Οι μυθικές έννοιες είναι ο λόγος της παραποίησης και της απάτης.
Μία από τις κυρίαρχες συνιστώσες της καθεστωτικής γλώσσας είναι ο φετιχισμός των ατόμων.
Όπως ο φετιχισμός του εμπορεύματος, έτσι και ο φετιχισμός των προσώπων αλλοιώνει και παραποιεί την πραγματικότητα, δίνοντας στα πρόσωπα «μαγικές ιδιότητες», δηλαδή τα δαιμονοποιεί.
Ο φετιχισμός των πραγμάτων και των προσώπων είναι η μυθική γλώσσα της ακραίας ειδωλολατρίας, μια γλώσσα δόλιας παραποίησης και ύπουλης εξαπάτησης.
Μια γλώσσα που εξανεμίζει την Ιστορία, παρακάμπτει τους κοινωνικούς καθορισμούς, εξατμίζει και αποκρύπτει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των πολιτικών σχέσεων, καταστρέφει τις ιδεολογικές οριοθετήσεις και μεταθέτει τις ευθύνες στα «αποστειρωμένα» πρόσωπα…
Με δύο λόγια ο φετιχισμός των προσώπων ξεριζώνει την προσωπικότητα από το χώρο και το χρόνο, δηλαδή από την Κοινωνία, την Ιστορία, και την Πολιτική, μετατρέποντάς την σε μια ηθική αφαίρεση…
Ο φετιχισμός των πραγμάτων και των προσώπων είναι η ειδωλολατρική φιλοσοφία του καπιταλισμού. Αυτή η «φιλοσοφία»,σήμερα, παίρνει τις νοσηρές και μοχθηρές μορφές της νεοταξικής ΙΣΟΠΕΔΩΣΗΣ: Της κατάργησης κάθε συλλογικού «εγώ», κάθε συλλογικού «ιστού» Ιδεών, κάθε «περιεχομένου» Κοινωνικής και Ιστορικής συγκρότησης…
Την κατάργηση της Ιστορίας, της Κοινωνίας και των Ιδεών (ιδεολογιών) δεν έχει ανακηρύξει η Νέα Τάξη;
Αυτό το προωθεί μέσα από την ακραία καπιταλιστική λογική τού φετιχισμού των πραγμάτων, των ιδεών και των ανθρώπων, μέσα από τη φρενοβλαβή ειδωλολατρία των συμβόλων της αγοράς και των εμπορευμάτων της αγοράς: Και των ανθρώπων-εμπορευμάτων…
Έτσι με αυτό το τέχνασμα του φετιχισμού εμφανίζονται τα κόμματα σαν αυθύπαρκτες οντότητες, σαν αθροίσματα «καλών» και «κακών» και ΟΧΙ σαν συνθετικά σύνολα που εκφράζουν συγκεκριμένα οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα, σαν διαλεκτικά «εξαρτήματα» συγκεκριμένων οικονομικών, ιστορικών και ιδεολογικών δομών εξουσίας…
Το τέχνασμα του φετιχισμού των προσώπων λειτουργεί πολυεδρικά και προς πάσα κατεύθυνση: Λειτουργεί σαν «εμβόλιο» ανοσοποιητικό για το καθεστώς, αλλά και σαν «εμβόλιο» κατασκευής ποικίλων καθεστωτικών ειδώλων.
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε τα γνωστά και ποικίλα κλισέ της σκανδαλολογίας και του «καθαρτήριου» καθεστωτικού λόγου.
Ο φετιχισμός εδώ εμφανίζει την κοινωνική σήψη και διαφθορά ως έργο ατομικό. Οι ευθύνες αναζητούνται στα «κακά» πρόσωπα, στους «ανέντιμους», στους «κλέφτες» κ.λπ και όχι στην οικονομική και κοινωνική οργάνωση και στους θεσμούς. Δηλαδή το αίτιο αναζητείται στο σύμπτωμα και το σύμπτωμα μετατρέπεται σε αίτιο.
Η γλώσσα της σκανδαλολογίας ομολογεί κάποια τυχαία ελαττώματα του συστήματος και των θεσμών του για να συγκαλύψει καλύτερα τα βασικά ελαττώματα.
