Γίνεται ολοκάθαρο, μετά από όσα είπαμε, ότι η Σοβιετική κοινωνία ήταν μια νέα κοινωνική δομή μέσα σε συνθήκες τραγικής καθυστέρησης και ιμπεριαλιστικής, επιθετικής ασφυξίας.
Πέρασε φοβερές οικονομικές συμπληγάδες, πολιτικούς τυφώνες (εμφύλιος και στρατιωτική υπονόμευση από τη Δύση), καθώς και εκφυλιστικές γραφειοκρατικές παραμορφώσεις (σταλινισμός).
Αυτή η Κοινωνία, ΟΧΙ μόνο άντεξε, αλλά και ανέπτυξε ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης θεαματικούς, ακριβώς, λόγω της ιδιαίτερης οικονομικής διάρθρωσης: Η ολική σχεδιοποίηση και το μονοπώλιο του εξωτερικού εμπορίου.
Η Σοβιετική Οικονομία κατόρθωσε να πραγματοποιήσει μια καταπληκτική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Από μια καθυστερημένη και ουσιαστικά αγροτική χώρα, αλλά και ιμπεριαλιστικά πολιορκημένη, η ΕΣΣΔ έγινε, τουλάχιστον με τη συνολική της παραγωγή, η ΔΕΥΤΕΡΗ βιομηχανική δύναμη στον κόσμο, ιδιαίτερα για τις βασικές πρώτες ύλες, τον ηλεκτρισμό, και τις εργαλειομηχανές, όπου η παραγωγή της ξεπέρασε το άθροισμα της αγγλικής και γερμανικής παραγωγής.
Η χρονιά του 1920, το ανώτατο σημείο του εμφυλίου πολέμου, είναι το πιο χαμηλό σημείο της βιομηχανίας: Τό ¼ της προπολεμικής…
Στα 1925: Αύξηση 75%!
Στα 1929: Αύξηση περίπου 200%!!!
Στα 1932: Αύξηση 300%!!!
Ο πίνακας αυτό γίνεται ακόμα καθαρότερος υπό τα φως των διεθνών δεικτών:
Από το 1925-1932 η βιομηχανική παραγωγή της Γερμανίας λιγόστεψε περίπου 1 ½ φορά. Στην Αμερική περίπου 2 φορές. Στη Σοβιετική Ένωση ανέβηκε 4 φορές!!!!!
Βεβαίως πρέπει να υπογραμμίσουμε εδώ τούτο:
Η εκβιομηχάνιση πραγματοποιήθηκε, κυρίως, σε βάρος της κατανάλωσης των λαϊκών μαζών. Η γρήγορη εκβιομηχάνιση στην ΕΣΣΔ, πήρε τη μορφή της «πρωταρχικής συσσώρευσης» που πραγματοποιείται με μια αναγκαστική αφαίρεση από την κατανάλωση.
Πολλοί εξομοίωσαν αυτή την «πρωταρχική συσσώρευση» στην ΕΣΣΔ με την «πρωταρχική συσσώρευση»» του καπιταλισμού που είχε θεμελιωθεί πάνω στη γιγάντια αύξηση της λαϊκής εξαθλίωσης.
Μια τέτοια εξομοίωση είναι εντελώς επιφανειακή, αν όχι και «πονηρή»…
Η καπιταλιστική συσσώρευση είναι μια συσσώρευση ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, δηλαδή μια κεφαλαιοποίηση της υπεραξίας που αποσκοπεί στη δημιουργία περισσότερης υπεραξίας από το ΚΕΦΑΛΑΙΟ.
Εδώ το ΚΕΡΔΟΣ είναι ο σκοπός και το κίνητρο της καπιταλιστικής παραγωγής.
Η σοβιετική συσσώρευση είναι μια συσσώρευση παραγωγικών μέσων σαν ΑΞΙΩΝ ΧΡΗΣΗΣ και όχι σαν εμπορευματικών αξιών.
Εδώ το κέρδος δεν είναι ούτε ο σκοπός, ούτε η κινητήρια δύναμη της παραγωγής. Αντιπροσωπεύει ένα απλό βοηθητικό όργανο στα χέρια του κράτους για την διευκόλυνση, εκτέλεση και επαλήθευση του Σχεδίου.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Σήμερα ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός στη σηπτική του κατάρρευση οδηγεί τη λαϊκή εξαθλίωση, τη χρεοκοπία και των ίδιων των κρατών, καθώς και τη διάλυση των εθνών σε μορφές κτηνώδους παράκρουσης.
Η γιγάντια αυτή καταστροφή της κατανάλωσης και των εθνικών κοινωνιών δεν αποτελεί «πρωταρχική συσσώρευση», δηλαδή συσσώρευση για την παραγωγική ανάπτυξη.
Είναι «συσσώρευση» χρηματιστηριακή: Καταστροφή της κατανάλωσης, λαϊκή αθλιότητα σε μορφές φρενοβλάβειας και ολοκληρωτική απομύζηση του εθνικού πλούτου κάθε χώρας για τα θησαυροφυλάκια του χρηματιστηριακού και τραπεζικού κεφαλαίου.
Αυτό φαίνεται καθαρά στον εφιάλτη που ζούμε στην Ελλάδα. Τα ανδρείκελα, σαν αιμοβόρες ύαινες, κατασπαράζουν, ληστεύουν και δολοφονούν κτηνωδώς τον ελληνικό λαό και τη χώρα για τη σωτηρία και την παρασιτική απληστία των μαφιών του χρήματος…
Επανερχόμαστε στο θέμα μας.
