ΜΑΡΤΙΟΣ 2007
Δεν μπορεί να διεξαχθεί αποτελεσματικός αγώνας εναντίον της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Ιμπεριαλιστικής Τάξης (ο καπιταλισμός στη σημερινή υπερεθνική, αυτοκρατορική του μορφή) αν δεν τεθούν επί τάπητος τα «ανοικτά σύνορα»: η «εισβολή» των ξένων και ο εποικισμός.
ΟΙ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΕΣ πολιτικές δυνάμεις και οι ευνούχοι της εξουσίας χρησιμοποιούν το εξής τέχνασμα για να αποκρύψουν και να εξαφανίσουν τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά της κοινωνικής αμφισβήτησης και των εθνικών αντιστάσεων: Δαιμονοποιούν την παγκοσμιοποίηση. Μιλούν, δηλαδή για την παγκοσμιοποίηση όπως και για την τρομοκρατία. Σαν μια απειλή αφηρημένη και αόρατη, σαν ειμαρμένη.
Με την κοινωνική και πολιτική αυτή απροσδιοριστία δεν εξαφανίζονται μόνο τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά των αντιστάσεων κατά της παγκοσμιοποίησης, αλλά παρέχεται και το άλλοθι της πολιτικής αδράνειας: Μπορεί να εξαπολύουμε πύρινους λόγους κατά της παγκοσμιοποίησης, κατά του δεισιδαιμονικού εχθρού, αλλά να μην τον διακρίνουμε στον τόπο μας (είναι έξω από μας, πλανητικό πεπρωμένο), να μη θέτουμε τα συγκεκριμένα πολιτικά προβλήματα, δηλαδή να μην κάνουμε τίποτα στην καλύτερη περίπτωση, και στη χειρότερη να συμμετέχουμε πολιτικά στις συγκεκριμένες εκφάνσεις της παγκοσμιοποίησης: «στα ανοικτά σύνορα», στην «εισβολή» αλλοδαπών, στους αντί-εθνικιστικούς και αντί-ρατσιστικούς μύθους του κεφαλαίου.
Η κυριαρχία των υπερεθνικών
Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ έχει και πατρότητα και χρώμα. Είναι ο καπιταλισμός στη φάση της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας των υπερεθνικών, δηλαδή των πλανητικών μονοπωλίων. Είναι η κυριαρχία των υπερεθνικών πάνω στον πλανήτη. Η «παγκόσμια αγορά» είναι συνέπεια αυτής της κυριαρχίας, υποταγμένη σε αυτή την κυριαρχία και δεν είναι καθόλου «ελεύθερη».
ΟΣΟΙ, συνεπώς, δεν αμφισβητούν την καπιταλιστική λογική της παγκοσμιοποίησης και περιορίζονται, στη «διόρθωση» κάποιων καταστροφικών πλευρών της «ελεύθερης αγοράς» και το χειρότερο δεν αναδεικνύουν τις πολιτικές εκείνες και τα ιδεολογήματα που εδραιώνουν τις επιταγές της πλανητικής εξουσίας εξαπατούν και τον εαυτό τους και τους άλλους. Ουσιαστικά στηρίζουν την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση και γίνονται πολιτικοί συνοδοιπόροι της…
ΦΥΣΙΚΑ όταν αμφισβητείς την καπιταλιστική λογική του πλανητικού ιμπεριαλισμού είσαι καθαρός και στις διατυπώσεις σου και στα πολιτικά σου καθήκοντα. Κτυπάς τον αντίπαλο συγκεκριμένα και όχι αφηρημένα. Τον κτυπάς δηλαδή στο χώρο που ζεις, σε κάθε πεδίο κοινωνικής και πολιτικής δραστηριότητας. Με άλλα λόγια κτυπάς τους κυβερνητικούς και ιδεολογικούς εντολοδόχους σε κάθε πτυχή της δράσης τους, ακριβώς γιατί κάθε πτυχή της δράσης τους είναι υποταγμένη στην καπιταλιστική λογική της παγκοσμιοποίησης, είναι η υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών αναγκών των υπερεθνικών εταιρειών.
Η Λυδία λίθος
Η Λυδία Λίθος των λόγων είναι η πράξη. Η Λυδία Λίθος του αντινεοταξικού λόγου είναι η θέση που παίρνει ο καθένας απέναντι στην εισβολή αλλοδαπών στην Ελλάδα, ιδιαίτερα απέναντι στη μουσουλμανική «καταιγίδα».
