Ένα καταλυτικό άρθρο που δείχνει στο δρόμο της Ενιαίας Συλλογικής Πάλης και Οργάνωσης των εργαζομένων απέναντι στη λαίλαπα της καπιταλιστικής ισοπέδωσης και βαρβαρότητας –Συμβόλαια Θανάτου που εκτελεί η κυβέρνηση των ανδρεικέλων:
«Στο κλείσιμο του νοσοκομείου οι εργαζόμενοι πρέπει να απαντήσουν με άνοιγμα του νοσοκομείου.
Στα σχέδια λοιπόν του σφραγίσματος του νοσοκομείου, η απάντηση πρέπει να είναι η συνεχής λειτουργία του νοσοκομείου.
Οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους…
…Σε εθελοντική βάση σε σωστό αγωνιστικό, ανθρωπιστικό και κοινωνικό πλαίσιο, που δεν θα θυμίζει τα παραπλανητικά πυροτεχνήματα του Αβραμόπουλου και της Αγγελοπούλου, ούτε την υποκρισία και τις απάτες γνωστών Μ.Κ.Ο.
Έτσι μόνο μπορεί να πραγματοποιηθεί η ενότητα στην πράξη ανάμεσα τους, αλλά και η αλληλεγγύη ανάμεσα σ' αυτούς και στο κοινωνικό τους περιβάλλον.
Αν μη τι άλλο, ας βγούμε παρά τις απώλειες δυναμωμένοι από την κρίση, αναδεικνύοντας τις αρετές της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης…».
Το άρθρο το πήραμε από εδώ:
http://www.newstrap.gr/
Άλλη μια… σφραγίδα του Λοβέρδου: σφραγίζεται το 7ο Θεραπευτήριο (πρώην ΙΚΑ) στα Πατήσια-το ξεπούλημα συνεχίζεται.
Γράφει ο Θανάσης Παπαγεωργίου
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι αλλαγές που πραγματοποιεί ο Λοβέρδος στο χώρο της υγείας είναι "σαρωτικές".
Άλλωστε έτσι έσπευσαν να τις χαρακτηρίσουν τα ΜΜΕ, πιστά σε ρόλο υμνωδού του κυβερνητικού εγκλήματος, που έχουν αναλάβει, από την πρώτη κιόλας στιγμή της επίθεσης σε ότι είχε απομείνει από το κατ' ευφημισμό "κράτος Πρόνοιας".
Σας θυμίζω ότι τον πρώτο καιρό την ώρα που τα ΜΜΕ, τα οποία βέβαια δεν είναι ανώνυμα, αποτελούνται από δημοσιογράφους και μάλιστα επώνυμους, έφτιαχναν το προφίλ της νέας "αθλητικής" (με ελάχιστες κακοφωνίες) κυβέρνησης, ειδικά "το συγκρότημα" παρουσίαζε το Λοβέρδο σαν πρότυπο υπουργού με χαρακτηριστικά εργασιομανούς, τολμηρού καινοτόμου, σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους του, οι οποίοι δεν διέθεταν τις ίδιες "αρετές".
Και η ζωή δεν τους διέψευσε διότι ο "jeune premier" κατάφερε συνεπικουρούμενος από τον "επαγγελματία συνδικαλιστή" Κουτρουμάνη, να "σαρώσει" τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, προσφέροντας περισσότερα στη φαρέτρα των εργοδοτών εναντίον των εργαζομένων, παρά στα ταμεία του κρατικού προϋπολογισμού, όπως ο ίδιος επαγγελόταν.
Ο ίδιος πέτυχε να κάνει ένα σημαντικό βήμα στη "μεγάλη πορεία" που έχει οραματισθεί από την εποχή που δημοσιοποιούσε τις ριζοσπαστικές του ιδέες στις εκπομπές του Τριανταφυλλόπουλου (στη δεκαετία του 90).
