Γράφει ο Γιάννης Κολοβός*
Εντελώς «όψιμα» ανακάλυψαν οι κατεστημένες elite την περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα και τα προβλήματα που αυτή αντιμετωπίζει λόγω της αθρόας εισροής και εγκατάστασης παρανόμων μεταναστών.
Αξίζει να υπενθυμισθεί ότι το «Ρεσάλτο» είχε ασχοληθεί με το θέμα από τις αρχές της έκδοσής του και είχε δημοσιεύσει και τεύχος-αφιέρωμα στο μεταναστευτικό (τεύχος 18, Ιούνιος 2007).
Επιπλέον, το «Ρεσάλτο» είχε δημοσιεύσει ένα οδοιπορικό στις γκετοποιούμενες γειτονιές της Αθήνας (τεύχος 23, Δεκέμβριος 2007) ενώ ο γράφων είχε δημοσιεύσει σχετικό άρθρο στο τεύχος 31 του περιοδικού (Σεπτέμβριος 2008).
Τώρα, τέσσερα χρόνια αργότερα, κατόπιν των συνεχών κινητοποιήσεων και των διαμαρτυριών των κατοίκων της περιοχής αλλά και των συγκρούσεων που λαμβάνουν χώρα εκεί – συγκρούσεις τόσο μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών, όσο και μεταξύ αλλοδαπών διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκειών – αίφνης οι κατεστημένες elite ανακάλυψαν το πρόβλημα και εμφανίσθηκε στον Τύπο και σχετική αρθρογραφία!
Από τα άρθρα αυτά ενδιαφέρον παρουσιάζει εκείνο του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ) κ. Κωστή Παπαϊωάννου. Η ΕΕΔΑ είναι συμβουλευτικό όργανο της Πολιτείας σε θέματα νομοθεσίας και πολιτικών που σχετίζονται με τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα και επομένως η γνώμη του προέδρου της έχει ιδιαίτερη βαρύτητα.
Ο κ. Παπαϊωάννου στο άρθρο του (Τα Νέα, 21/10/2010) επισημαίνει ότι «δεν υπάρχουν…συνταγές για εύκολες λύσεις…Κάθε σοβαρή προσέγγιση αντίθετα είναι δύσκολη, μακροχρόνια και περιλαμβάνει τρία επίπεδα». Τα προτεινόμενα τρία επίπεδα είναι:
α) η ευρεία αστυνόμευση με σκοπό την «καταστολή της ημεδαπής και αλλοδαπής παραβατικότητας» και η παράλληλη «αμείλικτη πάταξη της ρατσιστικής βίας» με την σύσταση ειδικής υπηρεσίας της Αστυνομίας, β) η οργανωμένη κοινωνική πολιτική και γ) η επανάκτηση του δημόσιου χώρου στο κέντρο.
Τα τρία επίπεδα τα οποία επισημαίνει ο κ. Παπαϊωάννου είναι σωστά αλλά ελλιπή. Και γι’ αυτό, αν περιοριστούμε σε αυτά, οι δράσεις για την επίτευξή τους είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Η μόνη λύση είναι τα επίπεδα αυτά να συμπληρωθούν από άλλα δύο, τα οποία φαίνεται ή ότι διέλαθαν της προσοχής του κ. Παπαϊωάννου ή ότι κρίθηκαν – κακώς - ως ήσσονος σημασίας. Τα δύο επίπεδα που είναι απαραίτητο να προστεθούν είναι:
α). Η ανάκτηση του ελέγχου των εξωτερικών συνόρων της χώρας προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί η εισροή παρανόμων μεταναστών στο εσωτερικό της και ιδίως προς τα αστικά κέντρα.
β). Η πολιτική βούληση και μέριμνα για την άμεση επαναπροώθηση των παράνομων μεταναστών στις χώρες προέλευσής τους.
Μάλιστα, τα προαναφερθέντα θα μπορούσαν να συμπληρωθούν ακόμα περισσότερο με την θέσπιση και επιβολή βαρύτατων προστίμων σε όσους απασχολούν παράνομους μετανάστες σε συνδυασμό με την αποφυγή νέων εκ των υστέρων νομιμοποιήσεων καθώς αυτές δίνουν κίνητρο και σε άλλους μετανάστες να εισέλθουν παρανόμως στην χώρα με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή και εκείνοι θα νομιμοποιηθούν.