Η προγραμματισμένη, νεοταξική «εισβολή» των αλλοδαπών αποτελεί το εργαλείο, το πρακτικό εργαλείο της αυτοκρατορικής εξουσίας για την άλωση των εθνών, την κατάλυση των κοινωνικών και ιστορικών κατακτήσεων των εργαζομένων, την πολτοποίηση του πολιτισμού και των ιστορικών παραδόσεων, την υπονόμευση του συνεκτικού ιστού της Ορθοδοξίας, την κατάτμιση της Ελλάδας και εργαλείο των εμφύλιων αλληλοσπαραγμών.
Όσοι, λοιπόν μιλούν εναντίον της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης και θορυβούν «πατριωτικά» χωρίς να θέτουν την πολιτική αιχμή των προβλημάτων, δηλαδή χωρίς να στρέφονται πρώτα και κύρια εναντίον του νεοταξικού «εργαλείου» (της αλλοδαπής «εισβολής»), αερολογούν στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη αποτελούν τις ιδεολογικές εφεδρείες του καθεστώτος.
Δεν μπορεί να διεξαχθεί αποτελεσματικός αγώνας εναντίον της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Ιμπεριαλιστικής Τάξης (ο καπιταλισμός στη σημερινή υπερεθνική, αυτοκρατορική του μορφή) αν δεν τεθούν επί τάπητος τα «ανοικτά σύνορα»: η «εισβολή» των ξένων και ο εποικισμός.
Οι ίδιες οι ανάγκες και απαιτήσεις του ιμπεριαλισμού στην πλανητική, υπερεθνική του φάση καθορίζουν και επιβάλλουν τη στρατηγική των «ανοικτών συνόρων». Θα σχηματοποιήσω τους στόχους αυτής της στρατηγικής, που αποτελούν και τις μεγάλες απειλές για την Ελλάδα, με τη μορφή των συνοπτικών παρατηρήσεων.
Πρώτη παρατήρηση. Ο πρώτος στόχος αυτής της στρατηγικής του υπερεθνικού κεφαλαίου είναι το ολοκληρωτικό σάρωμα όλων των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων: οικονομικών, κοινωνικών, συνδικαλιστικών, πολιτικών. Και η άλωση της κοινωνικής- ταξικής και εθνικής συνείδησης.
Δεύτερη παρατήρηση. Με τη «μεταναστευτική», οργανωμένη «εισβολή» κατασκευάζονται «μειονότητες» που θα χρησιμοποιηθούν για τη διαίρεση του ελληνικού λαού, την τροφοδότηση εθνικιστικών διχασμών και εν τέλει τον τεμαχισμό του έθνους- κράτους.
Τρίτη παρατήρηση. Με τον ισλαμικό εποικισμό επιχειρείται η «αναίμακτη» κατοχή της Ελλάδας και φυσικά η διαίρεσή της. Τα «ανοικτά σύνορα» στα στίφη των ισλαμιστών θα μας οδηγήσουν αύριο σε μια «ομαλή» ισλαμική κατοχή με ό,τι εφιαλτικό αυτό συνεπάγεται.
Τέταρτη παρατήρηση. Τα ιδεολογήματα του αντιρατσισμού, του αντιεθνικισμού και της πολυποτισμικότητας αποτελούν την κωδικοποίηση αυτής της αυτοκρατορικής, ιμπεριαλιστικής στρατηγικής. Το ιδεολογικό τσιμέντο της νέας καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων.
Τελευταία παρατήρηση. Οι λυσσώδεις επιθέσεις εναντίον της Ιστορίας μας, των αγωνιστικών μας παραδόσεων, των συνεκτικών εθνικών μας ιστών ( έθνος, Ορθοδοξία, Παιδεία, οικογένεια κλπ) και της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, αποτελούν την πολιτική επιταγή και πρακτική αυτής της εφιαλτικής αυτοκρατορικής στρατηγικής.
Δεν μπορεί, συνεπώς σήμερα να αγωνίζεσαι για τα μεροκάματα, εναντίον της ανεργίας, εναντίον της εκπαιδευτικής «αντιμεταρρύθμισης», εναντίον κάθε κυβερνητικού μέτρου, εναντίον της πολυπολιτισμικότητας (της κοινωνικής και ιστορικής μας αφυδάτωσης), εναντίον της νεοταξικής ισοπέδωσης και πολτοποίησης, δίχως να αναδεικνύεις, να καταγγέλλεις και να αγωνίζεσαι πρακτικά εναντίον των στρατηγικών στόχων του μεγάλου κεφαλαίου.
