Για την Ιστορία
Tο κείμενο γράφτηκες το Δεκέμβριο του 1990 και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «θεωρία και Πράξη».
Ήταν η περίοδος που ο Μητσοτάκης με τον «τρομονόμο» σκηνοθετούσε τη φίμωση του Τύπου και θεσμοθετούσε το κράτος του τρόμου και του αίσχους. Τότε που είχε πει απευθυνόμενος στους αστυνομικούς «εσείς είστε το κράτος».
Τότε που είχε δίπλα του το Μίκη, ο οποίος μάλιστα είχε προσέλθει και στους καθεστωτικούς εισαγγελείς να «καρφώσει» τους αριστερούς αγωνιστές κατά της χούντας που είχαν χρησιμοποιήσει βίαια και ένοπλα μέσα…
Τότε που ο «αντιεξουσιαστής» Γιώργος Βότσης έγραφε θερμά άρθρα υπέρ του Μητσοτάκη…
Μακάβριος ιστορικός μορφασμός
Υπάρχουν στην πραγματικότητα δύο ειδών ζωντανά όντα. Εκείνα που έχουν μια σπονδυλική στήλη και συνεπώς μπορούν να βαδίζουν και καμιά φορά να τρέχουν και εκείνα που δεν έχουν και συνεπώς δεν μπορούν παρά να έρπουν ή να κολλάνε σαν παράσιτα σε άλλους.
Η σημερινή κοινωνία παγιδεύει την ανθρώπινη ύπαρξη στην αναζήτηση ατομικών λύσεων και την υποτάσσει στη φροντίδα για υλικά αγαθά και κοινωνική αναρρίχηση. Η φροντίδα αυτή κάνει τον άνθρωπο αδύναμο, δουλικό, ηλίθιο, για λύπηση. Έναν πολίτη έτοιμο στην κάθε στιγμή να θυσιάσει και το έσχατο μόριο της ελεύθερης θέλησής του για κάποιο υλικό ή κοινωνικό όφελος.
Οι μηχανισμοί της εξουσίας έρχονται με τη σειρά τους να σπάσουν τη σπονδυλική στήλη του πολίτη, να τον μετατρέψουν σ’ ένα ερπετό που να μυρίζει και να γλύφει την εξουσία, σε μια μάζα πειθαρχημένη, άβουλη και αποκτηνωμένη. Και όταν αυτό πετύχει τότε έχουμε την ακατάλυτη αντίδραση, το φασισμό. Γιατί μόνο μέσα σε μια τέτοια ανθρώπινη κοπριά πιάνει ρίζες ο φασισμός.
Η ηθική αμεριμνησία, ο εφησυχασμός και η μακαριότητα είναι τα πρώτα δείγματα μιας έρπουσας φασιστικοποίησης.
Το δεύτερο: Η ιστορική αμνησία. Και βλέπουμε σήμερα ότι τα κηρύγματα της λήθης και της «φρονιμάδας» δίνουν τους καρπούς τους. Μπροστά σε κτυπητά κρούσματα κρατικής αυθαιρεσίας, συνταγματικής παραβίασης, πολιτικών διώξεων και χάλκευσης σκηνοθετημένων δικών, η «δημοκρατική» και «ηθική» ευαισθησία πολλών όχι μόνο δεν εξεγείρεται, αλλά κλείνει και τα μάτια. Μπροστά, όμως, σε τέτοια φαινόμενα η σιωπή είναι έγκλημα. Η σιωπή τα νομιμοποιεί και η λήθη του παρελθόντος τα βρικολακιάζει.
Η τραγική, ωστόσο, ειρωνεία είναι ότι όλοι αυτοί οι «ευαίσθητοι» διανοούμενοι που υπέγραφαν προεκλογικά μανιφέστα καταδίκης του αυταρχισμού του ΠΑΣΟΚ, σήμερα σιωπούν. Ξαφνικά έχασαν και την «ευαισθησία» τους, και την όρασή τους και την ακοή τους.
Το κακό, βεβαίως, δεν σταματά εδώ. Όταν εγκαταλείπεις τις πεποιθήσεις σου και κινείσαι στην «ιερή σφαίρα» των ατομικών συμφερόντων, της φιλοδοξίας και της απληστίας είσαι έτοιμος για κάθε προστυχιά.
Είναι, σήμερα, αυτή η «αριστερή» διανόηση που πρωτοστατεί στον αγώνα κατά της «τρομοκρατίας» παρέχοντας έτσι όχι μόνο «αριστερό άλλοθι» στην αντίδραση, αλλά και πιστοποιητικό νομιμότητας και αθωότητας στους πραγματικούς τρομοκράτες και δολοφόνους της εργατικής τάξης και των αγωνιστών.
Τα ιστορικά ναυάγια γεννούν ιδεολογικά και πολιτικά αποστήματα. Ο Μίκης, μάλιστα, επένδυσε το χαφιεδισμό του με τη διεστραμμένη μυθολογία τύπου «Μπότσαρη», με τις μουσικές άριες των πολιτικών του ακροβασιών και με όλα τα ιστορικά απορρίμματα της σταλινικής του διαπαιδαγώγησης.
Ο Κρυστάλλης προβάλλεται ως αξιόπιστος «μίτος» για το ξήλωμα της «τρομοκρατίας». Είναι κι αυτό ένα δείγμα της διπροσωπίας των «προοδευτικών» ηθικολόγων: Ήταν αναξιόπιστος πράκτορας όταν απεκάλυπτε στο παρελθόν και άλλους πράκτορες, σήμερα γίνεται αξιόπιστος που καταγγέλλει ή ενοχοποιεί αγωνιστές ή πολιτικούς αντιπάλους της ΝΔ.
Ο κατασταλτικός, συνεπώς, μηχανισμός του αστικού κράτους και οι διωκτικές αρχές (δικαστικές και αστυνομικές) ανακηρύσσονται από τη διανόηση της «Αριστεράς» σε θεματοφύλακες και εγγυητές της πολιτικής και ηθικής ζωής.
Το ιστορικό έγκλημα είναι μεγάλο. Γιατί δεν επικαλύπτονται απλώς, αλλά και δικαιώνονται όλες οι τερατωδίες και οι κτηνωδίες του ιστορικού κράτους της Δεξιάς. Και η σημερινή έξαρση, στην πιο αποκρουστική της μορφή, της κρατικής τρομοκρατίας και αστυνομικής αυθαιρεσίας, στηρίζεται στο ιστορικό αυτό έγκλημα της «αριστερής» διανόησης.
Βεβαίως, όταν νομιμοποιείς και δικαιώνεις την κρατική βία και αυθαιρεσία, την αστική τρομοκρατία και το χαφιεδισμό δεν αισθάνεσαι ούτε βλέπεις τα ΜΑΤ να σπάνε τα κεφάλια των απεργών, τις σκευωρίες και τις ίντριγκες των μυστικών υπηρεσιών, τις αστυνομικές εφόδους σε σπίτια πολιτών, τις κατασκευές «υπόπτων», τις διώξεις και τις συλλήψεις αγωνιστών και πολλά άλλα...
«Μέσα σε μια κοινωνία θεμελιωμένη πάνω στην αθλιότητα -λέει ο Μαρξ- τα πιο άθλια προϊόντα έχουν μοιραία το προνόμιο να εξυπηρετούν τους περισσότερους». Και οι ήρωες των σαλονιών με το αριστερό ή αριστερίστικο προσωπείο είναι από τα πιο άθλια προϊόντα. Γιατί δεν έχουν λιποψυχήσει απλώς, αλλά ξεγελιούνται και σκέφτονται έμμισθα.
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5775