Του Ηλία Σιαμέλα
« Εδώ έρμα βουνά, χωράφια δίχως
ανθρώπους,
δίχως άλογα, μόνο περιφράγματα
αγκάθια και άδεια γη…
Στον τόπο μου σύρματα πλέγματα,
συρματοπλέγματα…»
Πάμπλο Νερούντα
Απ’ το παράθυρό μου βλέπω ένα ελλειπτικό φεγγάρι. Είμαι στην περιοχή της Μεγαλόπολης κι είν’ ακόμη χειμώνας. Ο ύπνος δεν έρχεται να με πάρει. Διαβάζω τη νιόφερτη «Αναγέννηση» και μελαγχολώ. Οι ποταμοί των «συνεντεύξεων» με πνίγουν. Μα είναι δυνατόν; «…Αναγκαίο να γίνουν οι φυλακές στη Μεγαλόπολη, θα έρθουν οι δικηγόροι, οι γονείς, η σύζυγος, τ’ αδέλφια και οι συγγενείς του φυλακισμένου, θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα αυξηθεί η κίνηση στην αγορά…». «… Οι φυλακές θα είναι σύγχρονες, μικτές δυναμικότητας 300 εγκλείστων, με 200 άτομα προσωπικό. Στις προσλήψεις θα ισχύσει το κριτήριο της εντοπιότητας..».
Αυτά διαβάζω κι ανατριχιάζω. Δεν ξέρω, αλλά μια ύπουλη ναυτία με κατατρώει.
Ζούμε στον χωρίς όρια αιώνα των ένοχων ονείρων. Είμαστε ανάμεσα στα σαγόνια μιας λογικής, που όλα τα βλέπει αναλώσιμα. Να πουλήσουμε τα σώματά μας, είναι κι αυτό μια κάποια λύση. Όλα υποτάσσονται στο σύγχρονο ψυχόδραμα, της με κάθε τρόπο αναζήτησης πόρων και χρήματος. Είμαστε έτοιμοι να κακοποιήσουμε την ήδη κακοποιημένη περιοχή μας, ν’ ασχημονήσουμε απέναντι σε μια μικρή κοινωνία, να ποδοπατήσουμε αξίες, να μπούμε σε συρματοπλέγματα, σε αγκαθερούς φράχτες. Αρκεί να αυξηθεί η κίνηση στην αγορά και να γίνουν και κάποιες προσλήψεις…
Ακόμη δεν έχουμε μετρήσει τους νεκρούς μας από τη ρύπανση των εργοστασίων της ΔΕΗ. Ακόμη δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τις πληγές, την οικολογική καταστροφή, τις χαβούζες, την εκτροπή του Αλφειού και προχωράμε πάρα πέρα. Κατρακυλάμε στον κατήφορο, στη μολυσμένη γούρνα, σε μια μη αναστρέψιμη κατάσταση, όπου τα σάπια συμφέροντα θα διαπλέκονται εσαεί με τις κούφιες προσδοκίες κενών ανθρώπων, εκεί όπου η επιβίωση η δική μας και των παιδιών μας θα εξαρτάται από τα χρήματα που θα φέρνει ο κακούργος, ο δεσμοφύλακας, ο γορίλας, ο βαρυποινίτης, ο συγγενής του ναρκομανή και αύριο ίσως κι ο δήμιος της γκιλοτίνας.
Καημένη πολιτεία, κατακαημένη χώρα. Πατρίδα του χαμένου ορίζοντα.
Αχ, καταραμένο απόθεμα λιγνίτη. Καταραμένο απόθεμα πολιτικής λεηλασίας.
Καταραμένο απόθεμα κοινωνικής απληστίας. Καταραμένο απόθεμα της πιο βρώμικης «ανάπτυξης» που έχει γνωρίσει ο τόπος.