Δίχως να αποκαλύπτεις το στρατηγικό εργαλείο του νεοταξικού εφιάλτη: Τα «ανοικτά σύνορα» και τον εποικισμό. Και δίχως να καρατομείς τα αυτοκρατορικά ιδεολογήματα του αντιεθνικισμού και του αντιρατσισμού…
Η πολυχρωμία των κοινωνικών αντιστάσεων
Οι κοινωνικές αντιστάσεις εμφανίζουν σήμερα και πολλά νέα ειδικά χαρακτηριστικά.
Η πλανητική εξουσία των υπερεθνικών και των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων με ηγέτιδα δύναμη τις ΗΠΑ προωθούν στο όνομα «αριστερών δογμάτων» την υπονόμευση και την κατάλυση των εθνικών κρατών (μέσα στα πλαίσια των εθνικών κρατών είναι οργανωμένη η εργατική τάξη και καταγεγραμμένες οι κατακτήσεις της), πολιτισμών και ιστορικών παραδόσεων, την κονιορτοποίηση και πολτοποίηση όλων αυτών, την ισοπέδωση της διαφορετικότητας και της σκέψης και την επιβολή της μιας ενιαίας σκέψης!
Όλα αυτά προκαλούν μια πολύχρωμη, αντιφατική και ανισόμετρη ριζοσπαστική αντίδραση κατά της παγκοσμιοποίησης. Ριζοσπαστικοποιούνται, δηλαδή, δυνάμεις, με άνισους ρυθμούς, και από παραδοσιακά συντηρητικούς χώρους, από το σύνολο των κοινωνικών δυνάμεων και πολιτικών χώρων.
Αυτές οι πολύχρωμες και πολύμορφες διεργασίες κοινωνικής αμφισβήτησης και αντίστασης, ενωτικές στη βάση τους, είναι που πανικοβάλλουν τους καθεστωτικούς μηχανισμούς και τα πολιτικά επιτελεία της πλανητικής εξουσίας.
Τρέμουν τη συγκρότηση ενός αυθεντικού αντικαπιταλιστικού κοινωνικού ρεύματος που αναπτύσσεται στη βάση της ελληνικής κοινωνίας. Γι αυτό και επιχειρούν να στιγματίσουν και να συκοφαντήσουν κάθε τέτοια αμφισβήτηση και αντίσταση και να διαιρέσουν πολιτικά ένα τέτοιο ρεύμα ή να το κηδεμονεύσουν και να το καναλιζάρουν εντός του συστήματος.
Αυτό που επιχειρείται σήμερα και θα πάρει αύριο μεγάλες διαστάσεις είναι να στιγματιστεί κάθε προσπάθεια που θα συγκροτεί και θα συνενώνει επαναστατικά τις κοινωνικές και εθνικές αντιστάσεις προς την κατεύθυνση της απόρριψης του καπιταλισμού…
Ο κάλπικος «διεθνισμός»
Κάποιοι, βεβαίως πολύ όψιμα (πρώην αριστεροί και νυν καθεστωτικοί υπάλληλοι) ανακάλυψαν το διεθνή χαρακτήρα των κινημάτων.
Αλίμονο όμως! Κι εδώ Θυμούνται το διεθνή χαρακτήρα των κινημάτων για να προωθήσουν τις στρατηγικές της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Μας λένε, λοιπόν, με περισπούδαστο ύφος ότι «όλα σχεδόν τα μεγάλα προβλήματα της εποχής χρειάζονται παγκόσμιες απαντήσεις και δεν μπορούν να λυθούν στο πλαίσιο των εθνικών συνόρων». Φυσικά, επειδή η λέξη «σοσιαλισμός» τους προκαλεί αλλεργία, ξεχνούν σκόπιμα να αναφέρουν ότι αυτό αποτελεί το αλφάβητο της σοσιαλιστικής στρατηγικής.
Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ της σοσιαλιστικής επανάστασης καθορίζεται από το όλο του καπιταλισμού και όχι από το μέρος, από το σύνολο των παγκόσμιων καπιταλιστικών σχέσεων και όχι από τις εθνικές συνθήκες.
