Συχνά ακούμε, από διάφορες πλευρές, ότι δίνουμε αγώνα από τον «καναπέ» ή ότι τα λέμε καλά θεωρητικά, αλλά δεν έχουμε «πρακτική δράση»!!!
Τι είναι όμως, η «πρακτική δράση»; Το να κατεβαίνουμε απλώς στις απεργίες ή στις διαδηλώσεις, το να τρέχουμε και να τσαλαβουτάμε παντού;
Τι είναι «πρακτική δράση»; Η απλή φυσική παρουσία ή η πολιτική παρουσία; Και τι σημαίνει «πολιτική παρουσία»;
Με όλα αυτά θα καταπιαστούμε σε αυτό το άρθρο
Θα αρχίσουμε με την κλασσική ρήση του Λένιν: «Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει και επαναστατική πράξη»!
Ο Τρότσκι, στο ίδιο μήκος κύματος, υπογράμμιζε, ιδιαίτερα για τις εποχές της ιδεολογικής και πολιτικής πτώσης, τούτο:
«Αντιδραστικές εποχές, όπως η δική μας, όχι μόνο αποσυνθέτουν και εξασθενίζουν την εργατική τάξη και την πρωτοπορία της, αλλά υποβιβάζουν, επίσης, και το γενικό ιδεολογικό επίπεδο του κινήματος και ρίχνουν πίσω την πολιτική σκέψη σε στάδια από πολύ καιρό ξεπερασμένα. Σε μια τέτοια κατάσταση, το καθήκον της πρωτοπορίας είναι να μην αφήσει να παρασυρθεί από το ρεύμα της οπισθοδρόμησης: Πρέπει να κολυμπήσει ενάντια στο ρεύμα. Αν ένας δυσμενής συσχετισμός των δυνάμεων δεν της επιτρέπει να κρατήσει τις θέσεις που έχει κερδίσει, πρέπει τουλάχιστον να ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙ τις ιδεολογικές θέσεις της, ΓΙΑΤΙ σε αυτές εκφράζεται η ΑΚΡΙΒΟΠΛΗΡΩΜΕΝΗ πείρα του παρελθόντος…» («Σταλινισμός και Μπολσεβικισμός»)
Οι άπειροι τόμοι των θεωρητικών έργων αυτών των δύο μεγάλων Επαναστατών, αποδεικνύουν την ΠΡΑΚΤΙΚΗ των παραπάνω λόγων τους: Την ΠΡΑΚΤΙΚΗ της ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ παρέμβασης και του αδιάκοπου και ακατάβλητου ιδεολογικού και πολιτικού εξοπλισμού.
Είναι περιττό να πούμε ότι σήμερα η κατάσταση είναι εκατό φορές χειρότερη από αυτήν που περιγράφει ο Τρότσκι.
Εκατό φορές, συνεπώς, πιο επιτακτική γίνεται η ΑΝΑΓΚΗ της ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ και ιδεολογικής παρέμβασης και του πολιτικού μας εξοπλισμού.
Δεν πρέπει απλώς να διασώσουμε και να διατηρήσουμε τις θεωρητικές κατακτήσεις του επαναστατικού κινήματος, αλλά και να αναλύσουμε τα νέα μεγάλα προβλήματα που έχουν προβάλει στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης.
Η πιο ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ, συνεπώς, ΠΡΑΞΗ, η πιο ΘΕΜΕΛΙΑΚΗ, είναι η ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ επεξεργασία και η διαφύλαξη των θεωρητικών και ιδεολογικών κατακτήσεων των μεγάλων και ιστορικών λαϊκών κινημάτων.
Αυτή η ΠΡΑΞΗ είναι, σήμερα, δραματικά επίπονη, δύσκολη και εξοντωτική. Απαιτεί σταθερή και διαρκή μελέτη, ΣΟΒΑΡΗ, πολύχρονη, άκαμπτη, πειθαρχημένη και αιματηρή προσπάθεια. Πρέπει να ζουλήξεις το μυαλό σου μέχρι να πονέσει, να καταθέσεις την ψυχή σου, να χύσεις ποταμούς ιδρώτα, να αφιερώσεις όλη σου τη ζωή.
