιο βάθος ασφαλιστικά δικαιώματα, ώστε να εξωθούν στη μη-σύνταξη και σε όρια ηλικίας συνταξιοδότησης που μπορεί να αυξάνονται από την Eurostat.
Ποτέ και πουθενά η κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων δεν υπήρξε τόσο απότομη και σε τέτοιο βάθος ώστε να καταργούνται στην ουσία οι Συλλογικές Συμβάσεις και στην ουσία το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα.
Η Ελλάδα έχει μετατραπεί, από μια παραδομένη και εκχωρημένη στο μεγάλο κεφάλαιο κυβέρνηση, σε ένα είδος «νεοαποικίας» των υπαλλήλων της τρόικα. Το κράτος έχει καταντήσει μια κακοστημένη εισπρακτική εταιρεία τόκων και χρεολυσίων για το χρηματιστικό κεφάλαιο με τη λεηλασία των πολιτών και μια κακής έκδοσης Ανώνυμη Εταιρεία, η οποία έχει παραδοθεί στο έλεος των πολυεθνικών ελεγκτικών εταιρειών, που έχουν αλώσει το δημόσιο!
Θα είμαστε η Αριστερά που έβλεπε ανήμπορη να καταρρέουν γύρω της οι κατακτήσεις ενός αιώνα; Θα γίνουμε η μοιραία παράταξη που δεν μπόρεσε; Είναι δυνατόν, έστω και τώρα, να αντιδράσουμε και να αντιδράσουμε αποτελεσματικά;
Το κεφάλαιο αυτό είναι μεγάλο και χρειάζεται, τουλάχιστον, ένα άλλο σημείωμα. Σημειώνω πολύ επιγραμματικά:
Πρώτον: Χρειάζονται άμεσα νέες τολμηρές πρωτοβουλίες για μια νέα ώθηση και μια νέα επανεκκίνηση πάνω σε καινούργιες βάσεις της κοινής δράσης και της συμπαράταξης όλων των δυνάμεων της Αριστεράς. Σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί να συμβάλλει το πρόσφατο συσταθέν «Αριστερό Βήμα Διαλόγου και Κοινής Δράσης» και όχι μόνο αυτό!
Δεύτερον: Χρειαζόμαστε ένα μεγάλο καθαρά πολιτικό κίνημα με ξεκάθαρους στόχους στο κεντρικό ζήτημα της χώρας: την κηδεμονία της Ε.Ε.-ΔΝΤ και το χρέος. Συνοπτικά, πρέπει να εργαστούμε για ένα κίνημα λαϊκών επιτροπών μη αναγνώρισης του χρέους παντού, σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, και με αιτήματα την απεμπλοκή από το μνημόνιο, την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, τη ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους, την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών, ως αφετηρίες ενός ριζοσπαστικού προγράμματος με σοσιαλιστικό ορίζοντα.
Τρίτον: Χρειαζόμαστε ένα νέο συμβόλαιο αναζωογόνησης, αλληλεγγύης, σύμπνοιας και κοινών άμεσων στόχων του ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί ξανά να δημιουργήσουν μια νέα πολιτική δυναμική για μια προοδευτική και σοσιαλιστική εναλλακτική λύση στη χώρα.
Χωρίς μια νέα ώθηση στην υπόθεση της συμπαράταξης της Αριστεράς, χωρίς μια νέα κινηματική δυναμική και μια νέα αριστερή εναλλακτική πολιτική πρόταση με αντίκρισμα και βάρος, η καταγγελία της κυβέρνησης δεν αρκεί, όπως δεν μπορεί, χωρίς τα παραπάνω, να δοθεί με την αποτελεσματικότητα που χρειάζεται η μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών!
(*) Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ
ΣΥΝΟΠΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Πρώτη παρατήρηση
Σε επίπεδο γενικών και αφηρημένων διαπιστώσεων το κείμενο είναι άριστο: Μια ηθογραφική περιγραφή του ζόφου, που, όπως κάθε ηθικολογικό σημειωματάριο παρατηρήσεων, εξαπατά τους φουκαράδες αριστερούς που θέλουν μια σανίδα σωτηρίας να πιαστούν…
Φυσικά, ο Παναγιώτης μια ζωή το ίδιο έργο παίζει: Καταναλώνει διαπιστώσεις, καταγγελίες και ωραία λόγια, αλλά ΠΡΑΚΤΙΚΑ γυρίζει γύρω από τα ίδια και τα ίδια, γύρω από τον καθεστωτικό εκλογικό τροχό, εντός των τειχών του κόμματος που δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο (θα τα πούμε παρακάτω).