Φαίνεται ότι η μελέτη της ζωής και του έργου λαμπρών "οδοιπόρων" των αρχών του περασμένου αιώνα, που κατάφεραν να στήσουν ολοκληρωτικά, αν όχι ολοκληρωμένα καθεστώτα, ποτέ δεν πάει χαμένη. Οι υμνητές του έργου του, κατάφεραν τουλάχιστον να πάρουν αυτά που με την πένα και το μικρόφωνό τους επένδυσαν;
Και αν ναι, πόσο ανταποδοτικά είναι, εάν βάλει κανείς στο άλλο σκέλος της αντισταθμιστικής εξίσωσης τις απώλειες από τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα, διότι κάποτε θα δουν, ότι "ου γαρ έρχεται μόνον" !!!!!
Η συνέχεια θα δείξει.
Ο Λοβέρδος αξιοποιεί τις δυνατότητες που του δίνονται από τη "συστηματική αθλιότητα του συστήματος", την οικονομική συγκυρία και την αδρανοποίηση των σωματείων των εργαζομένων, προκειμένου να αναδειχθεί, ως νέος και καλύτερος ακόμη "Γεννηματάς" της Υγείας, λες και θα θυμάται η ιστορία το όνομα του. Η ιστορία μπορεί μεν να θυμάται τους "Αθλίους" του Βικτώρ Ουγκώ, αλλά όχι τους άθλιους.
Τώρα ο εν λόγω υπουργός συνεπής στο δικό του ρόλο, επιχειρεί να καταλύσει και το "κράτος Δικαίου" καταστρατηγώντας τα εργασιακά δικαιώματα, προκειμένου να ολοκληρωθούν οι "αλλαγές" ή καλύτερα προκειμένου να ολοκληρώσει την αποστολή που του έχει ανατεθεί.
Ποιες είναι αυτές "οι αλλαγές", ποιους αφορούν και προς ποια κατεύθυνση;
Προσωπικά μετά από 38 χρόνια τόσο επαγγελματικής, όσο και κοινωνικοπολιτικής ενασχόλησης στο χώρο, δεν γνωρίζω ούτε έναν που να μπορεί να ισχυρισθεί ότι το σύστημα υγείας στην Ελλάδα ικανοποιεί τις ανάγκες (αυτονόητο είναι ότι δεν μιλάμε για απαιτήσεις) των Ελλήνων πολιτών.
Ουδέποτε ήταν και ουδέποτε οι όποιες αλλαγές έγιναν εξυπηρέτησαν πραγματικά τη βελτίωσή του.
Με τη γνωστή προχειρότητα, την αποσπασματική νοοτροπία, τον ερασιτεχνισμό, την ιατροκεντρικότητα και τόσες άλλες αιτίες, οι λύσεις που δίνονταν το μόνο που κατάφερναν ήταν να διασφαλίζουν τα "συμφέροντα" στο χώρο της υγείας.
Οι καινοτομίες του συστήματος εξαντλούνταν στις πρωτοτυπίες, όσον αφορά τον τρόπο, το εύρος, το μέγεθος και την έκταση της διαχείρισης των συμφερόντων και στην ανακατανομή ή ένταξη νέων παραγόντων σε αυτό το προσοδοφόρο οργανόγραμμα.
Την κύρια ευθύνη για την κατάσταση και τους σχεδιασμούς, είχε και έχει το πολιτικό σύστημα και κατ' εξοχήν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν χάνει την ευκαιρία να διεκδικεί την πατρότητα αυτού του συστήματος.
Αλλαγές χρειάζονταν και μάλιστα προ πολλού.
