Η εποχή μας είναι γενικά μια εποχή σύγχυσης και μάλιστα υπερβολικής. Όχι ότι παρόμοιες εποχές δεν υπήρξαν στο παρελθόν. Σήμερα όμως με την ευρεία, ταχεία και παγκόσμια διάδοση της πληροφορίας, η σύγχυση προσλαμβάνει απίστευτες διαστάσεις.
Η είδηση μεταδίδεται ανεπεξέργαστη ή όταν είναι επεξεργασμένη, σκοπό έχει να επιδεινώσει ακόμη περισσότερο τον κυρίαρχο αποπροσανατολισμό. Οι άνθρωποι που καλούνται "προς επεξεργασία" είναι πάντοτε επιλεγμένοι από τα μέσα ευρείας διάδοσης των ειδήσεων, των πληροφοριών, που υποτίθεται σκοπό έχουν να μας δώσουν "την άκρη" για την εύρεση της, όπως λέμε, κοινής συνισταμένης ή γνώμης.
Το ιντερνέτ δεν εφευρέθηκε τυχαία. Ήταν κι αυτό μιά από τις καλύτερες και αποτελεσματικότερες ανακαλύψεις για επιδείνωση της σύγχυσης με την αφθονία των αντιφάσεων, τις αντικρουόμενες απόψεις, και την πληθωρική ενημέρωση. Που φθάνει ακόμη και στην παραμικρότερη λεπτομέρεια. Παράδειγμα, ότι στα 6 δισεκατομμύρια κατοίκων του πλανήτη ένα νεογνό γεννήθηκε που μοιάζει με εξωγήινο!
Όλα αυτά, θα μπορούσε να γράψει κανείς ακόμη περισσότερα, συγκλίνουν σε ένα πράγμα : Στη σύνθεση, που είναι και το ζητούμενο τελικά. Σύνθεση, που θα την κάνουν αυτοί που εκ των προτέρων έχουν επιλεγεί και βρίσκονται σε θέσεις περίοπτες και είναι άτομα είτε ευρείας μόρφωσης, είτε ασήμαντα. Αμφότερα χαίρουν της εκτίμησης των ανώτερων, μεσαίων ή κατώτερων τάξεων, που απαρτίζουν την κοινωνική διαστρωμάτωση.
Κατόπιν αυτών είναι επόμενο η εποχή μας, εποχή σημειωτέον οικουμενικής σύγχυσης, να αναζητά πρόσωπα-είδωλα. Διότι αυτά δίνουν τη διέξοδο στη βασανιστική για τον άνθρωπο επίλυση των αντιθέσεων και τη "σύνθεση", που εκ των πραγμάτων είναι αδύνατη. Ποιά όμως σύνθεση μπορεί να γίνει, ας πούμε, ανάμεσα στο θεό και στο διάβολο;
Τα πρόσωπα-είδωλα εξυπηρετούν και ένα άλλο σκοπό. Δικαιολογούν την πρωσοπολατρεία και τη συνθηματολογία με τον αφοριστικό λόγο που υποθάλπτουν. Δεν θα καθήσει κάποιος να αναλύσει και να καταθέσει τους λόγους για τους οποίους έρχεται σε αντίθεση με έναν άλλο. Αρκείται σε μια φράση, σε μια πρόταση, που έχει ακούσει ή έχει διαβάσει από αυτόν - προφανώς όχι προσωπολάτρη - και μετά αποφαίνεται : Πιχί, αυτός πάσχει από λογισμούς ή είναι κληρικαλιστής. Δεν τον ενδιαφέρει αν όλοι οι άνθρωποι "πάσχουν" από λογισμούς και δεν τον απασχολεί τι σημαίνει κληρικαλισμός. Δεν τον αφορά ότι όλοι, όπως και ο ίδιος, έχουν λογισμούς - υπάρχει κανείς που δεν έχει; - δεν τον ενδιαφέρει ότι όλοι, ή τουλάχιστον όλοι όσοι έχουν θρησκευτικά ενδιαφέροντα, ασχολούνται με τον κλήρο, δηλαδή με την Εκκλησία. Διότι Εκκλησία σημαίνει κλήρος και λαός. Η Εκκλησία είναι γι΄ αυτούς κάτι έξω από τον κλήρο και πέρα από το λαό. Το σώμα της Εκκλησίας βρίσκεται ενσωματωμένο στην κεφαλή. Η κεφαλή είναι το όλον σώμα και όποιος δεν είναι εκεί μέσα ενταγμένος πάσχει ... από λογισμούς προερχόμενους από ... το κληρικαλιστικό σώμα.
Υπάρχει βέβαια και μια άλλη ιδιάζουσα περίπτωση. Να αρχίσει ο διαφωνών να γράφει ακατάσχετα, ασυνάρτητα, ακατάληπτα. Αυτή είναι μια άλλη θλιβερή μορφή διαστροφής και δεν χρειάζεται να δώσει κανείς σημασία. Αρκεί μόνο να ιδεί κανείς την έκταση των γραφομένων τους. Η συμβουλή : Εκ της πολυλογίας ουκ εφεύξεται η αμαρτία
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5304