ΡΕΣΑΛΤΟ, τεύχος-15, Μάρτιος 2007
Αποτελεί αλφαβητική επιστημονική αλήθεια ότι η κοινωνική συνείδηση διαμορφώνεται από τις κοινωνικές συνθήκες. Αυτό σημαίνει ότι οι έννοιες και οι ιδέες, οι τέχνες και τα γράμματα αποτελούν μορφές κοινωνικής συνείδησης, αποτυπώνουν ιστορικές εικόνες μιας πραγματικότητας, τις τάσεις και τις ψυχικές καταστάσεις μιας ορισμένης κοινωνίας.
Αυτοί που θέλουν να εξατμίσουν την ιστορία των λαών και να σβήσουν τα έθνη αποσκοπούν σε τούτο: στη μετατροπή των ζωντανών κοινωνιών που γράψανε την ιστορία και γέννησαν τα έθνη, στη μετατροπή της κοινωνικής συνείδησης και των συναισθημάτων σε άψυχο υλικό γραφειοκρατικής ταξινόμησης.
Οι επιδιώξεις σήμερα της πλανητικής αυτοκρατορίας στοχεύουν στο να μας μετατρέψουν σε κλωνοποιημένα όντα. Δηλαδή σε «πρόβατα» χωρίς ιστορία, χωρίς συναισθήματα, χωρίς μνήμες και συγκινήσεις.
Οι σύγχρονοι δοσίλογοι, οι «προοδευτικοί» ροπαλοφόροι των ιδεολογικών δομών του συστήματος (ΜΜΕ) και εστίες νεοταξικής ανάπλασης σαν την «ομάδα Λιάκου», τους «Ιούς» κλπ, έχουν αναλάβει, με το αζημίωτο φυσικά, να μας πείσουν ότι η Ιστορία, τα έθνη, η τέχνη, η ποίηση, το Δίκαιο κλπ δεν αποτελούν όψεις της κοινωνικής εξέλιξης, αντανακλάσεις της πραγματικότητας, αλλά νοητικές κατασκευές!
Αν όμως η Ιστορία, το έθνος, το Δίκαιο, η ηθική, η θρησκεία, η τέχνη κλπ αποτελούν «νοητική κατηγορία», τότε όλη η κοινωνική εξέλιξη και πραγματικότητα που τα γέννησε είναι ένας μύθος. Ο εξαμβλωτικός αυτός ιδεαλισμός είναι ο ίδιος ο παλιός αστικός ιδεαλισμός στην πιο ακραία και κυνική μορφή του: Στον αυτοκρατορικό μεταμοντερνισμό της Νέας Τάξης.
Στην πυρά και η Τέχνη
Η θρησκεία, το δίκαιο, η ηθική, η τέχνη αντιπροσωπεύουν ξεχωριστές όψεις μιας ιστορικής διαδικασίας κοινωνικής εξέλιξης ενιαία στη βάση της. Αν και διαφοροποιούνται από την παραγωγική τους βάση, γίνονται πολύπλοκες, δυναμώνουν και αναπτύσσονται στα καθέκαστα ειδικά χαρακτηριστικά τους, η πολιτική, η θρησκεία, το δίκαιο, η ηθική, η αισθητική παραμένουν ωστόσο λειτουργίες του κοινωνικά συνδεμένου ανθρώπου και υπακούνε στους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης.
Όταν συνεπώς επιχειρείς να σβήσεις την ιστορία και να αλώσεις τα έθνη που συγκροτούν το ιστορικό πλαίσιο μιας κοινωνικής πραγματικότητας, τότε ουσιαστικά εξαλείφεις και όλες τις «όψεις» και τα «χαρακτηριστικά» της κοινωνικής εξέλιξης, ισοπεδώνεις και δολοφονείς και τα μεγάλα πνευματικά και καλλιτεχνικά επιτεύγματα της ανθρωπότητας.