Όχι όμως σε βάρος της ποιότητας της παρεχόμενης υγείας, όχι σε βάρος των εργαζομένων του χώρου, αλλά σε βάρος των μεγάλων συμφερόντων (μεγαλο-κλινικαρχών, των ιδιοκτητών αλυσσίδων καταστημάτων διαγνωστικών κέντρων, των φαρμακευτικών εταιρειών, των προμηθευτικών εταιρειών κάθε λογής ιατροφαρμακευτικού υλικού, ασφαλιστικών εταιρειών, κλπ) και των διαφόρων παραγόντων που κάλυπταν, συντηρούσαν και απομυζούσαν στον ένα ή στον άλλον βαθμό, ανάλογα με τις δυνατότητές τους και το θράσος τους, "οι πρωταγωνιστές" (μιας και είναι πολύ σικ, σύγχρονος και "χρηστικός" όρος), "λειτουργοί" του χώρου της υγείας. Και δυστυχώς, ήταν και είναι πολλοί, ανάμεσα στους διοικούντες, υπάλληλοι, θεραπευτές, κλπ.
Αυτή η συλλογική ανοχή ή και συνεργασία για την "πάρτη", που χαρακτηρίστηκε στη διάρκεια της πρόσφατης εκστρατείας εξαγνισμού ως "πάρτι", οργανώθηκε, συντηρήθηκε από τους κυβερνώντες, πρώην και νυν, οι οποίοι το απήλαυσαν.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, τις εξωσυμβατικές προμήθειες, τις διαδικασίες αποζημίωσης των προμηθευτών, πηγή της μίζας και της υπερκοστολόγησης;
Η σειρά των παραδειγμάτων είναι ανεξάντλητη και ο χώρος δεν είναι ο κατάλληλος για να εξαντληθεί το ζήτημα. Παραμένουν όμως σαν πρόκληση, για όποιον νομίζει ότι είναι σε θέση να αμφισβητήσει αυτές τις απόψεις.
Τώρα δε οι ίδιοι παράγοντες, αλλάζοντας πρόσωπα και σκυτάλη (ίσως για να χάσουμε τον "παπά") έρχονται να μας επαναφέρουν στην τάξη, κάνοντάς μας μαθήματα ηθικής, επικαλούμενοι την πρόθεση τους και την ικανότητά τους (Θεέ και Κύριε) να βάλουν τάξη και να νοικοκυρέψουν το σύστημα, κραδαίνοντας την ρομφαία με απειλές, ποινές, κυρώσεις και μεθόδους, που διδάχθηκαν κατά το παρελθόν, σε χώρους που πέρασαν, στο περιορισμένης εμβέλειας, τυχοδιωκτικό τους, ταξίδι.
Τραγικές συνέπειες
Σήμερα θα σταθώ αποκλειστικά σε μια μόνον από τις τραγικές συνέπειες της "πολιτικής" των συγχωνεύσεων, αναλύοντας την κατάσταση και τους κινδύνους που επιφυλάσσει για το μέλλον, του 7ου Θεραπευτηρίου (πρώην ΙΚΑ) στα Πατήσια.
Το θεωρώ απαραίτητο, γιατί στην προσπάθεια μας να αναλύσουμε και να στιγματίσουμε τη γενικότερη τακτική, είναι φυσικό να καταφεύγουμε σε γενικεύσεις, η επανάληψη και ο υπερτονισμός των οποίων μας κάνει στο τέλος, άθελά μας, να ξεχνάμε το βάρος και την ένταση του δράματος, που μπορεί να εκτυλίσσεται στην καθημερινότητα των επιμέρους εργασιακών χώρων.
Το νοσοκομείο αυτό αποτελούσε, ένα από τα πέντε νοσοκομεία* που ανήκαν στη δύναμη του ΙΚΑ, τόσο από πλευράς στελέχωσης προσωπικού, όσο και από πλευράς οικονομικής διαχείρισης.
Δημιουργήθηκε και λειτουργεί σε πλήρη επάρκεια από το 1978, με εξαίρεση ορισμένες κλινικές, όπως συμβαίνει σε αρκετά νοσοκομεία του ΕΣΥ.
Εξυπηρετούσε όχι μόνο τους ασφαλισμένους του ΙΚΑ, αλλά και των άλλων ταμείων, διότι συμμετείχε στο σύστημα εφημεριών του ΕΣΥ, διευκολύνοντας τους κατοίκους μιας από της πλέον πυκνοκατοικημένης περιοχής της Αθήνας, που εκτείνεται από τη Ν. Ιωνία μέχρι την Κυψέλη και από το Γαλάτσι μέχρι τα Δυτικά Προάστια (Αιγάλεω έως Καματερό και Μενίδι).
