ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ενώ ο Αραβικός κόσμος, από τη Τυνησία μέχρι την Αίγυπτο και από την Υεμένη μέχρι την Ιορδανία, με μεγαλειώδεις λαϊκές εξεγέρσεις αγωνίζεται να ανατρέψει τα διεφθαρμένα καθεστώτα (και όχι απλά τα πρόσωπα) που είχαν επιβάλλει οι ξένες μαζί με τις ντόπιες ελίτ, η κοινοβουλευτική Χούντα στη χώρα μας, επίσης σε σύμπνοια με τις ξένες και ντόπιες ελίτ, προχωρά αδίστακτα στην κατεδάφιση των κοινωνικών κατακτήσεων πολλών δεκαετιών.
Έτσι, αντιμετωπίζει άνετα τις μεν αποσπασματικές συνδικαλιστικές ενέργειες με την δοκιμασμένη τακτική του «διαίρει και βασίλευε», τα δε κινήματα ανυπακοής τύπου «δεν πληρώνω» με την ποινικοποίηση της μη πληρωμής—έχοντας συνείδηση ότι είναι μύθος πως η τακτική Γκάντι θα μπορούσε να ανατρέψει Χούντες, όπως δήθεν έδιωξε τους Άγγλους!
Όλα αυτά βέβαια συνοδευόμενα από την άγρια κρατική καταστολή, είτε αυτή παίρνει τη μορφή των «παράνομων και καταχρηστικών» απεργιών, είτε των επιτάξεων, ή, τέλος, της ωμής φυσικής βίας που σήμερα οδηγεί στην μερική εφαρμογή του στρατιωτικού Νόμου (Σέρρες), τη στρατοκράτηση περιοχών (Κερατέα) κ.λπ. και, αύριο, σε περίπτωση εξέγερσης, στη μετατροπή της σε «στρατιωτική Χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα», μέσα από την επιβολή «κατάστασης ανάγκης»...
Ο όρος, επομένως, «κοινοβουλευτική Χούντα» που εισήγαγα από την αρχή της κρίσης δικαιώνεται απόλυτα σήμερα εφόσον το «τσουνάμι» των καταστροφικών για τα λαϊκά στρώματα μέτρων έχει γίνει χωρίς την παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση, δεδομένου ότι το εκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ πρόβλεπε ακριβώς τα αντίθετα των μέτρων αυτών, ενώ αρνήθηκε θρασύτατα κάθε δημοψήφισμα γι’ αυτά.
Ακόμη, τα ίδια τα μέτρα εισάγονται με συνοπτικές διαδικασίες «αποφασίζουμε και διατάσσουμε», μετά από «διάλογους-ανέκδοτα» που στοχεύουν σε διακοσμητικές αλλαγές των ειλημμένων αποφάσεων.
Παρόλα αυτά, τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς άμεσα η έμμεσα αναγνωρίζουν την Χούντα, εφόσον εξακολουθούν να παραμένουν στη Βουλή αντί να αποχωρήσουν ομαδικά και να καλέσουν τον λαό σε ένα μαζικό απεργιακό κίνημα διαρκείας με μοναδικό αίτημα το δημοψήφισμα για την κατάργηση όλων των μέτρων της Χούντας και την συνακόλουθη κατάστρωση άλλης οικονομικής στρατηγικής, πέρα βέβαια από τη τρόικα, την ΕΕ και την ΟΝΕ. Μιας στρατηγικής, που θα εξανάγκαζε τις ελίτ να πληρώσουν τη κρίση που οι ίδιες δημιούργησαν αλλά και θα έβαζε τα θεμέλια για μια αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη.
Όσον αφορά στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, ένα τμήμα της δεν θέτει θέμα μονομερούς εξόδου από την ΕΕ αλλά παρόλα αυτά προτείνει στάση πληρωμών, έξοδο από την ΟΝΕ κ.λπ., που όχι μόνο είναι ουτοπικές λύσεις μέσα στην ΕΕ, αλλά και άσχετες με τις «τομές» της Χούντας («απελευθερώσεις» επαγγελμάτων, ελαστικοποίηση εργασίας κ.λπ.) που αφορούν τις γενικότερες δεσμεύσεις μας από την ΕΕ, και όχι απλά το Χρέος.
