«Ο μαρξισμός είναι αξεπέραστος διότι δεν ξεπεράστηκαν
οι συνθήκες που τον ανέδειξαν» Ζαν-Πολ Σαρτρ
(Το αλιεύσαμε από το βιβλίο του Μπογιόπουλου:
«Είναι ο Καπιταλισμός ηλίθιε»)
Πάνω στη δραματική άγνοια της Ιστορίας και της Θεωρίας του Σοσιαλιστικού Κινήματος κερδοσκοπούν, ασυστόλως, οι πολύχρωμοι απολογητές του καπιταλισμού, ιδιαίτερα μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και τη «σοσιαλιστική» εμπειρία του ΠΑΣΟΚ…
Η σύγχυση που κυριαρχεί σήμερα και η θηριώδης ιδεολογική καθίζηση οδηγεί πολλούς σε ένα στείρο, υστερικό αντικομουνισμό, ταυτίζοντας απλοϊκά και χυδαία τον Κομουνισμό με τις γραφειοκρατικές παραμορφώσεις του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο, που ιδρύθηκε σε μια καθυστερημένη τσαρική αυτοκρατορία…
Άλλοι πάλι, καταπίνοντας αμάσητα τα προπαγανδιστικά κλισέ των ιερατείων του κεφαλαίου, ταυτίζουν τη Σοσιαλδημοκρατία της Ευρώπης με το Σοσιαλισμό, προεκτείνοντας αυτήν τη δόλια αυθαιρεσία στην ταύτιση του ΠΑΣΟΚ με το Σοσιαλισμό…
Σημείωση: Μετά τη Μέρκελ και τον Πρετεντέρη που χαρακτήρισαν την ελληνική κοινωνία …σοβιετία (!), το ΓΑΠ (…σοβιετική την ελληνική παιδεία), πήρε τη σκυτάλη το πλασμώδιο της πολιτικής ελονοσίας, ο «κλόουν-λαγός» Καρατζαφέρης:
«Το ΠΑΣΟΚ όσο και να συναναστρέφεται τις νεοφιλελεύθερες απόψεις της τρόικας, παραμένει βαθειά στο DNA του η κομμουνιστική αντίληψη και θεωρία»!!!!
Στο δόκανο όλων αυτών των δόλιων προπαγανδιστικών μύθων πιάνονται πάρα πολλοί επιρρεπείς στην αστική προπαγάνδα, άνθρωποι που είχαν «συγκινηθεί» (χωρίς βαθιά γνώση) από τις σοσιαλιστικές και αριστερές γενικά ιδέες και απογοητεύτηκαν από το σταλινισμό καθώς και από το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα…
Θα επιχειρήσουμε, πολύ συνοπτικά (αναλυτικά θα χρειαστεί πολυσέλιδο βιβλίο) και όσο πιο απλά μπορούμε, να αναπτύξουμε αυτά τα ζητήματα: Από την ιστορία του σοσιαλιστικού κινήματος μέχρι τη Σοβιετική Κοινωνία και τη Σοσιαλιστική Οικονομία.
Η Μεγάλη ρήξη στο εσωτερικό του σοσιαλιστικού Κινήματος
Η ιστορική ρήξη στο εσωτερικό του Σοσιαλιστικού Κινήματος αρχίζει με τον εκφυλισμό της Δεύτερης Διεθνούς, συνακόλουθα με την προσαρμογή των ηγετών της στο άρμα του κεφαλαίου.
Γράφει ο Τρότσκι στον πρόλογο του «Και Τώρα;»:
«Ο καπιταλισμός στο ισχυρό του άνθισμα την άρπαξε (σοσιαλδημοκρατία) και την αλυσόδεσε στην ακολουθία του. Στην αρχή μέσα στα γεγονότα, ύστερα και με τα λόγια, η σοσιαλδημοκρατική γραφειοκρατία απαρνήθηκε την Επανάσταση στο όνομα των μεταρρυθμίσεων».
Οι ιστορικοί ηγέτες αυτής της μετάλλαξης ήταν ο Κάουτσκι και ο Μπερνστάιν.
Ο πρώτος διατήρησε για κάποιο καιρό τη φρασεολογία της Επανάστασης, προσαρμόζοντάς την στις ανάγκες του ρεφορμισμού.
Ο δεύτερος αξίωσε, από την αρχή, την αποκήρυξη της Επανάστασης…
«Στην πραγματικότητα αλληλοσυμπλήρωναν συμμετρικά ο ένας τον άλλον, σαν το αριστερό παπούτσι και το δεξιό παπούτσι του ρεφορμισμού» (Τρότσκι).
Πρώτη απ’ όλους η Ρόζα Λούξεμπουργκ διέκρινε αυτήν τη μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας και κήρυξε ανηλεή πόλεμο εναντίον της.
Το απόσταγμα αυτής της πολεμικής είναι το βιβλίο της: «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση».