Τα τελευταία χρόνια μη έχοντας άλλη πλησιέστερη πρόσβαση, επειδή το "Πανεπιστημιακό Αττικό Νοσοκομείο" λόγω υψηλού επιπέδου, καθώς και το "Δυτικής Αττικής", πρώην "Λοιμωδών", αν και πλήρως εξοπλισμένα, λόγω προνομιακής μεταχείρισης, εφημερεύουν με ειδικό καθεστώς περιορισμένου ωραρίου, απευθύνονταν σχεδόν αποκλειστικά στο νοσοκομείο αυτό, για την αντιμετώπιση των αναγκών τους.
Σε λίγο προστέθηκε, μετά την "άκρως εξυπηρετική και ταχύτατη" λειτουργία του τηλεφωνικού ραντεβού, μέσω του 184, ένας μεγάλος αριθμός ασφαλισμένων του ΙΚΑ, οι οποίοι απευθύνονταν στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου, ακόμη και για την απλή συνταγογράφησή, αφού ο μέσος χρόνος ικανοποίησης των αναγκών τους, ανάλογα με την ειδικότητα, ήταν από 10 έως 30 ημέρες.
Η αρχή της παρακμής και η μαύρη τρύπα των δαπανών
Από το 2006 και μετά το νοσοκομείο άρχισε να παρακμάζει. Αφορμή γι' αυτό στάθηκε η τραγική ανεπάρκεια και ανικανότητα της διοίκησης, επενδεδυμένη με την αυταρχική "ξερολίαση" της τότε υποδιοίκησης, η οποία μπροστά στο υψηλό κόστος συντήρησης των νοσοκομείων της, που προκαλούνταν αποκλειστικά και μόνο από τη συνέχιση της συνειδητής τακτικής της "επιλεκτικά εξυπηρετικής" διαχείρισης, όλων των προηγούμενων διοικήσεων (και όχι λόγω των αυξημένων δαπανών, που παρατηρούνταν σε παγκόσμιο επίπεδο !!!), είχε αποφασίσει να απαλλαγεί από τα νοσοκομεία της.
Η διαφορά της με τις προηγούμενες διοικήσεις ήταν ότι, επειδή το γενικότερο κλίμα δεν εξακολουθούσε να είναι ευνοϊκό για τη συνέχιση της διαχειριστικής αυτής πολιτικής, λόγω της αποκάλυψης γενικότερων σκανδάλων και της προφανούς πλέον σπατάλης του δημοσίου χρήματος, που συσσώρευε συνεχώς ελλείμματα, κινδύνευε να εκτεθεί πολύ περισσότερο και να εισπράξει τη συσσωρευμένη αγανάκτηση και ενδεχόμενα ακόμη και τις νομικές ευθύνες της πάγιας και σταθερής "επιλεκτικά εξυπηρετικής" διαχειριστικής πολιτικής των οικονομικών του ιδρύματος (φάρμακα, προμήθειες, κλπ).
Προκειμένου λοιπόν να απαλλαγεί από τη μαύρη τρύπα των δαπανών, ξεκίνησε μια μεθοδευμένη τακτική υποβάθμισης, ώστε να τεθεί σε αμφισβήτηση η σκοπιμότητα διατήρησης των νοσοκομείων του ΙΚΑ, αν εξετάζονταν αυστηρά με τη μέθοδο κόστους – οφέλους.
Ενώ το 1ο προσφέρονταν για το σκοπό αυτό, λόγω της δικαστικής διαμάχης στην οποία προσέφυγε ο τελευταίος ιδιοκτήτης του ακινήτου, το 7ο δεν παρουσίαζε ιδιαίτερα προβλήματα, εκτός από τη γενικότερη έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού.
