Το πιο σταθερό και σύνηθες δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι δεν διδασκόμαστε από αυτήν.
Ας συνοψίσουμε κάποιες «κατηγορητικές προσταγές» της ιστορίας που δεν μας έχουν διδάξει και αφορούν το ζήτημα που πραγματευόμαστε.
α). Οι μεγάλες τομές στην ιστορία της ανθρωπότητας προχώρησαν με επαναστατικές ρήξεις.
ΠΟΤΕ, μα ΠΟΤΕ, δεν άλλαξε τίποτα ριζικά μέσα στις κοινωνίες με τυπικές πλειοψηφίες και μειοψηφίες, δηλαδή με εκλογές και ψηφοδέλτια.
Οι εκλογές και τα ψηφοδέλτια μπορεί να αποτελούν μια ιστορική πρόοδο σε σχέση με τη φεουδαρχία, αλλά ταυτόχρονα ήταν και η πανοπλία θωράκισης του καπιταλιστικού καθεστώτος και το «εργαλείο» της εξαπάτησης του λαού…
Κάθε επαναστατική διαδικασία που άλλαζε το ρουν της ιστορίας γινόταν ΕΞΩ και ΕΝΑΝΤΙΑ στις αστικές εκλογικές διαδικασίες…
β). Υποκείμενο των Επαναστάσεων ήταν τα αυθόρμητα κινήματα των λαών και οι αυτό-οργάνωσή τους. Οι πολιτικές ηγεσίες τους αποτελούσαν το προϊόν αυτών των πολιτικών και οργανωτικών διεργασιών, το θεμέλιό τους και το απόσταγμά τους.
Χωρίς αυτό το επαναστατικό δυναμικό της αυθόρμητης πολιτικής και οργανωτικής κίνησης και συγκρότησης των λαϊκών κινημάτων δεν μπορεί να υπάρξουν και οι επαναστατικές ηγεσίες τους.
ΟΥΤΕ και αυτή η ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ επαναστατική λαϊκή κίνηση μπορεί να υψωθεί σε ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ επαναστατική ΔΡΑΣΗ δίχως επαναστατική θεωρία…
γ). Η διαλεκτική σχέση της ανάπτυξης και οργάνωσης των λαϊκών κινημάτων με τα πολιτικά τους υποκείμενα (πολιτικά κόμματα και ηγεσίες) είναι όχι απλώς περίπλοκη, αλλά και μια μακροχρόνια διαδικασία.
Για να υλοποιηθούν οι επαναστατικές ιδέες, για να εμπλουτιστούν και να γίνουν «υλική δύναμη» πρέπει να αποκτήσουν ΟΡΓΑΝΙΚΟΥΣ ΔΕΣΜΟΥΣ και «ΣΚΑΛΩΣΙΕΣ» μέσα στην αυθόρμητη και αντικειμενική λαϊκή κίνηση.
Όταν αυτοί δεσμοί δεν υπάρχουν (απουσία επαναστατικού φορέα) ή ακόμα το χειρότερο υπάρχουν κόμματα του λαού ενσωματωμένα στο σύστημα (όπως σήμερα) γίνονται πολύ επίπονες, δραματικά επίπονες, οι γέννες νέων επαναστατικών φορέων.
Σε τέτοιες καταστάσεις υπάρχει και αναπτύσσεται, δίπλα στο αυθόρμητο της λαϊκής κίνησης, δίπλα στις διεργασίες των κοινωνικών ζυμώσεων και των λαϊκών εκρήξεων, ένας αστερισμός πολιτικών ομίλων, μια μεγάλη διασπορά ιδεών και συγχύσεων.
Σχηματικά: από τη μια έχουμε την ανάπτυξη «εμβρύων» μέσα στο λαό, αυθεντικά αυθόρμητες κινήσεις πρακτικής δράσης σε χώρους δουλειάς, συνοικίες, στο εσωτερικό των παλιών κομμάτων, σε όλο το κοινωνικό φάσμα ή πρωτοβουλίες δράσης πάνω σε συγκεκριμένα κοινωνικά ζητήματα.
Από την άλλη έχουμε πολιτικούς ομίλους χωρίς ρίζες με το λαϊκό ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ που προσπαθούν να πιάσουν επαφές με τις ζωντανές κοινωνικές διεργασίες.
ΣΕ αυτή τη φάση της ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος οι «όμιλοι», κατά κανόνα δεν συνειδητοποιούν την κατάσταση και επιχειρούν να συνδεθούν με το λαό από το ύψος της καθηγητικής τους έδρας, τοποθετώντας τον εαυτό τους σε κέντρο επαναστατικής καθοδήγησης. ΟΙ «όμιλοι» περνάνε τη σεχταριστική τους ηλικία, υποκαθιστώντας το κίνημα με τον εαυτό τους και λειτουργώντας σαν να είναι κόμματα καθοδήγησης.