Όταν ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος η σοσιαλδημοκρατία υποστήριξε τον πόλεμο στο όνομα της …ευημερίας!!!
Η νέα πλέον πολιτική της ήταν να σώσει τον καπιταλισμό εγκαταλείποντας και τις μεταρρυθμίσεις!!!
Εδώ πλέον διαμορφώνεται ο Μπολσεβικισμός και η Τρίτη Διεθνής με ηγέτη τον Λένιν.
Το μεγάλο χάσμα που χωρίζει πλέον το Μπολσεβικισμό από τη Σοσιαλδημοκρατία καταγράφεται σε όλο το βάθος σε τρία βασικά έργα του Λένιν:
α) «Ο ιμπεριαλισμός το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού».
β). «Κράτος και Επανάσταση».
γ). «Προλεταριακή Επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι».
Τα δύο τελευταία, έχουν ιδιαίτερη σημασία γιατί σ’ αυτά συμπυκνώνεται η ΒΑΣΙΚΗ αντίθεση των δύο κόσμων (Μπολσεβικισμός- Σοσιαλδημοκρατία) πάνω στα προβλήματα της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του κοινοβουλευτισμού, με δύο λόγια πάνω στα ζητήματα των θεσμών του κράτους.
Πουθενά δεν διαφαίνεται καλύτερα το χάσμα μεταξύ της σοσιαλδημοκρατίας και του μπολσεβικισμού από αυτά τα δύο έργα του Λένιν. Και καλό θα είναι όσοι ταυτίζουν το Σοσιαλισμό με τη σοσιαλδημοκρατία και τους σημερινούς «αριστερούς» να μελετήσουν τα δύο αυτά έργα…
Χωρίς να πιάσουμε το νήμα αυτής της ρήξης στο εσωτερικό του σοσιαλιστικού κινήματος και χωρίς τη Γνώση των δύο αυτών ρευμάτων (Μπολσεβικισμός- σοσιαλδημοκρατία) δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε ούτε την εξέλιξη αυτών των δύο ρευμάτων, ούτε τα σημερινά τους πολιτικά προϊόντα και υποπροϊόντα…
Η εξέλιξη της σοσιαλδημοκρατίας.
Είναι γνωστό ότι η σοσιαλδημοκρατία μετεξελίχτηκε, από την ίδια τη μεταρρυθμιστική της λογική, σε ένα κόμμα διάσωσης του αστικού καθεστώτος: Αποτέλεσε έναν από τους κύριους αντιπροσώπους του αστικού κοινοβουλευτισμού με εργατική βάση. Δηλαδή ένας «πράκτορας» του κεφαλαίου στις γραμμές της εργατικής τάξης.
Από την εποχή ακόμα της δεκαετίας του 1930, ο Τρότσκι γράφει:
«Το πιο σάπιο κομμάτι της καπιταλιστικής Ευρώπης αποτελείται από τη σοσιαλδημοκρατική γραφειοκρατία».
Αυτό το «σάπιο κομμάτι» ενσωματώθηκε πλήρως στους μηχανισμούς του καπιταλισμού, έγινε κυβερνητικός διαχειριστής του κεφαλαίου και αστικοποιήθηκε παντελώς.
Το σπουδαιότερο: Λόγω των ιστορικών της (σοσιαλδημοκρατίας) πλεονεκτημάτων για το κεφάλαιο (καταβολών, κύρους εργατικών και λαϊκών αγώνων κ.λπ), μεταλλάχτηκε σε αιχμή της Νέας Τάξης και σε ιδεολογικό γενίτσαρο του ιμπεριαλισμού. Όσοι μεταπηδούν από ένα σύστημα ιδεών στο άλλο, όσοι αλλάζουν Πίστη, γίνονται γενίτσαροι…
Το ΠΑΣΟΚ είναι η καθυστερημένη ηχώ της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα. Το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει ούτε το ρόλο της παλιάς σοσιαλδημοκρατίας, ακριβώς γιατί ήδη το ρεύμα αυτό στην Ευρώπη είχε αστικοποιηθεί εντελώς.
Έτσι το ΠΑΣΟΚ, παρά τις σοσιαλιστικές του ρητορείες περνάει απευθείας (χωρίς τα παλιά σοσιαλδημοκρατικά στάδια) στην καθεστωτική ενσωμάτωση, ιδιαίτερα μόλις έγινε κυβερνητικός διαχειριστής του κεφαλαίου.
Αν εξετάσει κανείς την ιστορία του ΠΑΣΟΚ θα διαπιστώσει τούτο: Όλες οι απόψεις του, η συνθηματολογία του και η ρητορική του αποτελούν την ηχώ της σοσιαλδημοκρατίας του Μπερνστάιν και Κάουτσκι…
Σήμερα αποτελεί το πιο σάπιο και παρασιτικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Είναι ο ιπποκόμος, ο δωσίλογος και ο γενίτσαρος των μαφιών του χρήματος…
ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ...