Της Δήμητρας Γκουντούνα.
Απεργία στις 30 Νοεμβρίου. Όλοι στην Ένωση Συντακτών. Όχι μόνο οι απολυμένοι.
Η δική μου η γενιά τελικά ήταν πολύ τυχερή. Ανδρώθηκε μεν στις σκληρές μέρες της δικτατορίας, αλλά έζησε δίπλα σε πολύ μεγάλους δημοσιογράφους. Ακόμη και οι εκδότες τότε είχαν ανάστημα.
Πώς να μην κάνεις σύγκριση στο τότε με το σήμερα σ ΄ αυτή τη συγκλονιστική κατηφόρα που έχει πάρει ο κλάδος μας. Και δεν έχει πια τη δύναμη του συνδικαλιστικού κινήματος με μπροστάρηδες το Νίκο Καραντινό,το Καρατζά,τον Φάτση και να μην πάω παλιότερα στον Καραγιώργη στον Βάσο Γεωργίου που μας άφησαν υποθήκες αλλά δυστυχώς όχι τα γονίδια τους.
Και από εκείνες της φυσιογνωμίες περάσαμε στη γενιά της αγοράς ,στη γενιά που διαφεντεύει, που υπηρετεί, που αντιδρά άντε με καμιά στάση εργασίας για να μην έχει και παράπονο η γενιά των 700 που γίνεται γενιά των 500.
Οι αντιστάσεις μας -ποιες αντιστάσεις;-η τρελό σε πανηγύρι θα σε πούνε, η το πιο γνωστό για να σε αποθαρρύνουν- ότι και να κάνεις όλα τα ίδια μένουν-και ξέρετε γιατί, γιατί όσοι μπήκαν στα κινήματα εκείνη την εποχή μπήκαν για να εκδικηθούν την καταγωγή τους μπήκανε για να γίνουνε σήμερα οι δεσμοφύλακές μας για να αποκτήσουν εξουσία και μ ΄ αυτό τον τρόπο οντότητα.
Οι περισσότεροι μας διαφεντεύουν από τηλεοράσεως και δεν είναι ότι μας περνάνε τη γραμμή οποιουδήποτε κόμματος ,υποστηρίζουν οι ίδιο. Είναι ότι μας περνάνε οποιαδήποτε γραμμή του αφεντικού. Και αλλοίμονο, ότι να λέμε και να γράφουμε, δεν είναι λύση για την Μαρία που βρέθηκε στο δρόμο ξαφνικά, για τον Κώστα ,για τον Γιάννη για 450 συναδέλφους μας που ξωπετάχθηκαν χωρίς έλεος στην ανεργία.
Που είναι οι ηγήτορες μας στο συνδικαλιστικό κίνημα; Μειοψηφία στα συμβούλια. Θεέ μου πόση μοναξιά νοιώθει τούτη η γενιά που πορεύεται μόνη της.
Κρύβω το κεφάλι μου από ντροπή. Εκποίησα και εγώ τη συνείδηση μου και τους αγώνες μου πάνω στο τραπέζι των αναμνήσεων. Ντροπή μου.
ΠΗΓΗ:
http://www.newstrap.gr/apopseis/4463-i-monaksia-tis-ellinikis-dimosiografias.html