Δηλαδή με μικρές δόσεις από το αναγνωρισμένο κακό ανοσοποιεί το σύστημα και το προστατεύει από τον κίνδυνο μιας γενικευμένης αμφισβήτησής του.
Η ουσιαστική «χρησιμότητα» του φετιχισμού των προσώπων εδώ συνίσταται στην κατασκευή αποδιοπομπαίων τράγων, μέσω καρατόμησης προσώπων, για τη μετάθεση και επικάλυψη της ουσίας των προβλημάτων, τη χειραγώγηση και την εκτόνωση της λαϊκής οργής σε επιλεγμένα πρόσωπα και όχι στο σύστημα: Στις εστίες της σήψης, στις πολιτικές της διαφθοράς και στις θεσμικές δομές αναπαραγωγής και επέκτασης της διαφθοράς…
Οι μηχανισμοί του καθεστώτος, χύνουν, όπως η σουπιά, το μελάνι τους σε κάποια πρόσωπα για να αποκρύψουν τη δική τους κακουργία (το «πρόσωπο» το δικό τους), και να ξεγελάσουν τους απογοητευμένους, ρίχνοντας στην πυρά κάποιους επιλεγμένους για καρατόμηση: Αναλώσιμους υπηρέτες του συστήματος…
Στον αντίποδα, η άλλη λειτουργία του φετιχισμού των προσώπων είναι η ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΙΑ: Η κατασκευή καθεστωτικών «ειδώλων» και «ηρώων», «αρίστων» ή «Μεσσιών»…
Η προσωπολατρία είναι το ιδεολογικό και πολιτικό ισοδύναμο του ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ: Η ακραία και μοχθηρή γκριμάτσα της εξουσιαστικής ασυδοσίας και βαρβαρότητας.
Πολιτικές κινήσεις που «κτίζονται» πάνω στη λατρεία του προσώπου είναι εξ ορισμού καθεστωτικές, ακραία απολυταρχικές και βοναπαρτίστικες, ανεξαρτήτως των ιδεολογικών και πολιτικών τους αναφορών…
«Αριστερές» κινήσεις ή «Μέτωπα» που οικοδομούνται πάνω στην προσωπολατρία είναι καρικατούρες του σταλινισμού (η ακραία μορφή της ειδωλολατρίας) και κινούνται, ανεξάρτητα από τα ωραία τους λόγια, στις ράγες του καθεστωτικού (καπιταλιστικού) ολοκληρωτισμού…
Είναι αδιανόητο σε αγωνιστικά κινήματα και αυθεντικές αριστερές οργανώσεις να εκκολάπτεται και να κυριαρχεί η ειδωλολατρία του προσώπου, η προσωπολατρία: Και μόνο αυτό αποτελεί ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ κριτήριο της ποιότητας και του ρόλου τέτοιων ειδωλολατρικών «κινήσεων» και «μετώπων»…
Σήμερα, σε μια περίοδο αποσύνθεσης και κατάρρευσης του καθεστώτος, ο φετιχισμός των προσώπων έχει πάρει επιδημικές και αποκρουστικές διαστάσεις.
Δεν παράγονται, δεν κυκλοφορούν, ούτε συγκρούονται Ιδέες, συστήματα Ιδεών και συνθετικά κοινωνικά υποκείμενα, αλλά πρόσωπα αυθύπαρκτα και αποκομμένα από κάθε κοινωνικό προσδιορισμό, ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση.
Όλα είναι καταθλιπτικά και δραματικά υποταγμένα στη Λογική της καθεστωτικής δημοσιογραφίας και ιδιαίτερα του τηλεθεάματος: Η πλέον ακραία, ολοκληρωτική και εφιαλτική μορφή του ειδωλολατρικού φετιχισμού.
