Του Δημήτρη Νατσιού
«επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου»Πραξ. κη’, 24 «Θέλομεν την κατάργησιν της βουλευτικής φεουδαρχίας, η οποία ζει και υφίσταται λεηλατούσα και διαρπάζουσα τα δημόσια. Θέλομεν διοίκησιν όχι κλεφτοκοτάδων, λαφυραγωγών του Ταμείου, τυραννικήν των πολιτών. Θέλομεν τα χρήματα του λαού να μη διαρπάζωνται από τας ατίμους, συμμορίας των κομμάτων και των Αυλών. Θέλομεν να είμεθα ο πρώτος λαός της Ανατολής και να φέρομεν υπερήφανα το τιμημένο όνομά μας. Αυτά δεν γίνονται με τις κοπριές των κομμάτων της ατιμίας και της φαυλότητος. Θέλομεν άνδρας, θέλομεν πατριώτας, θέλομεν τιμήν και χαρακτήρα» (Τ.Βουρνά, «Γουδί», σελ. 59, Αθήνα 1957).
Αν αλλάζαμε κάπως, γραμματικοσυντακτικώς, το κείμενο και στη θέση της λέξης «Αυλών», βάζαμε «οικογενειών», θα είχε κανείς την εντύπωση ότι γράφτηκε στις μέρες μας.
Είναι όμως του 1909, δημοσιεύτηκε στην τότε εφ. «Χρόνος» από τον «Στρατιωτικό Σύνδεσμο», ο οποίος «ευθύνεται» γιά την Επανάσταση στο Γουδί.
Έχει γραφτεί ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται μάλλον ως κακόγουστο αστείο. Η περίοδος προ του κινήματος στο Γουδί έχει κάποιες αξιοσημείωτες ομοιότητες με την τωρινή, αλλά και τα αξιοδράκρυτα κακέκτυπα. Παλαιοκομματικοί τζιτζιφιόγκοι, γόνοι «ιστορικών» οικογενειών, παράσιτα που τυραννούν και απομυζούν και σήμερα τον τόπο.
Ανθρωποι, όπως θα έλεγε ο Ροϊδης, οι οποίοι γνωρίζουν «εικοσιτέσσερας τρόπους να προμηθεύονται χρήματα εξ ων ο τιμιώτερος είναι η κλοπή».
Τότε η δύσμοιρη πατρίδα σύρθηκε στον λεγόμενο ατυχή πόλεμο του 1897. Η ήττα, η εθνική ατίμωση καταβυθίζει την χώρα στα νύχια του Διεθνή Οικονομικού Ελέγχου, ταπείνωση, υποτέλεια, εξάρτηση.
Κοινόχρηστη αποικία των Προστάτιδων-Δανειστών και σήμερα η πατρίδα μας.
Στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών (τομ. ΙΔ’, σελ. 164) στο οικείο κεφάλαιο γιά τον Διεθνή Έλεγχο διαβάζουμε:
«Στην Ελλάδα ο έλεγχος, εκτός από τους ιδιαίτερα βαρείς οικονομικούς όρους, ήταν διπλωματικός, αφού τους αντιπροσώπους της επιτροπής ελέγχου δεν διόριζαν οι ομολογιούχοι, αλλά οι κυβερνήσεις των κρατών».
Και τω καιρώ εκείνω και τω καιρώ ετούτω οι κλεφτοκοτάδες πολιτικάντηδες, οι ορδές, τα κομματικά λησταρχεία ακολουθούν με ευλάβεια την πολιτική της αψόγου στάσεως, της μικράς και εντίμου Ελλάδος. (Σήμερα μιλάμε για μικρά και ανέντιμο).
Πριν από την Επανάσταση στο Γουδί, ο ψοφοδεής πρωθυπουργός Ράλλης, παίγνιο των Δυνάμεων, πλειοδοτών σε τουρκοφιλία, έστειλε μυστικό έγγραφο στην Πύλη (Ιούλιος του 1909) με το οποίο ενημέρωνε ότι διέταξε τους αξιωματικούς του Ελληνικού Στρατού, που αγωνίζονταν στην Μακεδονία, να την εγκαταλείψουν.
Η Ελλάδα διά στόματος του πρωθυπουργού της, παραδεχόταν επίσημα μιά από τις κυριότερες -αβάσιμες έως τότε- κατηγορίες των Τούρκων, ότι δηλαδή εξόπλιζε και διατηρούσε ανταρτοσώματα στη Μακεδονία που τα διοικούσαν αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού. Οι Τούρκοι αντιδρούν και σπεύδει ο Ράλλης -ο ΓΑΠ της εποχής- να χτυπήσει, γονυπετής και λείχων, την πόρτα της τουρκικής πρεσβείας και να ζητήσει έλεος.
