Από το ΒΑΓΓΕΛΗ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟ
Είναι μερικές λέξεις που οι πολιτικοί δυσκολεύονται να εκφέρουν. Πώς να μιλήσουν λ.χ. για ανθρωπιά, όταν υπογράφουν απάνθρωπα μέτρα; Και πώς να πουν λέξεις όπως αλληλεγγύη και αγώνες, όταν μας θέλουν άπραγους στη γωνιά και τον καθένα να κοιτάει μόνο την πάρτη του;
ΣΥΓΚΡΟΤΟΥΝ λοιπόν ειδικό γλωσσάρι, με λέξεις που έχουν επιλέξει οι στρατιές των επικοινωνιολόγων που έχουν προσλάβει για να μην αμαυρώνεται περισσότερο η ήδη άσχημη εικόνα τους.
ΓΙΑΤΙ, όσο κι αν κάνουν ότι δεν το αντιλαμβάνονται, η απαξίωση του πολιτικού συστήματος είναι τέτοια που αφήνει μόνο μικρά περιθώρια χειρισμών γι' αυτό που συνήθισαν να αποκαλούν πολιτική, αλλά δεν είναι παρά διεκπεραιωτικές κινήσεις.
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ η πολιτική των επαγγελματιών και οι επαγγελματίες πολιτικοί, όταν κινητοποιούνται οι κάτοικοι της Κερατέας για να μην πεταχτούν οι ζωές τους στη χωματερή; Πού είναι όταν διαρκώς περισσότεροι σηκώνουν τις μπάρες αρνούμενοι να πληρώσουν διόδια για δρόμους-καρμανιόλες, για δρόμους που ήδη πληρώσαμε ακριβά και για δρόμους που ίσως γίνουν κάποτε;
ΠΟΥ βρίσκονται όλοι τους, όταν τα νοσοκομεία μπαίνουν στην εντατική, τα σχολεία μένουν μετεξεταστέα, η εργασία γίνεται όνειρο και όλο περισσότερες οικογένειες μετρούν -πέρα από τα χρέη που αυξάνονται- ποιος συγγενής έμεινε άνεργος αυτό το μήνα;
ΠΡΟΦΑΝΩΣ κάπου βρίσκονται, αλλά στον κόσμο τους!
Γιατί εδώ και μήνες δεν είναι εύκολο να κυκλοφορήσουν στους δρόμους, να παραστήσουν, για λίγο έστω, τους απλούς ανθρώπους και να συγχρωτιστούν με τους πολλούς, χωρίς δυσβάσταχτο ζόρι. Φιμέ τζάμια, λοιπόν, αυστηρά καθορισμένες διαδρομές και επιλεκτικές στάσεις. Γιατί, εάν δεν προσέξουν, σηκώνεται κάποιος από το διπλανό τραπέζι και η εικόνα τους στραπατσάρεται δημοσίως.
ΔΕΝ ΕΧΕΙ σημασία ότι τέτοιες εικόνες δεν προβάλλονται από την τηλεόραση. Ούτε μετρά πλέον ότι τα τηλεοπτικά «παράθυρα» περιλαμβάνονται, εκ συστήματος, στις «καθορισμένες διαδρομές» του υποτιθέμενου πολιτικού δυναμικού της χώρας, που χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του.
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ της δωροληψίας και της «αντιπαροχής», όλο αυτό το μεταπολιτευτικό «πάρε-δώσε», το οποίο μας έφερε εδώ που δεν θέλαμε, έχει φτάσει στα όριά του.
Αυτό το καταλαβαίνουν πρώτα εκείνοι που κατ' εξοχήν ευθύνονται γι' αυτή την πορεία. Γι' αυτό πρόσθεσαν στο γλωσσάρι τους τις αναφορές για τη νέα μεταπολίτευση που «έχουμε ανάγκη».
ΑΛΛΩΣΤΕ γι' αυτό οι πλέον αμετροεπείς αυτού του μεταπολιτευτικού συστήματος πήραν τις ρούγες και άρχισαν να φωνάζουν ότι «μαζί τα φάγαμε», μήπως ενοχοποιηθούμε και οι... άλλοι και τους δώσουμε νέα ευκαιρία.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ περίπτωση! Ο,τι έφαγαν έφαγαν, όσοι τα έφαγαν, όπως τα έφαγαν. Η χώρα δεν αντέχει άλλο να τρώνε τις σάρκες της.
Η ΕΛΛΑΔΑ των εργολάβων πεθαίνει. Το σύστημα που οικοδόμησαν είναι έτοιμο να καταρρεύσει από το πέταγμα μιας πεταλούδας, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να αφήσουν ελεύθερη οι κερδοσκόποι.
ΕΜΕΙΣ όμως δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να μας θάψουν στα ερείπια.