Έχουμε υπογραμμίσει πολλές φορές ότι η οργανωτική μορφή μιας πολιτικής κίνησης είναι αντίστοιχη με την πολιτική της και αντίστροφα, η πολιτική της είναι ανάλογη με τη μορφή και τη λειτουργία της.
Αν εξετάσει και μελετήσει κανείς το ιδρυτικό μανιφέστο του Μίκη θα διαπιστώσει ότι ήταν ένα νεφέλωμα ιδεολογικής απροσδιοριστίας και πολιτικών αοριστιών. Αντίστοιχο ήταν και το οργανωτικό πλαίσιο: Στην κορυφή, στο ρόλο του Μεσσία, ήταν το ιδεολογικό νεφέλωμα και το πολιτικό κουρκούτι Μίκης: ακραία καθεστωτική φιλοσοφία και πρακτική.
Το οργανωτικό συμπλήρωμα αυτής της καθεστωτικής κατασκευής ήταν οι διορισμένοι σύμβουλοι. Άλλο καθεστωτικό αμάλγαμα: Κράμα καθεστωτικών «ρεταλιών» με «παράγοντες» «πατριωτικών» ή ερμαφρόδιτων «αριστερών» κινημάτων.
Ήταν διορισμένοι «επιτελείς» κατ’ εικόνα και ομοίωση του Μεσσία…
Μόνο που αυτοί οι διορισμένοι «επιτελείς» φέρνουν ο καθένας ξεχωριστά τις διαλυτικές αντιφάσεις του Μίκη.
Ιδιαίτερα ο Καραμπελιάς και ο Καζάκης είναι τα σκέλη δύο ξεχωριστών πολιτικών, δύο ξεχωριστών γραμμών, δύο ξεχωριστών επιδιώξεων, δύο ξεχωριστών ρόλων «πατριωτικού» παραγοντισμού: Η συνύπαρξή τους είναι προβληματική και μάλλον αδύνατη…
Ήδη ο Καραμπελιάς στο νέο φύλλο της Ρήξης (τ. 73) επιτίθεται με δριμύτητα στις θέσεις του Καζάκη για το χρέος:
«Και σήμερα, που έχει αποδειχτεί πως η κρίση δεν ήταν κόλπο, αλλά η τελεσίδικη κατάρρευση ενός μοντέλου παρασιτισμού, προβάλλεται ένα νέο εφεύρημα: Να κάνουμε «στάση πληρωμών», «να τους γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια» και να φύγουμε από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δηλαδή, να απειλήσουμε τους άσπονδους φίλους μας, την κυρία Μέρκελ και κομπανία, πως θα κάνουμε μόνοι μας αυτό που θέλουν να μας επιβάλουν, δηλαδή να μας σουτάρουν! Και το αίτημα μοιάζει τόσο «επαναστατικό», στην παράδοση της πασοκικής και αριστερίστικης απάτης της μεταπολίτευσης, ώστε πολλοί, ελαφρά τη καρδία, δείχνουν έτοιμοι να το αποδεχτούν».
Το τρίτο «οργανωτικό» σκέλος ήταν η ίδρυση των «σπιθών»: Και αυτές ανάλογες της ιδεολογικής θολούρας και πολιτικής αοριστίας του ιδρυτικού μανιφέστου.
Από την αρχή, λοιπόν, οι σπίθες ήταν και αυτές κράματα ιδεών, μωσαϊκό ιδεών: ΑΠΟ τις πιο επαναστατικές ιδέες που έθεταν και τα καυτά προβλήματα, όπως και αυτά που προκαλούσαν την αλλεργία και τον τρόμο της «κορυφής» (μεταναστετυτικό κ.λπ), ΜΕΧΡΙ και τις πιο «χαλαρές» και συντηρητικές καθεστωτικές ιδεούλες, ακόμα και «εθνομηδενιστικές»…
Η πολιτική θεωρία και η ιστορική πράξη έχουν αποδείξει τελεσίδικα ότι τέτοια «κράματα» οργανωτικά δεν μπορούν να προχωρήσουν, ούτε να δημιουργήσουν ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ.
Τέτοιες οργανώσεις βάσεις («σπίθες») δεν μπορεί να αποτελέσουν κύτταρα δράσης, αλλά λέσχες συζητήσεων: Χώροι στους οποίους αναπτύσσονται πολιτικάντηδες, δεξιοτέχνες μανουβρατζήδες και καιροσκόποι.