Οι τακτικές ήταν αυτές που προσαρμοζόντουσαν στις εθνικές ιδιομορφίες και πάντα ως πρακτική υλοποίηση της διεθνούς σοσιαλιστικής στρατηγικής. Από εδώ απορρέει και η αναγκαιότητα της διεθνούς οργάνωσης. Αυτά είναι γνωστά από την εποχή του Μαρξ και της πρώτης Διεθνούς…
ΟΛΟΙ αυτοί λοιπόν οι αξιοθρήνητοι «αριστεροί» οι οποίοι στο παρελθόν ήταν χειροκροτητές του ευρωκομουνισμού και της σοσιαλδημοκρατίας (των ρευμάτων δηλαδή που ήταν υποταγμένα στο «εθνικό συμφέρον»), έρχονται σήμερα να μας διδάξουν το διεθνές αλφάβητο του σοσιαλισμού αποξηραμένο από κάθε σοσιαλιστικό περιεχόμενο.
Χρησιμοποιούν σήμερα αλφαβητικές αλήθειες του μαρξισμού, που καρατομήθηκαν από τη θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια χώρα» , για να ενισχύσουν όχι τη στρατηγική του σοσιαλιστικού κινήματος, αλλά τη στρατηγική της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Γι αυτό και το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης το αντιμετωπίζουν γενικά και αφηρημένα, αποκρύπτοντας και επικαλύπτοντας τον αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό του χαρακτήρα και τα συγκεκριμένα πολιτικά καθήκοντα.
ΟΤΑΝ μιλάνε για την αναγκαιότητα να δοθούν «παγκόσμιες απαντήσεις» στα «μεγάλα προβλήματα της εποχής», όχι μόνο δεν «εισαγάγουν» την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής ανατροπής του καπιταλισμού, αλλά προωθούν τη Διεθνή των «αριστερών» κομμάτων που θα δώσει απαντήσεις και λύσεις μέσα στα δοσμένα πλαίσια της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Και μέσα σε αυτά τα «αριστερά» και «κεντροαριστερά» σχήματα συμπεριλαμβάνουν το Σημίτη, το Ντ Αλέμα, το Ζοσπέν, τον Μπλερ, ακόμα και τον Κλίντον και το Γιωργάκι. Όλους τους «αριστερούς» εκφραστές της πλανητικής τάξης πραγμάτων!!!
ΚΑΙ ΟΛΗ η αντιεθνικιστική τους υστερία και η δημαγωγία συνίσταται σε τούτο: Να μην είμαστε καθηλωμένοι στα εθνικά πλαίσια, να απαλλαγούμε από αυτά και να εγκαταλείψουμε κάθε αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα σε εθνικό επίπεδο, γιατί αυτό είναι «εθνικισμός»!!!
ΦΥΣΙΚΑ ο αγώνας κατά της παγκοσμιοποίησης δεν είναι εθνικός. Ουδέποτε υπήρξε ο αγώνας για την ανατροπή του καπιταλισμού εθνικός.
Αλλά και ουδέποτε αναπτύχθηκε παγκόσμιο κίνημα χωρίς ρίζες στους εθνικούς χώρους και αντίστροφα ουδέποτε αναπτύχθηκαν επαναστατικά κινήματα σε εθνικά πλαίσια χωρίς την ανάπτυξη και την υποστήριξη του παγκόσμιου κινήματος. Υπάρχει μια διαλεκτική σχέση του εθνικού και του διεθνικού. Χωρίς εθνικό δεν υπάρχει διεθνικό και αντίστροφα.
Η διαλεκτική αναπτύσσεται και λειτουργεί μέσα από μια αγωνιστική σύνθεση του εθνικού με το διεθνικό και όχι με εξουσιοδοτήσεις στα «αριστερά» κόμματα της παγκοσμιοποίησης, όπως το θέλουν οι νεοφιλελεύθεροι «αριστεροί» . Αυτοί οι «αριστεροί» για να καλύψουν την καθεστωτική τους υποταγή και κυρίως το γεγονός ότι αποτελούν σφογγοκωλάριους της Νέας Τάξης δημαγωγούν ακατάπαυστα και κατάπτυστα.