Παρ' όλα αυτά, χάρις τις φιλότιμες προσπάθειες των εργαζομένων, η λειτουργία του ήταν ικανοποιητική και παρά την παροιμιώδη ανικανότητα των διοικήσεων του, ήταν ως ένα βαθμό ακόμη και ανταποδοτική.
Μετά το 2008 μέσα στο γενικότερο κλίμα της ελλειμματικής πολιτικής της τότε κυβέρνησης, επιταχύνθηκαν τα βήματα προς την κατεύθυνση της υποβάθμισης και αποδυνάμωσης του νοσοκομείου, στερώντας του συστηματικά κάθε δυνατότητα στελέχωσης με προσωπικό από τις νέες προσλήψεις.
Με τον τρόπο αυτό βρέθηκε ήδη παραμελημένο, με το ξεκίνημα της λαίλαπας της οικονομικής κρίσης.
Η διοίκηση του ΙΚΑ, έχοντας άλλο πολιτικό προϊστάμενο, που εκινείτο πλέον στο γενικότερο κλίμα της πολιτικής του περιορισμού των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, τοποθέτησε ως διοικητή ένα άτομο χωρίς ικανότητες, αφήνοντας του το περιθώριο ερασιτεχνικών αυτοσχεδιασμών, ώστε να το βυθίσει ακόμη περισσότερο και συνέχισε συστηματικά την ίδια τακτική για ένα ολόκληρο χρόνο, μέχρι που παρέδωσε τη σκυτάλη στη νέα διοίκηση. Εκείνη , με τη σειρά της, ροκάνιζε το χρόνο, μέχρι να το παραχωρήσει ολοκληρωτικά φέτος τον Ιούνιο, στη σαρωτική μανία του ΥΥΚΑ.
Ουσιαστικά η μοίρα του 7ου είχε κριθεί ήδη προ πολλού (όπως και όλων μας)
Απλά το διάστημα των δύο τελευταίων ετών οι εργαζόμενοι είδαν ότι δεν μπορούσαν καν να φανταστούν, περνώντας από διάφορες φάσεις, όπως υποτίμησης της νοημοσύνης τους, προσβολής της αξιοπρέπειας τους, όταν οι διάφοροι κυβερνητικοί παράγοντες του ΙΚΑ και του υπουργείου παρελαύνοντας στο νοσοκομείο έδιναν ρητές διαβεβαιώσεις ότι σε καμία περίπτωση δεν επρόκειτο να κλείσει, απαντώντας στα αγωνιώδη ερωτήματα τους, όταν το έβλεπαν να μαραζώνει.
Με την παρελκυστική και ανέντιμη πολιτική του το υπουργείο κατάφερε να κερδίσει χρόνο και να σχεδιάσει τον τρόπο με τον οποίο θα δίνονταν η τελική πράξη της μασκαράτας, δηλαδή με τη κατάργηση της Παθολογικής Κλινικής.
Αντί να στελεχωθεί άμεσα με προσωπικό, είτε επικουρικό, είτε από αποσπάσεις, αφέθηκε να κλείσει, από τη στιγμή που αποχώρησαν σταδιακά για συνταξιοδοτικούς και διοικητικούς λόγους οι γιατροί που την απάρτιζαν.
Έτσι το νοσοκομείο από τη στιγμή που δεν προσέφερε πλήρη επιστημονική κάλυψη, έπαυσε πλέον να κάνει πλήρη εφημερία, με αποτέλεσμα να μην έχει ικανοποιητική πληρότητα.
Η «μελέτη» Λιαρόπουλου
Στη συνέχεια ακόμη και αυτή η περιβόητη "μελέτη Λιαρόπουλου", που ασφαλώς και έγινε με το αζημίωτο και που αφορούσε το γενικότερο σχεδιασμό των "συγχωνεύσεων" και παρά τις σοβαρές ελλείψεις τόσο στο σχεδιασμό, στο μοντέλο και στα συμπεράσματά της, αφήνει μέσα από μια στατική θεώρηση, τη δυνατότητα συνέχισης της λειτουργίας του νοσοκομείου με 100 κλίνες, διατηρώντας ανέπαφη τη οργανωτική δομή του.