Η καπιταλιστική παραγωγή επειδή είναι μια παραγωγή για το κέρδος, είναι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ μια παραγωγή βασισμένη στον ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ για την κατάκτηση των ΑΓΟΡΩΝ.
Ο ανταγωνισμός αυτός είναι που καθορίζει την ΑΝΑΡΧΙΑ της καπιταλιστικής παραγωγής: Από τις ιδιωτικές αποφάσεις που είναι ανεξάρτητες η μία από την άλλη, αποφάσεις που απορρέουν από το ύψος και το ρυθμό της παραγωγικής ανάπτυξης και συσσώρευσης.
Αντίθετα, ο σοβιετικός προγραμματισμός αποτελεί έναν πραγματικό σχεδιασμό, στο βαθμό που το σύνολο των βιομηχανικών παραγωγικών προϊόντων βρίσκεται στα χέρια του κράτους, που έτσι μπορεί από το κέντρο να καθορίζει το επίπεδο και το ρυθμό ανάπτυξης της παραγωγής και της συσσώρευσης.
Η καπιταλιστική οικονομία, υποταγμένη στην τυραννία του κέρδους, αναπτύσσεται σύμφωνα με νόμους ακριβέστατους: Πτωτική τάση του μέσου ποσοστού του κέρδους, συρροή κεφαλαίων προς τους τομείς με ποσοστά κέρδους ανώτερα από το μέσο ποσοστό, συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου που καταλήγει στην αναζήτηση μονοπωλιακών υπερκερδών, χρηματιστηριακή, υπερεθνική κηδεμονία και διεθνοποίηση (Νέα Τάξη) κ.λπ…
Η σοβιετική οικονομία ήταν ΤΕΛΕΙΩΣ απαλλαγμένη από αυτούς του νόμους του καπιταλισμού και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του.
Η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία αποτελεί μια συνολική ΟΛΟΤΗΤΑ. Η συγκυρία της παγκόσμιας αγοράς επηρεάζει όλες τις καπιταλιστικές χώρες.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ η σοβιετική οικονομία μολονότι διατηρούσε κάποιους δεσμούς με την καπιταλιστική οικονομία παρέμεινε ΑΘΙΧΤΗ από τις διακυμάνσεις της συγκυρίας. Π.χ. περίοδοι προόδου της σοβιετικής οικονομίας, από τις πιο αξιοσημείωτες συνέπεσαν με περιόδους κρίσης, κάμψης ή στασιμότητας της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας.
Γίνεται καθαρό ότι σοβιετική οικονομία δεν εμφάνιζε ΚΑΝΕΝΑ από τα βασικά χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής οικονομίας:Η σοβιετική κοινωνία ήταν η καταστροφή, η άρνηση των κυριότερων χαρακτηριστικών της καπιταλιστικής οικονομίας.
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ
Μεθοδολογικά μπορούμε να αντιληφτούμε τη διαφορετική κοινωνική φύση των συστημάτων από τον τρόπο που ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ η κοινωνική φύση της ΕΡΓΑΣΙΑΣ.
Η κοινωνική φύση της εργασίας, στον καπιταλισμό, αποκαλύπτεται ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, δια μέσου της ΑΓΟΡΑΣ.
Στη σοβιετική οικονομία ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ δια μέσου του σχεδίου.
Ανάμεσα λοιπόν στη λογική και την κοινωνικό-οικονομική δυναμική του Σχεδίου και της Αγοράς υπάρχει ΜΙΑ ΔΙΑΜΑΧΗ μακροπρόθεσμα ασυμβίβαστη. Η λογική της οικονομίας της αγοράς οδηγεί τις επενδύσεις προς μια κατεύθυνση που αντιτίθεται στη λογική του σχεδιασμού.
Αυτή ήταν και η μεγάλη αντίφαση της σοβιετικής οικονομίας: Στη σύγκρουση του ΜΗ καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής με τους κανόνες της ΑΣΤΙΚΗΣ ΔΙΑΝΟΜΗΣ.
Πρακτικά συνεπώς η σοβιετική οικονομία χαρακτηριζόταν από ένα αντιφατικό συνδυασμό ενός ΜΗ καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και ενός τρόπου ΔΙΑΝΟΜΗΣ αστικό. Ένας τέτοιος συνδυασμός δείχνει ένα οικονομικό σύστημα που ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, αλλά απείχε από το σοσιαλισμό.
Με βάση αυτή την αντίφαση μπορεί να κατανοηθεί το ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ των γκορμπατσοφικών μεταρρυθμίσεων. Το άνοιγμα στην Αγορά που έκανε ο Γκορμπατσόφ αναπόφευκτα οδήγησε σε μια οξύτατη ρήξη για την επίλυση της αντίφασης: Μπροστά ή πίσω.
Κατά την άποψή μας ακόμα δεν έχει κριθεί η κατάσταση…
Σημείωση: Όσοι θέλουν να εμβαθύνουν περισσότερο είναι απαραίτητο νε μελετηθεί το βιβλίο του Τρότσκι: «Η Προδομένη Επανάσταση»…
Όλα τα προηγούμενα κεφάλαια έχουν συγκεντρωθεί ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5949