---------------------------------------------------------------------------------Μάρτιος 2007-Ρεσάλτο, τεύχος 16
Όλα τα κείμενα συλλέγονται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=27142#27142
Δεν μπορεί να διεξαχθεί αποτελεσματικός αγώνας εναντίον της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Ιμπεριαλιστικής Τάξης (ο καπιταλισμός στη σημερινή υπερεθνική, αυτοκρατορική του μορφή) αν δεν τεθούν επί τάπητος τα «ανοικτά σύνορα»: η «εισβολή» των ξένων και ο εποικισμός.
ΟΙ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΕΣ πολιτικές δυνάμεις και οι ευνούχοι της εξουσίας χρησιμοποιούν το εξής τέχνασμα για να αποκρύψουν και να εξαφανίσουν τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά της κοινωνικής αμφισβήτησης και των εθνικών αντιστάσεων: Δαιμονοποιούν την παγκοσμιοποίηση. Μιλούν, δηλαδή για την παγκοσμιοποίηση όπως και για την τρομοκρατία. Σαν μια απειλή αφηρημένη και αόρατη, σαν ειμαρμένη.
Με την κοινωνική και πολιτική αυτή απροσδιοριστία δεν εξαφανίζονται μόνο τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά των αντιστάσεων κατά της παγκοσμιοποίησης, αλλά παρέχεται και το άλλοθι της πολιτικής αδράνειας: Μπορεί να εξαπολύουμε πύρινους λόγους κατά της παγκοσμιοποίησης, κατά του δεισιδαιμονικού εχθρού, αλλά να μην τον διακρίνουμε στον τόπο μας (είναι έξω από μας, πλανητικό πεπρωμένο), να μη θέτουμε τα συγκεκριμένα πολιτικά προβλήματα, δηλαδή να μην κάνουμε τίποτα στην καλύτερη περίπτωση, και στη χειρότερη να συμμετέχουμε πολιτικά στις συγκεκριμένες εκφάνσεις της παγκοσμιοποίησης: «στα ανοικτά σύνορα», στην «εισβολή» αλλοδαπών, στους αντί-εθνικιστικούς και αντί-ρατσιστικούς μύθους του κεφαλαίου.
Η κυριαρχία των υπερεθνικών
Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ έχει και πατρότητα και χρώμα. Είναι ο καπιταλισμός στη φάση της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας των υπερεθνικών, δηλαδή των πλανητικών μονοπωλίων. Είναι η κυριαρχία των υπερεθνικών πάνω στον πλανήτη. Η «παγκόσμια αγορά» είναι συνέπεια αυτής της κυριαρχίας, υποταγμένη σε αυτή την κυριαρχία και δεν είναι καθόλου «ελεύθερη».
ΟΣΟΙ, συνεπώς, δεν αμφισβητούν την καπιταλιστική λογική της παγκοσμιοποίησης και περιορίζονται, στη «διόρθωση» κάποιων καταστροφικών πλευρών της «ελεύθερης αγοράς» και το χειρότερο δεν αναδεικνύουν τις πολιτικές εκείνες και τα ιδεολογήματα που εδραιώνουν τις επιταγές της πλανητικής εξουσίας εξαπατούν και τον εαυτό τους και τους άλλους. Ουσιαστικά στηρίζουν την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση και γίνονται πολιτικοί συνοδοιπόροι της…
ΦΥΣΙΚΑ όταν αμφισβητείς την καπιταλιστική λογική του πλανητικού ιμπεριαλισμού είσαι καθαρός και στις διατυπώσεις σου και στα πολιτικά σου καθήκοντα. Κτυπάς τον αντίπαλο συγκεκριμένα και όχι αφηρημένα. Τον κτυπάς δηλαδή στο χώρο που ζεις, σε κάθε πεδίο κοινωνικής και πολιτικής δραστηριότητας. Με άλλα λόγια κτυπάς τους κυβερνητικούς και ιδεολογικούς εντολοδόχους σε κάθε πτυχή της δράσης τους, ακριβώς γιατί κάθε πτυχή της δράσης τους είναι υποταγμένη στην καπιταλιστική λογική της παγκοσμιοποίησης, είναι η υλοποίηση των ιμπεριαλιστικών αναγκών των υπερεθνικών εταιρειών.
Η Λυδία λίθος
Η Λυδία Λίθος των λόγων είναι η πράξη. Η Λυδία Λίθος του αντινεοταξικού λόγου είναι η θέση που παίρνει ο καθένας απέναντι στην εισβολή αλλοδαπών στην Ελλάδα, ιδιαίτερα απέναντι στη μουσουλμανική «καταιγίδα».
