(μια σειρά άρθρων πάνω στη διαλεκτική σχέση: Οργάνωση- λαϊκό κίνημα)
Το έχουμε υπογραμμίσει πολλές φορές: Η ιδεολογική και πολιτική σύγχυση που ζούμε είναι δίχως ιστορικό προηγούμενο.
Έχουμε φτάσει σε τέτοια πολιτική κατάπτωση που θεωρούμε τη θεωρητική γνώση και τη γνώση της ιστορίας των λαϊκών κινημάτων ενοχλητική πολυτέλεια. Πιστεύουμε αφελώς ότι μπορεί να υποκαταστήσουμε το κενό της πολιτικής γνώσης, αλλά και το «κενό» των λαϊκών κινημάτων με το να δημιουργούμε πολιτικά σχήματα, μέτωπα, κινήσεις κλπ, με αυτό-αναγορεύσεις, έτσι στον αέρα και ξεκάρφωτα από την ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ των λαϊκών κινημάτων.
Το χειρότερο: Δεν μας απασχολεί καν το τι είναι λαϊκό κίνημα το πώς αναπτύσσεται, το πώς οργανώνεται, το πώς συγκροτείται ένας πραγματικός πολιτικός φορέας και το ποια η διαλεκτική σχέση του φορέα με τα κινήματα και τις αντικειμενικές διεργασίες που συντελούνται μέσα στο λαό.
Έτσι διαιωνίζουμε το φαύλο κύκλο της θεωρητικής, πολιτικής και οργανωτικής μας μιζέριας δίχως να είμαστε ικανοί να συμβάλουμε στο ελάχιστο στην πολιτική γονιμοποίηση και ανάπτυξη των διεργασιών και των λαϊκών «εμβρύων» που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία.
Αυτή η μιζέρια έχει πάρει σήμερα επιδημικές διαστάσεις και όσο αναπτύσσεται και οξύνεται η λαϊκή απελπισία και οργή, τόσο και η μιζέρια μας θα αποτυπώνεται σε μορφές νοσηρές και άκρως καθεστωτικές: Θα αναζητούμε τη διέξοδο σε εκλογικά σχήματα, σε νοσηρά πολιτικά κατασκευάσματα και «Πολιτικά Μέτωπα» κατασκευασμένα στο χαρτί ή θεατρικές συνάξεις ή στο ιντερνέτ.
ΣΗΜΕΡΑ βλέπουμε και αυτή τη νοσηρή φαιδρότητα: Να στήνονται πολιτικά σχήματα και «πατριωτικά μέτωπα» και μέσω του ιντερνέτ. Τέτοια δραματικά νοσηρή κατάσταση πολιτικής κατάπτωσης ζούμε.
Και έχουν την αυταπάτη όλοι αυτοί ότι, επειδή πιάνουν έναν γραφείο ή επειδή γυροφέρνουν από εδώ και από εκεί, σαν τουρίστες, σε διάφορες «μαζώξεις», δεν κάθονται στις «πολυθρόνες», αλλά αγωνίζονται να σώσουν την Ελλάδα από την καταστροφή!!!
Με τις ιντερνετικές πολιτικές κατασκευές ποικίλων ονομασιών και χρωμάτων που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια καθημερινά δεν θα καταπιαστούμε. Είναι ασύλληπτα φαιδρές και οι περισσότερες ύποπτες. Ιντερνετικές κινήσεις ή «μέτωπα» και μάλιστα με ιντερνετικές υπογραφές, εξ ορισμού, είναι ύποπτες…
Αυτό, ωστόσο, που αποτυπώνεται με γραφικότητες στο ιντερνέτ, είναι μια ΓΕΝΙΚΗ ΤΑΣΗ στον υπαρκτό και όχι εικονικό κόσμο.
Από παντού σήμερα ξεφυτρώνουν νέα πολιτικά σχήματα και «πολιτικές κινήσεις» ή «Μέτωπα αγώνα». Πολλές τέτοιες καταστάσεις εκκολάπτονται και είναι έτοιμες να εκδηλωθούν.
Αυτό που συμβαίνει στο γενικότερο καθεστωτικό σκηνικό με τη δημιουργία νέων κομμάτων και την εκκόλαψη άλλων, συμβαίνει ή κυοφορείται και σε πολλούς ριζοσπαστικούς «πατριωτικούς» κύκλους: Από δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, αριστερές δυνάμεις, ακόμα και από δυνάμεις «δεξιών» και «ακροδεξιών» χώρων», ή ερμαφρόδιτες πολιτικές δυνάμεις.