Οι τωρινοί, παιδιά των Τούρκων κατά Μακρυγιάννη, καταπίνουν αμάσητες τις απειλές των αντίχριστων Αγαρηνών, συνιστώντας ψυχραιμία και σωφροσύνη.
Είπαμε «το σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα εστί». Η δειλία βαφτίζεται σωφροσύνη.
Μπορούν να αναφερθούν και άλλες - τηρουμένων των αναλογιών - ομοιότητες της προεπαναστατικής εκείνης-«οζουσας δουλείας εποχής» όπως γράφουν εφημερίδες, με την παρούσα κατάσταση.
Διαβάζοντας κείμενα των αρχών του 20ου αιώνα, όπως το προαναφερθέν στον πρόλογο, νομίζεις ότι αναφέρονται στις σημερινές συνθήκες (Το κακό έχει βαθιές ρίζες). Διαβάζουμε σε εφημερίδα του 1895 περίπου:
«Όλοι οι υπουργοί εδαπάνησαν δημόσια χρήματα, παρά τους νόμους, δημιουργήσαντες θέσεις και καταστήσαντες εις αυτάς οικείους και φίλους εν ω μάλιστα χρόνω το έθνος εδανείζετο... Υπηρέται υψηλών προσώπων, παντοπώλαι, κηπουροί και υδροφόροι αναγράφονται εις τας καταστάσεις του πολεμικού ναυτικού και εμισθοδοτούντο».(Κ.Σιμόπουλος, «η διαφθορά της εξουσίας», σελ. 172).
Και στην πολύπαθη εκπαίδευση παρόμοιες συνθήκες.
Διαβάζουμε σε κείμενο του 1899 με τίτλο «Επιπολαιότης και ημιμάθεια».
«Το εν ισχύι εκπαιδευτικό ημών σύστημα είναι ελλιπές και πλημμελές εν πολλοίς. Περιορίζεται αυτό εις την μετάδοσιν ξηρών τινών γνώσεων και τούτων ατελών... υπό το κρατούν μονομερές εκπαιδευτικόν ημών σύστημα, έχομεν να επιδείξωμεν, υπέρμετρον παραγωγήν επιστημόνων, ως επί το πολύ ημιμαθών, προς δε υποψηφίων, συνωστιζόμενων περί την κάλυψιν των δημοσίων θέσεων...».
Αυτά «ως επί το πολύ» επικρατούν και στην μεταπολιτευτική περίοδο.
Ημιμαθή κομματόσκυλα επανδρώνουν - ξεφτιλίζουν με τον κηφηνισμό τους το κράτος.
Χάσμα μέγα όμως εστήρικται μεταξύ του λαού εκείνης της εποχής με την τωρινή οχλομάζα. Προ του Γουδί και των ενδόξων Βαλκανικών Πολέμων σε τούτα τα χώματα ζεί ένας λαός που ακόμη αναπνέει το θυμίαμα του «21», απλοί άνθρωποι, με την αρχαία αγαθότητα και καλοσύνη, ολιγοδεείς, με πίστη και ευσέβεια, όταν τους κάλεσε η πατρίδα, μεταμορφώθηκαν στα λιοντάρια του Κιλκίς, του Λαχανά, του Σαρανταπόρου.
Τώρα εμείς, τα σημερινά απολειφάδια, της αρπαχτής, του σαλταδορισμού, της ανηθικότητας και αφιλοτιμίας, της προδοσίας και της απιστίας, «γράμματα, άρματα - καημένη Ρωμηοσύνη - διωγμένα», γράφει στην «Φλογέρα» ο Παλαμάς γιά την άλωση της Πόλης, οδηγούμαστε εις χείρας βαρβάρων της Δύσης και ανόμων της Ανατολής.
Το 1909 στο Γουδί συγκεντρώθηκε ο ανθός του ελληνικού στρατού και με την σύμπραξη όλου του λαού αποτίναξε τον παλαιοκομματικό συρφετό, βρήκε τα φτερά του τα πρωτινά, τα μεγάλα, διπλασίασε την Ελλάδα και πολλαπλασίασε την αξιοπρέπειά της. Τώρα κουρασμένοι, ζαλισμένοι, αγανακτισμένοι ελπίζουμε ακόμη στις ποικιλώνυμες παλαιοκομματικές συμμορίες.
«Η ώρα ήλθεν, ως άνδρες Έλληνες», όπως έγραφαν πολλές προ και επαναστατικές προκηρύξεις του ’21...