Ένα κείμενο παλιό (Ιανουάριος 2001) πολύ επίκαιρο…
ΣΕ ΚΑΘΕ εποχή η ιδεολογία των ισχυρών γίνεται το κλειδί για την ερμηνεία της πραγματικότητας. Σήμερα η ιδεολογία της «Νέας Τάξης» καθίσταται και για τη νικημένη «αριστερά» το κλειδί ερμηνείας της πραγματικότητας. Η ιστορία του 20ού αιώνα περνάει μέσα από τα ιδεολογικά φίλτρα της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας και προσαρμόζεται στην εικόνα που προβάλει και επιβάλει η «νέα εποχή» (η Νέα Τάξη) για τον εαυτό της.
Η ΝΙΚΗΜΕΝΗ «αριστερά» έχει αποδεχτεί την οπτική του νικητή, δηλαδή την εικόνα που προβάλει ο κυρίαρχος μύθος του νεοφιλελευθερισμού για τον εαυτό του. Έτσι έχει μετατραπεί σε φερέφωνο της Νέας Τάξης, σε σφογγοκωλάριο της Δύσης και του αμερικανισμού.
Η νικημένη «αριστερά» δεν έχει εγκαταλείψει απλώς ό,τι το ζωντανότερο είχε η σοσιαλιστική μαρξιστική παράδοση, δηλαδή την ανελέητη απομυθοποίηση του καπιταλισμού και των νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων, αλλά έχει γίνει και η ίδια δυναμικός συντελεστής παραγωγής και αναπαραγωγής των νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Έχει γίνει ένα άθλιο και αξιοθρήνητο φερέφωνο της Νέας Τάξης.
ΕΙΝΑΙ αυτή η νικημένη «αριστερά» σε όλες τις ποικίλες αποχρώσεις της που ενώ στο διάβα του 20ού αιώνα παραληρούσε για τον «εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των λαών» και κατά του ιμπεριαλισμού σήμερα κεραυνοβολεί «κάθε εθνικισμό» και ενστερνίζεται ως ερμηνεία της πραγματικότητας τα ιδεολογήματα της Νέας Τάξης: Τον οικουμενισμό μέσω της ενιαίας παγκόσμιας αγοράς και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Αυτή η «αριστερά» γίνεται σήμερα ο γελοιωδέστερος και γλοιωδέστερος φορέας της ολοκληρωτικής νεοταξικής ιδεολογίας, ακριβώς γιατί δεν αποτελεί τον πρωταρχικό εμπνευστή και θεμελιωτή αυτής της ιδεολογίας, αλλά το παρασιτικό ηθικολογικό της περιτύλιγμα…
ΣΗΜΕΡΑ οι όψιμοι αυτοί «αριστεροί» σφογγοκωλάριοι του νεοφιλελευθερισμού και του πλανητικού ιμπεριαλισμού επιχειρούν να «ξαναδιατυπώσουν» τα γεγονότα που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα και να τα προσαρμόσουν στην ιδεολογική εικόνα που προβάλει και επιβάλει η πλανητική εξουσία για τον εαυτό της. Επιχειρούν δηλαδή να «γράψουν» την ιστορία του 20ού αιώνα σύμφωνα με τις ιδεολογικές απαιτήσεις και ανάγκες της καλπάζουσας νεοφιλελεύθερης παγκόσμιας ομοιομορφίας και Τάξης…
ΤΟ ΓΕΛΟΙΟ και το γλοιώδες όλων αυτών των «αριστερών» είναι ότι καλύπτουν την υποταγή τους και τη συμπαράταξή τους στο δίκαιο των ισχυρών του πλανήτη με ηθικολογία ακατάπαυστη και κατάπτυστη.
Αποδέχονται και αναπαράγουν την ιδεολογία της Νέας Τάξης και ταυτόχρονα επικρίνουν κάποια πολύ ορατά μελανά σημεία της νεοφιλελεύθερης πλανητικής βαρβαρότητας.
