ENA AKΟΜΗ ΑΝΥΠΟΦΟΡΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Γράφει: ΟΔΙΟΓΕΝΗΣ 2.8.10
Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από την κριτική της κ.Αρκουμανέα, στο ΒΗΜΑ της Κυριακής 1.8.10, για το «έργο» που παίχτηκε, αυτές τις μέρες, στα πλαίσια του Ελληνικού Φεστιβάλ με τίτλο «ΤΟΚΟΣ».Σελίδα Β2/9.. Και παρακαλούμε το ΡΕΣΑΛΤΟ αν είναι εύκολο να ξαναδημοσιεύσει πολλά παρόμοια φεστιβαλικά κείμενα για να έχουμε μια πλήρη εικόνα αυτής της μεταμοντέρνας, ανυπόφορης, παρακμιακής εποχής.Τα σχόλια όλα δικά σας.
‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’
«Τι θα γινόταν αν σκοτώναμε τα παιδιά μας εγκαίρως; Προτού γεννηθούν. Να τα σφάζαμε στην κοιλιά. Να μην περιμέναμε να ενηλικιωθούν και να βιώσουν τη δυστυχία. Να μην τ΄ αφήναμε να γίνουν κι αυτά κρίκοι στην αλυσίδα της διαφθοράς και της υποκρισίας αλλά να φροντίζαμε να αφανιστούν όσο είναι ακόμη αθώα κι άβγαλτα. Οσο είναι ακόμη μωρά. Ή και έμβρυα...
Την ακραία αυτή υπόθεση διερευνά ο Δημήτρης Δημητριάδης στον «Τόκο». Οχι, η ζωή δεν έχει καμία ιερότητα αν είναι να τη ζούμε και να την παράγουμε όπως οι ήρωες του έργου.
Κομματόσκυλα, δωσίλογοι, φαλλοκράτες, αλαζόνες, σιχάματα που ανοίγουν βόθρους και διψούν για χρήματα. Ανδρες που εκπορνεύουν τις γυναίκες τους, κακοποιούν τις θυγατέρες τους και συνουσιάζονται με τους γαμπρούς τους. Καλύτερα λοιπόν να μη γεννηθεί το παιδί της Τέσσας αν είναι να έχει τέτοιον μπαμπά. Και τέτοιον παππού. Ετσι τουλάχιστον πιστεύει η μητέρα του, η οποία αποφασίζει να το πνίξει με τα ίδια της τα χέρια.
Προκειμένου να δώσει σάρκα και οστά στην ιδέα αυτή ο συγγραφέας συγκεντρώνει όλα τα συστατικά ειδικά επιλεγμένα: Ο μπαμπάς που βιάζει την υιοθετημένη κόρη, η κόρη που γίνεται με τη σειρά της δολοφόνος, ο σύζυγός της, βολεψάκιας επιβήτορας που κάνει μωρό για να έχει την «τέλεια βιτρίνα», ο «παράγοντας» του υπουργείου, ισχυρός κοινωνικά αλλά στείρος βιολογικά, η γυναίκα του που ονειρεύεται να γίνει μαμά και, τέλος, ο κατά συρροήν δολοφόνος εγκύων ονόματι Μέρλος, ένας ιμιτασιόν Ρομπέρτο Τσούκο, που όμως στερείται πλήρως την εγκληματική γοητεία του ήρωα του Κολτές- περισσότερο απ΄ όλα τον απασχολούν οι πριαπικές επιδόσεις του παιδικού του φίλου Πετρή, τις οποίες περιγράφει λεπτομερώς, με κάθε ευκαιρία, στην ομήγυρη.
Και παραθέτει όλες τις λέξεις και όλες τις φράσεις της νεοελληνικής που σχετίζονται με τα ανδρικά γεννητικά όργανα και τις εκκρίσεις τους. με μια πιο γλαφυρή ποικιλία, όπως ψωλή, σηκωμένη, παλούκι, πούτσος καδρόνι, πούτσες μπλε, φυσεκλίκια, σπέρμα, ψωλόχυμα κ.ο.κ. .
Η συνολική εμπειρία- κειμένου, σκηνοθεσίας και ήχου- στάθηκε μάλλον ανυπόφορη.»
---------------------------------------------------
Μια δική μας ερώτηση μόνο:
Έπειτα από τόσα ανυπόφορα Φεστιβάλ των τελευταίων ετών, όπως τα χαρακτηρίζουν ΟΛΟΙ, σχεδόν, οι κριτικοί,δεν θα συγκινηθεί κανένας άρμόδιος; Δεν θα υπάρξουν κάποιοι σοβαροί άνθρωποι του Πολιτισμού, να θυμίσουν στην εξουσία ότι τα Εθνικά μας θέατρα και τα Ελληνικά Φεστιβάλ ιδρύθηκαν για να παρουσιάζουν στο μεγάλο ποσοστό τους καταξιωμένα Ελληνικά και ξένα έργα και σε ένα μικρό ποσοστό όλα αυτά τα ανυπόφορα, ξενόφερτα, απωθημένα της παγκόσμιας παρακμής;
Μα δεν βλέπουν ότι γίνεται το εντελώς αντίθετο, ικανοποιώντας τα βίτσια των ολίγων και εκλεκτών; Που προσπαθούν να μας πείσουν ότι μόνο με αυτό το χυδαίο, ρεαλιστιικό τάχα, τρόπο, μπορούν να αγγίξουν μεγάλα, υπαρξιακά, προβλήματα; Ή μήπως πρέπει πια να το πάρουμε απόφαση ότι τα Γράμματα και οι Τέχνες μας, όπως και τα Οικονομικά μας, κατευθύνονται πλέον από κάποιο αόρατο, παντοδύναμο, πνευματικό Δ.Ν.Τ.;
Κι όλοι εμείς που βράζουμε στο καζάνι της οργής, δεν θα ξεσπάσουμε, χωρίς να φοβόμαστε και μια δική μας «επιστράτευση»;Η θα προτιμήσουμε να γίνουμε κι εμείς βιτσιόζοι; Και να μας αρέσει πολύ κιόλας…!!!