Αλήθεια άνθρωποι εκλεγμένοι, αυτή η παντέρημη μικρή πόλη, τι σας φταίει και θέλετε να την συρματοπλέξετε; Γιατί; Δεν της αρκούν τα τόσα βάσανά της; Γιατί θέλετε να φέρετε τα κάτεργα των φυλακών σε μια περιοχή με μηδέν εγκληματικότητα; Γιατί δε ζητάτε να χτιστούν στις μεγάλες πολιτείες των ακάθαρτων, εκεί όπου κλώθουν οι πολιτικοί εξουσιαστές και μεγαλομασόνοι;
Γιατί άνθρωποι εκλεγμένοι να μην ξέρετε, ότι πέρα από τις λογικές των γκέτο των φυλακών και των ιερόσυλων της ΔΕΗ, υπάρχουν κι άλλες εναλλακτικές προτάσεις για μια ήπια και ανθρώπινη ανάπτυξη, όπου θα επανενωθεί ο άνθρωπος με το φυσικό του περιβάλλον και τον πολιτισμό, όπου θα αναγεννηθεί το κοινοτικό πνεύμα, όπου θα αναδιοργανωθεί η παραγωγή στη βάση της τοπικότητας;
Και για να κάνουμε μια καλή αρχή, μια και τελευταία ακούγονται πολλά για τη «Γιωργάκειο» …συμμετοχική δημοκρατία, γιατί δε ζητάμε η τοπική «αυτοδιοίκηση» να περιέλθει στους ίδιους τους πολίτες; Γιατί δε ζητάμε να επανέλθει η πραγματική δημοκρατία σε τοπικό τουλάχιστον επίπεδο; «Δημοκρατία σημαίνει, οι αρχές να έχουν αναδειχθεί με κλήρωση και ολιγαρχική, να έχουν αναδειχτεί με εκλογές». Αυτά έλεγε κάποτε ο Αριστοτέλης και πρέπει να τα σκεφτούμε καλά. Η κοινοβουλευτική ολιγαρχία και οι εκλεγμένοι πολιτικοί εξουσιαστές, πέρα από τα μύρια όσα δεινά επισώρευσαν στην πόλη, πέρα από τα άδεια χωριά, τα «χωράφια δίχως ανθρώπους», τη διάβρωση της συνείδησης συμπολιτών μας, ετοιμάζουν «τα σύρματα, τα πλέγματα, τα συρματοπλέγματα» και τις νέες φυλακές. Εκεί θα μας κλείσουν ουσιαστικά όλους, αν δεν αφυπνιστούμε!
Τρίτη, 10 Φεβρουαρίου 2004
…
* Το άρθρο αυτό γράφτηκε στις 10 Φεβρουαρίου 2004 και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Αναγέννηση» της Μεγαλόπολης.
Τότε, οι «ηγεμόνες» της πόλης, «ευγενικοί» και «γενναιόδωροι» απέναντι στ’ αφεντικά, «προσπάθησαν», χωρίς επιτυχία, να φέρουν τις φυλακές δίπλα στα σπίτια μας.
Σήμερα, η παπανδρεοποιημένη χολέρα, που απ’ ότι φαίνεται «έχει χρήματα» μόνο για να χτίζει καινούργιες φυλακές, καθώς και οι νέοι περιφερειακοί εξουσιαστές, με τη «δολιότητα υστερικού ευνούχου», ασήμαντοι και μικροσκοπικοί, μέσα στο νεφελώδες εξάμβλωμα του «Καλλικράτη», βιάζονται όσο ποτέ να εκτελέσουν το «έργο».
Άραγε οι νέοι τοπικοί «άρχοντες» της Μεγαλόπολης θ’ αντισταθούν ή θα βοηθήσουν και αυτοί στο πήξιμο του «ελκυστικού» τυριού, για τη φάκα της κατοχικής κυβέρνησης του Νέου Τσολάκογλου;**
Ίδωμεν!!!
** Γ. Τσολάκογλου: Αντιστράτηγος του Ε.Σ. Πρόεδρος της πρώτης κατοχικής κυβέρνησης (1941-1942). Μετά την απελευθέρωση καταδικάστηκε από ειδικό δικαστήριο δοσίλογων, σε θάνατο.
