Γράφει ο Νίκος Λαγκαδινός
ΚΑΠΟΙΟΙ στην εποχή μας εξακολουθούν να πιστεύουν ότι κακώς καταργήθηκε ο κανιβαλισμός κι ένας λόγος που επικαλούνται είναι πως η ανθρωποφαγία είναι έμφυτη στον άνθρωπο και… καλή στην υγεία του! Αστεία, θα πείτε, αλλά είναι αλήθεια ότι ζούμε σε μια κοινωνία ανθρωποφαγική, όπου ο ένας παλεύει να εξοντώσει τον άλλον.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην πραγματική ζούγκλα, αλλά κάπου υπάρχουν και μέτρα και είναι φανερό ότι η αλληλοεξόντωση των ζώων ωχριά μπροστά στις διαστάσεις που παίρνει η ανθρώπινη αλληλοεξόντωση.
Βέβαια, στη ζωή μας έχουν υπεισέλθει απίθανα αξιολογικά κριτήρια – ο καθένας έχει ένα μέτρο στην τσέπη του και μετράει τους άλλους.
Ο αριβισμός έχει φουσκώσει, οι ιδεολογίες που αυτοδιαψεύστηκαν έχουν ξεμείνει στις σελίδες της Ιστορίας, πολλοί κάνουν τους προφήτες και η πολιτική αστάθεια αντικαθρεφτίζει την εσωτερική αστάθεια μιας κοινωνίας που τροφοδοτείται από τον κουτσαβακισμό και την αναίδεια αναξιοπρεπών κονδυλοφόρων. Διαπιστώνουμε, πάντως, ότι η κοινωνία μας πέφτει θύμα των αντιφάσεων εκείνων, οι οποίοι πλειοδοτούν σε εξυπνάδα, πατριωτισμό, ηθικές αρχές και δημοκρατική ευαισθησία. Δεν στεκόμαστε πλέον σε ταμπέλες…
Μετά την κατάρρευση της ουτοπίας της Ανατολής –υποστήριξε ο Παναγιώτης Κονδύλης– η εξημερωμένη πλέον δυτική «Αριστερά» έχει εγκολπωθεί την ουτοπία της Δύσης, δηλαδή την ουτοπία μιας παγκόσμιας κοινωνίας που τείνει προς την αρμονία πάνω στη βάση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Εκείνη η «Αριστερά» που κάποτε έπαιζε το ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» στις διάφορες εκστρατείες ειρήνης του Κρεμλίνου και δεν υπέφερε την έκφραση «ανθρώπινα δικαιώματα» όταν έβγαινε από τα χείλη του Ρίγκαν και της Θάτσερ, η ίδια εκείνη «Αριστερά» αποτελεί σήμερα τον «χρήσιμο ηλίθιο» των πολυεθνικών εταιριών και του οικουμενιστικού αμερικανισμού.
##########
ΣΤΗΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ μέσα στην οποία ζούμε, κυκλοφορεί μια απειλή γενικού εκβιασμού που απλώνεται σε κάθε σπίτι κι αδυνατούμε να την αντιμετωπίσουμε.
Οι επιπτώσεις απ’ αυτό τον εκβιασμό είναι ποικίλες: Το κυριότερο είναι η τρομοκράτηση του πολίτη, ο οποίος στέκει ανήμπορος και αμήχανος μπροστά στο βομβαρδισμό των εικόνων και των λόγων της ραδιοτηλεοπτικής αγυρτείας.
Ο Σενέκας έλεγε ότι το να μπορεί κάποιος να σταματά, ν’ ακινητεί και να μένει με τον εαυτό του είναι ένδειξη πνεύματος ισορροπημένου. Αλλά όταν απουσιάζει η σφριγηλότητα και η σιγουριά για τον εαυτό μας, τότε βγαίνουμε στην αγορά και μπουρδολογούμε, δημιουργώντας ένα ανθρώπινο ψυχολογικό κράμα που δεν στηρίζεται στην ατομική πνευματική γεωγραφία, αλλά στις σχέσεις που δημιουργεί η ραδιοτηλεοπτική μυθολογία…
Ψάχνουμε να βρούμε μέχρι ποιου σημείου ο άνθρωπος έχει ιδιοσυστασία θηριώδη και μαζί μέχρι ποιου σημείου μπορούν να λειτουργήσουν για χάρη του κάποια ελαφρυντικά. Δεν υπάρχει σήμερα, πλέον, λόγος να θέτουμε ζητήματα ιδεολογίας και πολιτικής.
Η κατάρρευση του εφαρμοσμένου «μαρξισμού» απελευθέρωσε πολλούς απ’ τους σημερινούς πολιτικούς που το είχαν βάρος. Όλα τα κακά τα φόρτωσαν στο μαρξισμό και στο σύστημα αξιών του και ησύχασαν.
Αλλά τη μαζοποίηση του ανθρώπου δεν την επινόησε ο μαρξισμός, αλλά ο κυνικός καπιταλισμός. Τώρα, θα μου πείτε, πού κολλάει αυτό! Να, τα ραδιοτηλεοπτικά αλλά και τα άλλα έντυπα μέσα (όχι όλα) επιζητούν, με τη σειρά τους, αυτήν ακριβώς τη μαζοποίηση.