Η προγραμματισμένη, νεοταξική «εισβολή» των αλλοδαπών αποτελεί το εργαλείο, το πρακτικό εργαλείο της αυτοκρατορικής εξουσίας για την άλωση των εθνών, την κατάλυση των κοινωνικών και ιστορικών κατακτήσεων των εργαζομένων, την πολτοποίηση του πολιτισμού και των ιστορικών παραδόσεων, την υπονόμευση του συνεκτικού ιστού της Ορθοδοξίας, την κατάτμιση της Ελλάδας και εργαλείο των εμφύλιων αλληλοσπαραγμών.
Όσοι, λοιπόν μιλούν εναντίον της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης και θορυβούν «πατριωτικά» χωρίς να θέτουν την πολιτική αιχμή των προβλημάτων, δηλαδή χωρίς να στρέφονται πρώτα και κύρια εναντίον του νεοταξικού «εργαλείου» (της αλλοδαπής «εισβολής»), αερολογούν στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη αποτελούν τις ιδεολογικές εφεδρείες του καθεστώτος.
Δεν μπορεί να διεξαχθεί αποτελεσματικός αγώνας εναντίον της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Ιμπεριαλιστικής Τάξης (ο καπιταλισμός στη σημερινή υπερεθνική, αυτοκρατορική του μορφή) αν δεν τεθούν επί τάπητος τα «ανοικτά σύνορα»: η «εισβολή» των ξένων και ο εποικισμός.
Οι ίδιες οι ανάγκες και απαιτήσεις του ιμπεριαλισμού στην πλανητική, υπερεθνική του φάση καθορίζουν και επιβάλλουν τη στρατηγική των «ανοικτών συνόρων». Θα σχηματοποιήσω τους στόχους αυτής της στρατηγικής, που αποτελούν και τις μεγάλες απειλές για την Ελλάδα, με τη μορφή των συνοπτικών παρατηρήσεων.
Πρώτη παρατήρηση. Ο πρώτος στόχος αυτής της στρατηγικής του υπερεθνικού κεφαλαίου είναι το ολοκληρωτικό σάρωμα όλων των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων: οικονομικών, κοινωνικών, συνδικαλιστικών, πολιτικών. Και η άλωση της κοινωνικής- ταξικής και εθνικής συνείδησης.
Δεύτερη παρατήρηση. Με τη «μεταναστευτική», οργανωμένη «εισβολή» κατασκευάζονται «μειονότητες» που θα χρησιμοποιηθούν για τη διαίρεση του ελληνικού λαού, την τροφοδότηση εθνικιστικών διχασμών και εν τέλει τον τεμαχισμό του έθνους- κράτους.
Τρίτη παρατήρηση. Με τον ισλαμικό εποικισμό επιχειρείται η «αναίμακτη» κατοχή της Ελλάδας και φυσικά η διαίρεσή της. Τα «ανοικτά σύνορα» στα στίφη των ισλαμιστών θα μας οδηγήσουν αύριο σε μια «ομαλή» ισλαμική κατοχή με ό,τι εφιαλτικό αυτό συνεπάγεται.
Τέταρτη παρατήρηση. Τα ιδεολογήματα του αντιρατσισμού, του αντιεθνικισμού και της πολυποτισμικότητας αποτελούν την κωδικοποίηση αυτής της αυτοκρατορικής, ιμπεριαλιστικής στρατηγικής. Το ιδεολογικό τσιμέντο της νέας καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων.
Τελευταία παρατήρηση. Οι λυσσώδεις επιθέσεις εναντίον της Ιστορίας μας, των αγωνιστικών μας παραδόσεων, των συνεκτικών εθνικών μας ιστών ( έθνος, Ορθοδοξία, Παιδεία, οικογένεια κλπ) και της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, αποτελούν την πολιτική επιταγή και πρακτική αυτής της εφιαλτικής αυτοκρατορικής στρατηγικής.
Δεν μπορεί, συνεπώς σήμερα να αγωνίζεσαι για τα μεροκάματα, εναντίον της ανεργίας, εναντίον της εκπαιδευτικής «αντιμεταρρύθμισης», εναντίον κάθε κυβερνητικού μέτρου, εναντίον της πολυπολιτισμικότητας (της κοινωνικής και ιστορικής μας αφυδάτωσης), εναντίον της νεοταξικής ισοπέδωσης και πολτοποίησης, δίχως να αναδεικνύεις, να καταγγέλλεις και να αγωνίζεσαι πρακτικά εναντίον των στρατηγικών στόχων του μεγάλου κεφαλαίου.