Το εύκολο είναι να ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙΣ αυτές τις τεράστιες, επίμονες και επίπονες προσπάθειες με τον εύκολο δρόμο της τρεχάλας μιας μικρό-ομάδας που η μόνη της επιδίωξη είναι από 10 άτομα να γίνει 20 …
Όλα τα υπολείμματα του «επαναστατικού» σεχταρισμού υποκαθιστούν την ΠΡΑΞΗ της κολοσσιαίας θεωρητικής και πολιτικής εργασίας, με την «πράξη» της εμπειρικής τρεχάλας…
Πιστεύουν όλοι αυτοί ότι παρεμβαίνουν στα πράγματα με το να περιφέρουν τα «αγωνιστικά» σαρκία τους σε κάθε εκδήλωση!!!
Θεωρούν «πράξη» τη φυσική τους συμμετοχή στις απεργίες ή στις διαδηλώσεις ή σε ό,τι εκδηλωθεί…
Την πραγματική ΠΡΑΞΗ που θέτουν ο Λένιν και ο Τρότσκι παραπάνω, τη θεωρούν σκέτη «θεωρία», ΟΧΙ παρέμβαση πολιτική.
Τα 52 τεύχη του ΡΕΣΑΛΤΟ γι’ αυτούς τους φετιχιστές του εμπειρισμού δεν είναι πράξη!!!
ΠΡΑΞΗ είναι η δική τους θεωρητική και πολιτική ΑΠΟΥΣΙΑ και ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ. Δημιουργούμε μια ομαδούλα 10 ατόμων και τρέχουμε, τσαλαβουτώντας εδώ και εκεί…
Η ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ παρέμβαση του ΡΕΣΑΛΤΟ: οι χιλιάδες αναγνώστες, εκατοντάδες φίλοι και τα δεκάδες πολιτικά και οργανωτικά έμβρυα του ΡΕΣΑΛΤΟ δεν είναι ΠΡΑΞΗ!!!
ΠΡΑΞΗ είναι τα ελάχιστα μέλη μιας ομαδούλας που έχει αυτό- αναγορευτεί στον απόλυτο ηγέτη καθοδήγησης των κινημάτων και τον απόλυτο κριτή της αγωνιστικότητας των άλλων.
Και φυσικά το ΡΕΣΑΛΤΟ το κάψανε και το κυνήγησαν πολύμορφα, το κατασυκοφάντησε όλο το «αριστερό» κατεστημένο γιατί ΑΠΟΥΣΙΑΖΕ από τους …αγώνες!!!
Ενώ με αυτούς που ήταν «μέσα» στους αγώνες δεν ασχολήθηκε κανείς…
Φυσικά δεν μας απασχολούν ΟΥΔΟΛΩΣ όλοι αυτοί που ξαφνικά «ανακάλυψαν» ότι το ΡΕΣΑΛΤΟ απέχει από τους αγώνες…
Αλίμονο αν καθοριζόμασταν για τα όσα μας σούρνουν κάθε φορά…
Θίγουμε, απλώς, το ζήτημα ΓΕΝΙΚΑ, για να δείξουμε τη σεχταριστική παθολογία που συνίσταται στην υποκατάσταση του δύσκολου έργου να παράγεις ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ και σε κάτι ακόμα το χειρότερο:
Να αυτό-αναγορεύεσαι σαν το ΚΕΝΤΡΟ της επαναστατικής πρακτικής και σαν τον Πάπα της αλήθειας που καθορίζει την αγωνιστικότητα των άλλων.
