“ Το εθνικό ζήτημα και ο εθνικισμός είναι αδειανοί φάκελοι
μέσα στους οποίους κάθε εποχή και οι ταξικές σχέσεις σε κάθε
χώρα βάζουν το ιδιαίτερο υλικό τους περιεχόμενο”
Ρόζα Λούξεμπουργκ
Ο Παγωμένος αέρας μιας μακράς περιόδου νεοφιλελεύθερης αντίδρασης έχει ερημώσει το τοπίο των μεγάλων και γόνιμων ιδεών. Η θριαμβευτική πορεία της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας συμπυκνώνεται σήμερα στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας. Ένα θηριώδες έγκλημα που αποτυπώνει τον ακρωτηριασμό και κυνισμό της σκέψης, αλλά και το βιασμό της επαναστατικής μνήμης...
Ο νόμος της αδράνειας βαραίνει και πάνω στη ριζοσπαστική αριστερή σκέψη. Γινόμαστε συχνά ειδωλολάτρες φράσεων και συνθημάτων. Προσκυνάμε ειδωλολατρικά “μαγικές” φράσεις, όπως “δημοκρατία”, “ανθρώπινα δικαιώματα”, “ειρήνη”, “αυτοδιάθεση” κλπ, δίχως να εξετάζουμε το συγκεκριμένο ταξικό τους περιεχόμενο. Και δίχως να αντιλαμβανόμαστε ότι με τις ίδιες φράσεις προπαγανδίζεται η κυρίαρχη ιδεολογία και λανσάρεται με πλάγιο και υποκριτικό τρόπο το αστικό ψεύδος.
Σήμερα σε μια εποχή παγκοσμιοποιημένης ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας λανσάρουμε γενικές διατυπώσεις για την αυτοδιάθεση. Δεν μας προβληματίζει φυσικά ούτε το γεγονός ότι έχουμε εγκαταλείψει κάθε αναφορά στην επικαιρότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης και στο ιστορικό της υποκείμενο, ούτε το γεγονός ότι με τις ίδιες γενικές διατυπώσεις περί αυτοδιάθεσης η ΝΑΤΟϊκή βαρβαρότητα ισοπεδώνει τα Βαλκάνια.
Όταν μιλάμε σήμερα γενικά για την αυτοδιάθεση των Κοσοβάρων και των εθνοτήτων σημαίνει ότι είμαστε προσκολλημένοι σε δόγματα εθνικοαπελευθερωτικά και αγνοούμε ότι στα Βαλκάνια το εθνικό κίνημα ανήκει στο αγύριστο παρελθόν.
Είναι ιστορικά δυνατόν σε μια εποχή παγκοσμιοποίησης, δηλαδή σε μια ιμπεριαλιστική φάση του καπιταλισμού που υπονομεύεται η ίδια η ύπαρξη των εθνικών κρατών να τοποθετούμε το εθνικό ζήτημα στα Βαλκάνια με όρους της καπιταλιστικής εποχής της εδραίωσης των εθνικών κρατών;
Σήμερα ζούμε την εποχή των υπερεθνικών συμφερόντων: Εποχή που καταλύει τα εθνικά σύνορα και την “εθνική πολιτική”, και δημιουργεί τους μηχανισμούς της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής εξουσίας. Οι διαδικασίες σχηματισμού εθνικών κρατών έχουν λήξει προ πολλού...
Είναι, λοιπόν, αντιδραστική ουτοπία να ζητάμε σήμερα για τους λαούς των Βαλκανίων να γυρίσουν πίσω και από το 1914.Και είναι ακριβώς αυτά τα πολιτικά δόγματα της οπισθοδρόμησης που αναπτύσσουν “εθνικά ρεύματα”, τον εθνικισμό και πολτοποιούν τις ταξικές σχέσεις.
Τα εθνικά κινήματα στα Βαλκάνια δεν τα εμπνέουν εθνικές αστικές τάξεις που θέλουν να απελευθερωθούν από ιστορικά παρωχημένους κοινωνικούς θεσμούς. Τα κινήματα αυτά οδηγούν σε κράτη χωρίς εθνική αστική τάξη, δηλαδή σε μαφιόζικα κράτη, ληστρικά και στρατιωτικά προτεκτοράτα του ιμπεριαλισμού.
Κάτω από αυτούς τους όρους καμιά αυτοδιάθεση και πολιτική ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρξει. Αντίθετα θα υπάρξει πιο ληστρική εκμετάλλευση των λαών και πιο άγρια καταπίεση. Και ακόμα χειρότερα, θα διευρύνεται και θα βαθαίνει το εθνικιστικό μίσος και θα πληθαίνουν οι εστίες πολέμου.
Το να μιλάμε, συνεπώς, σήμερα από τη μια για την αυτοδιάθεση των εθνοτήτων και από την άλλη να αναθεματίζουμε τον εθνικισμό είναι σαν παίζουμε με τις λέξεις: Τις αδειάζουμε από το συγκεκριμένο τους περιεχόμενο.
Τα συνθήματα περί “αυτοδιάθεσης” εξαπατούν και αντικαθιστούν τα σοσιαλιστικά αιτήματα με τα ανύπαρκτα αστικοδημοκρατικά, υποθάλπουν τον εθνικισμό τον οποίο στα λόγια αναθεματίζουμε και προσφέρουν στηρίγματα στην ιμπεριαλιστική μυθολογία και προπαγάνδα.
Τα συνθήματα αυτά έχουν νόημα σαν δημοκρατικές διεκδικήσεις άμεσα συνδεδεμένες με την προοπτική του σοσιαλισμού. Πρέπει δηλαδή όταν μιλάμε για “αυτοδιάθεση” να ξεσκεπάζουμε την ιμπεριαλιστική υποκρισία και να εξηγούμε ότι σήμερα τα αιτήματα των δημοκρατικών ελευθεριών δεν είναι πραγματοποιήσιμα με το να γυρίζουμε πίσω, αλλά τραβώντας μπροστά, στη σοσιαλιστική επανάσταση...
Μάιος 1999
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5286