Δίχως να αποκαλύπτεις το στρατηγικό εργαλείο του νεοταξικού εφιάλτη: Τα «ανοικτά σύνορα» και τον εποικισμό. Και δίχως να καρατομείς τα αυτοκρατορικά ιδεολογήματα του αντιεθνικισμού και του αντιρατσισμού…
Η πολυχρωμία των κοινωνικών αντιστάσεων
Οι κοινωνικές αντιστάσεις εμφανίζουν σήμερα και πολλά νέα ειδικά χαρακτηριστικά.
Η πλανητική εξουσία των υπερεθνικών και των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων με ηγέτιδα δύναμη τις ΗΠΑ προωθούν στο όνομα «αριστερών δογμάτων» την υπονόμευση και την κατάλυση των εθνικών κρατών (μέσα στα πλαίσια των εθνικών κρατών είναι οργανωμένη η εργατική τάξη και καταγεγραμμένες οι κατακτήσεις της), πολιτισμών και ιστορικών παραδόσεων, την κονιορτοποίηση και πολτοποίηση όλων αυτών, την ισοπέδωση της διαφορετικότητας και της σκέψης και την επιβολή της μιας ενιαίας σκέψης!
Όλα αυτά προκαλούν μια πολύχρωμη, αντιφατική και ανισόμετρη ριζοσπαστική αντίδραση κατά της παγκοσμιοποίησης. Ριζοσπαστικοποιούνται, δηλαδή, δυνάμεις, με άνισους ρυθμούς, και από παραδοσιακά συντηρητικούς χώρους, από το σύνολο των κοινωνικών δυνάμεων και πολιτικών χώρων.
Αυτές οι πολύχρωμες και πολύμορφες διεργασίες κοινωνικής αμφισβήτησης και αντίστασης, ενωτικές στη βάση τους, είναι που πανικοβάλλουν τους καθεστωτικούς μηχανισμούς και τα πολιτικά επιτελεία της πλανητικής εξουσίας.
Τρέμουν τη συγκρότηση ενός αυθεντικού αντικαπιταλιστικού κοινωνικού ρεύματος που αναπτύσσεται στη βάση της ελληνικής κοινωνίας. Γι αυτό και επιχειρούν να στιγματίσουν και να συκοφαντήσουν κάθε τέτοια αμφισβήτηση και αντίσταση και να διαιρέσουν πολιτικά ένα τέτοιο ρεύμα ή να το κηδεμονεύσουν και να το καναλιζάρουν εντός του συστήματος.
Αυτό που επιχειρείται σήμερα και θα πάρει αύριο μεγάλες διαστάσεις είναι να στιγματιστεί κάθε προσπάθεια που θα συγκροτεί και θα συνενώνει επαναστατικά τις κοινωνικές και εθνικές αντιστάσεις προς την κατεύθυνση της απόρριψης του καπιταλισμού…
Ο κάλπικος «διεθνισμός»
Κάποιοι, βεβαίως πολύ όψιμα (πρώην αριστεροί και νυν καθεστωτικοί υπάλληλοι) ανακάλυψαν το διεθνή χαρακτήρα των κινημάτων.
Αλίμονο όμως! Κι εδώ Θυμούνται το διεθνή χαρακτήρα των κινημάτων για να προωθήσουν τις στρατηγικές της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Μας λένε, λοιπόν, με περισπούδαστο ύφος ότι «όλα σχεδόν τα μεγάλα προβλήματα της εποχής χρειάζονται παγκόσμιες απαντήσεις και δεν μπορούν να λυθούν στο πλαίσιο των εθνικών συνόρων». Φυσικά, επειδή η λέξη «σοσιαλισμός» τους προκαλεί αλλεργία, ξεχνούν σκόπιμα να αναφέρουν ότι αυτό αποτελεί το αλφάβητο της σοσιαλιστικής στρατηγικής.
Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ της σοσιαλιστικής επανάστασης καθορίζεται από το όλο του καπιταλισμού και όχι από το μέρος, από το σύνολο των παγκόσμιων καπιταλιστικών σχέσεων και όχι από τις εθνικές συνθήκες.
