Το ιστολόγιο «Ιδεοπηγή», το έχουμε ξαναγράψει, διαπνέεται από αυθεντικές ανησυχίες και γόνιμους προβληματισμούς, αλλά, ΑΚΟΜΑ, παραμένει στην ΤΥΠΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ των πολιτικών φαινομένων.
Στο νέο άρθρο τής «Ιδεοπηγής», «ακτινογραφείται» η «Δημοκρατία»!
Εύστοχη και εδώ η «φωτογράφιση», αλλά και εδώ δραματικά τυπική. Μένει στη «φλούδα» και αδυνατεί να την «τρυπήσει» και να φτάσει στον καρπό.
Παραθέτουμε το άρθρο και μετά στο σχόλιό μας.
Οι «δημοκρατικές μας κυβερνήσεις»
ΙΔΕΟΠΗΓΗ
Στην Ελλάδα σήμερα πρέπει να μιλάμε δυστυχώς και για τα αυτονόητα.
Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία ισχύει ότι το 50% + 1 μπορεί να κυβερνήσει και να επιβάλλει την γνώμη του στο 50% - 1, αυτό σημαίνει ότι στον κατ’ ουσία διχασμό το ένα μισό επιβάλλεται στο άλλο μισό. Το κατά πόσο είναι δημοκρατικό, δίκαιο και ηθικό είναι άλλης τάξεως ζήτημα.
Αν όμως θελήσουμε να δούμε πως λειτουργεί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία στην Ελλάδα σήμερα θα τρομάξουμε.
Με τους εκλογικούς (καλπονοθευτικούς) νόμους και ειδικότερα με τον τελευταίο που δίνει και μπόνους («δημοκρατικό δωράκι») στο πρώτο κόμμα 40 έδρες (που θα γίνουν 50) στη βουλή έχουμε το παράδοξο (και αντιδημοκρατικό) με περίπου 42% των εγκύρων ένα κόμμα σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση και επιβάλλει την θέλησή του στο 58%.
Ωραία δημοκρατία!!!!!!!!
Αν υπολογίσουμε τα ποσοστά των κομμάτων που δεν μπαίνουν στη βουλή, τα λευκά, τα άκυρα και την αποχή τότε φανταστείτε με πόσο μικρότερο ποσοστό σχηματίζεται αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Ας παρακάμψουμε την διαστρέβλωση της αντιπροσωπευτικότητας και να δούμε την αδυναμία ελέγχου, της κατ’ ουσία κυβέρνησης μειοψηφίας.
Πριν τις εκλογές το κόμμα καταρτίζει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα και με βάση αυτό ψηφίζεται. Τι γίνεται αν το κόμμα δεν ακολουθεί το προεκλογικό του πρόγραμμα;
Τίποτε και αυτό γιατί δεν υπάρχει καμία ασφαλιστική δικλείδα ή κάποιος θεσμός ή όργανο, που να επιβάλλει στο κυβερνητικό κόμμα, την τήρηση του προεκλογικού του προγράμματος.
Εκτός όλων αυτών στην Ελλάδα έχουμε και το λεγόμενο δικομματισμό (άλλη πληγή), που λειτούργησε και λειτουργεί στην λογική των κούφιων αλληλοκατηγοριών, των συμψηφισμών και συγκάλυψης («κουκούλωμα») των όποιων σκανδάλων εκατέρωθεν.
Μερικά ιστολόγια μιλούν για αλλαγή του πολιτεύματος (πχ προεδρική δημοκρατία) όπου εγγυητής της πιστής τήρησης των προεκλογικών δεσμεύσεων των κομμάτων που θα κυβερνούν, μπορεί να είναι ο απ’ το λαό εκλεγμένος πρόεδρος της δημοκρατίας. Φυσικά με εκλογικό σύστημα του 50% + 1 για την εκλογή του προέδρου, υπάρχουν τα ίδια μειονεκτήματα με αυτά που προανέφερα.
