Έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που ...γεννήθηκαν με την αλήθεια από την κούνια τους!!!
Από τις …φασκιές ακόμα είχαν φτάσει στο τέλος του δρόμου και ήξεραν τα πάντα!!!
Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι, αυτό-αναγορεύονται θριαμβευτικά σε κέντρο του κόσμου και της επαναστατικής αλήθειας!!!
Περιττό να πούμε ότι αντιμετωπίζουν τους πάντες με περιφρόνηση και αφορισμούς, στην καλύτερη περίπτωση. Πιο συχνά ουρλιάζουν φθονερά και βρίζουν χυδαία κάθε έναν που δεν ανακάλυψε την αλήθεια από τα βαφτίσια του ή τους αγνοεί…
Εμείς τους λυπόμαστε και δεν ασχολούμαστε στο ελάχιστο μαζί τους, έστω και αν μοχθούν να ασχοληθούμε με τα μόνα μέσα που ξέρουν καλά: Τις βρισιές, τις κακοήθειες, τη λύσσα τους να βρούνε κάποια λέξη για να μας επιτεθούν και τις χυδαίες προβοκάτσιές τους…
Είναι αγκαλιά με τους χρυσαυγίτες και κατηγορούν εμάς ότι βαδίζουμε στα χνάρια του ΚΚΕ επειδή προβάλλουμε το Μπογιόπουλο!!!
Κτυπάμε τον Καρατζαφέρη και αυτοί μας επιτίθενται χυδαία διότι, λένε, ο Καρατζαφέρης δεν αποτελεί «φασιστική απειλή», λες και γράψαμε εμείς ότι αποτελεί φασιστική απειλή!!!
Αλλά όταν συναλλάσσεσαι με τους ακροδεξιούς προβοκάτορες του καθεστώτος και όλα τα ακραία τυχοδιωκτικά στοιχεία που έχουν βγει από τους καθεστωτικούς υπονόμους, πώς να μην απαλλάξεις και τον μέγα καθεστωτικό προβοκάτορα, τον Καρατζαφέρη;
Εδώ ο κόσμος καίγεται και αυτοί ασχολούνται, σχεδόν σε καθημερινή βάση, με τη συκοφάντηση του ΡΕΣΑΛΤΟ…
Τους αφήνουμε, λοιπόν, στην τύχη τους, στις προβοκατόρικες συμμαχίες τους και στο αλάθητό τους!!!
Εμείς ανήκουμε σε άλλο ζωολογικό βασίλειο. Σε εμάς η αλήθεια δεν μας αποκαλύφτηκε στα βαφτίσια μας. Ό,τι έχουμε μάθει μάς κόστισε ακριβά. Δεν κατακτήσαμε, ούτε μια βεβαιότητα έξω από την αμφιβολία, το άγχος, τον ιδρώτα, την αδιάκοπη μελέτη και οδυνηρή εμπειρία…
Ψάχνουμε, ψηλαφούμε και σκοντάφτουμε συχνά…
Και κάθε βράδυ προσπαθούμε να κοιτάζουμε στον καθρέπτη της αυτοκριτικής που περιγράφει τόσο παραστατικά ο Εντουάρτο Γκαλεάνο:
«Πόσες φορές υπήρξα δικτάτορας; Πόσες φορές ιεροεξεταστής, λογοκριτής, φύλακας; Πόσες φορές απαγόρεψα σ’ αυτούς που αγαπούσα την ελευθερία και το δικαίωμα του λόγου; Πόσων ανθρώπων έχω νιώσει αφέντης; Πόσους καταδίκασα επειδή διέπραξαν το σφάλμα να μην είναι σαν κι εμένα; Δεν είναι η ατομική ιδιοκτησία των ανθρώπων χειρότερη και πιο αποκρουστική από την ατομική ιδιοκτησία των πραγμάτων; Πόσους ανθρώπους χρησιμοποίησα εγώ, που με νόμιζαν στο περιθώριο της καταναλωτικής κοινωνίας; Δεν έχω επιθυμήσει και γιορτάσει μυστικά την ήττα άλλων, εγώ που με δυνατή φωνή κατέκρινα την αξία του θριάμβου; Ποιος δεν αναπαράγει μέσα του τον κόσμο που τον έχει φτιάξει; Ποιος είναι σίγουρος πως δεν μπερδεύει τον αδερφό του μ’ έναν αντίπαλο και τη γυναίκα που αγαπάει με την ίδια του τη σκιά;».
Όλοι αυτοί, λοιπόν, που κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και αυτό-αναγορεύονται σε ιεροεξεταστές «επαναστατικών ενσήμων», δεν μας απασχολούν.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε γι αυτούς είναι να επιδιώξουμε όταν πεθάνουν, να γραφεί πάνω στον τάφο τους: «Είχαν πάντα δίκιο, γνώριζαν πάντα τα πάντα»!!!!!!