Σε μια φάση τέτοιας διασποράς ιδεών που το καθήκον των επαναστατών είναι μαιευτικό, να λειτουργήσουν δηλαδή σαν μαίες γέννησης και οργάνωσης του λαϊκού κινήματος οι όμιλοι περιχαρακώνονται στον εαυτό τους και υψώνουν τείχη γύρω τους που θα τα ζήλευαν και οι δούκες του Μεσαίωνα.
Αυτές τις φάσεις μόνο οι αυθεντικοί, οι θεωρητικά, ιστορικά και πολιτικά καταρτισμένοι, αγωνιστές τις συλλαμβάνουν.
ΟΤΑΝ δεν συνειδητοποιούνται αυτές οι ιστορικές φάσεις των κινημάτων τότε οδηγούμαστε σε αποσύνθεση και ολοκληρωτική, σεχταριστική γκετοποίηση, συνακόλουθα σε εκλογική ενσωμάτωση στο καθεστώς.
Τα επαναστατικά υποκείμενα δεν ξεπετάγονται από το κεφάλι της Αθηνάς, επειδή κάποιοι αποφάσισαν να αυτό-αναγορευτούν σε κόμμα ή «πολιτικό κίνημα».
δ). Πολύ διδακτική είναι η ιστορική εμπειρία μετά την πτώση της χούντας.
Άπειροι ήταν αυτοί οι «όμιλοι» (όμιλοι ουσιαστικά προπαγάνδας) οι οποίοι είχαν γεννηθεί ΕΞΩ από κάθε διαδικασία και λειτουργία μαζικού που κινήματος.
Κάθε τέτοιο ιδεολογικό και πολιτικό «δουκάτο» ανήγαγε τον εαυτό του σε κέντρο επαναστατικής καθοδήγησης και ύψωνε σινικά τείχη απέναντι στα άλλα δουκάτα. Ούτε να βρεθούν να ανταλλάξουν απόψεις δεν μπορούσαν και μάλιστα με ΚΟΙΝΕΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ. Αντίθετα τρωγόντουσαν σαν τα κοκόρια…
Δεν είναι τυχαία η πολυδιάσπαση και των κοινών ιδεολογικών χώρων: άπειρες και αγρίως ανταγωνιστικές τροτσκιστικές ομάδες, μαοϊκές και άλλου ερμαφρόδιτου φυράματος.
Δεν μας απασχόλησαν ΣΟΒΑΡΑ ΠΟΤΕ τα προβλήματα της εποχής μας, τα κινήματα της εποχής μας, οι διεργασίες που συντελούνταν στην ελληνική κοινωνία και στα κόμματα.
ΤΙΠΟΤΑ. Προσπαθούσαμε να αποκτήσουμε νήματα με τα ζωντανά κινήματα και τις κοινωνικές διεργασίες με δογματικά επαναστατικά τελεσίγραφα, αποκλείοντας κάθε άλλη φωνή και από το ύψος της ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ, ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΙΚΗΣ κομματικής μας έδρας.
Αντί να αντιληφθούμε την πραγματικότητα και την πολιτική ανυπαρξία μας μέσα στην ελληνική κοινωνία, αντί να λειτουργούμε σαν «μαίες» ενότητας των λαϊκών ζυμώσεων και των κοινωνικών διεργασιών εκτοξεύαμε τελεσίγραφα κομματικής καθοδήγησης…
Η πραγματικότητα μας «ξέρασε»!
Οι περισσότερες από αυτές τις ομάδες μεταλλάχτηκαν σε επιδοτούμενους ιδεολογικούς ροπαλοφόρους της παγκοσμιοποίησης.
Οι ηγέτες τους και τα στελέχη μπήκαν στην κοίτη της εκλογικής αναρρίχησης και επάνδρωσαν το ΠΑΣΟΚ, τους ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥΣ, ακόμα και τη Ν.Δ και CIA…
ΣΗΜΕΡΑ επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία σε κακέκτυπο, με ιδεολογικούς και πολιτικούς όρους απελπιστικά ατροφικούς και γραφικούς…
ε). Τέλος μια καταλυτική ιστορική εμπειρία είναι αυτή που αναλύσει διεξοδικά ο Λένιν στο «Τι να κάνουμε».
Καλό είναι όσοι λένε ότι είναι αριστεροί να μελετήσουν ξανά αυτή την ανάλυση του Λένιν.
Πριν δημιουργηθεί το επαναστατικό κόμμα των Μπολσεβίκων δεν είχαμε απλώς διασπορά ιδεών και προπαγανδιστικών ομίλων, αλλά και ισχυρά κύτταρα λαϊκής δράσης.
ΑΥΤΑ Τα κύτταρα της λαϊκής δράσης ανέδειξαν την πολιτική ηγεσία, ακριβώς γιατί ο «όμιλος» της «ΙΣΚΡΑ» δούλεψε προς τη σωστή κατεύθυνση…
Με αυτή την «κατεύθυνση» θα καταπιαστούμε στο επόμενο άρθρο μας, αν και τα έχουμε αναλύσει πολλές φορές στο περιοδικό…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5153