Η λύση πιστεύω πως είναι στην ακριβοδίκαιη κατανομή των εδρών σύμφωνα με το ποσοστό που παίρνει κάθε κόμμα, κατάργηση του ορίου 3% και δυνατότητα με 0,33 % να εκλέγεται ένας βουλευτής.
Για τον σχηματισμό κυβέρνησης να ισχύσει ο νόμος των δύο τρίτων ή ο νόμος της χρυσής τομής (61,8 % τουλάχιστον για σχηματισμό κυβέρνησης και 38,2 % το μέγιστο για αντιπολίτευση).
Φυσικά αν ισχύσουν όλα αυτά, θα έχουμε πολυκομματική κυβέρνηση και πολλές συζητήσεις, μεταξύ των κυβερνητικών κομμάτων, για να παρθεί μία απόφαση, σαφώς καλύτερο απ’ ότι συμβαίνει σήμερα, που η μειοψηφική κυβέρνηση αποφασίζει και διατάζει χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση.
Οι εποχές που υπήρχαν ισχυρές προσωπικότητες, με πατριωτικό φρόνημα και κύρος, με οράματα και διορατικότητα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Η παγκοσμιοποίηση έχει διαβρώσει τα πάντα. Η δημοκρατική έκφραση όσο το δυνατό περισσότερων πολιτών αποτελεί αναγκαιότητα. Το άνοιγμα της βουλής σε περισσότερες φωνές θα λύσει το πρόβλημα. Ας ελπίσουμε.
http://ideopigi.blogspot.com/2010/10/blog-post_3327.html
ΣΧΟΛΙΟ
Η «Ιδεοπηγή» πάντα αποκόβει τις πολιτικές μορφές από το κοινωνικό γίγνεσθαι που τις καθορίζουν.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι είναι σαπουνόφουσκα το αστικοφιλελεύθερο ιδεολόγημα που «βλέπει» τη Δημοκρατία σαν γενικό ιστορικό νόμο της ανθρώπινης κοινωνίας. Η πολιτική μορφή αποτελεί πάντα το προϊόν του γενικού αθροίσματος πολιτικών (εσωτερικών και εξωτερικών) παραγόντων και περιλαμβάνει μέσα στα πλαίσιά της όλη την κλίμακα, από την απόλυτη μοναρχία έως τη λαϊκή δημοκρατία.
ΣΗΜΕΡΑ δεν μπορούμε να εξετάσουμε τη «Δημοκρατία» έξω από το κοινωνικό καθεστώς που υπάρχει. Έξω δηλαδή από τη «Δημοκρατία της κοινωνίας», των δομών και μορφών της.
«Δημοκρατία» σήμερα, σε επίπεδο κοινωνικού πλαισίου, είναι η «Δημοκρατία» της «ελεύθερης αγοράς».
Η «ελεύθερη αγορά», όμως, δεν είναι δημοκρατία, ούτε ελευθερία, είναι η καταστροφή τους, είναι ο εφιάλτης για την ανθρωπότητα.
Η «ελεύθερη αγορά» είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ των μονοπωλίων, μια «ελευθερία» πολλαπλά καταδικαστική για τους λαούς και τις δημοκρατικές τους ελευθερίες.
Η «ελευθερία της αγοράς» είναι η ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ των λαών και μοιάζει με πειρατικό πλοίο: Όσο πιο ελεύθερο είναι τόσο και πιο καταστροφικό γίνεται…
Αυτό, λοιπόν, το ελεύθερο πειρατικό πλοίο της αγοράς επιβάλλει και υποβάλλει το δεσποτισμό του αφεντικού, των «προϊσταμένων», της χρονομέτρησης, των ολέθριων ρυθμών, των μηχανισμών. Αυτός ο δεσποτισμός είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του αγώνα για την αποδοτικότητα, ώστε να μεγιστοποιηθούν τα κέρδη.