Αυτή η σεχταριστική γάγγραινα (κατάλοιπο της χρόνιας και δραματικής απομόνωσης κάποιων επαναστατών αγωνιστών) οδηγεί σε τούτο:
Να θεωρούμε τον εαυτό μας σαν το πεφωτισμένο κέντρο της καθοδήγησης (χωρίς καμία θεωρητική ενασχόληση και ιδεολογική επέμβαση) και να περιμένουμε να έρθουν οι «άλλοι», δηλαδή και ο εξεγερμένος λαός, να ζητήσουν την καθοδήγησή μας: Να έρθουν οι άλλοι να μας χρίσουν αρχηγούς, χωρίς εμείς να έχουμε δουλέψει ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ, ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΑ, σταθερά και επί χρόνια γι αυτό…
Και επειδή, φυσικά, αυτό δεν μπορεί να γίνει, γιατί είναι όνειρο θερινής νυκτός, τρέχουμε καιροσκοπικά, από εδώ και από εκεί, σε κάθε καπνό που βγαίνει και «εκλιπαρούμε» να συμμετέχουμε, μήπως και αναγνωρίσουν την αυτάρεσκη και στενοκέφαλη «επαναστατική» μας ΑΥΘΕΝΤΙΑ…
Μια ζωή το ίδιο έργο! Και μια ζωή μένουμε στον άσσο: Οι ίδιοι και οι ίδιοι…
Συμπεριφερόμαστε σαν «επαναστατικές» ΑΥΘΕΝΤΙΕΣ, «εκλιπαρούμε» την αναγνώριση αυτής της αυθεντίας μας, χωρίς να κουνήσουμε στο ελάχιστο το δακτυλάκι μας: Δίχως να μοχθήσουμε και να καταθέσουμε το μυαλό μας και την ψυχή μας στη θεωρητική και ιδεολογική ΠΡΑΞΗ, στην καθημερινή και συστηματική πολιτική επεξεργασία και την κυκλοφορία των ιδεών μας στο σύνολο των κοινωνικών ζυμώσεων.
Χωρίς θεωρητικό και πολιτικό έργο καθημερινού, σταθερού και συστηματικού ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥ περιμένουμε να γίνουμε το ΚΕΝΤΡΟ της Επανάστασης…
Οι σέχτες και οι αυτό-αναγορευμένοι Πάπες, δεν μπορούν ΠΟΤΕ να δούνε τα πράγματα έξω από τη δική τους καθοδηγητική συμμετοχή. Κατά κανόνα ό,τι κάνουν το κάνουν τοποθετώντας τον εαυτό τους στο ηγετικό κέντρο των εξελίξεων.
Με τέτοιο προσανατολισμό ή «πράξη» δεν ξεπερνάει κανείς το καχεκτικό του ανάστημα, τη στενότητα του εαυτού του. Εργάζεται μόνο για το «δουκάτο» του και όχι για την κοινωνία συνολικά και το λαό.
Ένας, όμως, που θέτει ως κέντρο της δράσης του ΟΧΙ τα συμφέροντα της κοινωνίας και το λαού ΣΥΝΟΛΙΚΑ, αλλά της «ομάδας» του ή του εαυτού του, το «στρίβει» έξω από την κοινωνία και το λαό, στο «περιθώριο»…
Όταν, όμως, υποτάσεις τη δράση σου στην υπηρεσία του ΣΥΝΟΛΟΥ δεν αναζητείς «ατομική» δικαίωση ή αναγνώριση, δεν λειτουργείς στη βάση της «ανταλλαγής»: Δίνω-παίρνω, τρέχω για «γαλόνια»…
Το επαναστατικό έργο είναι μακράς πνοής, δεν φυλακίζεται μέσα στα στενά προσωπικά σου όρια.
Η επαναστατική προσφορά είναι για το λαό και την αλλαγή της κοινωνίας, κάτι που μπορεί να γίνει χωρίς εσένα, όταν εσύ δεν θα υπάρχεις.
Όταν συνδέεις την ατομική σου ύπαρξη, τη φιλοδοξία και σωτηρία σου με την ατομική σου ΠΡΑΞΗ, τότε η πρακτική σου αυτή είναι στενή, χωρίς προοπτική. Είναι καιροσκοπική, μια πρακτική που καθορίζεται από τις άμεσες ανάγκες της προβολής σου…
Αυτό το μικρόβιο του καπιταλιστικού ατομικισμού και ναρκισσισμού έχει μπολιάσει ανεξίτηλα και τη σημερινή «αριστερά», ιδιαίτερα τις σέχτες κάθε απόχρωσης…
Ίσως γι αυτό οι μοναχοί και οι αγωνιστές κληρικοί είναι αυτοί που διατηρούν ακόμα την ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ του παλιού επαναστάτη κομμουνιστή και βλέπουν και πέραν από τη μύτη τους…
Αν οι πρωτοπόροι αγωνιστές, οι οποίοι πράγματι έχουν να δώσουν και να προσφέρουν πολλά, δεν αποβάλουν αυτή τη νόσο, θα παραμείνουν απομονωμένοι, βράζοντας στο σεχταριστικό τους ζουμί, μοιράζοντας «επαναστατικά» ένσημα και παραμένοντας μίζεροι και γραφικοί…