Μεγαλόπολη, 29.7.2011
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5901
« Εδώ έρμα βουνά, χωράφια δίχως
ανθρώπους,
δίχως άλογα, μόνο περιφράγματα
αγκάθια και άδεια γη…
Στον τόπο μου σύρματα πλέγματα,
συρματοπλέγματα…»
Πάμπλο Νερούντα
Απ’ το παράθυρό μου βλέπω ένα ελλειπτικό φεγγάρι. Είμαι στην περιοχή της Μεγαλόπολης κι είν’ ακόμη χειμώνας. Ο ύπνος δεν έρχεται να με πάρει. Διαβάζω τη νιόφερτη «Αναγέννηση» και μελαγχολώ. Οι ποταμοί των «συνεντεύξεων» με πνίγουν. Μα είναι δυνατόν; «…Αναγκαίο να γίνουν οι φυλακές στη Μεγαλόπολη, θα έρθουν οι δικηγόροι, οι γονείς, η σύζυγος, τ’ αδέλφια και οι συγγενείς του φυλακισμένου, θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, θα αυξηθεί η κίνηση στην αγορά…». «… Οι φυλακές θα είναι σύγχρονες, μικτές δυναμικότητας 300 εγκλείστων, με 200 άτομα προσωπικό. Στις προσλήψεις θα ισχύσει το κριτήριο της εντοπιότητας..».
Αυτά διαβάζω κι ανατριχιάζω. Δεν ξέρω, αλλά μια ύπουλη ναυτία με κατατρώει.
Ζούμε στον χωρίς όρια αιώνα των ένοχων ονείρων. Είμαστε ανάμεσα στα σαγόνια μιας λογικής, που όλα τα βλέπει αναλώσιμα. Να πουλήσουμε τα σώματά μας, είναι κι αυτό μια κάποια λύση. Όλα υποτάσσονται στο σύγχρονο ψυχόδραμα, της με κάθε τρόπο αναζήτησης πόρων και χρήματος. Είμαστε έτοιμοι να κακοποιήσουμε την ήδη κακοποιημένη περιοχή μας, ν’ ασχημονήσουμε απέναντι σε μια μικρή κοινωνία, να ποδοπατήσουμε αξίες, να μπούμε σε συρματοπλέγματα, σε αγκαθερούς φράχτες. Αρκεί να αυξηθεί η κίνηση στην αγορά και να γίνουν και κάποιες προσλήψεις…
Ακόμη δεν έχουμε μετρήσει τους νεκρούς μας από τη ρύπανση των εργοστασίων της ΔΕΗ. Ακόμη δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τις πληγές, την οικολογική καταστροφή, τις χαβούζες, την εκτροπή του Αλφειού και προχωράμε πάρα πέρα. Κατρακυλάμε στον κατήφορο, στη μολυσμένη γούρνα, σε μια μη αναστρέψιμη κατάσταση, όπου τα σάπια συμφέροντα θα διαπλέκονται εσαεί με τις κούφιες προσδοκίες κενών ανθρώπων, εκεί όπου η επιβίωση η δική μας και των παιδιών μας θα εξαρτάται από τα χρήματα που θα φέρνει ο κακούργος, ο δεσμοφύλακας, ο γορίλας, ο βαρυποινίτης, ο συγγενής του ναρκομανή και αύριο ίσως κι ο δήμιος της γκιλοτίνας.
Καημένη πολιτεία, κατακαημένη χώρα. Πατρίδα του χαμένου ορίζοντα.
Αχ, καταραμένο απόθεμα λιγνίτη. Καταραμένο απόθεμα πολιτικής λεηλασίας.
Καταραμένο απόθεμα κοινωνικής απληστίας. Καταραμένο απόθεμα της πιο βρώμικης «ανάπτυξης» που έχει γνωρίσει ο τόπος.