Η διοίκηση όμως του νοσοκομείου της Ν. Ιωνίας (Κωνσταντοπούλειο), με το οποίο συγχωνεύθηκε, φαίνεται ότι έχει αντίθετη άποψη.
Συνεχίζοντας με συνέπεια την πολιτική του "κλεισίματος" και σύμφωνα με τις οδηγίες που έχει λάβει από το ΥΥΚΚΑ, έχει δρομολογήσει τις διαδικασίες.
Παρά τις "φραστικές" διαβεβαιώσεις, εδώ και τρεις μήνες διατηρεί κλειστή την Παθολογική Κλινική, ενώ ταυτόχρονα, δεν παρέχει πλήρη εργαστηριακή κάλυψη στους ασθενείς, παρά το γεγονός ότι υφίσταται σύμβαση με τα ταμεία τους.
Εκτός από την ταλαιπωρία των ασθενών, το νοσοκομείο παραμένει χωρίς αποζημίωση από τα ταμεία, που αντιστοιχεί σε σημαντικά μεγέθη, που θα μπορούσαν να αντισταθμίσουν εξ ολοκλήρου το λειτουργικό του κόστος.
Είναι σκανδαλώδες το ότι μόνο και μόνο από τις μαγνητικές και τις αξονικές τομογραφίες των πρώτων τριών ημερών κάθε μήνα, θα μπορούσε να καλύπτει τις δαπάνες για την ενοικίαση των κτιρίων, κ.λ.π.
Κατά συνέπεια η πλήρης λειτουργία και μια σωστή διαχείριση, όχι μόνο θα εξασφάλιζαν αυτονομία στο νοσοκομείο, αλλά θα μπορούσαν να καλύψουν ακόμη και ελλείμματα του "Κωνσταντοπούλειου".
Δυστυχώς για το υπουργείο η τακτική που ακολουθεί απέναντι στο 7ο είναι αποκαλυπτική για τα γενικότερα σχέδια του Λοβέρδου, απέναντι στα νοσοκομεία, στο ΕΣΥ, στους ασφαλισμένους και σε όλο τον τομέα της υγείας.
Όπως και να βαφτίσει την πολιτική του, αναβάθμιση του ΕΣΥ, συγχωνεύσεις, ΕΟΠΥΥ, κ.λ.π., δεν αλλάζει τον πραγματικό της χαρακτήρα και τους στόχους της, που είναι η διάλυση του όποιου συστήματος υγείας - σαν κομμάτι του "κράτους πρόνοιας" - που είχε απομείνει και η απροκάλυπτη επίθεση εναντίον των ίδιων λειτουργών του χώρου της υγείας.
Μέχρι σήμερα η διοίκηση της Ν. Ιωνίας, αρνείται να δώσει το οργανόγραμμα των νοσοκομείων, που διαχειρίζεται μετά τη συγχώνευση **
Ο κίνδυνος κλεισίματος είναι άμεσος.
Και αν αυτό δεν γίνει με το πλήρες σφράγισμα, αλλά με τη διατήρηση ενός η δύο μόνο τμημάτων του, π.χ. μόνο των διαγνωστικών ή της λιθοτρυψίας ή ότι άλλο εξυπηρετεί τις σκοπιμότητες των κυβερνώντων και των αυλικών τους, η πιθανότητα της μείωσης των θέσεων εργασίας είναι ένας από τους στόχους τους.
Οι εργαζόμενοι ζουν δραματικές ώρες αγωνίας, γιατί δεν ξέρουν ποιοι και πότε μπορεί να βρεθούν ξαφνικά στο δρόμο, ή στις εφεδρείες !!!!!
Η μόνη επιλογή που έχουν είναι να κλιμακώσουν τον αγώνα, να δυναμώσουν την πάλη τους.