Σε τέτοια ιδεολογικά και πολιτικά μωσαϊκά, σε τέτοιους ετερόκλητους και αλληλοσυγκρουόμενους χώρους καμία ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ αυθεντική δεν μπορεί να λειτουργήσει, παρά μόνο η τυπική, νόθα «δημοκρατία» που υπάρχει.
Να, γιατί, αυτά τα περί «άμεσης Δημοκρατίας» ήταν αέρας κοπανιστός.
Η «Άμεση Δημοκρατία» προϋποθέτει: Κοινά σημεία συμφωνίας, εσωτερικό, ζωντανό και οργανωμένο διάλογο συλλογικού ιδεολογικού και πολιτικού εξοπλισμού, συλλογική επεξεργασία θέσεων, συλλογικές αποφάσεις και μετακλητή εκλογή οργάνων, καθώς και ΔΡΑΣΗ μέσα στην οποία θα δοκιμάζονται οι θέσεις και θα εμπλουτίζεται το θεωρητικό και πολιτικό επίπεδο.
Σε ένα πολιτικό κίνημα «δημοκρατία» και μάλιστα «άμεση» δίχως ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ συμμετοχή στην παραγωγή ιδεών και δίχως ΚΟΙΝΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΗ, δεν νοείται. Αν δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις ή δίχως να έχουν κατακτηθεί αυτές οι προϋποθέσεις όλα αυτά περί «δημοκρατίας» και μάλιστα «άμεσης» είναι κοπανιστός αέρας…
Στο χώρο των «σπιθών» δεν μπορεί να υπάρξει τέτοια δημοκρατία, ακριβώς ΓΙΑΤΙ δεν υπάρχουν ούτε στο ελάχιστο οι προϋποθέσεις της…
ΟΙ χώροι αυτοί δεν μπορεί ΠΟΤΕ να γίνουν εστίες παραγωγής ιδεών και να προάγουν τη θεωρητική κατάρτιση και τον πολιτικό εξοπλισμό.
Αντίθετα, αναπτύσσουν μόνο τον ακτιβιστικό «ριζοσπαστισμό» της μικροαστικής ανυπομονησίας, και γίνονται μια Βαβυλωνία μέσα στην οποία θεριεύουν όλα τα νοσήματα της καθεστωτικής λογικής: Καιροσκοπισμοί, αριβισμοί, συμμαχίες της στιγμής και άνευ αρχών, μανούβρες και όλα τα είδη των πολιτικάντικων πρακτικών.
Όλο, συνεπώς, το κατασκευασμένο «εγχείρημα» οικοδομήθηκε από την αρχή, από την κορυφή μέχρι τη βάση, πάνω σε μια ακραία, ολοκληρωτική, καθεστωτική φιλοσοφία.
Ο Δημητροκάλλης, επί του προκειμένου, ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος.
Ο έλεγχος και το φακέλωμα των μελών-γραναζιών αποτελούσε το αναγκαίο επακόλουθο.
Όμως, η ακτιβιστική και εξεγερμένη ανυπομονησία (λόγω της κοχλάζουσας κοινωνικής οργής) πολλών σπιθιστών δημιούργησε πολλά προβλήματα και θα τίναζαν το «εγχείρημα» στον αέρα.
Επελέγη, έτσι, ο κλασσικός δρόμος της χειραγώγησης των μελών: Να αφεθούν «ελεύθερα» στη Βαβυλωνία και να χειραγωγηθούν μέσα από τις ίδιες αυτές λειτουργίες που παράγονται από τη Βαβυλωνία και που αναπτύξαμε παραπάνω.
Αλλά και αυτό δεν θα γίνει, ακριβώς γιατί το «κίνημα Μίκη» είναι τεχνητό, κατασκευασμένο και από την αρχή ΛΑΘΟΣ.
Θα μπορούσε αυτό να γίνει, αν το κίνημα αυτό ήταν ένα αυθεντικό λαϊκό κίνημα, όπως το κίνημα ΠΑΣΟΚ το 1974 και αν λειτουργούσε με στοιχειώδεις αστικές δημοκρατικές διαδικασίες.
Κίνημα με ένα πρόσωπο που αποτελεί το Α και το Ω και διορίζει, δεν είναι ούτε μικροαστικό πολιτικό σχήμα.
Είναι ένα απόλυτα καθεστωτικό κατασκεύασμα για συγκεκριμένη χρήση. Αυτή που περιγράφεται και αναλύεται στο προηγούμενο άρθρο:
«Ο Μίκης, οι διορισμένοι και τα τεχνάσματα απάτης»
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5525