Είναι τόσο σάπιο το καθεστωτικό τοπίο και τέτοια η λαϊκή οργή και απελπισία που δημιουργεί ένα βαθύ πολιτικό κενό, ένα πολιτικό χάσμα ανάμεσα στο λαό και τα πολιτικά κόμματα.
Αυτό το τεράστιο πολιτικό κενό (καταγράφηκε στην ΑΠΟΧΗ) εκφράζεται και αποτυπώνεται με μια επιδημική ανάπτυξη διεσπαρμένων και στενών «πολιτικών ομίλων», πολιτικών «γκέτο».
Το τεράστιο, βεβαίως, αυτό κενό τρέφει και πολλά «γνωστά» είδη πολιτικών διαστροφών, καθώς και πολλές προβοκατόρικες κατασκευές: Κατασκευές των μηχανισμών εξουσίας.
Ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό αυτού του «φαινομένου» των πολιτικών «γκέτο» είναι ότι αυτά τα πολιτικά «δουκάτα» (στενοί πολιτικοί όμιλοι) είναι διαποτισμένα, μέχρι το μεδούλι, με την κυρίαρχη εκλογική λογική του καθεστώτος.
Μπορεί να μιλούν για λαϊκά κινήματα, για αμεσοδημοκρατικές λειτουργίες, για «πολιτικές κινήσεις εκ των κάτω», αλλά είναι πολιτικά «φέουδα» που δεν νοιάζονται καθόλου για το τι είναι τα κινήματα, ποιοι νόμοι τα διέπουν και το πώς αυτά αναπτύσσονται και οργανώνονται.
Αυτές οι «πολιτικές κινήσεις» ή «Πολιτικά Μέτωπα», συνειδητά ή ασυνείδητα, επιχειρούν να κερδοσκοπήσουν, απλώς, πολιτικά πάνω στη εκρηκτική λαϊκή απελπισία και οργή και αυτό-προβάλλεται το κάθε ένα ως το ηγετικό κέντρο «προώθησης» και «καθοδήγησης» του λαού.
Αυτή η ΛΟΓΙΚΗ εξ ορισμού είναι καθεστωτική και εκλογική και ΟΧΙ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ.
ΠΟΤΕ δεν αναπτύσσουμε κινήματα, ούτε καν συμμετέχουμε στις αντικειμενικές διεργασίες εκκόλαψης και ανάπτυξης των λαϊκών κινημάτων με εκλογικές λογικές και το χειρότερο: Έχοντας ως κέντρο το δουκάτο μας…
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η μία «πολιτική κίνηση» αποκλείει την άλλη, το ένα «γκέτο» δεν αναζητά επαφές με το άλλο, δεν αναπτύσσεται καμία επαφή μεταξύ τους, ενώ δηλώνουν ότι αγωνίζονται για τα ίδια πράγματα.
Όλες αυτές οι διάσπαρτες πολιτικές ομάδες αυτό- αποκλείονται, ούτε καν μια συζήτηση (πόσο μάλλον δράση) δεν μπορεί να κάνουν μεταξύ τους.
Ξεπετάγονται ξαφνικά καινούριες δήθεν «πατριωτικές ομάδες» που φιλοδοξούν να συγκροτήσουν «πατριωτικό κίνημα» ή μέτωπα και αγνοούν ΠΑΝΤΕΛΩΣ καταστάσεις πατριωτικές που αγωνίζονται πρακτικά εδώ και πολλά χρόνια και έχουν συνεισφέρει σε αυτόν τον αγώνα πάρα πολλά.
Παράδειγμα: Γεννήθηκαν ξαφνικά κάποιες «πατριωτικές κινήσεις» που φιλοδοξούσαν να οικοδομήσουν «Κίνημα» νέου ΕΑΜ και αγνόησαν επιδεκτικά το ΑΡΔΗΝ που επί τόσα χρόνια δουλεύει και έχει προσφέρει πολλά ανεξάρτητα από τις διαφωνίες που μπορεί να έχει κανείς μαζί του.
Το ίδιο αγνόησαν επιδεκτικά το ΡΕΣΑΛΤΟ, με τόσο χρόνια δουλειάς, καθώς και άλλες δυνάμεις που εργάζονται επί πολλά χρόνια.
Και όχι μόνο αυτό. Αλλά όταν πήγαμε μόνοι μας να συμμετάσχουμε σε αυτές τις διαδικασίες μάς είπανε να φύγουμε γιατί είμαστε «εθνικιστές»!!!