Αποδέχονται δηλαδή υποκειμενικά κάποια αντιληπτά μελανά σημεία της πραγματικότητας όταν αντικειμενικά συμμετέχουν στην πλανητική βαρβαρότητα: γιατί η ιδεολογία της «νέας εποχής» που αποδέχονται και αναπαράγουν είναι εξίσου μέρος της πραγματικότητας όσο και τα μελανά της σημεία (Παναγιώτης Κονδύλης, «από τον 20ο στον 21ο αιώνα»).
ΕΤΣΙ στην ιστορική αποτίμηση του 20ού αιώνα υποβαθμίζουν δραματικά τη φρίκη του καπιταλιστικού κόσμου και εξίσου δραματικά διογκώνουν τα «ελαττώματα» των επαναστάσεων κατά του κόσμου αυτού.
Οι δύο παγκόσμιες ανθρωποσφαγές και τα άπειρα εγκλήματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας «ξεχνιούνται» ή περιτυλίγονται από μια γλυκερή ηθικολογία που αποκρύπτει το βάθος και την ουσία των πραγμάτων που οδηγεί στη γενική καταδίκη και απόρριψη του καπιταλιστικού συστήματος.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ η ιστορική αποτίμηση του αιώνα, με την ίδια αφοριστική ηθικολογία, κηδεύει τα επαναστατικά γεγονότα και την κοσμογονία των ανατρεπτικών ιδεών του 20ού αιώνα με τη μέθοδο της απομόνωσης και διόγκωσης κάποιων εξωτερικών και τυπικών «ελαττωμάτων».
Η ΡΩΣΙΚΗ Επανάσταση το 1917, η κορυφαία επαναστατική τομή του 20ού αιώνα γίνεται «πραξικόπημα» των Μπολσεβίκων και ταυτίζεται με την προδοσία και το σφετερισμό της: Το σταλινισμό.
Ο Λένιν, ο Τρότσκι, η Ρόζα Λούξεμπουργκ και άλλες επαναστατικές ηγετικές φυσιογνωμίες του 20ού αιώνα «μακιγιάρονται» με τα χρώματα του σταλινικού τέρατος.
Στο όνομα αυτής της «ιστορικής εκτροπής», της σταλινικής δικτατορίας, όχι απλώς συμψηφίζονται, αλλά «εξαφανίζονται» τα γιγάντια εγκλήματα της καπιταλιστικής θηριωδίας. Και φυσικά κατασυκοφαντείται κάθε ιδέα που αρνείται τον καπιταλισμό και ζητάει την ανατροπή του. Εδραιώνεται έτσι η μυθολογία του νεοφιλελευθερισμού και η απόλυτη ιδέα της Νέας Τάξης Πραγμάτων…
Η ΝΙΚΗΜΕΝΗ «αριστερά» μετά την κατάρρευση της σταλινικής μυθολογίας ταύτισε αυτή τη μυθολογία με το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό και πέρασε στο νικητή, την πλανητικά κυρίαρχη μυθολογία του νεοφιλελευθερισμού. Από τη μια μυθολογία πέρασε σε μια άλλη. Και την ιστορία του 20ού αιώνα την εξετάζει με την οπτική της νέας μυθολογίας: Η οποία θεμελιώνει το απόλυτο και το ακίνητο της παγκόσμιας αγοράς, τον ολοκληρωτισμό της Νέας Τάξης.
ΒΛΕΠΟΥΜΕ, λοιπόν, σήμερα τις γραφίδες της νικημένης «αριστεράς» να δολοφονούν την ιστορία του 20ού αιώνα. Να αφαιρούν από τα πράγματα, τα γεγονότα και τις ιστορικές κινήσεις του 20ού αιώνα τα κοινωνικά χαρακτηριστικά και ταξικά τους διακριτικά. Να σχηματοποιούν τον 20ό αιώνα σε υπεριστορικές αφαιρέσεις. Να αντιπαραθέτουν π.χ. το σταλινικό μίασμα, μια ιστορική πραγματικότητα, στη «Δημοκρατία», μια υπεριστορική αφαίρεση. Με το ίδιο σοφιστικό τέχνασμα κρίνουν και το τέρας του φασισμού.