Δεύτερη παρατήρηση
Για την ταμπακέρα ο Παναγιώτης δεν μιλά καθόλου.
Δεν μας λέει ΤΙ ΕΚΑΝΕ η «αριστερά» και ιδιαίτερα το κόμμα του ενάντια σε αυτό τον δικτατορικό, ιμπεριαλιστικό οδοστρωτήρα που ισοπέδωσε τη χώρα μας, ενάντια στην κυβέρνηση της κατοχής που κατέλυσε τα πάντα.
ΤΙ ΕΚΑΝΕ σε επίπεδο ιδεολογικής ζύμωσης, σε επίπεδο πολιτικής και οργανωτικής πρακτικής, σε επίπεδο κινηματικών πρωτοβουλιών…
ΤΙ ΕΚΑΝΕ για να προωθήσει τις λαϊκές κινητοποιήσεις και απεργίες (κάποιες από αυτές πολύ δυναμικές) σε ανώτερα επίπεδα αγώνα και στη ΣΥΝΔΕΣΗ τους με ολόκληρη την κοινωνία.
ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ.
Και το χειρότερο: Όταν ξέσπαγαν τέτοια δυναμικά κινηματικά έμβρυα αγώνα ΣΙΩΠΟΥΣΑΝ ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΩΣ ή τα συμβούλευαν να έχουν σεβασμό στη «νομιμότητα» της καθεστωτικής αυθάδειας…
Μόνο εκλογικές διαμαρτυρίες, δημαγωγικές κορώνες καταγγελιών εκλογικής εμπορίας και παρελάσεις εκλογικής εμπορίας…
Παρατήρηση τρίτη.
Αυτό που παρακάμπτει ΠΑΝΤΕΛΩΣ ο «έμπειρος πολιτικός» της σταλινικής σχολής πλαστογραφίας, αυτό που εξαφανίζει κυριολεκτικά είναι το ΠΩΣ και το ΓΙΑΤΙ φτάσαμε ως εδώ, ΠΟΙΕΣ οι ευθύνες της «ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ» και του κόμματός του ιδιαίτερα.
Και επίσης: Το ΓΙΑΤΙ η «αριστερά» συνολικά έχει φτάσει σε αυτά τα χάλια, καθολικά αναξιόπιστη και δραματικά ανίκανη να κινηθεί και μάλιστα σε συνθήκες τόσο ευνοϊκές, τόσο λαϊκά οργισμένες…
Μια Αριστερά που δεν βλέπει πρώτα από όλα τις δικές της ευθύνες και δεν έχει την ελάχιστη εξοικείωση με την αυτοκριτική δεν είναι ΑΡΙΣΤΕΡΑ, είναι ένα παράσιτο που έχει πήξη σε στερεοτυπείο…
Για να φτάσουμε εδώ σε αυτή την εφιαλτική κατάσταση, που τόσο γλαφυρά περιγράφει ο Παναγιώτης, έβαλε μεγάλες πλάτες αυτή η «αριστερά: Ιδεολογικές πλάτες, πολιτικές πλάτες και «τρομοκρατικές» πλάτες:
α). Αυτή η «αριστερά» δεν έφερε τη διάλυση της εργατικές τάξης και της ταξικής συνείδησης με τις χρόνιες και διαρκείς ευλογίες στα «ανοικτά σύνορα»: Τις εισβολές των αλλοδαπών στρατιών;
β). Αυτή η «αριστερά» δεν σφυρηλάτησε τις τρομοκρατικές ιδεολογικές και πολιτικές αλυσίδες του «αντιεθνικισμού» και «αντιρατσισμού»;
Και παρήγαγε όλα τα ιδεολογήματα του χρηματιστηριακού «διεθνισμού»: Αυτά της πολυπολιτισμικότητας, των «ιδιαιτεροτήτων», των «μειονοτήτων» κ.λπ;
Αυτή η «αριστερά» δεν κυριαρχεί στις παραγωγικές, καθεστωτικές εστίες αυτών «ιδεολογημάτων»: Στην εκπαίδευση και στη διανόηση, στα ΜΜΕ;
γ). Αυτή η «αριστερά» δεν ήταν που πρωτοστάτησε εναντίον κάθε εθνικής συλλογικότητας, εναντίον κάθε εθνικού συμβόλου, εναντίον κάθε εθνικής μνήμης και ταυτότητας, εναντίον ακόμα και της ιστορίας μας;
ΣΥΝΕΒΑΛΛΕ αποφασιστικά στον ιδεολογικό και πολιτικό αποχρωματισμό της εθνικής συνείδησης, κτύπησε ανελέητα τους εθνικούς ιστούς της ελληνικής κοινωνίας και τώρα ο Παναγιώτης θρηνεί για την εθνική μας κατοχή…
Αγωνίστηκε για την ελληνική ιθαγένεια των αλλοδαπών και ξένων μαφιών του διεθνών μηχανισμών του χρήματος και για όλα τα ιδεολογήματά τους και τώρα κλαψουρίζουν για τη δικτατορία του ΔΝΤ και του νέου Τσολάκογλου.