Οι τακτικές ήταν αυτές που προσαρμοζόντουσαν στις εθνικές ιδιομορφίες και πάντα ως πρακτική υλοποίηση της διεθνούς σοσιαλιστικής στρατηγικής. Από εδώ απορρέει και η αναγκαιότητα της διεθνούς οργάνωσης. Αυτά είναι γνωστά από την εποχή του Μαρξ και της πρώτης Διεθνούς…
ΟΛΟΙ αυτοί λοιπόν οι αξιοθρήνητοι «αριστεροί» οι οποίοι στο παρελθόν ήταν χειροκροτητές του ευρωκομουνισμού και της σοσιαλδημοκρατίας (των ρευμάτων δηλαδή που ήταν υποταγμένα στο «εθνικό συμφέρον»), έρχονται σήμερα να μας διδάξουν το διεθνές αλφάβητο του σοσιαλισμού αποξηραμένο από κάθε σοσιαλιστικό περιεχόμενο.
Χρησιμοποιούν σήμερα αλφαβητικές αλήθειες του μαρξισμού, που καρατομήθηκαν από τη θεωρία του «σοσιαλισμού σε μια χώρα» , για να ενισχύσουν όχι τη στρατηγική του σοσιαλιστικού κινήματος, αλλά τη στρατηγική της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Γι αυτό και το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης το αντιμετωπίζουν γενικά και αφηρημένα, αποκρύπτοντας και επικαλύπτοντας τον αντικαπιταλιστικό και σοσιαλιστικό του χαρακτήρα και τα συγκεκριμένα πολιτικά καθήκοντα.
ΟΤΑΝ μιλάνε για την αναγκαιότητα να δοθούν «παγκόσμιες απαντήσεις» στα «μεγάλα προβλήματα της εποχής», όχι μόνο δεν «εισαγάγουν» την αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής ανατροπής του καπιταλισμού, αλλά προωθούν τη Διεθνή των «αριστερών» κομμάτων που θα δώσει απαντήσεις και λύσεις μέσα στα δοσμένα πλαίσια της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Και μέσα σε αυτά τα «αριστερά» και «κεντροαριστερά» σχήματα συμπεριλαμβάνουν το Σημίτη, το Ντ Αλέμα, το Ζοσπέν, τον Μπλερ, ακόμα και τον Κλίντον και το Γιωργάκι. Όλους τους «αριστερούς» εκφραστές της πλανητικής τάξης πραγμάτων!!!
ΚΑΙ ΟΛΗ η αντιεθνικιστική τους υστερία και η δημαγωγία συνίσταται σε τούτο: Να μην είμαστε καθηλωμένοι στα εθνικά πλαίσια, να απαλλαγούμε από αυτά και να εγκαταλείψουμε κάθε αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα σε εθνικό επίπεδο, γιατί αυτό είναι «εθνικισμός»!!!
ΦΥΣΙΚΑ ο αγώνας κατά της παγκοσμιοποίησης δεν είναι εθνικός. Ουδέποτε υπήρξε ο αγώνας για την ανατροπή του καπιταλισμού εθνικός.
Αλλά και ουδέποτε αναπτύχθηκε παγκόσμιο κίνημα χωρίς ρίζες στους εθνικούς χώρους και αντίστροφα ουδέποτε αναπτύχθηκαν επαναστατικά κινήματα σε εθνικά πλαίσια χωρίς την ανάπτυξη και την υποστήριξη του παγκόσμιου κινήματος. Υπάρχει μια διαλεκτική σχέση του εθνικού και του διεθνικού. Χωρίς εθνικό δεν υπάρχει διεθνικό και αντίστροφα.
Η διαλεκτική αναπτύσσεται και λειτουργεί μέσα από μια αγωνιστική σύνθεση του εθνικού με το διεθνικό και όχι με εξουσιοδοτήσεις στα «αριστερά» κόμματα της παγκοσμιοποίησης, όπως το θέλουν οι νεοφιλελεύθεροι «αριστεροί» . Αυτοί οι «αριστεροί» για να καλύψουν την καθεστωτική τους υποταγή και κυρίως το γεγονός ότι αποτελούν σφογγοκωλάριους της Νέας Τάξης δημαγωγούν ακατάπαυστα και κατάπτυστα.
---------------------------------------------------------------------------------Μάρτιος 2007-Ρεσάλτο, τεύχος 16
Όλα τα κείμενα συλλέγονται ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=27142#27142