Άλλο τμήμα της συνδέει την έξοδο από την ΕΕ με την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας, έμμεσα παραπέμποντας το θέμα στις ελληνικές καλένδες! Τέλος, η ελευθεριακή Αριστερά βασικά «περί άλλα τυρβάζει» (θέματα ατομικών δικαιωμάτων, αυτο-οργάνωση για την αυτο-οργάνωση κ.λπ.).
Στο ζοφερό αυτό κλίμα συμβάλλουν και δύο νεόκοπες, αλλά όχι άσχετες μεταξύ τους κινήσεις εφόσον και οι δύο ανήκουν στον «πατριωτικό» χώρο, όπου πρωταρχικό ρόλο παίζουν οι αντιθέσεις μεταξύ κρατών-εθνών και όχι οι αντιθέσεις μεταξύ ελίτ και λαϊκών στρωμάτων που διαπερνούν τα κράτη.
Για την πρώτη, στον χώρο της δεξιάς,[ii] οι κοινωνικές εξεγέρσεις στον Αραβικό κόσμο είναι ...«μεταδοτική ασθένεια», για την αποφυγή της οποίας συνιστώνται, μεταξύ άλλων, «οικονομικές μεταρρυθμίσεις προσανατολισμένες στην ανάπτυξη και στην φιλελευθεροποίηση των αγορών»--δηλαδή, μια «πατριωτική» παραλλαγή των μέτρων που επιβάλλουν σήμερα οι ντόπιες και ξένες ελίτ!
Η δεύτερη[iii], ξεκινώντας με βάση την ανόητη συνωμοσιολογική «θεωρία» του «σοκ και δέους» (που δεν έχει καμιά σχέση με συστημική, ή ακόμη και σοβαρή θεωρητική, ανάλυση) «ερμηνεύει» την εξάρτηση της χώρας «από την υπερδύναμη» κυρίως με πολιτικά και πολιτιστικά κριτήρια.
Έτσι, έμμεσα αποπροσανατολίζει από την πραγματική αιτία της σημερινής παγκόσμιας κρίσης, δηλαδή, τη συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής εξουσίας μέσα από το σύστημα της καπιταλιστικής διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Δεν είναι λοιπόν περίεργες οι κατάφωρες αντιφάσεις της «πατριωτικής Αριστεράς» που από τη μια μεριά μιλά για την «προσπάθεια δημιουργίας συνθηκών που θα οδηγήσουν μέσω της παγκοσμιοποίησης της Αγοράς σε μια παγκοσμιοποιημένη Κοινωνία Υπερεθνικού χαρακτήρα υπό την αιγίδα της Υπερδύναμης» και απο την άλλη προτείνει συμμαχίες με χώρες που «αντιστέκονται» στη διαδικασία αυτή (Κίνα, Ρωσία, Ινδίες κ.α.)—δηλαδή με χώρες που πρωτοστατούν σήμερα στη διαδικασία για την εντατικοποίηση της παγκοσμιοποίησης και της απελευθέρωσης των αγορών: τις πολιτικές της Τρόικας!
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε, εναλλακτικά, να κάνουμε συμμαχία με εγκληματικά κράτη όπως το Σιωνιστικό Ισραήλ—όπως κάνει σήμερα η Χούντα...
Σημειώσεις:
[i][i] Βλ. π.χ. Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ (Γόρδιος Νοέμ. 2010)
[ii] Βλ. Β. Μαρκεζίνη, “Ε”, 2/2/201
[iii] Βλ. την «Κίνηση Ανεξάρτητων πολιτών» του Μίκη Θεοδωράκη, “Ε”, 7/2/2011
(Ελευθεροτυπία, 12 Φλεβάρη 2011)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5394