Αυτό που φαίνεται ότι αδυνατούν - δυστυχώς – να αντιληφθούν οι κατεστημένες elite είναι αυτό το οποίο τονίζει ο καθηγητής Δημόσιας Πολιτικής στην Σχολή Διακυβέρνησης John F. Kennedy του Πανεπιστημίου του Harvard George J. Borjas:
Ότι αν η παράνομη μετανάστευση δεν αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά, τότε η οποιαδήποτε προσπάθεια μεταναστευτικής πολιτικής είναι καταδικασμένη σε αποτυχία (Borjas G. “Heaven’s Door: Immigration policy and the American economy”, Princeton University Press, Princeton, New Jersey 1999).
Άρα, προκειμένου να έχουν αποτέλεσμα οι προτάσεις του κ. Παπαϊωάννου, θα πρέπει πρώτα να αντιμετωπισθεί η παράνομη μετανάστευση και να ελαχιστοποιηθεί, μέσω επαναπατρισμού, ο πληθυσμός των παρανόμων μεταναστών που βρίσκονται στην χώρα.
Γιατί αν συνεχισθεί η σημερινή κατάσταση, κατά την οποία οι παράνομοι μετανάστες εισρέουν στην χώρα μας κατά πολλές δεκάδες χιλιάδες ετησίως και οι επαναπροωθήσεις υπολείπονται σημαντικά με αποτέλεσμα ο παρανόμως ευρισκόμενος στην χώρα αλλοδαπός πληθυσμός να αυξάνεται ραγδαία, ούτε ευρεία αστυνόμευση μπορεί να επιτευχθεί, ούτε οργανωμένη κοινωνική πολιτική να ασκηθεί, ούτε ο δημόσιος χώρος στο κέντρο της Αθήνας να επανακτηθεί.
Επιπλέον, ο γηγενής πληθυσμός, αντιλαμβανόμενος ότι η κατάσταση αυτή παραμένει εκτός ελέγχου, θα συνεχίσει να έχει πολύ αρνητικές στάσεις απέναντι στον αλλοδαπό πληθυσμό και οι οποίες θα γίνονται όλο και αρνητικότερες.
Ενδεικτικά αυτών των αρνητικών στάσεων είναι τα ευρήματα δημοσκόπησης της Kapa Research σύμφωνα με τα οποία το 51,6% των Ελλήνων θεωρεί την παρουσία των μεταναστών στην χώρα ως «απειλή» ενώ ως ευκαιρία την αντιλαμβάνεται μόλις το 30,6%. Επιπλέον, το 79,3% των Ελλήνων θεωρεί ότι οι μετανάστες που ζουν στην χώρα μας είναι «πάρα πολλοί», το 65,3% των Ελλήνων αισθάνεται ότι «κινδυνεύει» και μόλις το 29,6% αισθάνονται «ασφαλείς» (Αυγή, 25/12/2009).
Όταν η χώρα δέχεται ετησίως την εισροή ενός παράνομου πληθυσμού του μεγέθους μίας μεγάλης πόλης (όπως πχ. η Λάρισα), πόσους επιπλέον αστυνομικούς θα πρέπει να διαθέτει ετησίως προκειμένου να επιτευχθεί η «ευρεία αστυνόμευση»; Πόσες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ επιπλέον θα πρέπει να διαθέτει ετησίως για να ασκήσει κοινωνική πολιτική σε αυτόν τον πληθυσμό; Και, τέλος, πώς θα επανακτήσει το κέντρο της πόλης όταν αυτό θα γεμίζει ασφυκτικά από νεοεισερχόμενους παράνομους μετανάστες;
Το ότι οι κατεστημένες elite επιτέλους συνειδητοποιούν ότι υπάρχει πρόβλημα είναι κάτι ευχάριστο – έστω και αν τους πήρε πολλά χρόνια για να το αντιληφθούν. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστούν άλλα τόσα χρόνια προκειμένου αυτές να διαμορφώσουν μία αποτελεσματική πολιτική επίλυσής του!
* Ο Γιάννης Κολοβός είναι επικοινωνιολόγος. Το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Το τέλος μίας ουτοπίας: η κατάρρευση των πολυπολιτισμικών κοινωνιών στην Δυτική Ευρώπη» κυκλοφόρησε το 2008 από τις Εκδόσεις Πελασγός.
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5071