Αλήθεια άνθρωποι εκλεγμένοι, αυτή η παντέρημη μικρή πόλη, τι σας φταίει και θέλετε να την συρματοπλέξετε; Γιατί; Δεν της αρκούν τα τόσα βάσανά της; Γιατί θέλετε να φέρετε τα κάτεργα των φυλακών σε μια περιοχή με μηδέν εγκληματικότητα; Γιατί δε ζητάτε να χτιστούν στις μεγάλες πολιτείες των ακάθαρτων, εκεί όπου κλώθουν οι πολιτικοί εξουσιαστές και μεγαλομασόνοι;
Γιατί άνθρωποι εκλεγμένοι να μην ξέρετε, ότι πέρα από τις λογικές των γκέτο των φυλακών και των ιερόσυλων της ΔΕΗ, υπάρχουν κι άλλες εναλλακτικές προτάσεις για μια ήπια και ανθρώπινη ανάπτυξη, όπου θα επανενωθεί ο άνθρωπος με το φυσικό του περιβάλλον και τον πολιτισμό, όπου θα αναγεννηθεί το κοινοτικό πνεύμα, όπου θα αναδιοργανωθεί η παραγωγή στη βάση της τοπικότητας;
Και για να κάνουμε μια καλή αρχή, μια και τελευταία ακούγονται πολλά για τη «Γιωργάκειο» …συμμετοχική δημοκρατία, γιατί δε ζητάμε η τοπική «αυτοδιοίκηση» να περιέλθει στους ίδιους τους πολίτες; Γιατί δε ζητάμε να επανέλθει η πραγματική δημοκρατία σε τοπικό τουλάχιστον επίπεδο; «Δημοκρατία σημαίνει, οι αρχές να έχουν αναδειχθεί με κλήρωση και ολιγαρχική, να έχουν αναδειχτεί με εκλογές». Αυτά έλεγε κάποτε ο Αριστοτέλης και πρέπει να τα σκεφτούμε καλά. Η κοινοβουλευτική ολιγαρχία και οι εκλεγμένοι πολιτικοί εξουσιαστές, πέρα από τα μύρια όσα δεινά επισώρευσαν στην πόλη, πέρα από τα άδεια χωριά, τα «χωράφια δίχως ανθρώπους», τη διάβρωση της συνείδησης συμπολιτών μας, ετοιμάζουν «τα σύρματα, τα πλέγματα, τα συρματοπλέγματα» και τις νέες φυλακές. Εκεί θα μας κλείσουν ουσιαστικά όλους, αν δεν αφυπνιστούμε!
Τρίτη, 10 Φεβρουαρίου 2004
…
* Το άρθρο αυτό γράφτηκε στις 10 Φεβρουαρίου 2004 και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Αναγέννηση» της Μεγαλόπολης.
Τότε, οι «ηγεμόνες» της πόλης, «ευγενικοί» και «γενναιόδωροι» απέναντι στ’ αφεντικά, «προσπάθησαν», χωρίς επιτυχία, να φέρουν τις φυλακές δίπλα στα σπίτια μας.
Σήμερα, η παπανδρεοποιημένη χολέρα, που απ’ ότι φαίνεται «έχει χρήματα» μόνο για να χτίζει καινούργιες φυλακές, καθώς και οι νέοι περιφερειακοί εξουσιαστές, με τη «δολιότητα υστερικού ευνούχου», ασήμαντοι και μικροσκοπικοί, μέσα στο νεφελώδες εξάμβλωμα του «Καλλικράτη», βιάζονται όσο ποτέ να εκτελέσουν το «έργο».
Άραγε οι νέοι τοπικοί «άρχοντες» της Μεγαλόπολης θ’ αντισταθούν ή θα βοηθήσουν και αυτοί στο πήξιμο του «ελκυστικού» τυριού, για τη φάκα της κατοχικής κυβέρνησης του Νέου Τσολάκογλου;**
Ίδωμεν!!!
** Γ. Τσολάκογλου: Αντιστράτηγος του Ε.Σ. Πρόεδρος της πρώτης κατοχικής κυβέρνησης (1941-1942). Μετά την απελευθέρωση καταδικάστηκε από ειδικό δικαστήριο δοσίλογων, σε θάνατο.
Μεγαλόπολη, 29.7.2011
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5901