ΞΕΧΝΟΥΝ, βεβαίως, ότι και η δημοκρατία έχει μια ιστορία από όπου δεν λείπει το μίασμα, ότι δεν ήλθε στον κόσμο από δημοκρατικό δρόμο. Ήρθε με τη βία και τις ξιφολόγχες, με Ροβεσπιέρο.
Ξεχνούν ότι αυτή η αστική δημοκρατία γέννησε τις παγκόσμιες ανθρωποσφαγές του 20ού αιώνα, την ιμπεριαλιστική ασυδοσία και βαρβαρότητα. Και σήμερα στο όνομα αυτής της δημοκρατίας και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ασκείται η εξουσία της Νέας Τάξης και επιβάλλεται ο κτηνώδης ολοκληρωτισμός της…
ΔΕΝ ξεχνούν απλώς, αλλά ακρωτηριάζουν και την πολιτική σκέψη.
Καταγγέλλουν τη βαρβαρότητα ενός καθεστώτος που στραγγάλισε βάναυσα και σφετερίστηκε τη σοσιαλιστική επανάσταση για να συκοφαντήσουν τη μεγαλύτερη επανάσταση της ανθρωπότητας που σημάδεψε τον αιώνα μας.
Για το τερατώδες καπιταλιστικό απόστημα του φασισμού ή σιωπούν ή το αντιμετωπίζουν ηθικολογικά, σαν προϊόν ανθρώπινης παράνοιας. Δεν θέλουν να δουν ότι ο φασισμός δεν είναι μια ανθρώπινη διαστροφή, αλλά η «σύνθεση» της ιμπεριαλιστικής αχρειότητας. Και δεν θέλουν να το δουν ακριβώς γιατί σήμερα υπηρετούν αυτή την ιμπεριαλιστική αχρειότητα στην πλανητική της μορφή. Υπηρετούν τον πλανητικό φασισμό, τη Νέα Τάξη.
Αναφορικά τέλος με το σταλινισμό δεν κατάλαβαν ποτέ και τότε που αποτελούσαν το «χρήσιμο ηλίθιό» του, ότι αυτός ήταν το προϊόν της ιμπεριαλιστικής πίεσης πάνω σε ένα καθυστερημένο και απομονωμένο εργατικό κράτος, ένα ιδιόμορφο και συμμετρικό συμπλήρωμα του φασισμού…
ΕΙΝΑΙ τέτοια η εξαχρείωση αυτών των «χρήσιμων ηλιθίων» της Νέας Τάξης που αδίστακτα πλέον και χωρίς καμιά συστολή ενοχής για το παρελθόν τους χλευάζουν αυτό που υμνούσαν χθες και υμνολογούν αυτό που έφτυναν. Γι’ αυτό η νικημένη «αριστερά» αποτελεί σήμερα το γελοιωδέστερο και γλοιωδέστερο φορέα των ιδεολογημάτων της πλανητικής εξουσίας: Του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού.
ΟΣΟ, όμως, κι αν αυτή η «αριστερά» άλλαξε τρένο και αποσκευές το τραγικό μεγαλείο του 20ού αιώνα δεν μπορεί να το εξαφανίσει. Ακριβώς γιατί αυτό βρίσκεται στην αντίσταση απέναντι στον καπιταλιστικό εφιάλτη που σήμερα προσκυνάει.
Αυτή η αντίσταση έγραψε τις πιο ωραίες σελίδες αυτού του αιώνα και έδωσε τα μεγάλα δημιουργήματα του πνεύματος. Αυτή η αντίσταση πυροδότησε το συναίσθημα, τις επιστήμες και τις τέχνες. Σε αυτή την επαναστατική αντίσταση καταγράφεται η ποίηση του 20ού αιώνα και η ελπίδα της ανθρωπότητας…
Ιανουάριος 2001
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5367