Τα ιδεολογήματα που πλασάρουν εργολαβικά στην Ελλάδα τα νεοφιλελεύθερα Μαντεία και οι «αριστεροί» δοσίλογοι, ρίχνουν στην πυρά μαζί με την Ιστορία και τα έθνη και όλα τα μεγάλα επιτεύγματα της ελληνικής τέχνης: Της λογοτεχνίας, της ποίησης, της μουσικής, της ζωγραφικής κλπ.
Μήπως κάποιος ανεκδιήγητος υπάλληλος των Βρυξελών δεν χαρακτήρισε το Σβορώνο, το Μίκυ, το Ρίτσο, το Σεφέρη και λοιπούς ως εθνικιστές; Μήπως κάποιος άλλος υπάλληλος του νεοταξικού Ιερατείου δεν χαρακτήρισε, στην «Αυγή», τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν» του Σολωμού, «ποίημα πρωτοφανούς μίσους»;;;
Η ομάδα Λιάκου μοχθεί να «επιβάλλει» το θατσερικό μεταμοντέρνο ιδεολόγημα ότι τα έθνη και γενικά η Ιστορία είναι νοητικές κατασκευές. Κτυπάνε στη ρίζα για να χαρακτηρίσουν αύριο τα πάντα μύθους. Για να ρίξουν στην πυρά την ποίηση του λαού μας, όλες τα επιτεύγματα της ελληνικής τέχνης.
Τι είναι όμως η Τέχνη;
Ο πολιτιστικός και καλλιτεχνικός πλούτος της ελληνικής κοινωνίας κλείνει μέσα του το χώνεμα των διανοητικών και συναισθηματικών στοιχείων της εθνικής και κοινωνικής μας διαμόρφωσης και υπόστασης. Κλείνει μέσα του την αγωνιστική ελληνική «ψυχή», την ευαισθησία του λαού μας και την ενεργοποιημένη ευαισθησία που είναι οι συγκινήσεις του λαού μας.
Όλα αυτά αποτελούν την πραγματικότητα της ζωής μας, την κοινωνική μας υπόσταση και συνείδηση, που ζυμώθηκαν μέσα από τους αγώνες, τις εντάσεις, εξάρσεις και επαναστάσεις, μέσα από την ΙΣΤΟΡΙΑ! Αυτά τα βιώματα δεν είναι «νοητικές κατηγορίες».
Το να επιχειρεί κανείς να απελευθερώσει την Ιστορία από τη ζωή, την τέχνη από τη ζωή, είναι σαν να στερείς από την Ιστορία και την τέχνη την ψυχή τους. Η ίδια η ανάγκη για μα τέτοια ενέργεια είναι αλάθευτο σύμπτωμα ιδεολογικής παρακμής.
«Η λογοτεχνία, από τις μεθόδους της και τους τρόπους της, που οι ρίζες της βυθίζονται μέσα στο πιο απόμακρο παρελθόν και που αντιπροσωπεύουν τη συσσωρευμένη εμπειρία στην τέχνη του λόγου, δίνει έκφραση στις σκέψεις, στα αισθήματα, στις ψυχικές καταστάσεις, στις απόψεις και τις ελπίδες της εποχής της και της τάξης της. Δεν μπορείς να βγεις από εκεί. Και δεν υπάρχει καμιά ανάγκη, φαίνεται, να βγει κανείς, τουλάχιστον για κείνους που δεν είναι στην υπηρεσία μιας εποχής ξεπερασμένης και μιας τάξης που έφαγε τα ψωμιά της». ( Τρότσκι: «Λογοτεχνία και Επανάσταση»).
Οι υπηρέτες της Νέας Τάξης θέλουν να ξεριζώσουν την ψυχή μας…
Συνεχίζεται με τη δεύτερη ενότητα περί «καθαρής τέχνης», «ατομικότητας» και «συλλογικότητας»…