Μα αυτοί εκτελούν ψυχρά και μαφιόζικα ΑΥΤΑ για τα οποία αγωνίστηκε αυτή η «αριστερά» χρόνια και χρόνια…
Ο «αγώνας» αυτής της «αριστεράς» είναι που δικαιώθηκε. Με ακριβό, βεβαίως, αντίτιμο: Το δικό της εξαφανισμό. Γι’ αυτό σκούζουν…
δ). Τέλος το κόμμα του Λαφαζάνη δεν ήταν αυτό που πρωτοστατούσε πιο υστερικά για όλα αυτά;
Αυτό δεν ήταν που έδωσε κάλυψη στους κουκουλοφόρους και στις εξεγέρσεις τους το Δεκέμβρη;
Αλήθεια τι έγινε αυτή η «Επανάσταση» που ήταν «εξουσία» στην Αθήνα επί τρία 24ώρα; Δεν άφησε καμιά παρακαταθήκη για σήμερα που η Ελλάδα κατασπαράζεται από τους δήμιους.
Εναντίον των δικτατόρων δημίων του σήμερα οι «εξεγέρσεις» που κάλυπτε πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν εξαφανιστεί…
Με στρουθοκαμηλισμούς και με νερόβραστες ηθικολογικές φλυαρίες δεν ξεπερνιούνται τα θανάσιμα αμαρτήματα της πολιτικής σας, Παναγιώτη…
Τέταρτη παρατήρηση
Μιλάει με ευχολόγια το κείμενο για «ενότητα της αριστεράς».
Μια καραμέλα που την πιπιλίζουν τα «αριστερά» ναυάγια επί δεκαετίες και τη μόνη «ενότητα» που κατάφεραν ήταν η ενότητα με το αστικό καθεστώς, το Μητσοτάκη και λοιπά.
Έχουν ενσωματωθεί πλήρως στο σύστημα και στους εκλογικούς αγωγούς του και μιλάνε για «ενότητα της αριστεράς».
Διασπούν κάθε ενότητα του λαϊκού κινήματος και μιλάνε για «ενότητα».
Δεν προωθούν καμία ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ πολιτική και οργανωτική ΠΡΑΚΤΙΚΗ και μιλούν για «ενότητα»…
Θυμήθηκα εδώ κάποιες φράσεις του Λένιν: Αυτοί που φωνάζουν πιο δυνατά για ενότητα, δημοκρατία και ηθική είναι οι μεγαλύτερη πολιτικοί απατεώνες, αντί-δημοκράτες και ανήθικοι…
Και εδώ, η «ενότητα» είναι το υπνωτικό για «τη μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών!».
Όλες οι ωραίες διαπιστώσεις, όλα τα ηθικολογικά κλαψουρίσματα, όλες οι κούφιες φράσεις για «ενότητα», φωτίζονται από αυτές τις τελευταίες λέξεις του «θρήνου»: Για «τη μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών!»!!!
Αν αφαιρέσεις το ηθικό ξύγκι των ρητορειών και των ευχολογίων του Λαφαζάνη, μένει η ουσία του κειμένου: Εμπρός να σωθούμε δίνοντας τη μάχη των δημοτικών εκλογών…
Εδώ ο κόσμος καίγεται και αυτοί καίγονται για τις εκλογές του καθεστώτος, τις εκλογές υπό την κατοχή των ξένων δυνάμεων, για να μην εξαφανιστούν από τον εκλογικό χάρτη…
Αρκετά οι κοροϊδίες.
Δεν βαρεθήκατε από τη μεταπολίτευση και μετά (αλλά και πριν) να έχετε την ίδια πλάκα γραμμοφώνου;