Μία από τις χαρακτηριστικότερες ποιητικές φωνές του μεταπολεμικού υπερρεαλισμού, ο Εκτωρ Κακναβάτος (ψευδώνυμο του Γιώργου Κοντογιώργη) δεν υπάρχει πια. Πέθανε, χθες, σε ηλικία 90 ετών.
Ο σπουδαίος δημιουργός, μέχρι την τελευταία ποιητική του συλλογή, δεν απομακρύνθηκε ποτέ από το βάρος των υπερρεαλιστών δασκάλων του, του Ανδρέα Εμπειρίκου, του Νίκου Εγγονόπουλου και του Νικόλα Κάλα. Το κακναβατικό σύμπαν χτίστηκε ακόμη από τα ρητορικά και ενοραματικά υλικά του δημοτικού τραγουδιού, του Παλαμά, του Σικελιανού και του Ελύτη.
Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1920, σπούδασε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1937 - 1941), αλλά δεν διορίστηκε στη δημόσια Μέση Εκπαίδευση λόγω αριστερών φρονημάτων. Ετσι, εργάστηκε ώς το 1981 σε φροντιστήρια και ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως φοιτητής από τις τάξεις του ΕΑΜ, ενώ κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου συνελήφθη και φυλακίστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Το ενδιαφέρον στην περίπτωσή του είναι ότι παρέμεινε μακριά από κομματικές γραμμές και ιδεολογικούς δογματισμούς.
Ένα επίκαιρο ποίημά τους για του πολιτικούς και τους δημοπίθηκους:
«Φωνή µου ράτσα υψικάµινου / Πρώτον: σε θέλουνε ακίνδυνη και να ξεχνάς / κι ύστερα καλή µ’ αυτούς φιλεναδίτσα / τρυφερή / υποσχετική / οι αχρείοι. / Φωνή µου ράτσα υψικάµινου από πλευρό / ανοιχτό του αίλουρου, της ανηφόρας / απ’ τα εννιά σκοινιά του βούρδουλα / κι ο ήλιος φίδι µες στο σύρµα. / Μην ξεχάσεις – φτύσ’ τους. / Ας περιµένουν να σε σβήσω µε νερό / ή κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων / ας περιµένουν οι αχρείοι».