Οι εργαζόμενοι μπορούν
Σήμερα όμως βρισκόμαστε σε νέα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα, με μεγαλύτερα εμπόδια και με πιο σύνθετες απαιτήσεις. Οι παραδοσιακές μορφές πάλης και οι τυποποιημένες διαδικασίες αποδεικνύονται ανεπαρκείς και αναποτελεσματικές.
Τα στερεότυπα συνδικαλιστικά κλισέ παγιδεύουν και δεν ανοίγουν δρόμο, ακόμη και με τις καλλίτερες προθέσεις.
Υπάρχει ανάγκη από νέες μορφές, σαν αποτέλεσμα του πηγαίου ένστικτου και της αυθόρμητης αντίδρασης, για να προστεθούν στη φαρέτρα της οργανωμένης πάλης.
Στο κλείσιμο του νοσοκομείου οι εργαζόμενοι πρέπει να απαντήσουν με άνοιγμα του νοσοκομείου.
Στα σχέδια λοιπόν του σφραγίσματος του νοσοκομείου, η απάντηση πρέπει να είναι η συνεχής λειτουργία του νοσοκομείου.
Οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να αποδείξουν στην πράξη, ότι δεν είναι οι θιασώτες των κλειστών εργασιακών χώρων, ακόμη και όταν διεκδικούν το δίκιο τους. Ότι δεν επιδιώκουν την ταλαιπωρία των άλλων κοινωνικών ομάδων και των συμπολιτών τους.
Μπορούν να αποδείξουν στη πράξη ότι το νοσοκομείο μπορεί να προσφέρει πλήρη νοσοκομειακή και εξωνοσοκομειακή (πρωτοβάθμια) φροντίδα και μάλιστα καλύτερες υπηρεσίες, χωρίς να έχει ζημιές κι ελλείμματα, αρκεί να γίνει από τους ίδιους ,σωστή διαχείριση.
Διατηρώντας το νοσοκομείο ανοικτό σε εθελοντική βάση πέραν του ωραρίου τους, δείχνουν πόσο ειλικρινά επιδιώκουν την εξυπηρέτηση των κατοίκων της περιοχής, που αυτοί είναι το κλειδί για τη διατήρηση των δικών τους θέσεων εργασίας.
Σε εθελοντική βάση σε σωστό αγωνιστικό, ανθρωπιστικό και κοινωνικό πλαίσιο, που δεν θα θυμίζει τα παραπλανητικά πυροτεχνήματα του Αβραμόπουλου και της Αγγελοπούλου, ούτε την υποκρισία και τις απάτες γνωστών Μ.Κ.Ο.
Έτσι μόνο μπορεί να πραγματοποιηθεί η ενότητα στην πράξη ανάμεσα τους, αλλά και η αλληλεγγύη ανάμεσα σ' αυτούς και στο κοινωνικό τους περιβάλλον.
Αν μη τι άλλο, ας βγούμε παρά τις απώλειες δυναμωμένοι από την κρίση, αναδεικνύοντας τις αρετές της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης.
Ίσως πρέπει να αναλογιστούμε, ότι αυτό θα είναι το μεγαλύτερό μας κέρδος, από μια κρίση, που δεν προκαλέσαμε οι ίδιοι, παρά άλλοι για μας, αλλά που τελικά δεν επιτρέψαμε σε άλλους να τη διαχειριστούν, για λογαριασμό μας.
----------------------------------------------------------------
* το 1ο Θεραπευτήριο (Παπαδημητρίου) στα Μελίσσια, το 7ο Θεραπευτήριο στα Πατήσια, το 3ο Θεραπευτήριο στην Κάνιγγος, το 6ο Θεραπευτήριο *Ογκολογικό) στην Αλεξάνδρας και το Γ.Ν.Θ. 'Αγ. Παύλος' - 2ο ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΙΚΑ - ΕΤΑΜ στη Θεσ/νίκη.
** το 7ο (πρώην ΙΚΑ), τη Παμμακάριστο και το νοσοκ. των Πατησίων του ΕΣΥ
Διαβάστε και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5991