Αυτό το πειρατικό πλοίο της «ελεύθερης αγοράς» υποβάλλει την κοινωνία και τον άνθρωπο στο δεσποτισμό των αποφάσεων εκείνων που ελέγχουν τις μεγάλες επιχειρήσεις: είναι το 0,5%, περίπου, του πληθυσμού.
Για ποια, λοιπόν, «δημοκρατία» μπορεί να μιλήσει κανείς, όταν ένα απειροελάχιστο ποσοστό ανθρώπων παίρνει τις σοβαρότερες αποφάσεις που οδηγούν στις απολύσεις, στο κλείσιμο επιχειρήσεων, στη μαζική ανεργία, στη «νέα φτώχεια», στην υλική και ηθική μιζέρια για δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπινων υπάρξεων, στις λεγόμενες «πλούσιες» χώρες, και εκατοντάδες εκατομμύρια στις φτωχές χώρες;
Σήμερα γίνεται ορατό και δια γυμνού οφθαλμού ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί εξάντλησαν πια το ρόλο τους από την άποψη της καπιταλιστικής εξέλιξης. Η παγκόσμια πολιτική του κεφαλαίου είναι ασυμβίβαστη με τη Δημοκρατία, είναι άρνηση της δημοκρατίας. Γι΄αυτό η τάση που ακολουθεί σήμερα η δημοκρατία σε όλο τον κόσμο είναι καθοδική: Η δημοκρατία συρρικνώνεται διαρκώς.
Ο νεοφιλελευθερισμός, ιδιαίτερα στη σημερινή πλανητική νεοταξική μοχθηρία του, είναι η μεγαλύτερη απειλή για την κοινωνία και τη δημοκρατία. Δεν εξαθλιώνει μόνο (οικονομικά-κοινωνικά-ψυχικά) τον πολίτη, δεν αποδομεί μόνο το κοινωνικό κράτος, αλλά στενεύει και ασφυκτικά το πλαίσιο της Δημοκρατίας. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο «βιαστής» κάθε δημοκρατικής κατάκτησης, κάθε ελεύθερης έκφρασης.
Από τη μια η ολιγοπωλιακή συγκέντρωση των ΜΜΕ και η διαπλοκή τους με τα οικονομικά και πολιτικά κέντρα εξουσίας περιορίζουν καταλυτικά την ελευθερία έκφρασης, καταδικάζουν στη σιωπή ιδέες και απόψεις που ενοχλούν. Παραπλανούν, παραπληροφορούν και «λανσάρουν» τη φιλοσοφία της φίμωσης των μη αρεστών φωνών.
Πολλά και ποικίλα τα κρούσματα αυτής της εφιαλτικής διαπλοκής. Σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής το πλαίσιο των ελευθεριών συρρικνώνεται ανησυχητικά. Ο πραγματικός διάλογος φιμώνεται. Οι ενοχλητικές φωνές και οι μειοψηφικές, αλλά ζωντανές τάσεις της κοινωνίας πνίγονται στη σιωπή ή στις αναθυμιάσεις του ψεύδους και της δόλιας παραχάραξης.
Και όλα αυτά μέσα από τους αυτόματους μηχανισμούς του συστήματος της διαπλοκής των εξουσιών: Μέσα από τους μηχανισμούς της «δημοκρατίας» της βολιδοσκόπησης, μέσα από τις μυθικές σκιές των «δημοκρατικών» θεσμών.
Οι θεσμοί αυτοί (κοινοβούλια, καθεστωτικά κόμματα, εκλογικές διαδικασίες και ψηφοδέλτια ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΝΕΚΡΑ ΣΚΗΝΙΚΑ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΗΣ, ξεραμένες φλούδες της δημοκρατικής απάτης.
Το διακοσμητικό αυτό ντεκόρ της ΑΠΑΤΗΣ το περιγράφει έξοχα η «Ιδεοπηγή»…