Η δημοσιογραφική και τηλεοπτική «σκέψη», από τη φύση της και τη λειτουργία της είναι ειδωλολατρική, αυστηρά και υστερικά επικεντρωμένη σε πρόσωπα: Είναι η «ποίηση» της ολοκληρωτικής φιλοσοφίας του φετιχισμού που αφυδατώνει τα πάντα και τους πάντες…
Το αυτιστικό τελετουργικό τού τηλεθεάματος παίζει μόνο με πρόσωπα. ΠΟΤΕ με ιδέες, προγράμματα, συνθετικά σύνολα, συλλογικές διεργασίες, δομές εξουσίας, κ.λπ…
Η Κοινωνία, οι διαρθρώσεις της και οι οριοθετήσεις της, η διαλεκτική της Ιστορίας, καθώς και η σύγκρουση των πολιτικών μορφών αυτής της κοινωνικής και ιστορικής διαλεκτικής, ΟΛΑ αυτά εξαφανίζονται ή γίνονται μια πλάκα επίπεδη πάνω στην οποία καρατομούνται ή ηρωοποιούνται πρόσωπα: κοινωνικά, ιδεολογικά και πολιτικά ακαθόριστα, δηλαδή απρόσωπα…
Έτσι ζούμε την εξής σχιζοφρένεια: Να προβάλλονται και να ηρωοποιούνται πρόσωπα ακόμα και μέσα από την κυβέρνηση του σύγχρονου χρηματιστηριακού φασισμού (της Νέας Τάξης), από την κυβέρνηση των ανδρεικέλων του ΠΑΣΟΚ…
Είναι ειδωλολατρική σχιζοφρένεια πρόσωπα τα οποία υπηρέτησαν πιστά κάθε επιλογή των «νταβάδων» της ΕΕ, αλλά και των εγχώριων, να ηρωποιούνται μόλις εκτοξεύουν κάποιες λεκτικές, δημαγωγικές ομοβροντίες…
Τα παραδείγματα είναι άπειρα…
Από τα πλέον βροντερά παραδείγματα είναι οι «ηρωικοί» λεονταρισμοί του «πατριώτη» Καμμένου: Τόσο «ηρωικοί» και «πατριωτικοί» που ακόμα παραμένει στη ΝΔ, το κόμμα-ανδρείκελο των «νονών» της διεθνούς «μαφίας» του χρήματος…
Ο Καμμένος το έχει κάνει επάγγελμα. Κάθε τόσο και λιγάκι πετάει ηχηρές «αποκαλύψεις» και «καταγγελίες», και προβαίνει σε «ηρωικές» πράξεις εναντίον της «χούντας» Παπαδήμου κ.λπ…
Ωστόσο παραμένει γαντζωμένος μέσα στο κόμμα του, το κόμμα που στήριξε όλα τα «συμβόλαια θανάτου» των πράσινων ανδρεικέλων και συμμετέχει στη στήριξη του ευρω-πραξικοπήματος της κυβέρνησης Παπαδήμου…
Βεβαίως αυτός ο κουτοπόνηρος πολιτικάντης «ήρωας», στα σοβαρά στρατηγικά ζητήματα της ΕΕ, ευρωζώνης, του ευρώ και πολλά άλλα, σε όλα αυτά που το κόμμα του αποτέλεσε κεντρικό πυλώνα, δεν βγάζει άχνα…
Περισσότερα έχουμε γράψει στο άρθρο:
Ο Καμμένος και οι αυτιστικοί «ήρωες» του καθεστώτος
ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5691
Αρκετά, λοιπόν, με τις «ηρωικές» ατάκες τύπου Καρατζαφέρη, ατάκες κατανάλωσης του καθεστωτικού θεάματος και κατασκευής «ειδώλων»-εφεδρειών του καθεστώτος…
Αρκετά και με κάποια διατεταγμένα ιστολόγια τα οποία έχουν αναλάβει εργολαβικά να φιλοτεχνήσουν «ηρωϊκά» πορτρέτα πολιτικάντηδων και ακραίων δημαγωγών που έχουν κάνει επάγγελμα την προσωπολατρία…
Αρκετά και με τη φιλοσοφία του ειδωλολατρικού θεάματος: Το θέαμα που δεν ΚΟΙΤΑΖΕΙ, δεν θέλει να κοιτάξει ΤΙΠΟΤΑ, παρά μόνο τον εαυτό του και το «είδωλό» του.
Και το «είδωλο» που ΘΕΛΕΙ μόνο να το κοιτούν, να το θαυμάζουν, να το υμνούν, να το ηρωοποιούν, να το ακούν και να το δέχονται όπως δηλώνει ότι είναι…
Σημείωση: Για μια βαθύτερη και σφαιρικότερη κατανόηση του ζητήματος θα αναδημοσιεύσουμε, στη συνέχεια, κάποιες παλιότερες αναλύσεις μας…