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι όλες αυτές οι «κινήσεις» και μάλιστα οι πολύ όψιμες αποκλείουν κάθε άλλη και διεκδικούν η κάθε μία για τον εαυτό της την «ηγεσία» της λαϊκής οργής!!!
Κάθε δουκάτο πιστεύει ότι είναι ο Λένιν της εποχής και ο καθοδηγητής του λαού. Αυτό-αναγορεύεται κάθε «γκέτο» σε στρατηγό και δεν μπορεί να διακρίνει ότι για να υπάρξει στρατηγός πρέπει να υπάρχει και στρατός, δηλαδή λαϊκή βάση ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ, λαϊκή βάση που θα επικυρώσει το στρατηγό.
Με πιο απλά λόγια: για να υπάρξει πολιτική κίνηση ή πολιτικός φορέας ανατρεπτικός απαιτεί ως βασική προϋπόθεση ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΚΙΝΗΜΑ το οποίο, αυτό και μόνο, μέσα από τις αμεσοδημοκρατικές του λειτουργίες θα ΑΝΑΔΕΙΞΗ και θα ΕΠΙΚΥΡΩΣΕΙ την πολιτική του ηγεσία.
Εμείς υποκαθιστούμε ΟΛΑ αυτά και αυτό-αναγορευόμαστε σε ηγέτες ενός κινήματος που δεν υπάρχει και ΠΡΕΠΕΙ να δουλέψουμε θεωρητικά, πολιτικά και οργανωτικά για να υπάρξει και να αναπτυχθεί.
Αν υπάρξει λαϊκό κίνημα και θα υπάρξει ΕΞΩ από μας ΤΟΤΕ οι ηγέτες και οι καθοδηγητές θα βγούνε από αυτό το κίνημα. Θα βγούνε αυτοί που έχουν συντελέσει και εξοπλίσει προς αυτή την κατεύθυνση και ΟΧΙ αυτοί που αυτό-αναγορεύονται σε «κέντρο» του κινήματος.
ΟΣΟΙ, συνεπώς, δουλεύουν και λειτουργούν με κέντρο τον αφαλό τους είναι ΕΞΩ από την πραγματικότητα των ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ, είναι υποταγμένοι στην εκλογική λογική εμπορίας της λαϊκής απελπισίας και αγανάκτησης, είτε το έχουν συνειδητό, είτε όχι, είτε είναι αυθεντικοί αγωνιστές είτε κάλπικοι…
Σε αυτό το εκλογικό πεδίο είσαι χαμένος από χέρι, διότι το καθεστώς διαθέτει πολλά «χαρτιά», πολλές «αγωνιστικές» προσωπικότητας και πολλά μέσα για να κερδοσκοπήσουν πάνω στη λαϊκή οργή, να την αιχμαλωτίσουν και να τη χειραγωγήσουν…
Ήδη ετοιμάζει πολλά τέτοια «σχήματα» «πολιτικών μετώπων» και «λαϊκών κινημάτων»!!!
Ο απελπισμένος πιάνεται από τα μαλλιά του και εύκολα μπορεί να πιαστεί στις αγχόνες των καθεστωτικών «λαϊκών κινημάτων»…
Αυτό το φαινόμενο που ζούμε σήμερα είναι το κακέκτυπο των όσων ζήσαμε μετά την πτώση της χούντας.
Άπειρες και τότε οι ομάδες και τα πολιτικά δουκάτα και μάλιστα σε μια εποχή που το θεωρητικό και πολιτικό επίπεδο ήταν εκατό φορές πιο πάνω από το σημερινό και το σπουδαιότερο οι δυνάμεις αυτών των αριστερών δουκάτων βρίσκονταν σε έξαρση ανάπτυξη και μαζικότητας.
ΚΑΝΑΜΕ μια τρύπα στο νερό γιατί όλοι το παίζαμε Λένιν!!!
Το ίδιο, αλλά σε γελοιογραφική απομίμηση, συμβαίνει και σήμερα…
Θα αναπτύξουμε στη συνέχεια αυτή την εμπειρία, όπως και άλλες ιστορικές εμπειρίες που δείχνουν το γιατί στραβά αρμενίζουμε και το σπουδαιότερο: Το πώς πρέπει να δουλέψουμε για να ξεφύγουμε από τα φαύλο κύκλο της πολιτικής μας μιζέριας και του εκλογικού κρετινισμού μας…