Δεν επιθυμούμε να τα ισοπεδώσουμε ούτε να τα φορτώσουμε με αμαρτίες. Τα ΜΜΕ έχουν αποστολή ενημερωτική, ψυχαγωγική, παιδευτική. Αναρωτιόμαστε αν πράγματι την επιτελούν! Ή αν είναι βάθρα για τους πολυμήχανους βασανιστές μας…
ΜΕΡΙΚΕΣ φορές νιώθουμε ότι οι λέξεις της γλώσσας μας, που όντως είναι ένα θησαυροφυλάκιο, δεν είναι φορτισμένες τόσο, ώστε ν’ αποδώσουν τον τηλεοπτικό κρετινισμό που έχει… ενσκήψει στη χώρα μας.
Οι μεγαλόστομοι φύλακες της ηθικής, της αλήθειας και της καθαρότητας του εκπεμπόμενου τηλεοπτικού λόγου και της εικόνας, μας έχουν φλομώσει με… κοπριά.
Μας πνίγει η τηλεοπτική δυσωδία και η εσκεμμένη αφέλεια, η χρήση απατηλών λέξεων και εικόνων και η αθώα πανουργία όλων εκείνων, οι οποίοι έχουν θρονιαστεί στις τηλεοπτικές οθόνες και προκαλούν σύγχυση ή υπνηλία, που εκμεταλλεύονται την κούραση του πολίτη και την αγωνία του για ειρηνικές από πάσης απόψεως μέρες και τον εξαπατούν.
Δεν ζούμε σε δημοκρατία, γιατί δεν την επιτρέπει η τρομοκρατία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και ιδιαίτερα της τηλεόρασης, που δυστυχώς σήμερα εμποδίζει τον πολίτη ν’ ακούσει τον ήχο της ψυχής του, αλλά και του διπλανού του.
Η δύναμη που εκπέμπει ο ολοκληρωτισμός της τηλεοπτικής εικόνας και του λόγου αναγκάζει σε κλιμακωτή υποχώρηση του πνευματικού πολιτισμού. Ενώ βρισκόμαστε στην άκρη του γκρεμού και αντιμετωπίζουμε ως έθνος τον κίνδυνο της συρρίκνωσης, οι ποικιλώνυμοι εισαγγελείς κρεμάνε πάνω από το κεφάλι μας απειλές και σπαθιά.
##########
Σήμερα, δυστυχώς, προβάλλεται και εκθειάζεται η αναίδεια, που πάντα θα έχει τους σταυροφόρους της. Ανά πάσα στιγμή θα προκύπτει η έλλειψη ήθους, που είναι συνάρτηση της δυνατότητας του καθένα να υποκρίνεται, να προσαρμόζεται και να ασυδοτεί. Ζούμε στο βασίλειο της αυθάδειας και της πρόκλησης.
Νομίζουμε ότι μεγάλο ποσοστό ευθύνης φέρει η κακή δημοσιογραφία. Η ιστορία του πολιτισμού μας δεν γράφεται με τα ρεπορτάζ των εφημερίδων και των δημοσιογράφων εκείνων, που άλλο στόχο δεν έχουν παρά πώς θα εγκλωβίσουν τις αισθητικές, ψυχαγωγικές και άλλες αναζητήσεις μας. Κι αυτοί δεν θα μπορούσε παρά να είναι ιδεολογικά άστεγοι.
Είναι η δημοσιογραφία (με τις σεβαστότατες εξαιρέσεις της), που λιβανίζει το μονόλογο, που ανεβοκατεβάζει ινδάλματα και δημιουργεί ανθρώπινα ψυχολογικά κράματα, τα οποία, σε τελευταία ανάλυση, αντιστρατεύονται την πίστη σε ήθη και αξίες. Είναι λάθος να αποδεχόμαστε και να ικανοποιούμαστε με σχήματα προκατασκευασμένα, που είναι προϊόντα μιας αγοράς, όπου κυριαρχεί το αλισβερίσι των ιδεών.
Πλημμύρισε ο τόπος από φιλισταίους, που υποδύονται τους πνευματικούς οδηγητές, από τυχοδιώκτες που δήλωσαν ότι αναλαμβάνουν την κηδεμονία ενός κοινού που αγωνιά να διακρίνει το γνήσιο από το κάλπικο: όλα αυτά και στο χώρο μιας δημοσιογραφίας που φλυαρεί με βαριές αποσκευές άκρατου συναισθηματισμού.
Το πάθος για την αλήθεια απουσιάζει – και απουσιάζει γιατί δεν το έχουν οι σαλταδόροι της επικοινωνιακής πολιτικής που ασκείται τα τελευταία χρόνια στον τόπο μας. Και λείπει το πάθος, γιατί δεν υπάρχει το ήθος.
Όταν κρατάς ένα μολύβι στο χέρι ή έχεις τον προσωπικό υπολογιστή μπροστά σου κι έχεις στη διάθεσή σου καθημερινά ένα χώρο στην εφημερίδα, είναι μια μεγάλη υπόθεση. Έχεις δύναμη, αλλά και υποχρεώσεις. Πρέπει να έχεις το θάρρος να πεις την αλήθεια. Το θάρρος και την εντιμότητα ν’ αρνηθείς να γίνεις στιλβωτής μιας φασματικής υμνολογίας, που μόνο οικονομικά κέρδη αποφέρει. Χρειάζεται τελικά ήθος. Γιατί αν το έχεις και το απεμπολήσεις, ύστερα είναι αναμφισβήτητο ότι χάνεις ακόμα και τη γεύση του…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5081